Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος
“Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Θα πατούσε τα τριάντα τέσσερα σ’ ένα εξάμηνο αλλά το πρόσωπό της παρέμενε κοριτσίστικο, το κορμί της στιλάτο. Κοίταζα τον αλήστου μνήμης μπούστο της και τα σφιχτά της πόδια κι ένιωθα γέρος μπροστά της, και μάλιστα πορνόγερος έτσι που κοίταζα…
“Ξέρεις, Αλίκη, δεν παντρεύεσαι μόνο εσύ. Παντρεύομαι κι εγώ…”
Την κάρφωσα με βλέμμα σουβλερό, περιμένοντας να τη δω να πλαντάζει στο κλάμα. Και το βλέμμα μου έγινε θριαμβευτικό, παρατηρώντας την αντίδρασή της. Τα μάτια της άνοιξαν διάπλατα και μετά υγράνθηκαν.
Επειτα άρχισε να ρουφάει τη μύτη της. Κι ύστερα φτερνίστηκε”.
Καλαμπούρι… Έτσι την είδε ο Χάρης τη ζωή του. Σαν καλαμπούρι. Σαν κωμωδία. Σαν παρωδία. Μόνο που την είδε έτσι κατόπιν εορτής, από τη σκοπιά του θεατή, που έβλεπε την ταινία της ζωής του, την
πτήση της ζωής του, ανήμπορος να της χαράξει καινούρια πορεία. ‘Αλλωστε, την πορεία την είχε χαράξει ο πιλότος, που δεν έβλεπε την τύφλα του. Γιατί τον είχε εμπιστευτεί; Δεν ήξερε, δε ρώταγε;
Ο Ερωτας, ως γνωστόν, είναι τυφλός, δεν κάνει για πιλότος… Παρά τη στραβωμάρα του, ωστόσο, εκτός από τις πτήσεις, του άρεσαν και τα παιχνίδια. Και κυρίως “το παιχνίδι που παίζεται μόνο με δύο”. Αυστηρά με δύο. Ο Χάρης και η Αλίκη… Ο Χάρης και η Λίνα… Ο Χάρης και η Γωγώ… Ο Χάρης και η Χριστίνα… Ο Χάρης και τα πιπίνια… Ο Χάρης και η καριέρα… Ο Χάρης και ο μύθος… Ο Χάρης και η πτήση… Ο Χάρης και η πτώση…
Με λένε Μοίρα
Με λένε Μοίρα. Τον λένε Σταύρο. Και του ”δωσα τρεις ευκαιρίες. Μία συν δύο, δηλαδή. Για ν’ αλλάξει μια -μοιραία, ασφαλώς- απόφασή του. Την πρώτη, εξυπακούεται, τα ‘κανε μαντάρα. Τη δεύτερη…
Αλλά, για στάσου, μην έχεις την απαίτηση να τα μάθεις όλα με τη μία. Με τις τρεις κάτι μπορεί να γίνει. Η γνώση είναι πολύτιμο εργαλείο για να σου την προσφέρω έτσι, ελαφρά τη καρδία. Πόσο μάλλον η σοφία. Πάρε για παράδειγμα το Σταύρο. Τρεις ζωές έζησε, ζωή να ‘χει. Τρεις ζωές για ν’ ανακαλύψει τη ζωή του. Και τη γυναίκα της ζωής του.
Εσύ θα ανακαλύψεις αν τις ανακάλυψε. Εγώ δε θα σου πω τίποτα. Εξάλλου, είπαμε, με λένε Μοίρα. Και δεν είναι τυχαίο που οι σοφοί πρόγονοί σου με έπλασαν γυναίκα. Είμαι πλάσμα θηλυκό, θηλυκότατο! Μπας και πιστεύεις ότι ήταν τυχάρπαστος αυτός που καθιέρωσε τον όρο “μοιραία γυναίκα”; Και πλέον τον χρησιμοποιούνε όλοι ανεξαιρέτως. Θηλυκοί κι αρσενικοί. Και σερνικοθήλυκοι.
Μοιραία γυναίκα… Είναι σλόγκαν πια, είναι σύνθημα, είναι σύμβολο. Και μη μου πεις ότι έχει την ίδια βαρύτητα ο όρος “μοιραίος άντρας”, έτσι;
Ο μάγος της μπάλας
Ενα βιβλίο που παίρνει σαν αφορμή τη νίκη της Ελλάδας στο Euro του 2004 για να εξελιχθεί σε μια ιστορία γεμάτη φιλία, αγάπη και πολύ ποδόσφαιρο!
Γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου του 2004, αργά το βράδυ, τη στιγμή ακριβώς που η Εθνική Ελλάδας κέρδιζε την πορτογαλία στον τελικό του Euro! Ο πατέρας του το είδε σαν σημάδι. Και βγήκε αληθινός. Ο μικρός Όθωνας μεγάλωσε με μια μπάλα στα πόδια και κυρίως στο αριστερό, που ήταν το μαγικό του πόδι! Έγινε αστέρι κι όλες οι ομάδες ήθελαν να παίξει στα γήπεδά τους. Όμως αυτός…
Δε θα σας αποκαλύψουμε όλη την ιστορία!
Με αφορμή τη νίκη της Ελλάδας στο Euro 2004 ο Χρήστος Φασούλας διηγείται μια ιστορία γεμάτη φιλία, περιπέτεια, αγάπη και πολλά γκολ!
Ο εραστής της αβύσσου
Ετσι λοιπόν, με βλέπουν όλοι: ως παιδί, πιτσιρίκι. Μα εγώ δε νιώθω παιδί, παρόλο που έχω κλείσει μόλις τα δεκατρία. Οκέι, ενήλικας δεν είμαι. Ούτε όμως και σοφός. Δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Είναι απλώς ένα κατασκεύασμα των ελαφρόμυαλων. Σου λέει, δεν είμαι εγώ βλάκας, αυτός είναι σοφός. Αλλά, σας ξαναλέω, το επίθετο σοφός δεν υφίσταται, παρά μόνο στον συγκριτικό βαθμό. Σοφότερος. Κι εγώ, το δίχως άλλο, είμαι σοφότερος απ’ όλους εσάς. Χίλιες φορές…
Τεσσάρων, δεκατριών, είκοσι χρονών… Ο μικρός Χάρης μεγαλώνει παλεύοντας να συμβιβάσει την ευφυΐα με την παιδικότητα. Παράλληλα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα: Γιατί η Αννούλα τον σνομπάρει διαρκώς; Γιατί ο σακάτης συγγραφέας που τυγχάνει να είναι πατέρας του δηλώνει τόσο ευχαριστημένος από τη μίζερη ζωή του; Γιατί του κρύβει επίμονα το πρώτο του βιβλίο; Γιατί η μητέρα του δεν του φανερώνει τον λόγο που παράτησε τον άντρα της, οδηγώντας τον έτσι στην αναπηρία ύστερα από μια πτώση στο κενό;
Μα για σταθείτε… το κενό, η άβυσσος! Μήπως εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις που ζητάει;
Ενα σπίτι θυμάται…
Το παλιό πέτρινο Σπίτι, φύλακας πιστός ενός οικογενειακού μυστικού… Η κατάληξη μιας ερωτικής σχέσης που προμηνύει την τραγική αρχή της επόμενης… Το ανεξήγητο πάθος ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, τον Μένιο και τη Ράνια, που δε γνωρίζουν τίποτε ο ένας για τον άλλον… Και η ανάμνηση της Ελένης στη Σαντορίνη, σε χρόνο περασμένο, που ανθίζει ξανά για να συνθέσει μια ιστορία, η οποία ανατρέπεται διαρκώς…
“Τη μέρα που έφευγε για Σαντορίνη, η Ελένη τον κάλεσε να τη βοηθήσει με τα πράγματα. Και πήγαν.
Κι όταν ο Μένιος με αντίκρισε από μακριά, έπαθε και την πλάκα του. Πόσο μάλλον όταν μπήκε μέσα μου…”
[Καλά, τι έγινε τώρα; Μπερδευτήκατε;
Σαν να σας βλέπω μπροστά μου, στο ερειπωμένο λίβιγκ ρουμ: Εχετε συνοφρυωθεί, έχετε σμίξει τα φρύδια κι αναρωτιέστε τι διάολο συμβαίνει.
Είπαμε, βρε, αδύναμη η μνήμη των ανθρώπων, αλλά δε φανταζόμουν ότι είναι πια και τόσο αδύναμη. Ακόμα δεν μπήκαμε στο ζουμί της ιστορίας και ξεχάσατε ήδη ότι ΕΓΩ είμαι ο αφηγητής.
Εγώ, το ΣΠΙΤΙ…]
Ο έρωτας δεν κάνει για πιλότος (2005)
Με λένε Μοίρα (2007)
Ο εραστής της αβύσσου (2011)
Ενα σπίτι θυμάται… (2012)
Παιδική – Εφηβική λογοτεχνία
Ο μάγος της μπάλας (2008)
Πηγές: Biblionet
