Ασημίνα Χασάνδρα

Ελληνες λογοτέχνες

Η Ασημίνα Χασάνδρα του Αντωνίου γεννήθηκε στην Αταλάντη Λοκρίδος το 1972.
Είναι εκδότρια του ηλεκτρονικού περιοδικού ποίησης PoetryAxion.
Σπούδασε στο τμήμα Νοσηλευτικής Β’ στη Σχολή Επιστημών Υγείας και Πρόνοιας (ΑΤΕΙ Αθήνας) και πήρε πτυχίο το 1998. Συνεργάστηκε ως στέλεχος από το 2000 – 2006 σε πολλά μεγάλα αθηναϊκά νοσηλευτικά συγκροτήματα (σε μονάδα εντατικής θεραπείας, χειρουργείο, νοσηλευτικό τμήμα, εξωτερικά ιατρεία). Διορίσθηκε μέσω ΑΣΕΠ στο στρατιωτικό Νοσηλευτικό Ίδρυμα Μετοχικού Ταμείου Στρατού και ξεκίνησε να εργάζεται εκεί ως Μ.Υ. από το 2006. Λόγω ασυμβίβαστου έκανε παύση της εκδοτικής της δραστηριότητας με το περιοδικό ποίησης Δέλεαρ (2000 – 2006) που εξέδιδε εκτυπώνοντας στο εμπόριο 9 τεύχη εκ των οποίων τρία αφιερώματα (Ανδρέας Εμπειρίκος, Αύγουστος Κορτώ, Γιάννης Αντιόχου) και ένα τευχίδιο με ανέκδοτα ποιήματα (Gerontion) του Νίκου Δήμου. Εκτιμήθηκε η λογοτεχνική της παραγωγή ως δήλωση μετα-νεωτερικής ποιητικής γραφής και σκέψης από τον Γιώργη Γιατρομανωλάκη. Πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα με την ανθολογία 16 Νέοι Έλληνες Ποιητές για τη γενιά του ’90 από το θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας στις Ποιητικές Τρίτες το 1997. Έχει μεταφραστεί στα αγγλικά και γαλλικά. Συνεργάστηκε με την εφημερίδα Ελευθεροτυπία και το ένθετό της Βιβλιοθήκη παρουσιάζοντας την ελληνική και αγγλοσαξωνική σύγχρονη ποίηση όντας διευθυντής της ο ποιητής και εκδότης Γιώργος Χρονάς. Επιμελήθηκε το αφιέρωμα του ποιητή Ανδρέας Εμπειρίκος με την άδεια του υιού του Λεωνίδα με πολλές ανέκδοτες φωτογραφίες και κείμενα συνεργατών του στο περιοδικό Οδός Πανός (τχ. 164, το 2014). Το 2006 παρουσιάστηκε στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης το περιοδικό Δέλεαρ με τους πιο σημαντικούς συντελεστές του στο Ελληνικό Κέντρο του Λονδίνου, καθώς επίσης ανακοινώθηκε το κείμενο της εκδότριας Manifesto του έρωτα ή πώς γίνεται κανείς ποιητής.
Το 2009 εργάστηκε στο Λονδίνο σε ιδιωτικό νοσοκομείο στο κέντρο της πόλης (The London Clinic) στην νευροχειρουργική ομάδα και το 2014 σε νοσοκομείο νοτιοανατολικά του Λονδίνου στην αλυσίδα (Ramsay Health Care) στο χειρουργείο. Συνεργάστηκε με την γαλλίδα μουσικό Claire Renard στο project της “η μουσική της μνήμης” στον εικαστικό χώρο Φούρνος το 2001. Το 2015 απέσυρε από την κυκλοφορία στα ελληνικά βιβλιοπωλεία όλα τα έργα της που είχαν εκδοθεί μέχρι τότε με σκοπό να διορθωθούν και να αναθεωρηθούν σε μιαν πιο πρόσφατη έκδοση. Περάτωσε το διετές μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών στη Διοίκηση Μονάδων Υγείας και Πρόνοιας του Le Cnam (2017 – 2019) στο γαλλικό Κολλέγιο Ρενέ Ντεκάρτ με τίτλο σπουδών Manager Μονάδων Υγείας. Έχει ασχοληθεί και με την poetry therapy. Επίσης το πρώτο τευχίδιο που τύπωσε με δική της επιμέλεια ήταν για το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη το 1997 (1000 ανάτυπα εκτός εμπορίου). Αυτό το κείμενο εκδόθηκε ξανά με την άδεια τής γράφουσας στο αφιέρωμα του Οδυσσέα Ελύτη στο περιοδικό Oδός Πανός (τχ. 137, το 2007). Η αισθητική του περιοδικού Δέλεαρ στο σύνολό της παρουσιάστηκε με κείμενο της εκδότριας του στο έβδομο τεύχος του περιοδικού Να ένα Μήλο, τον Γενάρη 2006 (με διευθύντρια την Λώρη Κέζα, εκδόσεις Πατάκη). Λήμμα επίσης για τους ερευνητές βρίσκεται στο Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας τόσο της ποιήτριας όσο και του περιοδικού Δέλεαρ από τις εκδόσεις Πατάκη. Δημοσιεύθηκαν κείμενά της στα περιοδικά: Aνατολικός, Επτάκυκλος, Βύβλος, Moody, Lifo, Futura κ.ά. Τέλος δημοσιεύθηκε μια επιστολή της στο περιοδικό Νέα Εστία (τχ. 1880, Μάρτιος 2019). Έγινε μέλος της ελληνικής ομογένειας της Νέας Υόρκης των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, Τhe Ηellenic Ιnitiative (New Leader Executive Committee – CEO Poetry E- Magazine) το 2021. Από το 1992 ζει μόνιμα στην Αθήνα και εργάζεται ως Νοσηλεύτρια ΤΕ, βαθμός Α’ στο 417 NIMTΣ.

Ποίηση
Υγράμβαρις ή των ερώτων τα μετακινέοντα (2000), Σοκόλη
Το καλοκαίρι με τα όστρακα (2002), Δέλεαρ
Δύσλεκτον (2006), Δέλεαρ
Ο αμφίβιος μαυροπίνακας. Not well (2014), Οδός Πανός
Στις λίμνες ενός αλλόκοτου Τζιακομέττι (2020), Ανατολικός
Πρόσω ηρέμα (2021), Ανατολικός
Aιρετικό κοσμολόγιο (2022), Ανατολικός
Σηματωρός (2022), Ανατολικός
Ελικώνας ως υδρόγειος (2022), Ανατολικός
Δαμάσκηνα μπρονζέ (2022), Ανατολικός
Ο Μεγάλος Ικέτης (2023), Ανατολικός
Ανδρόγυνο (2023), Ανατολικός

Νουβέλες
Ο θάνατος της εξίσωσης (2006), Οδός Πανός

Αφηγήσεις-Πεζογραφία
Το ευπαθές σώμα (2007), Ανατολικός
Tattoo in childhood (2021), Ανατολικός

Δοκίμια-Μελέτες-Blog-Ερμηνεία και κριτική
Για το μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη (1997, Ιδιωτική Έκδοση
Διψάς, αγάπη μου; (2007), Ανατολικός
Μετα-νεωτερική ποιητική (2021), Ανατολικός
Περί νοσηλευτικής (2022), Ανατολικός

Συλλογικά έργα
Συνέδριο αναισθησιολογίας, Ένα ποιητικό τρίγωνο (2008), Σαιξπηρικόν

Ανδρόγυνο – Ασημίνα Χασάνδρα

Nice to be nice

Το εκκλησάκι τού σώματος
γοργά πεθυμιά του είναι
να λάμψει
όπως το καντηλάκι της Αναστάσεως
οδηγημένο
από ένα φως
που δεν σβήνει
σα να φιάχνει ιστορίες μεθυστικές
για την ακολουθία
της μορφής
που είναι αφιερωμένο,
ιδεατό και φεγγοβόλο
αρνούμενο ψέγος.

Asimina Ant. Chasandra
Friday, 21 April 2023

Ποίηση, Ανατολικός, 2023, 50 σελ.

Ο Μεγάλος Ικέτης – Ασημίνα Χασάνδρα

ΜIAN HMEΡΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΖΗΣΑ
H Ασημίνα Χασάνδρα ανήκει στη γενιά του χάους, στη γενιά Χ, την γενιά του hypertext. Τα ποιήματα εδώ αφηγούνται μια λεπτή λαχτάρα για έμφυλη τέχνη, μια ανεπαίσθητη αμφισημία του ανοιχτού φύλου. Το σώμα, το φύλο ως sex και gender, τα συναισθήματα, η διαχείριση των επιθυμιών κι ο πλατωνικός έρωτας: κάνουν την λογοτεχνική γραφή, αλλά και τα υποκείμενα αυτής της γενιάς, να εκβάλλουν το προσωπικό στην κουλτούρα της όρασης, στη κουλτούρα του θεατή, προσφέροντάς του μια αποσταθεροποίηση της παγιωμένης ταυτότητας του φύλου.

Ποίηση, Ανατολικός, 2023, 50 σελ.

Aιρετικό κοσμολόγιο – Ασημίνα Χασάνδρα

Η επίδραση του φωτός

Γράμμα στον Rainer
Κατάλληλα όλα. Αν όχι, ασφαλώς αποκλείουμε το θυμικό μιας σταγόνας ακροπατώντας με αεράκι και ψεκάδα αρμύρας εκεί όπου διακρίνεται η ψυχή μας – νεράκι και πυρίκαυστον βλέμμα.
Οι κακοδαιμονίες ζητούν οξυγόνο. Συγγένειες που ελλοχεύουν: η πικράδα του Dunhill, αγριμόνια, του “συνειρμείτω” άτυπτα, μιαν κρυφίως εκ βαθέων εξομολόγηση, θαλασσάκια, στυφά όπως υπώρειες Ελικώνος, φυτά ολοένα δυς, τρέχοντα ύφαλα, η παιδική σου ηλικία: νομοθεσία των ήδη υπαρχόντων και τι; Ένα αυτί στα ψιθυριστά σου ύδατα.
Πάντοτε η τρικυμία που προκαλεί ένα ατελεύτητο των ακραιφνών γράμμα ονομάζει αυτό που σε κινεί, ένα κεράκι που τρεμοσβήνει και σε συγκινεί. Είναι αυτά που σιγά-σιγά ομολογούν ολίγα κατ’ αφενός σύμφωνα αγγέλων. Έτσι είναι η ζωή.
Περικλείονται τα γεωμετρήματα όταν η Ποίηση επέτυχε να συμπυκνώσει την ακρίβεια των Φάρων με φρονήσεις εύφλεκτου “λοιπόν” σε ακατάληπτες καταγωγές Ομήρου, σημεία στον πεύκινο άνεμο, στερεά να στεγάζουν ολόκληρη τη ζωή σου.
Γι’ αυτό ο Άνθρωπος φυλάγει τα πλέον ευκρινή άλση – των νερών, των λιμνών και των πελάγων. Μένουν τα σπίτια ίδια και οι σκοτεινές προσωπογραφίες του ελάχιστου Πόντου, να αποκρίνεσαι. Τα ναυάγια μιλούν τα Σαββατόβραδα και εμείς σε αυτό το ακρωτήρι ατλάζι της μνήμης – το στρείδι κατά βούλησιν ονομάζεται και καταγράφεται σ’ έναν παρονομαστή με δείχτη περασμένα μεσάνυχτα.

Ποιητική νομολογία

Ποίηση, Ανατολικός, 2022, 48 σελ.

Tattoo in childhood – Ασημίνα Χασάνδρα

[Storytelling]

Γόνατο με γόνατο εμείς και με αφήνεις να σ’ αγγίξω όπως ακουμπάς δίπλα μου το ποτήρι νερό, για να σε δω με τα χέρια να τραβάς τον Ηνίοχο να ανατριχιάζω με σηκωμένες τις παλάμες, πρόσεξες ότι έρχομαι. Ολοένα η οικογένεια μου φθίνει αγωνιωδώς με σκοινί τραβηγμένο μέσα από την σκούνα της θαλάσσης. Σπασμένα φωνήεντα δένουν το κεφάλι του ηρωϊκού Αλόγου και ο αέρας τριγυρίζει στο χώμα που αφήνει ο καλπασμός. Ο περίπατος μου ήταν ο συλλογισμός μου για εσένα. Δεν πιάνει και δεν εξερευνά τον χώρο. Ούτε την αλύπητη ακτή, να συνδυάζει όλη την αναδίπλωση του δύτη μες τον μεθυσμένο βυθό. Τα εξαρτήματα του ψαρέματος στην βάρκα στο Μικρολίμανο είναι από εμάς για εμάς, μιλώντας για το ξύλο του δέντρου με τις πτυχές του, εκεί όπου αρχίζει η αποκαθήλωση της μητρός μου στο πεταχτάρι και στο καλαμίδι της περίπτωσής της. Με κουβαλάς από βραχάκι σε βραχάκι σα βάτραχο χωρίς ύφος μόνον με το κεφάλι χαμηλωμένο να μην φαίνονται τα δακρυσμένα μάτια, μονάχο του το ύψος να λυγίζει. Σουλουπώνεται το πρωτόπειρο δελφίνι για να με ταξιδέψει μες τον γυαλό. Παράξενο πώς, αλλιώς οφείλω ό,τι είμαι σε εκείνον και τα βλέμματα που με μεγάλωσαν με προστασία στο πατρικό μου σπίτι στο οποίο έζησε και εκείνος όταν μεγάλωνε και σε ενήλικη ζωή αποφάσιζε ότι δεν τον σήκωνε ο αέρας πια και απέφυγε την νοοτροπία της πατρίδας και έζησε στην Νέα Υόρκη και νωρίς κοιμήθηκε εν Κυρίω χορτασμένος από τη ζωή ενώ εγώ ζώντας στα αντρικά του ρούχα από το πολύ βύσσινο και η-δύοσμο στον Κήπο με τα κίτρα της οικειότητάς μας στο γνώριμο χαιρετισμό από τα πλεούμενα μακριά. Έτσι ξανα-δοκίμαζα την ηρεμία της μονοκατοικίας μου στο χωριό αλλά και το διαμέρισμά μου στο αστικό περιβάλλον όπου εργαζόμουν ενήλικη πια. Βέβαια βρέθηκα στην παιδική ηλικία με αίσθημα πληρότητας από θαλασσινή αγάπη, πίστης ορθόδοξης και τρόπου βυζαντινού. Με την ερώτηση στο καλοκαίρι, “Σάββατα χλώρης ουράνιας;”.

Αφηγήσεις, Ανατολικός, 2021, 46 σελ.

Πρόσω ηρέμα – Ασημίνα Χασάνδρα

Για τη γενιά του ’90 Το ραγδαίον και ακτινοβόλο συνάμα μιας σκέψεως που ν’ αναδεικνύει το προσωπικό αίτημα εν συνόλω στην τέχνη κατά κάτι εντόνως ερωτικό. Η αίσθηση που αντιλαμβάνεται τον Άνθρωπο ακέραιο συγκινήσεων και στοιχειωδώς από την άλλη πολιτικό ον να επιχειρεί εύθραυστες παραμέτρους. Η νεότητα δεν ερμηνεύεται και δεν έγκειται σε κανενός είδους βεβαιότητες. Προκειμένου ενός μετεωρισμού στων πραγμάτων τις αποκαλύψεις, μιας κοντολογίς αυστηρής πληρότητας στην διάρκεια ενός έρωτα, το σώμα που μας αντιλαμβάνεται να το αποδίδουμε στην όψη του καθοριστικού, η χωρίς λάθος προσήλωση στην έλξη που μας πιστεύει και μας αφήνει να την περιεργαζόμαστε. Η τρυφερότητα ενός βυθού. Το χέρι που σε ψάχνει και σε απαιτεί, όταν ξυπνά. Η τρυφερότητα μιας διεργασίας που σημειώνει καθαρότητες αποκτά μιαν άλλη αξήγητη πολλές φορές επαφή με τ’ αντικείμενα και τα σχήματα των εκπλήξεων. Ωστόσο μαγευτική η αδιευκρίνιστη εμπλοκή των παρασημαντικών που διαθλούνται με ισχύ σε χρυσαφένιους κόσμους. Που θα ‘πρεπε να καταφέρουν αναλογικές με των μυστηρίων γοητείες.

Ποίηση, Ανατολικός, 2021, 150 σελ.

Μετα-νεωτερική ποιητική – Ασημίνα Χασάνδρα

Αν συμβαίνει να ‘χει κανείς την ελευθερία να εκφράζει ένα σύνολο μεγεθυμένων λόγων για την ποίηση, τότε θα πρέπει σ’ όλη τη ζωή του να δίνεται ανάερος σαν ήλιος, γαληνεμένος πάντα από μια τρικυμία. Στη θάλασσα αν βρίσκεται μέσα μας, στην καθαρότητα των εννοιών που δημιουργεί η έλξη του ερωτικού στοιχείου. Όταν πρόκειται για εικόνες φορτισμένες συγκίνηση. Κάθε τι που βυθίζεται μέσα μας ανύποπτα ωσάν τα πιο ανεκτίμητα έμψυχα λόγια. Να ‘ναι και να αντέχει τις μετατροπές της ύλης, που κάνει ο χρόνος απτές.
Αν τυγχάνει ορατή η συγκίνηση με τα ψυχανεμίσματα των τάξεων της φύσης τότε η έννοια της αθωότητας θα πρέπει να ‘χει και ψυχή και σώμα. Ή διαφορετικά να ‘χει διαφάνεια και νόμους. Αυτούς που η ζωή δεν αγνοεί…

«Η λογοτεχνική παραγωγή της Ασημίνας Χασάνδρα στην έκταση στην οποία εμφανίζεται ως σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως προϊόν μετα-νεωτερικής, μετα-υπερρεαλιστικής ποιητικής».
(Γιώργης Γιατρομανωλάκης)

Δοκίμιο, Ποίηση, Ανατολικός, 2021, 82 σελ.

Στις λίμνες ενός αλλόκοτου Τζιακομέττι – Ασημίνα Χασάνδρα

Κατά βάθος ήξερα ότι δεν υποδυόμουν ρόλους ούτε ζούσα κατά φαντασίαν, είχα ενσυναίσθηση και δυναμική στη μελέτη των έργων μου και δεν είναι λίγο πράγμα αυτό.
Το γραφείο γκαρσονιέρα το είχα αγοράσει σε ένα βορεινό τοπίο ώστε να έχει υγρασία το χειμώνα και κουφόβραση το καλοκαίρι. Καταστρώνω ένα ζωοφιλικό σχέδιο δράσης με τις χρυσόμυγες στο παλιό σπίτι. Κυκλοφορώ με νετρόνια και πρόσημα θετικά, ζω κομμάτια του παζλ.
Τα στερεά υλικά μου φτάνουν για να κοιμηθώ στην πραγματικότητα του νερού. Οι φίλοι της βιβλιοθήκης μου είναι αμέτρητοι σε κάθε μου αναπνοή ως δυσεύρετο ον.

Ποίηση, Ανατολικός, 2020, 68 σελ.

Ο αμφίβιος μαυροπίνακας. Not well – Ασημίνα Χασάνδρα

Ο ΑΜΦΙΒΙΟΣ ΜΑΥΡΟΠΙΝΑΚΑΣ // Η ΚΟΥΚΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΙΛΑ
Μια φορά κι έναν περασμένο αιώνα μια κούκλα μάθαινε ορθοφωνία, “πολύ δύσκολα, αυτά τα γράμματα, δεν καταλαβαίνω την Πατριδογνωσία”. Μάλλον επειδή ήταν από αλλού φερμένη. Στο νηπιαγωγείο, είχε ένα τραπεζάκι, για να ζωγραφίζει τον Άγγελό της, μα καμία άλλη κούκλα δεν της μίλαγε. Είχε μάθει σπαστά ελληνικά…

NOT WELL // ΚΛΕΙΣΤΟΣ ΚΗΠΟΣ ΓΙΑ ΔΥΟ ΓΑΤΕΣ
Να μη γίνεται πλέον το σπίτι ουρανός για να πεις
Το κόκκινο κλαίει στα παράθυρα που σε κοιτώ Σκέψου

Τα λυμένα κορδόνια σου σκύβω να σε δέσω στα πόδια μου
Σωστό ή λάθος μπερδεύτηκα και κλείνω στην λίμνη γράμματα

Σου επιτρέπω να με κακοποιείς για να ξεγελώ τον έρωτά μου
Υπνοβατώ κάποια νύκτα που η λέξη σου έπεσε πλάι μου
…

Ποίηση, Πεζογραφία, Οδός Πανός, 2014, 48 σελ.

Διψάς, αγάπη μου; – Ασημίνα Χασάνδρα

Lady D(elear)

Το διαδίκτυο για μένα ήταν μια μορφή γενεθλίων για τα γραπτά μου, ένα είδος ημερολογίου και εξακολουθώ να πιστεύω ότι αυτό γέννησε ίντρικγκες και μερικά σφάλματα που δεν αποχωρίστηκα ακόμη. Με βοήθησε ωστόσο για λιγότερο από 2 έτη αυτό το blog με σχεδόν 25.000 αναγνώστες να κρίνω και να κριθώ …ενίοτε, ως επίγονος του Οδυσσέα Ελύτη.

Ο πρώτος τίτλος της εισαγωγής ήταν από ένα ποίημα του Ν. Λαπαθιώτη “Λίγο αέρα, παρακαλώ…” και ο τωρινός, από ένα ποίημα του “εραστή” μου, “Διψάς, αγάπη μου;”, χωρίς να θέλω να αλλάξω το profile, το άλλαζα κάθε φορά που άλλαζα την κρεβατοκάμαρα μου σε όρθιο index καταλογογράφησης στις παράφορες.

Μια σημείωση για τα γενέθλια μου που δεν βρίσκεται στο bio, γεννήθηκα αρχές Ιουνίου, την ίδια ημέρα που είχε γεννηθεί και η Marilyn Monroe. Έζησα κάτι έρωτες που με συντρίψανε και επισκέφτηκα από τότε πολλές φορές το Λονδίνο για να μη βλέπω φαντάσματα.

Η gallery που θα φιλοξενήσει στο μέλλον τα χειρόγραφα μου βρίσκεται στην Φρανκφούρτη.

Και αυτό το blog είχε μια συνάφεια με την παιδική μου ηλικία. Ξαναζούσα τις συστολές και την διαφάνεια. Τώρα με ξέρουν λίγο περισσότεροι από τότε.

θα ήθελα ακόμη να αφιερώσω αυτό το βιβλίο σ’ όλους αυτούς που δεν θα το αγαπήσουν ποτέ!

Πιστεύω ότι ένας κύκλος έκλεισε και για το τι σελίδα θα ανοίξω τώρα, προτιμώ να μην το ξέρω ούτε εγώ…

Θα υπογράψω και θα φύγω.
Lady D(elear)

Διαδικτυακό σημειωματάριο (blog), Ανατολικός, 2007, 63 σελ.

Το ευπαθές σώμα – Ασημίνα Χασάνδρα

… Έτρεχα, έτρεχα, κάτι μ΄έπνιγε στο μεγάλο αμφιθέατρο, σηκώθηκα μια στιγμή, άδειο ήταν, περιμέναμε τους άλλους και έπαιζα νευρικά το΄να μου δάκτυλο πάνω στην αγχόνη, κάτι μ΄έπνιγε και δεν μπορούσα να βγάλω κουβέντα. Πνίγομαι, κάτι βαθαίνει μέσα μου. Πνίγομαι σας λέω, κλειδώνομαι σαν αποκάλυψη, σκάλες τα μαλλιά της να την χαιδέψω, που για μια στιγμή πόνου είχε φιλήσει το στόμα μου, γιατί είχα ματώσει πολύ, είχα πλαντάξει στη σιωπή.

Πεζογραφία, Ανατολικός, 2007, 56 σελ.

Ο θάνατος της εξίσωσης – Ασημίνα Χασάνδρα

…Το νοσοκομείο βρίσκεται στο νοτιανατολικό Λονδίνο και δεν ξέρουμε κανένα εδώ που καταλήξαμε… Το παιδί κοιμάται; Μοιάζει να κοιμάται! Δεν ικετεύει πια για ένα χάδι μια αγκαλιά. Βρισκόμαστε ξανά εδώ… Τα χέρια του κρέμονται στα δικά μας και ο Άγγελος παραμιλάει. Σηκώνομαι να φύγω. Θ’ ακολουθήσουν ατέλειωτα βράδια που θα γίνεται ξανά και ξανά το ίδιο έγκλημα στην ψυχή μου! Κλειδώνομαι στον πόνο. Καίγομαι απ’ τον πυρετό του θανάτου και δεν ξέρω τι να κάνω… Δεν είμαι εκεί αν και βρίσκομαι αναπνοές κοντά δίπλα στο σώμα του νοερού λογάριθμου που μας συνδέει με την δεύτερη ζωή. Την όχι και μόνον… Προσπαθώ να μην κοιτώ και δεν είμαι εκεί. Ένα ατσάλινο τείχος υψώνεται γύρω μου. Η καρδιά μου τρέμει ωστόσο…

Νουβέλα, Οδός Πανός, 2006, 85 σελ.

Δύσλεκτον – Ασημίνα Χασάνδρα

Παγίδα στη ράχη ενός φιλιού
Ο αιώνας αίνιγμα δαγκώνοντας στο βυθό
Το ακριβό μου μέλλον το αεράκι σκηνοθετούσε
Ρίγη στα σεντόνια αλάθητα χλωμή – το σώμα : τρικυμίας
Ξάγναντο με τον ουρανό κομμάτια στα πόδια μου. Πού;
Να ακουμπήσω και να μην;
Δελφίνι πέτρινο αποφεύγοντας απίστευτα πυρωμένα χείλη.

Ποίηση, Δέλεαρ, 2006, 46 σελ.

Το καλοκαίρι με τα όστρακα – Ασημίνα Χασάνδρα

Μα πώς ν’αρθρώσεις τα κύματα, την άμμο που τρίβεται πάνω σου, πολύ εκεί που τα σμιλεύματα των μαλλιών ξεπροβάλλουνε, εκεί που πας να ξεχωρίσεις το μάταιο απ’τα δάκρυα, τα μυστικά του καλοκαιριού. Πώς; …
(“Ένα ποίημα”)