Σπούδασε νομικά. Εξέδωσε έντεκα ποιητικές συλλογές, με πρώτη την “Εν φαντασία και λόγω” (Κούρος, Αθήνα, 1975), ενώ η τελευταία, δωδέκατη συλλογή του εκδόθηκε λίγο μετά το θάνατό του (“Βαθέος γήρατος”, 2011). Επίσης μετέφρασε και εξέδωσε έργα των Αριστοφάνη, Μενάνδρου, Μολιέρου, Μαριβώ, Ουίτμαν, Σαντράρ, Πρεβέρ, Μρόζεκ, Κάριγκτον, Φέρρε, Μπρασένς καθώς και μια ανθολογία για το θάνατο. Από το 1976 έγραφε κριτική θεάτρου (περιοδικά “Τομές” και “Η Λέξη”, εφημερίδα “Η Καθημερινή”). Αυτά και άλλα θεωρητικά του κείμενα για το θέατρο εκδόθηκαν σε έξι τόμους (“Η κρίση του θεάτρου” -πέντε τόμοι, “Πλατεία θεάτρου”). Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό βραβείο Κριτικής – Δοκιμίου. Ποιήματά του μεταφράστηκαν και περιλήφθηκαν σε ανθολογίες στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα ρουμανικά. Μεταφράσεις του αττικής και νέας κωμωδίας παρουσιάστηκαν στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα. Το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη για τη συγκεντρωτική έκδοση “Ποιήματα 1975-1996”. Το 2002 του απονεμήθηκε το Βραβείο Ποίησης του περιοδικού “Διαβάζω” για την ποιητική συλλογή “Στα ξένα”. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Ήταν μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, ξαφνικά, στις 25 Μαΐου 2011.
Εν φαντασία και λόγω (1975)
Το ράμφος (1978)
Αναπήρων Πολέμου (1982)
Ο θάνατος το στρώνει (1986)
Πιάνο βυθού (1991)
Ο κύριος Φογκ (1993)
Άκυρο θαύμα (1996)
Ποιήματα 1975-1996 (2000)
Στα ξένα (2001)
Πεταμένα λεφτά (2005)
Ο άνθρωπος μόνος (2009)
Βαθέος γήρατος (2011)
Ποιήματα 2001-2013 (2013)
Ζώα στα σύννεφα (2013)
Κριτική Θεάτρου
Κρίση του θεάτρου (1976-1984) (1985)
Κρίση του θεάτρου Β΄ (1984-1989) (1991)
Πλατεία θεάτρου, δοκίμια (1994)
Κρίση του θεάτρου Γ΄ (1989-1994) (1995)
Κρίση του θεάτρου Δ΄ (1994-2003) (2003)
Κρίση του θεάτρου Ε΄ (2003-2010) (2010)
Μελέτες – Δοκίμια
Σωσίβια λέμβος, λογοτεχνικά δοκίμια (1999)
Κρίτων Αθανασούλης: μια παρουσίαση (2001)
Πεζά
Κόψε: μικρός χαρτοπαικτικός οδηγός (2004)
Ανθολογίες
Ελληνική ποιητική ανθολογία θανάτου του εικοστού αιώνα (με τον Κ.Γ. Παπαγεωργίου) (1996)
Συλλογικά έργα
Επανεκτίμηση του Μ. Καραγάτση (1981)
Πολυφωνία για τον Δ. Π. Παπαδίτσα (1988)
Πρόσωπο – προσωπείο Κατίνας Παξινού (1993)
Αφιέρωμα στον Αλέξανδρο Κοτζιά (1994)
Σπουδή στον ποιητή Γ. Θ. Βαφόπουλο (1996)
Για τον Τάσο Κόρφη (1997)
Το καρότσι (1998)
Μικρή ζωολογία (1998)
Για τον Θ. Δ. Φραγκόπουλο (1998)
Το βιβλίο της νύχτας (2001)
Το χρονικό του Κέδρου (2004)
Ο δρόμος για την Ομόνοια (2005)
Μέρες του ποιητή Κ. Π. Καβάφη (2006)
Με τον ρυθμό της ψυχής (2006)
Η ποίηση στον Κέδρο 2004-2006 (2006)
Ν. Εγγονόπουλος 1907-1985. Εκατό χρόνια από τη γέννησή του (2007)
Nulla dies sine linea (2007)
Μετζικώφ (2007)
Τα ποιήματα του 2007 (2008)
Ενδοσκεληδόν (2008)
Τα ποιήματα του 2008 (2009)
“Χαμηλές φωνές” στη λογοτεχνία (2009)
Τα ποιήματα του 2009 (2010)
Επέτειος (2010)
Το 1821 στην ελληνική ποίηση (2011)
Ο Βέγγος δεν είναι κιτς -ο Χάρρυ Κλυν, δυστυχώς είναι… Η λογοτεχνία ως σινεμά (2011)
Στίχοι στο καβαλέτο (2011)
Τα ποιήματα του 2011 (2012)
Κύπρος: νησί του πάθους και των μαρτυρίων (2013)
Ανθολογία της ελληνικής ποίησης (20ός αιώνας) (2013)
Τα ποιήματα του 2013 (2014)
Η λάμψη του χρήματος στη νεοελληνική λογοτεχνία (2014)
Μεταφράσεις
Λ. Φερρέ: Μια πρώτη παρουσίαση (1976)
Ζ. Πρεβέρ: Θέαμα και ιστορίες, ποιήματα (1982)
Λ. Κάριγκτον, Η αρχάρια και άλλα διηγήματα (1982)
Ζ. Μπρασένς, Ο γορίλας και άλλα ποιήματα (1983)
Σλ. Μρόζεκ, Δεύτερη υπηρεσία (1985)
Μ. Σαντράρ, Πάσχα στη Νέα Υόρκη (1987)
Μολιέρου, Ζωρζ Νταντέν (1991)
Ο. Ουίτμαν, Στη γαλάζια όχθη της Οντάριο (1992)
Μαριβώ, Η ψευτροϋπηρέτρια (1998)
Μενάνδρου, Σαμία (1997)
Αριστοφάνους, Όρνιθες (1998)
Μενάνδρου, Επιτρέποντες (1998)
Αριστοφάνους, Λυσιστράτη (1998)
Αριστοφάνους, Ειρήνη (2000)
Μενάνδρου, Δύσκολος (2001)
Αριστοφάνους, Πλούτος (2001)
Βραβεία
Το 1996 Κρατικό Βραβείο Κριτικής Δοκιμίου για το βιβλίο του «Κρίση του θεάτρου Γ΄(1976-1984)».
Το 2001 Βραβείο Καβάφη για τη συγκεντρωτική έκδοση “Ποιήματα 1975-1996”.
Το 2002 Βραβείο Ποίησης του περιοδικού “Διαβάζω” για την ποιητική συλλογή “Στα ξένα”.
Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του ποιητικού του έργου.
Εν φαντασία και λόγω – Γιάννης Βαρβέρης
ΕΝΟΧΗ
Πόσο κίτρινος είναι ο ήλιος
που μας κοροϊδεύει.
Πόσο ιδανικοί εμείς αναλύοντας
τις ακτίνες του.
Πόσο επαίσχυντα ωραίοι
όταν τραβάμε το σύρτη
Και μένουμε άφωνοι-
ο ένας απέναντι στον άλλο.
Το ράμφος – Γιάννης Βαρβέρης
ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ
Δε μου ανήκει στίχος κανένας. Οι φίλοι μου τους
χειρούργησαν όλους.
Οι ακέραιοι φίλοι μου Brassens και Ferre. Και οι άλλοι.
Και δεν είναι κεφάλι τούτο, είναι μίσος.
Και τα πλαστικά κρινάκια της μαμάς τ’ απόθεσα στην
πύλη του Πολυτεχνείου.
Δεν είναι κεφάλι τούτο που δεν ξεχωρίζει το τόξο απ’
το βέλος.
Έτσι και να σκοτώσω δεν θα το χαρώ
δε θα μάθω ποτέ με τι σκότωσα.
Δεν είναι κεφάλι τούτο που καπνίζει κορδελίτσες
χορεύτριες οριεντάλ
σάρκες κι οστά ιδεών κι απολαμβάνει.
Πήρα και γω το σκαρπέλο και το συγύρισα
βγήκα επιτέλους στον αγώνα
ξεκάλτωτος με πέδιλα της κακιάς ώρας και σγουρό
μαλλί σίγουρο.
Μα πάλι δε διαβάζονται οι στίχοι μου·
μέσα κι έξω όλοι μου οι στίχοι
ραβδώσεις του ζέβρου κι εγώ δεσμοφύλακας.
Όπως απ’ έξω έτσι και μέσα βρήκα
του Σαρτρ το χαλικάκι
στο μάτι τους
και στο δικό μου μάτι τον ίδιο λύκο βρήκα
να βυζαίνει και να μη σώνομαι.
Τι άλλο να θέλει το ποίημα
παρά να περάσεις την κλωστή στη βελόνα
-κι αλήθεια τη νύχτα γεμίζει κλωστές το δωμάτιο-
ακόμα κι ο Όμηρος τα κατέφερε, σκέφτομαι·
αλλά πού βελόνα τα τρυπήσω τη νύστα στον κρόταφο…
Η κρίση του θεάτρου – Γιάννης Βαρβέρης
Κείμενα θεατρικής κριτικής 1976-1984
Τα κείμενα θεατρικής κριτικής που ακολουθούν, αποτελούν επιλογή από το σύνολο εκείνων που δημοσίευσα κατά την περίοδο 1976-1984. Οι γενναιότερες περικοπές αφορούν σε κείμενα των πρώτων ετών. Ως κριτήριο για τη σειρά καταχώρισής τους προτιμήθηκε το χρονολογικό, για να μη διαταραχθεί το, έστω ελλειπτικά σχηματιζόμενο, διάγραμμα της περιόδου.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι θεληματικά δίσημος: δηλώνει τη σαφή κριτική πρόθεση. αλλά και υπαινίσσεται μια γενικότερη κρίση που παρακολουθεί το ελληνικό ιδίως θέατρο κατά τα τελευταία χρόνια. Η κρίση αυτή, θα φιλοδοξούσα να απεικονίζεται σελίδα τη σελίδα μέσα από την αντιμετώπιση των συγκεκριμένων έργων και παραστάσεων, και καθόλου από την a priori προβολή μέσα στα κείμενα, κάποιων προγραμματικών απόψεων. ‘Αλλωστε, οι απόψεις δεν εκβιάζονται. διαμορφώνονται, αν πρόκειται να διαμορφωθούν, εξελικτικά και μέσα στο χρόνο.
Ο γενικότερος, αλλά ιδιαίτερα ο περιοδικός χαρακτήρας, όπως και ο περιορισμένός χώρος των λογοτεχνικών εντύπων στα οποία τα κείμενα αυτά πρωτοείδαν το φως, υπαγόρευσαν κατά μεγάλο μέρος τη μορφή και την έκτασή τους. Έτσι, αν ο σχολιασμός των παραστάσεων αρχαίας τραγωδίας και κωμωδίας συχνά εμφανίζεται κάπως συνεπτυγμένος, αντίθετα, όμως, θεωρώ ευεργετική την αυστηρά δειγματοληπτική παρουσία του βουλεβάρτου και της επιθεώρησης.
Τα έντυπα που με φιλοξένησαν και προς τα οποία ακέραιες παραμένουν οι ευχαριστίες μου, είναι: “Η Παρουσία μας” του Θ. Μπρούλη (1976- 1977), “Τομές” του Δ. Δούκαρη (1978-1980) και “Η Λέξη” των Θ. Νιάρχου και Α. Φωστιέρη (1981-1984).
Τέλος, τη σκοπιμότητα της έκδοσης αυτού του τόμου θα την αναζητούσα στην ανάγκη να υπάρξει, για το μελετητή και τον απλό θεατρόφιλο, μια συνέχεια στο θεατρικό γεγονός μέσα από την, υποκειμενική έστω, αξιολογική καταγραφή του. συνέχεια, που το παρελθόν μάς δίδαξε πως ελάχιστα διασφαλίστηκε στην Ελλάδα.
Μέσα στο πλαίσιο των παραπάνω σκέψεων, υπέθεσα πως μπορούσα να εντάξω και την υποψηφιότητα των κειμένων αυτών.
Γιάννης Βαρβέρης, 2/1985
Πλατεία θεάτρου – Γιάννης Βαρβέρης
Περίπατοι σε πρόσωπα και απρόσωπα της σκηνής
Στην αθηναϊκή, πίσω απ’ την οδό Αθηνάς, Πλατεία Θεάτρου, με οδήγησε κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο ηθοποιός Δήμος Σταρένιος που ήταν ένας, ο ένας, θείος μου. Γεννημένος στην Ομόνοια, έκανα μαζί του τα πρώτα 6ήματα μέχρι την πλατεία εκείνη, συγχρόνως δε μέχρι τις πλατείες των θεάτρων, τις πρόβες τους, τα καμαρίνια, καμιά φορά και τις τουρνέ τους.
Πλατεία Θεάτρου, λοιπόν. Γοητευμένος από τα φώτα της και με τα χρόνια φανατικός των μυστικών της, άρχισα από το 1976 να καταγράφω τις όποιες εντυπώσεις μου με τη μορφή της θεατρικής κριτικής. ‘Ετσι, εκτεθειμένος πια, στη μέση της πλατείας, προ(σ)κλήθηκα πολλές φορές να καταθέσω γνώμες και απόψεις και για άλλα, εκτός παραστάσεων , θεωρητικότερα θέματα του θεάτρου. Με σχετική φειδώ μεν, αλλά ενέδωσα.
Μέρος των προϊόντων αυτής της ενδοτικότητας παραδίδω σε τούτο τον τόμο, διακρίνοντας στις γωνίες της “Πλατείας” τέσσερα περίπτερα: Περίπτερο θεμάτων , προσώπων , βιβλίων κι ένα γενικό περιπτεράκι. Για την “πραμάτεια” τους διεκδικώ αίτιο ποιητικό μονάχα ένα: “ότι πολύ ηγάπησα”.
Γιάννης Βαρβέρης 6/1994
Η κρίση του θεάτρου – Γιάννης Βαρβέρης
Κείμενα θεατρικής κριτικής 1989-1994
0 τρίτος αυτός τόμος περιέχει επιλογή κειμένων μου θεατρικής κριτικής και καλύπτει το χρονικό διάστημα από την αρχή της θεατρικής περιόδου 1989-1990 μέχρι το τέλος της περιόδου 1993-1994.
Το Σεπτέμβριο του 1989, με την αποδημία του Δάσκαλου Τάσου Λιγνάδη, μου προτάθηκε να καλύψω το έτσι κι αλλιώς μη αναπληρώσιμο κενό του στη στήλη θεατρικής κριτικής της εφημερίδας “Η Καθημερινή”. ‘Ετσι, τα περισσότερα κείμενα του ανά χείρας τόμου πρωτοδημοσιεύθηκαν εκεί, όλα συνοδευμένα από ένα ιδιότυπο διαβατήριο: μια ελληνική, σύγχρονη ή παλαιότερη, ποιητική αναφορά κατά το δυνατόν σχετική προς το περιεχόμενο του εκάστοτε κρινόμενου έργου.
‘Οσα κείμενα δεν φέρουν ποιητικό “μόττο” συνιστούν την κατά το ίδιο διάστημα συνεργασία μου με το λογοτεχνικό περιοδικό “Η Λέξη” των Θ. Θ. Νιάρχου και Α. Φωστιέρη, συνεργασία της οποίας οι παλαιότερες καταθέσεις είχαν απαρτίσει το σώμα των δύο πρώτων τόμων “Η κρίση του θεάτρου, 1976-1984” και “Η κρίση του θεάτρου, Β’, 1984-1989”, στις εκδόσεις “Καστανιώτη” και “Εστίας”, αντιστοίχως.
‘Οπως θα παρατηρήσει ο αναγνώστης, οι κριτικοί σχολιασμοί έγειραν και πάλι “μεροληπτικά” προς τις παραστάσεις αρχαίου δράματος, ξένου, ιδίως κλασικού, δραματολογίου και νεοελληνικού έργου. ελληνικό και ξένο μπουλοάρ παρίστανται δειγματοληπτικά, ενώ για την επιθεώρηση αναδημοσιεύεται από τον α’ τόμο εμπλουτισμένο ένα εκτεταμένο άρθρο αναφερόμενο στους σημαντικότερους μεταπολεμικούς εκπροσώπους της μέχρι τις μέρες μας.
Τα κείμενα της “Καθημερινής” κόσμησε και διακόσμησε με το παραδοσιακό πενάκι της η ‘Ελλη Σολομωνίδου-Μπαλάνου. Και απ’ αυτή τη θέση την ευχαριστώ.
Γιάννης Βαρβέρης, 6/1994
Σωσίβια λέμβος – Γιάννης Βαρβέρης
Όταν τα πράγματα που είναι για μας πολύτιμα παραμένουν μετέωρα και εξόριστα, ανασαίνουν μέσα μας έναν αέρα αυτάρκειας και αυτοδυναμίας. Τα νιώθουμε υπερήφανα και ασφαλή, μακριά από κάθε υιοθεσία και ένταξη. Μόλις κωδικοποιηθούν και από clochards φορέσουν την τήβεννο που βαυκαλιστήκαμε πως τους ταιριάζει, τότε φαίνεται πως διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο: να ακινητοποιηθούν σε ένα δελεαστικά ευρύχωρο καθεστώς-έστω και το αθωότερο, όπως είναι το καθεστώς των σελίδων ενός βιβλίου. Έτσι και με τα λογοτεχνικά κείμενα εικοσιπενταετίας που εμπεριέχονται στο βιβλίο αυτό.
Αναπήρων πολέμου – Γιάννης Βαρβέρης
ΑΝΑΠΗΡΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ
Είπες να κλείσουμε το φως.
Όμως αν τύχει και κοπεί το ρεύμα
και δεν πάρουμε είδηση
και μείνω ή μείνεις μέσα στο δωμάτιο
μόνος αγωγός του ηλεκτρισμού;
Άσε αναμμένο σε παρακαλώ
αυτό το σίγουρο σκοτάδι.
Σβήσε το φως.
Δε θα σου πω
δε θα μου μάθεις
πώς θα σκυλέψουμε
ελευθερία ή θάνατο.
Γρίλιες λοξές
κάγκελα της κοιλιάς σου.
Αργά διαλύονται
σα θαύμα με το βράδυ.
Έτσι γλυκά
αλλάζω φυλακή.
Εσύ με το κορμί μου
στο σκοτεινό εργαστήρι μας
της αγγειοπλαστικής.
Εγώ μ’ ένα κερί
έξω απ’ την πόρτα
αναποφάσιστος…
Πεταμένα λεφτά – Γιάννης Βαρβέρης
Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΔΕΝ ΠΙΝΕΙ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ
Χθες είδα πάλι στον ύπνο τον πατέρα. Καθόμασταν οι δυο μας σ’ ένα τραπέζι με καρό τραπεζομάντιλο. Κάποιος μας έφερε δυο ποτηράκια και κρασί. – Είσαι καλά; του λέω. – Καλά, καλά, και μου ‘πιασε το χέρι. – Άντε, στην υγειά σου, είπε. Σήκωσε το ποτήρι, τσούγκρισε και το άφησε πάνω στο τραπέζι. – Δεν πίνεις; ρώτησα. – Εσύ να πιεις απάντησε. Εγώ δε θέλω να ξεχάσω.
Ο άνθρωπος μόνος – Γιάννης Βαρβέρης
Μέσα από έναν αθεϊσμό φιλοσοφικό, ο Βαρβέρης συνομιλεί για άλλη μια φορά με το θάνατο, καταφάσκοντας ρητά στη ζωή. Η διαύγεια της ματιάς του υποστηρίζει μια διαρκή, ειρωνική ανατροπή, που δεν στερείται σπαρακτικότητας ενώ παράλληλα σηματοδοτεί μια κορύφωση στην ως σήμερα ποιητική του πορεία, εγκαινιάζοντας με τον καλύτερο τρόπο μια νέα φάση στην ωριμότητά του.
Ποιήματα 1975-1996 – Γιάννης Βαρβέρης
Στον τόμο περιλαμβάνονται οι συλλογές:
– Εν φαντασία και λόγω
– Το ράμφος
– Αναπήρων πολέμου
– Ο θάνατος το στρώνει
– Πιάνο βυθού
– Ο κύριος Φογκ
– Άκυρο θαύμα
Η κρίση του θεάτρου – Γιάννης Βαρβέρης
Κείμενα θεατρικής κριτικής 2003-2010
Ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης συγκεντρώνει στον πέμπτο αυτό τόμο θεατρικής κριτικής, Η κρίση του θεάτρου, Ε΄, κείμενά του των ετών 2003-2010. Θεατρικός κριτικός από το 1976 (περ. Η Λέξη, εφ. Η Καθημερινή) αντιμετωπίζει το θεατρικό γεγονός στην ολότητά του, τόσο ως προς την αρχαία και νέα ελληνική παράδοση, όσο και ως προς το ξένο δραματολόγιο. Λόγος αντικειμενικότητας και διεισδυτικότητας εκφράζεται μέσα από μια γλώσσα πλούσια, ευθύβολη και συνάμα ποιητική.
Βαθέος γήρατος – Γιάννης Βαρβέρης
Την ενδέκατη ποιητική συλλογή του ο Γιάννης Βαρβέρης δεν πρόλαβε να τη δει να φιγουράρει στις προθήκες των βιβλιοπωλείων, έφυγε ξαφνικά από κοντά μας στις 26 Μαΐου, ενώ αυτή βρισκόταν ήδη στο βιβλιοδετείο. Ευτυχώς όμως πρόλαβε να τη δει τυπωμένη, έτσι όπως αυτός επιθυμούσε.
Για τον Γιάννη Βαρβέρη δεν ήταν ακόμη μία συλλογή ποιημάτων, αλλά ποιήματα που έγραψε την τελευταία τριετία αποκλειστικά για Εκείνη, την αγαπημένη υπέργηρη μητέρα του. “Βαθέος γήρατος” λοιπόν η ενδέκατη κατάθεσή του, γι’ αυτή που του χάρισε τη ζωή και τη γλώσσα, “το παρελθόν της και το μέλλον της”. Η συλλογή θα μπορούσε να διαβαστεί και σαν ένας διάλογος μάνας και μοναχογιού που αναπτύσσεται με στίχους σπάνιας εκφραστικής λιτότητας και στοχαστικού σπαραγμού:
“Στις λίγες μας κοινές εξόδους
κανένας δε γυρίζει να σε δει.
Ούτε απλοί σου γνώριμοι
δε ζούνε πια.
Έμεινες μόνο με όσους
σε αναγνωρίζουν
βλέποντάς με”.
Ο ποιητικός αυτός “διάλογος” ολοκληρώθηκε πριν από την αποδημία της μητέρας του. Ένα από τα τελευταία του ποιήματα, γραμμένο στην κλινική όπου νοσηλευόταν Εκείνη:
“Μου είπε επί λέξει
-Άμα πεθάνω
πώς θα ζήσω
χωρίς εσένα;”
Αλίμονο, η μητρική απορία, που εξέφραζε μια βαθύτερη επιθυμία επανένωσης, έμελλε πολύ σύντομα να απαντηθεί. Δύο μήνες αργότερα έφυγε από τον κόσμο μας και ο ποιητής, για να τη συναντήσει στο παιδικό του δωμάτιο – κοκέτα, στοργική, αριστοκρατική, όπως ακριβώς τη διέσωσε και μέσα στην τέχνη του.
Νίκος Δαββέτας
Ποιήματα 2001-2013 – Γιάννης Βαρβέρης
Στον τόμο περιλαμβάνονται οι συλλογές:
– Στα ξένα
– Πεταμένα λεφτά
– Ο άνθρωπος μόνος
– Βαθέος γήρατος
– Ζώα στα σύννεφα
Η κρίση του θεάτρου – Γιάννης Βαρβέρης
Κείμενα θεατρικής κριτικής 2010-2011
Αυτός είναι ο έκτος και τελευταίος τόμος κειμένων θεατρικής κριτικής, που εκδίδεται μετά την απουσία του συγγραφέα.
Όλα τα κείμενα έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα “Η Καθημερινή” από το τέλος του 2010 έως το καλοκαίρι του 2011. Ας σημειωθεί εδώ ότι οι τρεις τελευταίες κριτικές δημοσιεύθηκαν μετά το θάνατο του συγγραφέα, ύστερα από συνεννόησή μας με τον κύριο Νίκο Ξυδάκη, τον οποίο και ευχαριστούμε.
(από τον πρόλογο της Αλίκης και του Νίκου Βαρβέρη)
Ζώα στα σύννεφα – Γιάννης Βαρβέρης
Η ποιητική συλλογή του Γιάννη Βαρβέρη “Ζώα στα σύννεφα” βρέθηκε στα κατάλοιπά του έτοιμη προς έκδοση.
“Ποιήματα που αντανακλούν μέσα από υπερβατικά, αλληγορικά, τρυφερά, σκοτεινά, ειρωνικά ζώα και αντίστοιχους ζωομορφισμούς την πολύπαθη ομορφιά του βίου και την προσήλωση του ποιητικού υποκειμένου στην παρατεταμένη διάρκεια του αυθεντικού ρίγους.”
Νίκος Δαββέτας, “Η εφημερίδα των συντακτών”, 7/4/2013
Πηγές: EKEBI, BIBLIONET, Εκδόσεις Πατάκης, Αλεξάνδρεια, Κέδρος, Καστανιώτης, Σοκόλη, Ύψιλον, Βιβλιοπωλείον της Εστίας
