Ελένη Βαηνά

To πέπλο της μοίρας – Ελένη Βαηνά

Ό,τι γράφεται δεν ξεγράφεται, αν δεν αποκατασταθεί η αλήθεια. Και η αλήθεια της Ηλέκτρας ήταν σκληρή, ποτισμένη με το πάθος του έρωτα αλλά και τον πόνο της απώλειας…


Αγία Πετρούπολη, Οκτώβρης, 1917. Η δούκισσα Έλενα Αλεξέγιεβνα προσπαθεί να φέρει στον κόσμο το παιδί που έχει στα σπλάχνα της. Απ’ έξω ακούγονται οι φωνές του εξαγριωμένου πλήθους. Οι Μπολσεβίκοι έχουν ξεχυθεί στους δρόμους γκρεμίζοντας ό,τι αντιπροσωπεύει την Τσαρική Ρωσία. Η δούκισσα, μόνη και αβοήθητη, πρέπει να παλέψει για τη ζωή της και τη ζωή του παιδιού της, να βρει τρόπο να ξεφύγει από την οργή τους. Ο δρόμος της θα την οδηγήσει στη Βουδαπέστη και αργότερα στο Παρίσι. Ο Ζαν Ζακ ντε Ρισελιέ θα της προσφέρει μια ζωή γεμάτη πλούτη και ανέσεις κι εκείνη θα συμβιβαστεί.

Όταν, όμως, ο έρωτας θα της χτυπήσει την πόρτα, η Έλενα θα αφεθεί χωρίς να σκεφτεί τη θέση και την καταγωγή της. Ο έκπτωτος πρίγκιπας θα την παρασύρει και θα συναινέσει σε πράξεις άνομες. Όμως τίποτα στη ζωή δεν μένει ατιμώρητο, σ’ αυτά τα χρόνια και τα επόμενα…

Αθήνα, σήμερα. Η Ηλέκτρα το ήξερε από πάντα, αλλά αγνοούσε τα σημάδια. Η αλήθεια, όμως, έψαχνε το δρόμο μέσα από δαιδαλώδη μονοπάτια για να βγει στο φως. Μοιραίες συμπτώσεις και μυστικά καλά κρυμμένα θα τη φέρουν αντιμέτωπη με αυτό που φοβόταν περισσότερο να αντικρίσει. Ποιοι δεσμοί την ενώνουν με το παρελθόν και ποια μοιραία λάθη την κατέστησαν έρμαιό τους;

Μια συγκλονιστική ιστορία, που ξεκινά στη Αγία Πετρούπολη την εποχή των Τσάρων και των αριστοκρατών, γεμάτη μυστήριο, ανατροπές και αποκαλύψεις, και φτάνει στο σήμερα, όπου μία γυναίκα αναζητά τις ρίζες της και την αλήθεια μέσα από μια μάχη ποτισμένη με τα λάθη και τα πάθη των προγόνων της…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Έξη, 2021, 459 σελ.

Ολέθρια σχέση – Ελένη Βαηνά

Ο Στέφανος Κιοσέογλου ήταν ένας από τους πιο περιζήτητους εργένηδες της Αθήνας. Αυτοδημιούργητος, πρώτης γενιάς πλοιοκτήτης, κατακτητής κι εραστής του ωραίου φύλου, είχε ζήσει μια ζωή υπέροχη, κατά πως την ήθελε, κι είχε αποκτήσει όσα είχε ονειρευτεί, και ακόμη περισσότερα.
Πενηντάρης πια, κουρασμένος από το σύρε κι έλα με γυναίκες όλων των κατηγοριών και κυβικών, ένιωσε μέσα του την επιθυμία να φτιάξει οικογένεια και να γίνει πατέρας. Και τότε έπεσε πάνω στην Όλγα.
Το πάθος του για εκείνη και η απρόσμενη εγκυμοσύνη της τους οδήγησαν στα σκαλιά της εκκλησίας. Πολύ γρήγορα, όμως, η συντροφική σχέση μεταλλάχθηκε σε ψυχολογικό θρίλερ και η οικογενειακή εστία σε πεδίο μάχης. Το διαζύγιο ήταν αναπόφευκτο και όλα θα τελείωναν απλά, αν δεν είχαν αποκτήσει στο μεταξύ μια κόρη που διεκδικούσαν και οι δύο.
Πού θα τους οδηγούσε αυτή η λυσσαλέα διαμάχη; Και το κυριότερο, τι θα γινόταν με αυτό το παιδί που βρέθηκε στο επίκεντρο μιας ανίερης αναμέτρησης; Με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να χωρίσουν, παραμένοντας όμως γονείς; Θα πρυτάνευε η λογική, που θα έβαζε πάνω απ’ όλα το καλό του παιδιού;
Πλήθος ερωτημάτων εν μέσω αντεγκλήσεων, φιλονικιών, δικαστικών αγώνων, χτυπημάτων κάτω από τη ζώνη, μηχανορραφιών και όλων όσων αποτελούν το σκηνικό μιας πραγματικής ιστορίας, τόσο πραγματικής όσο η ίδια η ζωή.
Αλλά η ζωή δίνει πάντα τη λύση, συχνά με δραματικό τρόπο και ανατροπές, κι έτσι ο Στέφανος Κιοσέογλου βρέθηκε αντιμέτωπος με τις επιλογές του και τους ανοιχτούς λογαριασμούς του από το παρελθόν.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2016, 344 σελ.

Το αύριο αργεί πολύ – Ελένη Βαηνά

Ο Πειραιάς, ένα σωστό μελίσσι. Άνθρωποι πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα, χαμάληδες λεροί, αριστοκράτες καλοντυμένοι, ναυτικοί λίγο πριν μπαρκάρουν, μικροπωλητές που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους και εκατοντάδες εξαθλιωμένοι χωριάτες, που είχαν φτάσει μέχρι εκεί αναζητώντας μια καλύτερη μοίρα. Ορισμένοι, με μάτια πυρετώδη, πάλευαν να εξασφαλίσουν το πολυπόθητο εισιτήριο για τη γη της επαγγελίας? άλλοι αποχαιρετούσαν συγγενείς με αγκαλιές και φιλιά.
«Να μας γράφεις, να μη μας ξεχάσεις», έλεγε μια κακοπαθημένη γυναίκα στον γιο της. «Να προσέχεις, να μην αρρωστήσεις!»
«Μάνα, μόλις τακτοποιηθώ, θα φροντίσω να έρθετε και οι υπόλοιποι!»
Στις αρχές του περασμένου αιώνα τρία αδέλφια εγκαταλείπουν τον θεσσαλικό κάμπο για να μεταναστεύσουν στην Αμερική. Εκεί, σε μια μικρή κάμαρα περνούν τα πρώτα δύσκολα χρόνια κάνοντας όνειρα και αναζητώντας το ταίρι τους. Η Κατίνα αναγκάζεται να αποδεχτεί την επιλογή των αδελφών της και βιώνει την καταπίεση, μακριά από τον άντρα που πραγματικά αγαπάει. Καθώς ο καιρός περνάει, τα συναισθήματα ξεχειλίζουν και υπερβαίνουν τη λογική. Παράλληλα, τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα χαρακώνουν τα μονοπάτια των ηρώων: η οικονομική καταστροφή του ’29, η άνοδος του ναζισμού και τελικά το ξέσπασμα του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου.
Τα πάντα μοιάζουν οριστικά χαμένα, όμως έρχεται η μοίρα να αποδώσει δικαιοσύνη και να χαρίσει ελπίδα σε δύο ανθρώπους που ήταν γραφτό να ζήσουν για πάντα μαζί.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2014, 384 σελ.

Οι κλέφτες της ευτυχίας – Ελένη Βαηνά

Τρεις γυναίκες όμορφες σαν νεράιδες, μυθικές Νηρηίδες, όποιος τις αντίκριζε έχανε τη λαλιά του… Η Αγγελική γεννήθηκε σε ένα ορεινό χωριό της Μακεδονίας το 1903, λίγο πριν απ’ την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας· επέλεξε το πεπρωμένο της πηδώντας τη μάντρα του πατρικού σπιτιού και φεύγοντας μακριά.

Η Μαρίνα είδε το πρώτο φως στην πλανεύτρα Θεσσαλονίκη το 1922, μέσα στη δίνη των κοσμοϊστορικών αλλαγών που έμελλε να φέρει η Μικρασιατική Καταστροφή… προσπάθησε να ξεφύγει από το πεπρωμένο της, αλλά όλα την οδηγούσαν σε αυτό.

Τέλος, η Ελένη ήρθε στον κόσμο δίπλα στον Δούναβη, στην κοσμοπολίτισσα Βουδαπέστη, το 1949, την ώρα που η Ελλάδα σπαραζόταν από τον εμφύλιο πόλεμο… τυλιγμένη σε έναν κόσμο σιωπής, θα συναντούσε το πεπρωμένο της κατά τύχη, αυτή την τύχη που σώρευσαν βουνό οι δύο προηγούμενες γυναίκες δουλεύοντας σκληρά για να έχει εκείνη μια καλύτερη ζωή.

Και οι τρεις γεννήθηκαν μέσα σε πόλεμο, γνώρισαν την ορφάνια, γεύτηκαν την απόλυτη φτώχεια αλλά και τα αμύθητα πλούτη, αγαπήθηκαν και αγάπησαν με πάθος και, τελικά, έζησαν ακριβώς όπως θέλησε η καθεμιά. Ανέλαβαν τον έλεγχο του πεπρωμένου τους και το οδήγησαν με σταθερό χέρι, μέχρι που βρήκαν την ευτυχία…

“Oι επιθυµίες της δε θα τελείωναν ποτέ, θα γεννούσαν συνεχώς καινούριες, που θα έρχονταν µε τη σειρά τους να αξιώσουν την πραγµάτωσή τους. Έτσι, παρά τα όσα είχε καταφέρει, δεν έπαυε να κάνει όνειρα και σχέδια. Κάθε µέρα που ανέτελλε ο ήλιος, ζύµωνε ένα φρέσκο όνειρο. Κάθε δειλινό που αναµασούσε τη µέρα που ξεψυχούσε, ένα ακόµη σχέδιο ερχόταν για να δώσει πνοή στη ζωή της, σαν συνεχόµενο βοριαδάκι που δεν άφηνε τα νερά ακύµαντα να λιµνάσουν. Εχθρός της πλήξης η ατέλειωτη επιθυµία της για επιθυµίες. Αν υπήρχε το ελιξίριο της αιώνιας νεότητας, σίγουρα αυτό θα ήταν. Δεν µπορούσε να γεράσει η Αγγελική όσο θα ονειρευόταν και θα είχε ασίγαστη επιθυµία για επιθυµίες…”

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2012, 396 σελ.

Σταχτοπούτα δίχως πρίγκιπα – Ελένη Βαηνά

Γενιές και γενιές γυναικών μεγάλωσαν με ένα όνειρο, αυτό του πρίγκιπα που θα ερχόταν στη ζωή τους για να τους προσφέρει τον έρωτά του και ταυτόχρονα μια ζωή χαρισάμενη σαν παραμύθι. Και, όπως όλα τα παραμύθια, θα τελείωνε με αυτούς να ζουν καλά και εμάς καλύτερα…
Το παραμύθι της Σταχτοπούτας καλά κρατεί, μόνο που τα τελευταία χρόνια έχουμε έλλειψη από πρίγκιπες. Μείναμε οι Σταχτοπούτες μόνες μας να παλεύουμε για να τα βγάλουμε πέρα με σπίτι, δουλειά, παιδιά και άλλα πολλά, που τρέπουν σε άτακτη φυγή τους αξιαγάπητους κατά τα άλλα άντρες της ζωής μας. Η Ηλέκτρα σε τίποτα δε διαφέρει από όλες τις υπόλοιπες γυναίκες, που είδαν τα όνειρά τους να προδίδονται και χρειάστηκε, πολύ απλά, να στηριχτούν στα δικά τους πόδια για να τα καταφέρουν. Παρακολουθήσαμε βήμα βήμα την ηρωίδα στην Πριγκίπισσα της Επταλόφου να παλεύει από μικρή για τα όνειρά της και ένα ένα να τα πραγματοποιεί. Ξέφυγε από τη μιζέρια της φτωχογειτονιάς όπου μεγάλωσε, ερωτεύτηκε, έγινε μητέρα κι όλα έδειχναν ότι το παραμύθι θα είχε το γνωστό χάπι εντ. Μόνο που η ζωή είχε άλλα σχέδια…

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2010, 463 σελ.

Η πριγκίπισσα της Επταλόφου – Ελένη Βαηνά

Κάθε γυναίκα έχει μια Ηλέκτρα μέσα της κι ας μην το ξέρει…
Είναι η ιστορία της γυναίκας που πάλεψε για να επιβιώσει και να κυνηγήσει τ’ όνειρό της…


Αυτή είναι η ιστορία της Ηλέκτρας, μιας δυναμικής γυναίκας που μέχρι τα είκοσι πέντε της χρόνια πρόλαβε να γνωρίσει τα πιο παράξενα παιχνίδια της ζωής…
Γεννημένη στις φτωχογειτονιές της δυτικής Θεσσαλονίκης και μεγαλωμένη σε μια οικογένεια με έναν πατέρα βάναυσο και μια μητέρα υποταγμένη, γνωρίζει από παιδί την ψυχολογική και τη σωματική βία.
Αναζητώντας απεγνωσμένα διέξοδο, η Ηλέκτρα κάνει από νωρίς την επανάστασή της και αποφασίζει να πάρει τη ζωή στα χέρια της, με όπλο την οικονομική ανεξαρτησία. Σε ηλικία δεκαέξι ετών στήνει την πρώτη δική της “επιχείρηση”…
Με χιούμορ, οξυδέρκεια και δίψα για ζωή, η Ηλέκτρα σχολιάζει, κριτικάρει, παλεύει, απογοητεύεται, ξαναστέκεται στα πόδια της και ποτέ δε διστάζει να πει τα πράγματα με το όνομά τους.

“Η γιαγιά Ευγενία κοίµιζε το µωρό κουνώντας το πάνω στα πόδια της κι αυτό την κοιτούσε στο στόµα, µε τα µάτια του ορθάνοιχτα. Άκουγε το σλάβικο ερωτικό τραγούδι θαρρείς µε προσήλωση. Ένας χείµαρρος αναµνήσεων κατέκλυσε την Ηλέκτρα. Θυµήθηκε τα δικά της παιδικά χρόνια. Με τα ίδια τραγούδια είχε µεγαλώσει κι αυτή. Τώρα που έφευγε, προσπαθούσε να κρατήσει µέσα της το απόσταγµα των όµορφων στιγµών. Θα τις φυλούσε στο θησαυροφυλάκιο της ψυχής της για να τις έχει περιουσία και παρακαταθήκη για το µέλλον. Αλλά και όλα τα υπόλοιπα που την είχαν βασανίσει την είχαν κάνει δυνατότερη. Της είχαν δώσει µαθήµατα ζωής και δύναµη να αντιµετωπίσει οτιδήποτε. Όποτε χρειαζόταν, θα ανέσυρε από µέσα της, από τον πιο βαθύ τόπο του είναι της, εκείνο τον άγνωστο εαυτό που µπορεί να κάνει τα πάντα προκειµένου να είναι νικητής. Γιατί, αν κάτι είχε µάθει µέχρι εκείνη τη στιγµή στη ζωή της, ήταν να δίνει µάχες και να τις κερδίζει”.

Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2009, 461 σελ.