Σπύρος Γιανναράς

Με ραμμένη φτέρνα – Σπύρος Γιανναράς

Ποιά τα όρια της ασθένειας ; εύλογα θα απορήσει κανείς. Ποιά τα όρια στην αναζήτηση της αλήθειας ; είναι μια πιθανή απάντηση. Ο Κριεζώτης πάντως σίγουρα πορεύεται σε ένα επικίνδυνο μεταίχμιο.

Το μυθιστόρημα Με ραμμένη φτέρνα είναι η ιστορία ενός γραφιά που προσπαθεί να συνέλθει μετά από μια ρήξη του αχίλλειου τένοντα που του διέλυσε τη ζωή, γυρίζοντας τρία μερόνυχτα μέσα στην πόλη, μπλέκοντας σε απροσδόκητες καταστάσεις, που δείχνουν να τον οδηγούν προς ένα είδος αυτογνωσίας. Είναι η ιστορία ενός εμμονικού ανθρώπου που έχει καταρρεύσει, και περιφέρεται μέσα σε μια πόλη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, έχοντας ως μοναδικό εφόδιο την Κατάρρευση του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ.

Μυθιστόρημα, Άγρα, 2023, 352 σελ.

Τη μέρα που θα σηκωνόμουν να χορέψω – Σπύρος Γιανναράς

Ποιος σηκώνεται να χορέψει μέσα στην κρίση;
Παρ’ όλα αυτά, στα διηγήματα το χορό σέρνουν ένα παιδί που προσπαθεί να σώσει μια γυναίκα απ’ τον πνιγμό, ένας δικηγόρος του Κολωνακίου που ψάχνει για μπαρμπέρη σ’ ερημικό νησί, μια μεταφράστρια που γίνεται κλοσάρ, ένας μαθητής παραμεθόριου χωριού που ζωγραφίζει γκράφιτι, ένας ρέμπελος housekeeper πολυτελούς βίλας στα Κύθηρα και ένα πλήθος ανθρώπων επί ξυρού ακμής. Όπως ο ήρωας που αδυνατεί να σηκωθεί να χορέψει και να ευφρανθεί, αλλά ούτε και να πενθήσει τον πόνο του άλλου, ο πολυμήχανος που στέκει αμήχανος μπροστά στο θάνατο και στην απώλεια είναι αυτός που δίνει το στίγμα του στη συλλογή. Μια συλλογή απ’ την οποία ωστόσο δεν λείπει ούτε το γέλιο ούτε ο σαρκασμός, τα κατεξοχήν αντίδοτα στο μεγάλο άλγος.
Τα διηγήματα θέλουν να λειτουργήσουν ως θραύσματα συνθέτοντας ένα ενιαίο σύνολο. Σαν τα πήλινα όστρακα με τα οποία οι αρχαιολόγοι ξαναδίνουν σχήμα σ’ ένα σπασμένο αγγείο. Κάθε αναγνώστης ιδανικά δίνει το δικό του σχήμα στο δοχείο. Συλλογή θραυσμάτων, λοιπόν, αλλά και με γνώμονα το στίχο του Ευγένιου Αρανίτση, ο οποίος λειτουργεί και ως δυνητικός ορισμός του διηγήματος ως είδους : “Το θραύσμα σαν Εν Τούτω Νίκα”. Ως απόπειρα επίτευξης εκείνης της λογοτεχνικής γραφής που ψάχνει να κατακτήσει με το λίγο το πολύ. Και με το απόσπασμα να μιλήσει για όλον.

Διηγήματα, Άγρα, 2017, 160 σελ.

Λεωνίδας Κουργιαντάκης, Έκθεση σε 7” – Σπύρος Γιανναράς

Η συνοδευτική έκδοση της ομότιτλης έκθεσης που φιλοξενήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (Κεντρικό κτήριο) από τις 11 Φεβρουαρίου μέχρι τις 3 Απριλίου 2016. Οι φωτογραφίες, που περιλαμβάνονται και στην παρούσα έκδοση, αποτελούν μία ψηφίδα ενός ενιαίου εικαστικού έργου και ταυτόχρονα διατυπώνουν μία πρόταση για την ένταξη της ανθρώπινης “φιγούρας” στον χώρο, προσδίδοντας έτσι ανθρώπινη κλίμακα στο αχανές φωτογραφικό τοπίο.

Φωτογράφιση: Λεωνίδας Κουργιαντάκης

Φωτογραφίες-Τέχνη, Μουσείο Μπενάκη, 2016, 106 σελ.

Ο βασιλιάς έρχεται όποτε του καπνίσει – Σπύρος Γιανναράς

… Εδώ τα πράγματα φαλτσάρουν. Τη σκηνή αυτή δεν την έχεις ξαναδεί. Δεν έχεις ξαναζήσει τέτοια αποχώρηση βραδινή. Μόνο στο μυαλό, με τρόμο, την έφερνες περιστασιακά, σαν μαύρο ενδεχόμενο, σαν απευκταίο κακό, σαν τη θύ­μηση του θανάτου που έρχεται και δηλητηριάζει καλές στιγ­μές. Όπως έφυγε και κείνος θα φύγω κάποτε κι εγώ, σκε­φτόσουν τότε που αναγνώριζες τα ίχνη του προηγούμενου – τότε στην αρχή – κι ένιωθες ένα αδιόρατο τσίμπημα στο στήθος. Ο άνθρωπος δεν είναι φτιαγμένος για πολλούς, για αλλεπάλληλους χωρισμούς. Οι πολλές πρόβες θανάτου νεκρώνουν την καρδιά.

Ο έρωτας έρχεται όποτε του καπνίσει, αλλά από μόνος του δεν φτάνει για να στεριώσει σχέση. Όποτε της καπνίσει έρχεται η δουλειά, η ευτυχία, ακόμα και η έμπνευ­ση. Η ξαφνική έκλαμψη που φωτίζει την ύπαρξή μας. Ο βασιλιάς βίος παίρνει πίσω ό,τι έχει χαρίσει, πάλι όποτε του καπνίσει. Μια συλλογή διηγημάτων πάνω στην ευθραυστό­τητα των ανθρώπινων σχέσεων, την αδυναμία μιας γενιάς να σχετιστεί, να διαχειριστεί τη φθορά, αλλά και να πενθή­σει την απώλεια, να ξεμυτίσει απ’ τη μοναξιά της.

Διηγήματα, Άγρα, 2015, 165 σελ.

Ζωή χαρισάμενη – Σπύρος Γιανναράς

Έξι διηγήματα με κοινό παρονομαστή την απώλεια. Με υπαρξιακά μετέωρους ήρωες, που παραπαίουν ανάμεσα στο τραγικό και το ευτράπελο, στην προσπάθειά τους να βρουν διέξοδο σε έναν τραγελαφικό κόσμο.

Ένας σύγχρονος Δον Ζουάν εκθέτει τις κατακτήσεις του στο διαδίκτυο, κι ένας απατημένος σύζυγος πενθεί τη χαμένη δυνατότητα σχέσης και συμβίωσης.

Ένας παπάς εγκλωβισμένος στον εγωπαθή ευσεβισμό του αναμένει ένα θαύμα για να επισφραγίσει την “αγιοσύνη” του.

Ένας επίδοξος αυτόχειρας βρίσκει νόημα στη ζωή του, στρέφοντας το όπλο του στους άλλους.

Μια υπερπροστατευτική μάνα καταπιέζει εξοντωτικά, με τις υπέρμετρες φροντίδες της, το αδιάφορο βλαστάρι της.

Ένας μπαϊλντισμένος Νεοέλληνας ανακαλύπτει ότι διαθέτει το “χάρισμα” να μεταμορφώνει τους “ανθρώπους σε κτήνη”.

Ένας μοναχικός άνδρας γευματίζει κάθε βράδυ μπροστά στην τηλεόραση, αναπολώντας τα παλιά οικογενειακά γεύματα.

Έξι διαφορετικές αλληγορικές προσεγγίσεις της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας.

Διηγήματα, Πόλις, 2011, 158 σελ.

Ο Λοξίας – Σπύρος Γιανναράς

Και άλλες δύο ιστορίες


Kάθε συνοικία, αλλά και κάθε πολυκατοικία, έχει τον δικό της λοξία. Tον δικό της παράξενο που ανακατεύεται και ανακατεύει τις ζωές ολονών. O Ξενάριος Mαυρομματάκης έχει βάλει στο μάτι τον μονόχνωτο κύριο καθηγητή. Ή τουλάχιστον αυτό φαίνεται να πιστεύει εκείνος.

O αποσυνάγωγος Aλέξανδρος Φατσέας κληρονομεί το παντοπωλείο του πατέρα του και μαζεύει έναν αδέσποτο σκύλο που εξελίσσεται σε εφιάλτη.

Στη “Φυγή”, ο σύζυγος εγκαταλείπει τη γυναίκα του παίρνοντας μαζί του τρία εξαιρετικά διηγήματα του Έντγκαρ Άλαν Πόε, του Nαθάνιελ Xώθορν και του Aλεξάντερ Γκρίν με το ίδιο θέμα.

Tρείς ιστορίες για το “Eγώ” ως απόλυτο πόθο… H αναζήτηση της προσωπικής ταυτότητας, το βίαιο ξεμπέρδεμα βεβαιοτήτων σχετικά με τον “άλλο” μας εαυτό, το άδειασμα από τις “αλήθειες” που μας κυκλώνουν και συνθέτουν την “πραγματικότητα”, δίνονται με τρόπο απολαυστικό και συνάμα σκληρό, αιφνιδιάζοντας σχεδόν τον αναγνώστη με την σύλληψή τους από τον συγγραφέα.

Διηγήματα, Ίνδικτος, 2008, 107 σελ.