Δημήτρης Πέτρου

Εικοστός κόσμος – Δημήτρης Πέτρου

Είμαι αυτός που δεν γνωρίζω·
κι αυτός που δεν έγινα.
Ο χρόνος είναι το εργοστάσιό μου.
Είμαι το προϊόν που περιμένει στα ράφια.
Είμαι ο χτεσινός και ο επόμενος.
Ο Πομερανός και ο Βεδουίνος.
Ο βιομηχανικός εργάτης. Ο δρομέας.
Ο ερχόμενος και ο αναχωρητής.
Είμαι ένα σπίτι διάτρητο από σφαίρες
στα περίχωρα.
Ένας αλύγιστος αξιωματικός.
Γνωρίζω τη συμφωνική ορχήστρα,
την παρειδωλία και τον κλινικό βαμπιρισμό.
Είμαι ο σκοτεινός Ισπανός.
Ο δραματικός Έλληνας.
Ο υπερόπτης Αυστριακός.
Η αμόλυντη Πάολα και ο ρομαντικός Έριχ.
Είμαι ένα σράπνελ στα γόνατα της Πολωνίας.
Το διαμπερές τραύμα του Πλάτωνα.
Το τελευταίο καρέ του Μπέργκμαν.

Είμαι το σπασμένο παιχνίδι
στα χέρια της Ιστορίας.

Ποίηση, Πόλις, 2022, 42 σελ.

Μόρα – Δημήτρης Πέτρου

ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Τα παλιά σπίτια
κρατάνε μέσα τους κάτι
από το βάρος των ανθρώπων.
Πάνω στους τοίχους λίγη υγρασία
από τα ξεχασμένα λόγια τους.
Ανάμεσα στις χαραμάδες
τη σκόνη από τον πρώτο έρωτά τους.
Ένα κομμάτι ύφασμα από παλιές ανομολόγητες πράξεις.
Γι’ αυτό και τρίζουν τα πατώματα.
Γι’ αυτό τις νύχτες ακούγονται
βήματα από το ταβάνι,
σαν κάποιος να δυσκολεύεται
να κοιμηθεί
να δυσκολεύεται να πάρει ανάσα μέσα
στο σκοτάδι,
και τ’ ανοιξιάτικα απογεύματα
βγαίνει σφοδρή απ’ το σπασμένο παράθυρο
η φωνή του νοικοκύρη:
Α γυναίκα,
πάλι πικρό τον έψησες.
Πάλι δεν βρίσκω πουκάμισο καθαρό
κι αργήσαμε.
Θα ‘χει τελειώσει ο εσπερινός.
Θ’ αγριοκοιτάζει πάλι ο παππάς.
Στο καφενείο πια τη θέση μου
άλλος την έχει πάρει.

Μόρα: Σύμφωνα με λαϊκές δοξασίες, δαιμονικό πνεύμα με τη μορφή γυναίκας, που εμφανίζεται στον ύπνο και κάθεται πάνω στο στήθος του κοιμισμένου, κρατώντας τον ακίνητο, με σκοπό να του κλέψει την ανάσα. Όσοι αρνούνται τις μεταφυσικές ερμηνείες ονομάζουν το φαινόμενο υπνική παράλυση.

Μόρα, γυναίκα ή όνειρο: Μία ποιητική μυθιστορία του Δημήτρη Πέτρου για τρεις φωνές. Ένα βιβλίο για την απουσία, την απώλεια, το θάνατο, αλλά και για εκείνη την πρώτη ανάσα μετά. Με την ιστορία, την παράδοση και την όμορφη κόρη, να ντύνονται τη νύχτα του ποιητή.

Ποίηση, Μικρή Άρκτος, 2018, 46 σελ.

Χωματουργικά – Δημήτρης Πέτρου

Όλα αρχίζουν με μια άρνηση.
Ένα τοπίο που μας δίνει στα νεύρα.
Ένα όνειρο ίσως, με κάρες αγίων
νευρασθενικού αιώνα,
με μια σφαίρα σφηνωμένη
στο βρεγματικό οστό.

Ακολουθεί η ιστορική δικαίωση.
Η άνοιξη. Το σφίξιμο στο στήθος.
Το πάθος για το ποτό.
Το σκονισμένο κίτρινο της Γεντιανής.
Ο λευκός Νάρκισσος των ποιητών.
Η ισοπεδωτική επέλαση της φύσης.

“Χωματουργικά”: Είκοσι πέντε ποιήματα του Δημήτρη Πέτρου, τρία χρόνια μετά την “Α’ Παθολογική”, την ποιητική συλλογή με την οποία συστήθηκε στο κοινό.
“Χωματουργικά”: Μια ξενάγηση. Μια περιπλάνηση στην υγρή μακεδονική γη. Διαμέσου ποταμών και άλλων υδάτων, στις ακτογραμμές του Βόρειου Αιγαίου. Όχι με το ανάλαφρο βάδισμα μια περιήγησης αλλά με το διστακτικό βήμα της δυστοπίας.
Σ’ έναν επίμονο εναγκαλισμό με τη φύση. Διότι το τοπίο δεν παρηγορεί. Δεν ενίσταται. Το τοπίο ξέρει μόνο να κυριεύει.

Ποίηση, Μικρή Άρκτος, 2016, 32 σελ.

Α’ Παθολογική – Δημήτρης Πέτρου

“Α΄ Παθολογική”: 24 ποιήματα, 24 φωτογραφίες (μερικές ακόμα ανεπεξέργαστες, άλλες ήδη φθαρμένες) με πρόσωπα που ήρθαν και έφυγαν, με πρόσωπα που άφησαν το στίγμα τους και αποχώρισαν οικειοθελώς ή με άλλα που παρέμειναν αθέατα (ή και φυλακισμένα), συνθέτουν την παθολογία μας, τα ελλείμματα μας, την αντοχή μας απέναντι στο χρόνο.

Και η μνήμη, ρακοσυλλέκτης που ανασύρει στο φως σκουριασμένα σκεύη, φλούδες ιστοριών, ήχους από σειρήνες σε στέγες Δημαρχείων, τριξίματα δοντιών, καντίνες στην άκρη των δρόμων. Και πάνω απ’ όλα ο χρόνος που κυλάει-ιμάντας παραγωγής-η αίσθηση μιας συνενοχής, η ανάγκη μιας συνάντησης κάπου κάποτε, έστω και σ’ ένα κομμάτι χαρτί, έστω και στο βυθό μιας ανθολογίας.

Ποίηση, Μικρή Άρκτος, 2013, 39 σελ.