Κατερίνα Τσιάνα-Πανταζίδου

Αναθύμηση – Κατερίνα Τσιάνα-Πανταζίδου

“Εκείνο τον καιρό, είναι αλήθεια, οι χαρές ήταν πολύ λιγότερες από τις σκοτούρες. Μαζί με τη μάνα είχα την ευθύνη της οικογένειας. Δουλειά και πάλι δουλειά. Η μόνη χαρά που δεν ήθελα να στερηθώ ήταν να μαθαίνω να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Γι’ αυτό, παρά το ξεθέωμα της μέρας, τα βράδια περνούσα από τα σοκάκια του χωριού και κοντοστεκόμουν στις αυλόπορτες ν’ ακούσω καμιά είδηση, ας ήταν και παλιά, εμένα μου ‘κανε.”
Ποιος ορίζει το μέτρημα του χρόνου; Ποιος θυμάται πόσο γρήγορα ή αργά άλλαξε ο κόσμος;
Οι ήρωες της Αναθύμησης αναμετριούνται με τη ροή των γεγονότων, τις εξελίξεις. Θυμούνται, ξεχνούν, διηγούνται, καταγράφουν. Μέσα από τις ζωές τους και τις εμπειρίες τους ξεδιπλώνεται και η ιστορία της Λάρισας και της περιοχής της τα τελευταία εκατό και κάτι χρόνια.

Μυθιστόρημα, Νησίδες, 2018, 228 σελ.

Ο δρόμος της αρετής – Κατερίνα Τσιάνα-Πανταζίδου

Θεσσαλονίκη του ’60. Εξοχές. Μονοκατοικίες, λουλουδιασμένες αυλές, αλάνες (πεδία εκτόνωσης παιδιών και έφηβων), παραλιακά κέντρα (ανάσες ψυχαγωγίας των μεγάλων), ψάρεμα και κολύμπι στη θάλασσα, ρεμβασμοί στο μοναδικό ηλιοβασίλεμα του Θερμαϊκού, έρωτες, πλατωνικοί και όχι, υπό το σεληνόφως, αγνά αισθήματα, ανιδιοτελείς φιλίες. Η Αρετή, αθώα και άκακη ψυχή, βιώνει σ’ αυτό το περιβάλλον τον νεανικό έρωτα αλλά και την προδοσία του, που σημαδεύουν την πορεία της ζωής της. Ζωή που της επιφυλάσσει ανατροπές και δοκιμασίες μέσα από τις οποίες συνειδητοποιείται, ανακαλύπτει τις ικανότητές της, ωριμάζει, μαθαίνει ν’ αποδέχεται και να υπομένει ελπίζοντας πάντα σε μια λύτρωση.

Νουβέλα, Νησίδες, 2014, 116 σελ.

Σταυραδέρφια – Κατερίνα Τσιάνα-Πανταζίδου

“Με τον εφηβικό μας ενθουσιασμό και τη γοητευτική παρορμητικότητα της νιότης, συνεπαρμένοι από τον ηρωισμό των αγωνιστών της ελευθερίας που έδιναν υποσχέσεις αμοιβαίας υποστήριξης με την αδερφοποίηση, επισφραγίσαμε τη φιλία μας χαράσσοντας μια μέρα στο νησάκι στα Γιάννενα τους καρπούς των χεριών μας και αναμειγνύοντας το αίμα μας.” Ο Τέλης και ο Δήμος, δύο έφηβοι μαθητές, γίνονται αδερφοποιτοί και ορκίζονται παντοτινή πίστη, φιλία και αλληλοστήριξη-“…η ζωή μου ζωή σου και η ψυχή μου ψυχή σου”. Όμως, τα γεγονότα που συντάραξαν την Ευρώπη τον εικοστό αιώνα και τα σύνορα που έβαλαν οι νικητές με το μοίρασμα του κόσμου -σύνορα που χώρισαν ανθρώπους, διέλυσαν οικογένειες, ακύρωσαν προοπτικές και φιλοδοξίες- επηρέασαν την εξέλιξη της ζωής των δύο σταυραδερφών. Ο καθένας διέγραψε τη δική του πορεία, την πορεία που του χάραξαν τόσο οι ανελέητες δυνάμεις της Ιστορίας όσο και ο χαρακτήρας του.

Μυθιστόρημα, Νησίδες, 2013, 196 σελ.

Νταλιάνα – Κατερίνα Τσιάνα-Πανταζίδου

Nταλιάνα! Mια γυναίκα δυνατή, λεβέντισσα, όπως πολλές γυναίκες της υπαίθρου και όχι μόνο, τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα χώρο με ιδιαίτερα δύσκολο τρόπο ζωής τουλάχιστον τα πρώτα πενήντα χρόνια του προηγούμενου αιώνα. Ήταν ο τρόπος ζωής κάποιων βλαχόφωνων οικογενειών, οι οποίες λόγω επαγγέλματος και καιρικών συνθηκών αναγκάζονταν να μετακινούνται κάθε χρόνο από τα ορεινά, αφιλόξενα το χειμώνα για κείνους και τα κοπάδια τους χωριά, στα πεδινά. Στην «περιπέτεια» αυτή οι γυναίκες σύντροφοι και συνοδοιπόροι επωμίζονταν ένα μεγάλο τμήμα των εργασιών και βίωναν τις αναπόφευκτες δυσκολίες.

Μυθιστόρημα, University Studio Press, 2010, 238 σελ.

Από τα χειμαδιά στα βλαχοχώρια – Κατερίνα Τσιάνα-Πανταζίδου

Μια διαδρομή μνήμης


Τελευταίες στροφές, τελευταίες ανηφοριές και κατηφοριές. Η αγωνία στο κατακόρυφο· μεγάλων κυρίως όμως των μικρών· αγωνία που στεγνώνει το στόμα, ανεβάζει τους παλμούς. Αγωνία που κάνει την απόσταση να φαίνεται μεγαλύτερη, να νομίζεις πως ο δρόμος δεν τελειώνει, πως το χωριό μετακινείται όπως αγαπημένο πρόσωπο που κάνει τσαλίμια.
Τι απόλαυση να βλέπουν, στο τέλος της τελευταίας στροφής, να ξεπροβάλει ο αγαπημένος χώρος! Να ξεδιπλώνεται σαν χάρτης η πάνω γειτονιά, το μεσοχώρι, ο κάτω μαχαλάς, όλα πεντακάθαρα, στραφταλιστά στον ανοιξιάτικο ήλιο, που τα εξωραΐζει όπως η αγάπη τους. Ψάχνουν όλα τα μάτια ανυπόμονα να εντοπίσουν τα σπίτια τους, τις εκκλησίες, τα ξωκλήσια.
Επιτέλους αξιώθηκαν να βρεθούν πάλι στις γνωστές τους ρούγες, στο μεσοχώρι τους με τα πλατάνια και την κρυόβρυση, να αγναντέψουν στις πλαγιές τα αιωνόβια πεύκα που φιλτράρουν τον αέρα δίνοντάς του εκείνο το ιδιαίτερο άρωμα που για τους βλάχους όμοιό του δεν υπάρχει. Να συναντηθούν με τους δικούς τους ανθρώπυς που τους αισθάνονται όλους σαν συγγενείς.
Όλη η ταλαιπωρία της μετακίνησης έμοιαζε μηδαμινή μπροστά στους ευχάριστους μήνες που τους περίμεναν, με τις σχόλες, τα πανηγύρια, τα σεργιάνια, τα μασλάτια, το γλυκό άκουσμα του κλαρίνου που δονεί τα φυλλοκάρδια με μια αίσθηση αγαλλίασης και πόνου συνάμα…

Λαογραφία, University Studio Press, 2005, 109 σελ.