Είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1983). Έκανε σπουδές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Παρακολούθησε σεμινάρια υποκριτικής με τον καθηγητή του Actor’s Studio J. Walter, μαθήματα χορού με την Κέυ Χόλντεν και μαθήματα φωνητικής στο Ωδείο Αθηνών με την Ηρώ Πάλλη και στο Εθνικό Ωδείο με την Καίτη Παπαλεξοπούλου. Ως ηθοποιός, πρωταγωνίστησε στο Εθνικό Θέατρο, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, στο Θεσσαλικό Θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής κ. ά. και σε έργα κυρίως ρεπερτορίου. Συνεργάστηκε με όλους σχεδόν τους σκηνοθέτες.
Ως σκηνοθέτης, σκηνοθέτησε τα έργα: Η επικίνδυνη στροφή (Τ. Πρίσλευ) – Δίχως να ξέρεις πως (Λ. Πιραντέλλο) – Ανθισμένες μανόλιες (Ρ. Χαρλινγκ) – Σε στενό οικογενειακό κύκλο (Γ. Ρεζά) – Χαμάμ γυναικών (Ν. Ντάν) – Η σχέση σας… προωθείται (Ζ. Βάλβη) – Σωτηρία με λένε (Σ. Αδαμίδου) – Το Αλφαβητάρι των άστρων (μουσική παράσταση) – Ρίττερ, Ντένε, Φός (Τ. Μπέρνχαρντ) – Η μυστική μοναξιά των Ατρειδών (Ορέστης- Επιστροφή της Ιφιγένειας του Γ. Ρίτσου) – Η πιο δυνατή (Α. Στρίντμεργκ) – Κάθοδος στον έρωτα 3 μονόπρακτα (Προς κατεδάφιση – Χαιρετίσματα από την Μπέρθα – Το σκοτεινό δωμάτιο -Τ. Ουίλλιαμς) – Των μαγεμένων προσευχές (μουσική παράσταση) – Η θεία Βιβή (Α. Παπαγεωργίου) – Ο σταθμός (Λ. Μπέη) – Σωμόν σατέν (Α. Μπολ) – Νουμηνία (Μ. Μόσχοβη) – Faux-βίες (Α. Σάντορα) – Ο Μέγας Ιεροεξεταστής (Φ. Ντοστογιέφσκη) – ΚΤΕΛ Πελοποννήσου (Δ. Λέντζου) – Μετά φόνου και πάθους (Μ. Βασιλοπούλου – Λ. Πεσκετζή) – Μάνα Γιοί 2 μονόπρακτα (Ο απεργοσπάστης, Γ. Σκούρτη – Λιθουανία, Ρούπερτ Μπρούκ) – Παραμύθια της Αγάπης και της Ελπίδας (Λουκίας Ρικάκη) – Το χρώμα του χρήματος 2 μονόπρακτα ( Η διαθήκη, Γ. ντε Μωπασσάν – Ε, εσείς εκεί έξω, Ο. Σάρογιαν) – Εγώ, γιατρέ μου (Ν. Αναγνώστου) – Η Εύελπις του αιώνα (Ρ. Καρακατσάνη) – Απολογία Σωκράτους (Πλάτωνος) – Τρεις ψηλές γυναίκες (Έντουαρντ Άλμπυ).
Στον κινηματογράφο, έπαιξε στις ταινίες: Μελισσοκόμος του Θ. Αγγελόπουλου, Κουαρτέτο σε 4 κινήσεις και Συμφωνία χαρακτήρων της Λ. Ρικάκη, Μη περνάς ανάβει κόκκινο της Ι. Μαυράκη. Στην τηλεόραση, πρωταγωνίστησε στα σήριαλ: Κάθοδος – Οικογένεια – Τρεις σωματοφύλακες – Δόκτωρ Τζούλια και Μις Χάιδω – Αλίκη – Βέρα στο δεξί. Ως βοηθός σκηνοθέτη και υπεύθυνος παραγωγής συνεργάστηκε με τον Σταύρο Ξαρχάκο στα έργα: Κόκκινα φανάρια (1993) – Αμάν-Αμήν (1994). Είναι ιδρυτικό μέλος του θεατρικού σχήματος «θεάτρου ΣΥΝ ΚΑΤΙ – σύνολο τέχνης». Διδάσκει υποκριτική από το 1996.
Εις το όνομα της Μητρός και του Υιού (2011), Αγγελάκη Εκδόσεις
Του Υιού και του Αγίου (2013), Αγγελάκη Εκδόσεις
Τα του πνεύματος τω πνεύματι (2015), Αγγελάκη Εκδόσεις
Μάντυ Μήδεια (2017), Αγγελάκη Εκδόσεις
Μυθιστορήματα
Ο εμός έρως (2020), Αγγελάκη Εκδόσεις
Μεταφράσεις
Strindberg, August, Η πιο δυνατή (2017), Ζαχαράκης Κ. Μ.
Ο εμός έρως – Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
Διαβάζει, λοιπόν, αυτήν την περίοδο κάποια πατερικά κείμενα και χαίρεται και απολαμβάνει τον λόγο αυτών των Πατέρων, οι οποίοι με το ανθηρόν των λέξεών των, (πολλές τις έχει συνειδητά εντάξει στην καθημερινή του ομιλία, ως ένα ιδιότυπο χρέος…) το ύψος και το πλάτος των νοημάτων των, την γαλακτομελιρρέουσα γλώσσα των, καταλαμπόμενοι από φως άπειρον (ω ιατήρες ψυχών τε και σωμάτων, ω ουράνιοι μυσταγωγοί!) παρακινούν πάντας ημάς να πράττωμεν το αγαθόν μετά προθυμίας, και να προτιμάμε την φιλίαν του Θεού, τον ένθεον έρωτα!…
Φυσάει τόσο πολύ απόψε. Μακάρι αυτά που σκέφτεται, αυτά που αναρωτιέται, να τα ‘παιρνε ο άνεμος, ο “θείος αιθήρ”…
Θυμήθηκε τον “Προμηθέα”, που μελετά αυτόν τον καιρό: “Αυτά που η Τύχη όρισε αγόγγυστα υπομένω, αφού η Ανάγκη δύναμη έχει και δεν νικιέται”…
“Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ Θεού, ελέησόν μας – είθε να κυβερνήσωμεν την ανάγκην μας…”
Μυθιστόρημα, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2020, 438 σελ.
Μάντυ Μήδεια – Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
1 άνδρας – 1 γυναίκα (και ρόλοι σε βίντεο)
Θέατρο… Ζωή…
Μια συνάντηση… Μια ευκαιρία…
Ο Θωμάς, ένας δάσκαλος υποκριτικής, (με Ιώβεια υπομονή… – θέλει: «να βάλει όρια στο σκότος») και η Μάντυ, μια πρώην μαθήτριά του («δεν υπάρχει τόπος δια την κραυγή της»)… βρίσκονται, μετά από χρόνια, και πάλι μαζί στη σκηνή, με αφορμή το ανέβασμα της παράστασης του έργου «Μήδεια» του Ευριπίδη…
Μια συνάντηση… Μια ευκαιρία…
Τα πρόσωπα, οι ρόλοι, τα προσωπεία, οι ζωές, το σήμερα, το χθες και το αύριο αλληλοσυγκρούονται («εκστρατεία ο βίος») αμείλικτα. Ανταρσία των ρόλων! Παντού και πάντοτε, οι πάντες και τα πάντα, όλοι ενάντια στον χρόνο! Η συνεχής διαστολή του οποίου εκθέτει τα «εμπαθή νοήματα» και τα «χαμαίζηλα πάθη»! Ο «πετροβόλος θυμός» μοιραία οδηγεί σε μιαν «επαύριον πολέμου»… Γιατί;…
Ανάσα άνασσα το ον, πνοή ανέμου…
Μια συνάντηση… Μια ευκαιρία…
Για θέατρο; Για μάθημα; Για πρόβα; Για ζωή;…
Για πού; Για πότε; Και… γιατί;
Ποιος ξέρει;…
«Ανεξιχνίαστα τα βάθη του Θεού»!…
Θεατρικό, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2017, 165 σελ.
Τα του πνεύματος τω πνεύματι – Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
3 άνδρες – 1 γυναίκα, βίντεο και φωνές
Η πορεία προς την αυτογνωσία του ήρωα του έργου, του ηθοποιού Θωμά, συνεχίζεται. Αυτή τη φορά κάτω από το βλέμμα της αδελφής του. Επιχειρεί μια πρωτόγνωρη καταβύθιση («εν βυθώ η αλήθεια»!) στην ψυχή του, αλλά και στην καρδιά του Θεάτρου. Ο Θωμάς, μέσα στο θέατρο -στο καμαρίνι – συναντά τον ανώτερό του εαυτό… «Η Ύλη Πύλη του Θεού, το Πνεύμα μονοπάτι. Η Ποίηση το Άλογο κι ο Άνθρωπος το άτι». Μια μεγάλη φιλοσοφική (;) συζήτηση γύρω από την τέχνη του ηθοποιού… Ο ηθοποιός Θωμάς φτάνει, επιτέλους, εκεί όπου το «ήταν», το «είναι» και το «θα είναι» έχουν πλέον συνοχή και μεταφέρουν το μήνυμα: «να γίνει χώρα, να χωρά, να συν-χωρά… ν’ αντέχει!» Κι έτσι… -και ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος επιτυγχάνει «να γίνει κύκλος ορατός, κι αυτό που περιμένει: να ‘ναι στο φως χαρταετός, παιδί της Οικουμένης».
Θεατρικό, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2015, 134 σελ.
Του Υιού και του Αγίου – Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
(Σκοτάδι. Ερχόμενο σταδιακά το φως μας αποκαλύπτει μια παραλία. Ο ήλιος μόλις έχει δύσει. Βραδιάζει. Πανσέληνος. Η πανσέληνος κάνει ορατά τα αόρατα. Είμαστε σχεδόν εκεί που σκάει το κύμα. Ακούμε την θάλασσα, τον παφλασμό των κυμάτων της.
Ο ΘΩΜΑΣ, ένας ώριμος άντρας, σοβαρός και γοητευτικός, ντυμένος στα μαύρα, έρχεται στην παραλία, (στην σκηνή – κατά προτίμηση μέσα από την πλατεία.) Φτάνει με το σακίδιό του, μαύρο και αυτό. Σε όλα του είναι φανερή η επιλογή (;) του μαύρου… Η πρόθεσή του, κατά πάσα πιθανότητα, είναι ένα νυχτερινό μπάνιο. Μετά από λίγο, ελάχιστο, τον ακολουθεί, βουβά και αφοσιωμένα κατά πως λέει κι ο ποιητής, ένας όμορφος άντρας, ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ, με φωτεινά άσπρα ρούχα. Ακόμα και το σακίδιό του είναι άσπρο. Πολύ γοητευτικός και άμα τη εμφανίσει πολύ αγαπητός. Είναι φορέας του λευκού και του φωτός. Μικρότερος του ΘΩΜΑ, κάπου πέντε με δέκα χρόνια. Μοιάζουν πολύ. Θα έλεγες πως είναι αδέλφια. Μόνο που ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ έχει την αλαφράδα και την χαρά των καλών ανθρώπων -ή των αγγέλων- και ένα γέλιο που τον καθιστά όχι μόνο ακαταμάχητο αλλά και μεγάλο «θεραπευτή»… Ναι, δεν έχεις αμφιβολία… Είναι μαζί, ανεξάρτητα αν δεν μιλά ο ένας στον άλλον. Έχουν έρθει μαζί, να κάνουν μαζί ένα νυχτερινό μπάνιο. Κοιτούν ο ένας τον άλλον, διακριτικά. Ο ΛΕΥΤΕΡΗΣ, όμως, απομακρύνεται προς τα δεξιά… Φεύγει από το οπτικό μας πεδίο. Προτιμά να κολυμπήσει λίγο πιο κει… Ίσως για να αφήσει τον ΘΩΜΑ λίγο μόνο του… Από την κοντινή ψαροταβέρνα ακούγεται διακριτικά, μόνο με ενορχήστρωση, χωρίς λόγια, το ζεϊμπέκικο «σαν τον αϊτό είχα φτερά…» που αναλογεί θαρρείς στο εσωτερικό τοπίο του ήρωα… Ο ΘΩΜΑΣ μένει μόνος… Κοιτά την θάλασσα… Μετά σκοτάδι.)
Θεατρικό, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2013, 170 σελ.
Εις το όνομα της Μητρός και του Υιού – Κωνσταντίνος Κωνσταντόπουλος
7 άνδρες – 4 γυναίκες
Ένας άνδρας, ο Θωμάς, ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος ο ίδιος νέων ηθοποιών, μετά την απώλεια των γονιών του, προσπαθεί να αποκαλύψει τα μυστικά και τα ψέματα που ρήμαξαν τις σχέσεις μέσα στην οικογένειά του, και έκαναν τα μέλη της, έρμαια ενός σκοτεινού παρελθόντος, να συγκρούονται ανελέητα μεταξύ τους. Ένα ταξίδι αυτογνωσίας και επαναπροσδιορισμού, με αίτημα την ευτυχία και το φώς.
Το θέατρο αποκαλύπτει στον ήρωα του έργου τη μεταφυσική του διάσταση και τον βοηθά να αποκωδικοποιήσει την ζωή και να ζήσει έντεχνα. Στη σκηνή του θεάτρου ο χρόνος διαστέλλεται και η ύπαρξη μάχεται την βαρύτητα. Η ψυχή ηθοποιός ρωτά με βία… τον έρωτα και τον βίο, κι ανακαλύπτει πως : «ό,τι το σκοτάδι μηχανεύεται το φώς το ξέρει»! Το χιούμορ είναι η ευγένεια της απελπισίας, και ως τέτοιο κάνει τα πάντα να αιωρούνται ανάλαφρα, κερδίζοντας έτσι την εύνοια τού αναγνώστη-θεατή και την συμμετοχή του σ’ αυτό το σκηνικό παιχνίδι του φωτός κα του σκότους – ή αλλιώς, της ζωής.
Θεατρικό, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2011, 148 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αγγελάκη Εκδόσεις
