Φοίτησε στο Ανώτερο Παρθεναγωγείο και στη Γαλλική Σχολή Καλογραιών.
Για σύντομο χρονικό διάστημα εργάστηκε στη Δημαρχία Θεσσαλονίκης, και στη συνέχεια στράφηκε στο θέατρο και γράφτηκε Δραματική Σχολή του Ωδείου της πόλης.
Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις στίχων της σε λογοτεχνικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας (Μακεδονικές Ημέρες, Νέα Αλήθεια, Νέα Εστία κ.α.).
Το 1932 κυκλοφόρησε η πρώτη και μοναδική της ποιητική συλλογή με τίτλο Νύχτες αγρύπνιας, ενώ τα δύο έργα της για το θέατρο (Ντίνα Πέλλη και Την τελευταίαν στιγμή) παραστάθηκαν από τη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης σε σκηνοθεσία Τάκη Μουζενίδη.
Το έργο της συγκεντρώθηκε σε έναν τόμο με τον τίτλο “Έργα” από το σύζυγό της και με πρόλογο Γρηγορίου Ξενόπουλου.
Έφυγε από τη ζωή το 1935 από φυματίωση σε ηλικία εικοσιεφτά μόλις χρόνων.
Νύχτες αγρύπνιας (1932)
Νύχτες αγρύπνιας (2019), Οδός Πανός
Συλλογικά έργα
Το θηλυκό πρόσωπο της ποίησης στη Θεσσαλονίκη (2007), Ερωδιός
Άπαντα
Έργα (Ποιήματα–Διηγήματα-Δράματα) – Πρόλογος Γρ.Ξενόπουλου της Ακαδημίας Αθηνών (1936), Θεσσαλονίκη
Νύχτες αγρύπνιας – Ανθούλα Σταθοπούλου
Ανατύπωση της ποιητικής συλλογής “Νύχτες αγρύπνιας”, που εξέδωσε το 1932 η ποιήτρια της Θεσσαλονίκης Ανθούλα Σταθοπούλου – Βαφοπούλου (1908-1935). Ποιήματα για τον έρωτα, τον θάνατο, το πάθος της ζωής και τα καθημερινά αδιέξοδα. Στη διάρκεια της σύντομης παρουσίας της στα γράμματα, που διέκοψε ο θάνατός της από φυματίωση, η ποιήτρια κατάφερε να κερδίσει την εκτίμηση του κοινού και των ομοτέχνων της.
Το εισαγωγικό κείμενο υπογράφει ο Διονύσης Στεργιούλας.
«Η μπαλάντα των φθισικών (που ζούνε στα Σανατόρια)»
…Της ζωής απόκληροι κι’ απελπισμένοι,
με μια αγωνία προσμένουν θλιβερή
το θάνατο, στον πόνο τους δοσμένοι.
Το βλέμμα τους νοσταλγικό ιστορεί
πως κάποτες υπήρξανε καιροί
που γι’ αυτούς η χαρά δεν ήταν ξένη.
Όμως μια μοίρα πρόσταξε σκληρή
στους ζωντανούς να ζούνε πεθαμένοι…
«Κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό»
…Α! τέτοια νύχτα πώς ποθώ
σαν τη δροσιά ν’ αναλυθώ
μες στη χαρά του απείρου,
κάτω απ’ τον έναστρο ουρανό
σοφό ένα μόριο να γυρνώ,
χωρίς φτερά του ονείρου…
«Έκνομη ηδονή»
…Μες στην ολέθρια κάμαρη κλεισμένοι
με τα νεύρα μας άρρωστα πολύ,
δινόμαστε στα χάδια μας τρελοί
από το έκνομο πάθος νικημένοι.
Τραγικών εραστών την ιστορία
οι τέσσαροί της τοίχοι μέσα κλείνουν.
Και ξέρουμε ποια θα ’ναι η τιμωρία
για όσους από τη φύση παρεκκλίνουν…
Eπιμέλεια: Διονύσης Στεργιούλας
Ποίηση, Οδός Πανός, 2019, 92 σελ.
Πηγές: EKEBI, Biblionet, Οδός Πανός, ologramma.art
