Εργάζεται σαν μόνιμος εκπαιδευτικός στην Δευτεροβάθμια εκπαίδευση με σπουδές στην Φυσική και στα Ηλεκτρονικά, με μεταπτυχιακή εξειδίκευση στην εκπαίδευση. Η πρώτη του εκδοτική προσπάθεια ήταν το 2010 και αφορούσε ένα επιστημονικό του πόνημα με θέμα την Αξιολόγηση των Εκπαιδευτικών στην Ελλάδα. Σήμερα είναι Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Βέροιας. Δηλώνοντας -φανατικά- ερασιτέχνης μουσικός, ακροβατεί ανάμεσα σε νότες και γράμματα. Ως εκ τούτου, η ενασχόλησή του με την λογοτεχνία είχε αφετηρία και αφορμή τραγούδια που έγραψε σε διάφορες στιγμές της ζωής του και τα μετέφερε κατόπιν σε γραπτό λόγο. Ανήκει στην άβουλη, βολική και απαρατήρητη γενιά των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων, μια γενιά που ανδρώθηκε μέσα στον -μέχρι πρότινος- “μπαρόκ” νεοελληνικό πλανήτητης επίπλαστης ευμάρειας και των χαμένων ιδανικών. Η χρονική αυτή διαδρομή αποτυπώνεται μέσα στα κείμενά του σκιαγραφώντας άλλοτε με νοσταλγική διάθεση, άλλοτε με κυνισμό κι άλλοτε με αγωνία παθογένειες, αγκυλώσεις και αγιάτρευτες πληγές, που σαν σκιά μας ακολουθούν ως τα σήμερα.
Ιντερμέτζο σε 11/8 (2018), Φιλύρα
Δοκίμια-Μελέτες-Εκπαίδευση
Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Μύθοι και πραγματικότητες (2010), Δίαυλος
Ιντερμέτζο σε 11/8 – Γιάννης Γεωργουδάκης
και το μολύβι…, σαν μηχανή στο ρελαντί που περιμένει…
και το μολύβι πάντα εκεί, καραδοκεί…,
μήπως και σώσει ό,τι γεννάει η στιγμή
προτού παντοτινά χαθεί μέσα στο “τίποτα”…,
φαρμακερό στιλέτο η άκρη του, κεντάει,
γοργόφτερο καράβι το σκαρί του, ελεύθερο, περήφανο
αρμενίζει στην μοναξιά της αδειανής λευκής σελίδας…
Οι φίλοι μου ψιθυρίζουν πως το οπισθόφυλλο σε ένα βιβλίο πρέπει να είναι “πιασάρικο”. Να έχει κάτι το τραβηχτικό. Κάτι που να μαγεύει τον υποψήφιο αναγνώστη στην προσπάθειά του να βγει έστω για λίγο από τη σκληρή καθημερινότητα και να ταξιδέψει ανάλαφρα εκεί που… ένα ταπεινό μολύβι θα τον οδηγήσει.
Όμως…, πώς θα μπορούσα.
Οι μικρές μου ιστορίες φαντάζουν κυκλόθυμες, στεγνές και αγκομαχούνε εκβιαστικά, μέσα σε ατέλειωτα μικρά πισωγυρίσματα και σε θολά μελλοντικά θελήματα. Βασίζονται σε γράμματα που γράφτηκαν αλλά ποτέ τους δεν διαβάστηκαν, σε email που δεν έφτασαν στην ώρα τους, σε άχαρα ταξίδια και σε τηλέφωνα που είχανε πολύ θόρυβο για να ακουστούν. Μια από αυτές οφείλει την ύπαρξή της -αν είναι δυνατόν- σε μια ανάποδη διαφήμιση! Άλλη πάλι γράφτηκε με σήματα καπνού που τα πήρε ο αέρας και μια ακόμη βυθίστηκε σε μια θάλασσα φαντασίας στείρας και βουβής…
Πεζά, Φιλύρα, 2018, 292 σελ.
Αξιολόγηση εκπαιδευτικών: Μύθοι και πραγματικότητες – Γιάννης Γεωργουδάκης
Μια ανασκόπηση των σύγχρονων συστημάτων αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και η ελληνική “μοναδικότητα”
Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες -και πιο συγκεκριμένα, μετά την κατάργηση του θεσμού του επιθεωρητή- όταν και μόνο ψιθυρίζεται στα σχολεία η λέξη αξιολόγηση, έχουμε… περίπου πόλεμο. Όμως… δεν έχουμε αληθινό πόλεμο με στρατούς, ηρωικές συνδικαλιστικές πράξεις και ηρωικώς πεσόντες υπουργούς, απλά έχουμε ένα πόλεμο χαρακωμάτων, αναίμακτο και βερμπαλιστικό, που επαναλαμβάνει εν μέσω υποκριτικών “διαλόγων”, ένα θέατρο του παραλόγου, με πρωταγωνιστές συνδικαλιστές, πολιτικούς, ανώτερους υπάλληλους του Υπουργείου, και τα -πάντα πρόθυμα- ΜΜΕ. Ο πόλεμος, σύμφωνα με τις διακηρύξεις των πρωταγωνιστών, έχει ως στόχο την ανάδειξη της μόνης “αλήθειας”. Αφορισμοί, εκβιαστικά διλήμματα, ιδεολογικές και παραταξιακές πομφόλυγες, διανθισμένες με επιστημονικά επιχειρήματα, δημιουργούν τον απαραίτητο “θόρυβο”, ώστε να μην ακούγεται η φωνή των πραγματικών “θυμάτων” του πολέμου και τελικά όλα να παραμένουν ως έχουν, στο βολικό… “τίποτα”.
Το βιβλίο αφενός καταγράφει τα σύγχρονα επιστημονικά “ρεύματα” και τις εμπειρίες από την εφαρμογή της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών ανά τον κόσμο και αφετέρου προσπαθεί να παρουσιάσει, όσο είναι δυνατόν αντικειμενικά, την ιστορική διαδρομή της μη-αξιολόγησης στην Ελλάδα. Υπό αυτό το πρίσμα, απευθύνεται σε όλους τους συντελεστές της εκπαίδευσης στη χώρα μας, γονείς, εκπαιδευτικούς και… υπουργούς Παιδείας!
Εκπαίδευση, Δίαυλος, 2010, 110 σελ.
Πηγές: Biblionet, Φιλύρα, Δίαυλος
