Μίμης Β. Χριστοφιλάκης

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Μίμης Χριστοφιλάκης γεννήθηκε το 1949 στις Κροκεές Λακωνίας.
Ασχολήθηκε με κάθε ειδους τρέξιμο (κοινωνικό-πολιτικό-προσωπικό-βιοποριστικό-συλλεκτικό) συσσωρεύοντας μνήμες και ευαισθησία. Εκτιμά πολύ τα βάσανα και τα θεωρεί χυμούς ζωής και ουσία. Ειναι ενεργός συλλέκτης εργων παραστατικής ζωγραφικής χαρακτικών, ειδών λαικής τέχνης, υλικών που αφορούν την κατοχή και τον εμφύλιο και ντοκουμέντων της Ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα. Έχει εκδόσει επτά ποιητικές συλλογές και υπό εκδοση βρίσκεται η όγδοη ποιητική του συλλογή απο τις εκδόσεις “Ικαρος” και διηγήματα του. Οι Κροκεές αποτελούν σπινθήρα εμπνευσης και ποιητικό του τόπο. Εργαζόταν στο Υπουργείο Οικονομίας.

Ποίηση
Τέτλαθι δη κραδίη (2006), Εριφύλη
Τρυφερότητα στο βλέμμα (2007), Γαβριηλίδης
Τίθημι την ψυχήν μου (2007), Εριφύλη
Ακροθιγώς (2008), Εριφύλη
Ερωτικός πλάγιος (2008)
Πέτρες της Κάσου αλιγενείς (2009), Ιδεόγραμμα
Τοπία ενδοχώρας (2010), Ιδεόγραμμα

Αφηγήσεις-Πεζά
Η χειραψία έγινε με το βλέμμα (2015), Σμίλη
Η εύνοια του δράκου (2018), Ιδιομορφή

Συλλογικά έργα
Λακωνικόν ημερολόγιον 2020 (2019), Ιδιομορφή

Η εύνοια του δράκου – Μίμης Β. Χριστοφιλάκης

Έγραψα αυτά τα αφηγήματα, γιατί πιστεύω ότι δεν χρωστάμε στις επόμενες γενιές.
Κάθε νέα γενιά χαράζει τη δική της πορεία. Το ίδιο κάνει και η σημερινή. Αντίθετα, οφείλουμε σε όλους αυτούς που έζησαν πριν από μας.
Που πολέμησαν, πόνεσαν, στερήθηκαν, έπαθαν, βασανίστηκαν, σκοτώθηκαν μεταξύ τους, έζησαν με τον φόβο και τη φρίκη, χωρίς ελευθερίες, για να μπορούμε εμείς να ζούμε με στοιχειώδη αξιοπρέπεια, να μιλάμε ανοιχτά χωρίς τον κίνδυνο να καταλήξουμε σε κανένα μπουντρούμι, σε κανένα χαντάκι ή στα χέρια κανενός δράκου.
Σ’ αυτούς μόνον οφείλουμε.

Αφήγημα, Ιδιομορφή, 2018, 142 σελ.

Η χειραψία έγινε με το βλέμμα – Μίμης Χριστοφιλάκης

Μεγάλωσα στον απόηχο της Κατοχής και του Εμφυλίου. Με τα τραγούδια, τα μοιρολόγια και τις αφηγήσεις. Κι αυτά εξέφραζαν έναν κόσμο βαθύ και τραχύ, σε σταθερό διάλογο με την ανάγκη.
Πρόλαβα ανθρώπους που μιλούσαν μόνο όταν είχαν κάτι να πουν. Θήτευσα σ’ αυτούς. Το μάθημά τους εξακολουθεί να λειτουργεί, ίσως τώρα περισσότερο, όσο η ζωή γίνεται πιο επιφανειακή και εύκολη. Τα μικρά μου χρόνια σημαδεύτηκαν από τη δεκαετία του ’40 και τον Εμφύλιο. Σ’ αυτό συνέβαλε περισσότερο η μάνα μου, θύμα του Εμφυλίου. Οι πόλεμοι είναι σκληροί και άδικοι. Αυτό με δίδαξε. Εγώ κατάλαβα και κάτι επιπλέον: ότι πλαστογραφούνται και ότι ο Εμφύλιος ήταν κακός από κάθε πλευρά. Έτσι, συναινώ σε ένα κοινό πένθος για το τραύμα της σύγκρουσης, που προϋποθέτει την αποδοχή της κοινής ευθύνης.
Πιστεύω ότι ορθοφρονώ με το να μην αντιμετωπίζω την εμφύλια σύγκρουση ως διαμάχη αγίων και δαιμόνων. Ξέρω και κατανοώ αυτούς που δεν είναι έτοιμοι ν’ αναγνωρίσουν τον πόνο του άλλου. Με το βιβλίο γίνεται μια αναζωπύρωση της δημόσιας μνήμης μπαίνοντας στον δρόμο της μετατραυματικής ίασης.
Μίμης Β. Χριστοφιλάκης

Πεζογράφημα, Σμίλη, 2015, 144 σελ.

Τοπία ενδοχώρας – Μίμης Χριστοφιλάκης

Ορθωσε επάλξεις. Αυτοεγκλείστηκε.
Ωστόσο είναι βέβαιος
πως μια πόρτα είναι αφύλακτη
—
Ανοίξτε τις πύλες. Ο Αννίβας… στέκεται ολόρθος, μέσα στην πόλη και μέσα μας.
Η Ρώμη η ανοχύρωτη δεν έχει άλλο πρόσωπο, παρά το πρόσωπο της απουσίας μας.