Άρση σιωπής (2016), Θερμαϊκός
Σφραγίδας μελάνι (2018), Θερμαϊκός
Τ(ώρα) (2021), Ιανός
Τ(ώρα) – Χαριτίνη Βαζαίου
Το «Τ(ώρα)» αποτελεί την τρίτη ποιητική συλλογή της Χαριτίνης Βαζαίου. Αποστασιοποιημένη πλέον από ανθρώπους και καταστάσεις μύθου, αναγνωρίζει την Ώρα που ωθεί σε μία απόφαση που αιωρείται, παράγει το Ωραίο, διαγράφει τον πόνο και μετουσιώνεται στο Τώρα. Η αναζήτηση της Ώρας -μοναδική για τον καθένα- αποτυπώνεται σε σαράντα δύο ποιήματα, μαθητεία ωριμότητας, όπως τα αποκαλεί και η ίδια η συγγραφέας. Μέσα από αντιθέσεις και οξύμωρες έννοιες φλερτάρει με την ειρωνεία, συνομιλεί με την ψυχή της, εικονοπλάθει με την πένα και ταξιδεύει για τον επόμενο σταθμό του Ωραίου.
Ποίηση, Ιανός, 2021, 64 σελ.
Σφραγίδας μελάνι – Χαριτίνη Βαζαίου
Ανθολόγιο
Στο “Σφραγίδας μελάνι”, η συγγραφέας αφηγείται, μέσα από ένα διήγημα και μία συλλογή ποιημάτων τη ζωή μιας γυναίκας και το ταξίδι της προς την απελευθέρωση της ψυχής. Πρόκειται για μία σύνθεση-απόδειξη πως η διαχρονικότητα της σφραγίδας της ήταν αλληλένδετη με τη διαχρονικότητα του μελανιού που την πότισε.
Σφραγίδα, μια γυναίκα που ταξίδεψε τα ίχνη της με το Μελάνι οδηγό στ’ όνειρο της γραφής. Απάντηση στα “γιατί” που σφραγίζουν το πέταγμα. Αγκάλιασε τα καθήκοντα της υπογραφής και το φιλί του Λύκου, διεκδικώντας στίγμα αιώνιας ζωής και αφήνοντας κληροδότημα τα φτερά. Ανάμεσα σε χαμηλόφωνες ζωγραφιές με ανάστημα, γνώριμα πορτραίτα τσαλακώνονται κι ας φορούν τη γραβάτα της λογικής. Γενεσιουργός δύναμη η πένα παράγει, μελάνι χύνεται και ποτίζει τη σφραγίδα αφήνοντας το σημάδι που επουλώνει και γεννά το Αύριο.
Ανθολόγιο, Θερμαϊκός, 2018, 104 σελ.
Άρση σιωπής – Χαριτίνη Βαζαίου
Ανθολόγιο
Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, στοχασμών και βιωμάτων αγάπης, έρωτα, απώλειας, απουσίας και απελευθέρωσης. Αφορισμοί στα φρούρια που επιβάλλονται από φιμωμένα βλέμματα. Αναζητήσεις και εξερευνήσεις στα δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς. Μια άρση σιωπής που κουβαλάει την εξιλέωση.
Στη σκιά σου, ελιά μου, κάθισα κι έγραψα για όλες τις σκέψεις και τις σιωπές μου, για τ’ ανεκπλήρωτα όνειρα και τ’ ανείπωτα λόγια. Συλλογίστηκα όσα δεν τόλμησα να ζήσω. Συνομίλησα με τη σιωπή, μια σιωπή ιδιαίτερη που βροντοφώναζε κι εκλιπαρούσε να σπάσει, μια σιωπή που αποκωδικοποιούσε βλέμματα και ανέπνεε με ένα άγγιγμα. Και να που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου η σιωπή ν’ αρθεί, να γίνει γραφή. Το οξύμωρο σε όλη αυτή την κατάθεση ψυχής είναι ότι ο παραλήπτης της μπορεί να μην τη μάθει ποτέ. Ίσως να φταίνε ο εγωισμός μου, η ματαίωση των ονείρων, η ντροπή, η αξιοπρέπεια, ο φόβος. Είμαι δειλή, το ξέρω. Γι’ αυτό βρήκα διέξοδο στη συγγραφή. Η φτωχή μου πένα, αδύναμη, χάραξε ένα ρυάκι να κυλήσουν λόγια, αισθήματα κι ανείπωτες σκέψεις. Η καρδιά δεν μπορεί να μείνει άλλο βουβή· το μυαλό έπαυσε να τη δαμάζει καιρό τώρα. Έγινε χείμαρρος. Μόνο η αγάπη μπορεί πια να με σώσει, να με λυτρώσει· η αγάπη που σου ‘χω, η αγάπη που θα κρατήσει τελικά τα χείλη κλειστά. Δεν ξέρω εάν, διαβάζοντας τις σκέψεις και τις σιωπές μου, ταυτιστείτε, ονειρευτείτε, κλάψετε, γελάσετε, αποδοκιμάσετε ή θυμώσετε. Για μένα ήταν μια κατάθεση ψυχής που, όπως μου είπε μια φίλη, νέα συγγραφέας και ερέθισμα στο τόλμημά μου: “Όταν κάτι πάψει να είναι μες το μυαλό σου και βγει στην πένα, παύει να ‘ναι δικό σου και τότε θέλεις να το μοιραστείς με τον κόσμο. Ανήκει σ’ αυτόν”.
Ανθολόγιο, Θερμαϊκός, 2016, 88 σελ.
Πηγές: Biblionet, Θερμαϊκός, Ιανός
