Γεώργιος Αθάνας (1893-1987)

Γεννήθηκε στη Ναύπακτο το 1893 από οικογένεια με πολιτική παράδοση, αναμίχθηκε δε και ο ίδιος ενεργά στη πολιτική. Σπούδασε νομικά στην Αθήνα και εργάστηκε ως δικηγόρος μέχρι το 1926, οπότε πρωτοεχλέχτηκε βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με το κόμμα των Ελευθεροφρόνων, του Ιωάννη Μεταξά. Αντιπροσώπευσε πολλές φορές την πατρίδα του στο κοινοβούλιο κι έγινε επανειλημμένα υπουργός.

Νεώτερος χρημάτισε και δημοσιογράφος στις εφημερίδες “Ακρόπολις”, “Πολιτεία”, “Νέος Κόσμος” κλπ. Διετέλεσε Α αντιπρόεδρος και πρόεδρος της Βουλής, υπουργός Εσωτερικών, Παιδείας, Δικαιοσύνης, υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ, υπουργός Βιομηχανίας κλπ…
Υπήρξε πρόεδρος της Νέας Πολιτικής Κινήσεως (1959) και από τα ηγετικά στελέχη της Ενωσης Κέντρου (1961). Τον Ιούλιο του 1965 σχημάτισε κυβέρνηση αποστατών απο το κόμμα του Γ.Παπανδρέου και έγινε γιά λίγο πρωθυπουργός της, αλλά αμέσως καταψηφίστηκε από τη Βουλή και παραιτήθηκε. Διετέλεσε επίσης, αντιπρόεδρος στην αμέσως μετά σχηματισθείσα κυβέρνηση του Στ.Στεφανόπουλου, ως το 1966. Το 1974 έλαβε μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο.

Στη λογοτεχνία, ο Γιώργος Αθάνας, έκανε την πρώτη εμφάνισή του το 1919, με την ποιητική συλλογή “Πρωινό Ξεκίνημα”. Από τότε δεν έπαψε να γράφει ποιήματα, διηγήματα και διάφορα λογοτεχνικά μελετήματα.

Ποιητής πηγαίος, απλός, μελωδικός και διαυγής, συνεχιστής της δημοτικής παράδοσης, μας δίνει δροσερές εικόνες απο τα τοπία, τη ζωή, τα ήθη, τα έθιμα και τους ανθρώπους της ορεινής Ρούμελης. Με απίθανη στιχουργική άνεση, ποικιλία ρυθμών και μέτρων, και ρουμελιώτικη λεβεντιά, δίνει στα ποιήηματά του την ομορφιά των δημοτικών τραγουδιών και πάντα μιά αισιόδοξη νότα στην αντιμετώπιση της ζωής.

Τόσο στο πεζογραφικό όσο και στο ποιητικό του έργο, ο Γ.Αθάνας παραμένει πάντα ο ειδυλλιακός ψάλτης των θελγήτρων της γενέθλιας γης, κι ένας νοσταλγός των απέρριτων και αφελών τρόπων της ζωής του υπαίθρου. Τα προσωπικά του βιώματα, το άφθονο λαογραφικό του υλικό, η αδιάκοπη νοσταλγία της πατρικής γης, η λαχτάρα της φυσικής ομορφιάς και γενικότερα της ζωής είναι τα στοιχεία, που συνενώνουν την ιδιαίτερη μορφή του λόγου του.

Τον πεζογραφικό του λόγο τον διακρίνει μιά ιδιαίτερη δροσιά, μιά αφηγηματική καθαρότητα, που συνταιριάζει ανάλαφρα τις χρωματικές εναλλαγές της ηθογραφίας με τον ψυχρό ρεαλισμό. Ετσι ο λόγος του είναι πάντα μεστός, οι περιγραφές του γεμάτες συγκίνηση και ευγένεια και οι ήρωές του γνήσιοι και αληθινοί.
Τα θέματα που τον εμπνέουν είναι κυρίως η φύση, τα αγαπημένα του πράγματα, οι δικοί του. Η τεχνική του είναι παραδοσιακή, χωρίς καμμία επίδραση απο τα μοντέρνα λογοτεχνικά ρεύματα και έντονα λυρική.

Το 1955 έγινε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών και το 1965 πρόεδρός της.

Για τις “Απλοϊκές ψυχές” τιμήθηκε με το βραβείο Βικέλα της Ακαδημίας.

Πέθανε στην Αθήνα to 1987.
Για περισσότερες πληροφορίες στο blog: Γεώργιος Αθανασιάδης-Νόβας.