Σπούδασε ιατρική και έχει εκδώσει ποιητικές συλλογές και μεταφράσεις. Ποιήματα και άρθρα του έχουν δημοσιευτεί στο ηλ. περιοδικό Fractal, στο Φρέαρ, στη Λέσχη Ελλήνων λογοτεχνών, στο Κεν. Ευρωαντλαντικών Μελετών, στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ και αλλού. Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, της Φιλολογικής Στέγης Πειραιά, της Εταιρείας Ελλήνων Εικαστικών, της Royal Society of Literature, (London UK), του Icon Italia/Ministero dell’ Istruzione dell’ Universita e della Ricerca, της Societe europeenne des auteurs (Paris-France) και της Societa Dante Alighieri (Roma-Italia). Πρόσφατα έγινε τακτικό μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών. Δημοσιευμένα έργα του είναι: “Τα που θυμάμαι ξιστορώ” (2001), “Σημεία στίξης” (2015), “Ιωλκός” (2016), “Αγνώστου πατρός” (2016) – Βραβείο από τον Όμιλο για την UNESCO, Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος, “Ορίζοντες” (2016), “3η Ομαδική ποιητική συλλογή” (2017). Αδημοσίευτα έργα με διακρίσεις: Ο “Ηλίθιος” του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι – Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών, Κατηγορία Δοκίμιο, Ποίηση – Βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού, Μακεδονική Καλλιτεχνική Εταιρεία, 21ος Διαγωνισμός Ποίησης, Δοξαστικόν (ποίηση) – Βραβείο από τον Όμιλο για την UNESCO, Τεχνών, Λόγου και Επιστημών Ελλάδος. Επίσης έχει μεταφράσει τα παρακάτω έργα: “Ορίζοντες” (Marcello Vitale, “Orizzonti”, ποιητική συλλογή), “Τα φώτα του δρόμου” (Mario Luzi, Eugenio Montale, Giuseppe Ungaretti, “Poesie”, δίγλωσση ποιητική συλλογή), “Ποιήματα” (Eugenio Montale, Quader no di quattro anni), “Ποιήματα” (Giuseppe Ungaretti), “Ποιήματα” (Pier Paolo Pasolini), “Ιταλοί ποιητές Ι-IX”.
Μεσοτοιχίες (2021), Κέδρος
Ποίηση
Σημεία στίξης (2014), Αλεξάνδρεια
Ιωλκός (2015), Αλεξάνδρεια
Αγνώστου πατρός (2015), Δωδώνη
Τροπικοί δείκτες (2017), Αλεξάνδρεια
Θεατρικά έργα
Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος (2018), Δωδώνη
Συλλογικά έργα
3η Ομαδική ποιητική συλλογή (2016), Διάνυσμα
Μεταφράσεις
Vitale, Marcello, Ορίζοντες (2016), Δωδώνη
Βραβεία-Διακρίσεις
Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος – Α’ έπαινο από τον Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό.
Μεσοτοιχίες – Κωνσταντίνος Μούσσας
Μεσοτοιχίες. Από την Ελλάδα στη Ρουμανία, από την Ιταλία στην Αίγυπτο, από την Ισπανία στη γαλλική ύπαιθρο, εννέα ιστορίες, εννέα τόποι, εννέα ζωές συνθέτουν ένα πολύπλευρο μωσαϊκό με φιλοσοφικές και υπαρξιακές προεκτάσεις, έχοντας ως επίκεντρο την πανδημία, που περιόρισε την ελευθερία μετακινήσεων και τη δυνατότητα επαφής στις περισσότερες χώρες του πλανήτη. Μέσα από σελίδες γεμάτες στοχασμό, αλλά και πάθος για τη ζωή, μέσα από την κοινή εμπειρία του εγκλεισμού, μας αποκαλύπτεται η ενιαία ουσία όλων των ανθρώπων, πέρα από τις όποιες πολιτικές, θρησκευτικές και προσωπικές πεποιθήσεις τους. Ταυτόχρονα μας αποκαλύπτεται ο αγώνας του ανθρώπου να μην υποκύψει στον φόβο, στην αποξένωση και στη μοναξιά. Ο αγώνας του ανθρώπου να παραμείνει άνθρωπος. Γιατί εξίσου επικίνδυνοι με την εξάπλωση της ασθένειας είναι οι δαίμονες και το σκότος που όλοι έχουμε μέσα μας και όλοι καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε αν δεν θέλουμε να χάσουμε την αληθινή υπόστασή μας.
Διηγήματα, Κέδρος, 2021, 120 σελ.
Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος – Κωνσταντίνος Μούσσας
Έμμετρη τραγωδία βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη
Ο “Κωνσταντίνος Παλαιολόγος” του Κωνσταντίνου Μούσσα αποτελεί ένα πρωτότυπο πολύστιχο έμμετρο ποίημα, εμπνευσμένο από την ομώνυμη καζαντζακική τραγωδία. Το έργο ακολουθεί την πλοκή του δράματος του Καζαντζάκη, όμως παρουσιάζεται διά του στόματος του αφηγητή-Ποιητή, ο οποίος
αποτελεί και το νέο πρόσωπο της ιστορίας, που βοηθά καταλυτικά στην εξέλιξη του ποιητικού δράματος.
Περί γλώσσας. Η δημοτική κοινή αναμειγνύεται με την κρητική διάλεκτο, πλάθοντας ένα γλωσσικό υπόστρωμα με δυναμική σύνταξη λόγου που εξυπηρετεί την ομοιοκαταληξία και τη δραματικότητα και λεξιλογικές επιλογές που δημιουργεί μια κρητικίζουσα ατμόσφαιρα.
Περί ύφους. Οι ολιγόλογοι καζαντζακικοί στίχοι μετατρέπονται σε έμμετρα δίστιχα ανασημειώνεται το νόημα, μεταπλάθεται η σύνταξη, αντιμετατίθενται λέξεις και φράσεις, ενώ προστίθεται ή αφαιρούνται τελείως στίχοι και σκηνές. Έτσι, το δράμα του Καζαντζάκη ως μεταποίηση αποδίδεται σε έμμετρο ποίημα με λυρικότητα και δραματικότητα, που διαφαίνεται έκδηλα σε κάθε στροφή.
Περί θεατρικής ποιητικότητας. Οι θεατρικές περιγραφές και οι σκηνικές οδηγίες μετατρέπονται σε έμμετρο κείμενο που απαγγέλλει ο Ποιητής. Φυσικά, το έργο διανθίζεται με περιγραφές και σκηνές εκτός του καζαντζακικού δράματος, χωρίς να αφαιρούν κάτι από την ιστορία, ενώ, αντιθέτως, εισάγουν με σαφήνεια νέους χαρακτήρες στην πλοκή της ιστορίας.
(Νίκος Μαθιουδάκης, από τον Πρόλογο)
Θεατρικό, Δωδώνη, 2018, 112 σελ.
Τροπικοί δείκτες – Κωνσταντίνος Μούσσας
ΦΟΒΑΜΑΙ
Φοβάμαι.
Το ύψος του ακατοίκητου θαυμαστικού
όπως επαναλαμβάνεται τρεις φορές
μετά την προδομένη λέξη.
Το ξαφνικό τηλεφώνημα μιας υπεραστικής απώλειας,
τις ανοιξιάτικες μέρες των παιδιών και των πορνείων,
τα περιστέρια που κοιμούνται στις ηρωικές σκιές των αγαλμάτων.
Το δεύτερο ζευγάρι κλειδιών που δε χρειάστηκε ποτέ,
όσες φωτογραφίες δεν είσαι,
τις τελείες πριν γίνουν αποσιωπητικά.
Ψέματα.
Φοβάμαι μόνο την μετά θάνατον, πιθανή, αθανασία.
Γι’ αυτό και μαζεύω από τώρα
εμφιαλωμένα αποθέματα τέλους.
Ποτέ δεν ξέρεις…
Ποίηση, Αλεξάνδρεια, 2017, 96 σελ.
Ιωλκός – Κωνσταντίνος Μούσσας
ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ
«Καμιά νίκη δεν είναι οριστική»*
Τότε εγώ πως ηττήθηκα οριστικά και αμετάκλητα;
Πως τράπηκα σε άτακτη φυγή, εγκαταλείποντας
για πάντα κάθε γραμμή άμυνας στην προκεχωρημένη
θέση της ζωής σου;
Πως υποχώρησα στα μετόπισθεν της τύχης
αφήνοντας ανυπεράσπιστη την αληθινή μου πατρίδα;
Ποίηση, Αλεξάνδρεια, 2015, 56 σελ.
Αγνώστου πατρός – Κωνσταντίνος Μούσσας
Άξιζε;
Αυτό ήταν λοιπόν; Τόσα λίγα τα υπάρχοντα του εξόριστου καιρού;
Δύο καρέκλες δίδυμες, να κάθεται η ψευδαίσθηση με την ανάγκη, βιβλία, στενά ρούχα, μερικές φωτογραφίες αγνώστων, όλα με τάξη σε κούτες, μα μέσα μου η μετακομιδή κομμάτια, κύματα σπασμένα, αποσπάσματα άοπλα παγωμένα σε σωρούς, σε ιστούς ομαδικούς, οστά κρεματόρια και θάλαμοι δακρύων, γράμματα αγνοούμενα και φλέβες συρματοπλέγματα, στο ολοκαύτωμα του ενός. Άξιζε.
Ποίηση, Δωδώνη, 2015, 32 σελ.
Σημεία στίξης – Κωνσταντίνος Μούσσας
«Άνευ»
Της εικόνας ο ήχος, του λόγου η κτίση.
Τα χρονικά, τα ποσοτικά, τα άσκοπα.
Πάντα, τόσο, μέχρι. Της επανάληψης, της πορείας,
του φθινοπωρινού γέλιου, των μελλοντικών δειλινών,
εκείνων και των χθεσινών. Της θάλασσας εκείνης…
της μεγάλης, που «υγραίνοντας την άμμο το πρωί»
θυμάται, εκεί που είχαμε πέσει και χαθεί,
σ’ εκείνο το άνευ.
Ποίηση, Αλεξάνδρεια, 2014, 24 σελ.
Πηγές: Biblionet, Αλεξάνδρεια, Δωδώνη, Κέδρος
