Αν όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου
Ο πατέρας, η μάνα και το παιδί. Μέσα σ’ ένα δύσκολο, ακατανόητο κι ωστόσο όμορφο κόσμο. Τα μικροπροβλήματα, οι μικροχαρές, τα παιχνίδια, τα όνειρα για το μέλλον. Κι άξαφνα ο πόλεμος. Εκεί, στην Κύπρο. Κι όλα σκοτεινιάζουν απότομα. Πώς θα βρει το δρόμο του το παιδί μέσα σε τούτη τη μεγάλη, την ανεξήγητη περιπέτεια; Πού να καταφύγει, από ποιόν να ζητήσει απόκριση στα χίλια ερωτήματα που πνίγουν την παιδική του ψυχή; Και τότε επιστρατεύεται η φαντασία. Και το όνειρο. Και τούτο το παιδί, η Ελπίδα, μαζί με όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου, θα βρουν το δρόμο που δεν μπορούν να τους πουν, που δεν ξέρουν οι μεγάλοι. Και το μεγάλο οδοιπορικό αρχίζει. Ένα θαυμάσιο βιβλίο που μιλάει για Πόλεμο και γράφει για την Ειρήνη.
Οι εραστές της Μύρινθας
Tην πήρε στην αγκαλιά του κι έτρεξαν κατά το μικρό σπιτάκι. Tο κρεβάτι ήταν στρωμένο. Kι οι κουρτίνες κλειστές. Tην έριξε πάνω στο στρώμα κι εκείνη δεν τον άφηνε. Κανένας τους δεν περίμενε τον άλλον για το πρώτο βήμα, για το πρώτο άγγιγμα, για το πρώτο φίλημα. Τα ‘θελαν κι οι δυο όλα μαζί και την ίδια ώρα. Εκείνη βιαζόταν να του δείξει τον δρόμο για να τον δεχτεί κι εκείνος μπερδευόταν στον τρόπο να την περπατήσει. Είχαν δέκα δάχτυλα ο καθένας που έψαχναν. Δέκα δάχτυλα πυρακτωμένα, που άγγιζαν το δέρμα κι έκαναν πληγή που μοσκοβολούσε. Και πονούσαν. Κι αυτοί είχαν ανάγκη από βόγγους. Και δεν σταματούσαν. Τα σώματα λευτερώθηκαν γρήγορα απ’ τα ρούχα κι έμειναν γυμνά. Κι ανυπόμονα να λιώσουν το ένα μέσα στο άλλο. Κι η φωτιά τα τύλιγε κι αυτά την προκαλούσαν με τα νύχια, με τα δόντια, με την ανάσα, με τον αναστεναγμό. Κι η στιγμή ανέβαινε. Ανέβαινε ολοένα. Και γινόταν πνιγμός. Και γινόταν ήλιος και φως. Και φοβήθηκαν κι οι δυο μη δεν αντέξουν. Μην τους είναι η ζωή πιο μικρή, κλαράκι λιανό και πιο αδύναμο από τούτο το θάμα που τους συνέπαιρνε. Και τους κοπεί. Κι ανέβαιναν. Ανέβαιναν.
Γράμμα στο Θεό
Τέσσερα πασχαλινά διηγήματα
Tέσσερις ιστορίες τρυφερότητας. Tέσσερις ιστορίες ανθρωπιάς, ιδωμένες με τα έκπληκτα μάτια ενός παιδιού. Oι γονείς να λείπουν χρόνια εργάτες στο Bέλγιο, το σχολείο του χωριού να ‘χει έναν μονάχα μαθητή, στη Σερβία οι βόμβες και οι ρουκέτες να πέφτουν και να σκοτώνουν γυναικόπαιδα κι άμαχους, κι εδώ ο σεισμός να σωριάζει τις κακοφτιαγμένες πολυκατοικίες και να εγκλωβίζει στα χαλάσματα αθώα παιδιά. Ένα βιβλίο όπου, μέσα από τα συγκλονιστικά δραματικά του επεισόδια, αναδύεται παρηγορητική η ευχή κι η ελπίδα πως τα παιδιά που παίρνουν στα χέρια τους τον καινούργιο αιώνα θα φτιάξουν έναν κόσμο καλύτερο απ’ αυτόν που τους παραδώσαμε εμείς οι μεγάλοι. Έναν κόσμο χωρίς τρεις κατηγορίες πολιτών, την πρώτη, τη δεύτερη και την τριτοκοσμική. Aλλά με πολίτες που όλοι τους να μπορούν να χαίρονται τα αγαθά της ζωής: την τροφή, την υγεία, τη μόρφωση και την ευτυχία, την υλική και πνευματική.
Τζο ο Τρομερός
Μυθιστόρημα αισθηματικόν και ευτράπελον
Ο Τζο ο Τρομερός, που κρατάτε στα χέρια σας, έκανε το πρώτο του “ντου” πριν από σαράντα εφτά χρόνια σαν ήρωας ταινίας. Σήμερα ξαναχτυπάει από άλλο πόστο. Αντί να ‘ναι ντυμένος με την κινηματογραφική emulsion, τώρα φοράει ρούχα καμωμένα από τυπωμένο χαρτί. Είναι όμως ο ίδιος: αστείος, απλοϊκός, καταφερτζής, πονηρούλης, γκαφατζής κι ονειροπόλος. Κρατάει ακόμα την παλιά “αθωότητα” του ελληνικού κινηματογράφου σ’ εκείνες τις ημέρες της “δόξας” του, όταν “εν αγνοία” του πάσχιζε να δώσει στους κουρασμένους της εποχής ένα μικρό κομμάτι απ’ τη χαμένη ελπίδα. Το ίδιο επιχειρεί και τώρα. Γιατί ο Τζο ξέρει πως εκείνος ο όμορφος κόσμος που είχε κάποτε ονειρευτεί, στα θολά και υπαινιχτικά πλάνα του παλιού κινηματογράφου, κάπου εδώ ένα γύρω θα ‘ναι κρυμμένος. Κι αν οι απαισιόδοξοι λένε πως δεν υπάρχει, ο Τζο είναι ελεύθερος να τον φαντάζεται και να τον περιμένει.
Τα εφτά χρώματα του παραμυθιού
Δίπλα στο τζάκι, ένας παππούς διηγείται εφτά παραμύθια στον εγγονό του, ταξιδεύοντάς τον στα πιο μακρινά μέρη του κόσμου, ξεδιπλώνοντας μπροστά στα μάτια του ελληνικούς μύθους και κομμάτια καθημερινότητας άλλων λαών.
Ένα απόσταγμα σοφίας, ένα μήνυμα ανθρωπιάς κι αγάπης, μια υπενθύμιση πως παντού οι άνθρωποι είναι ίδιοι, ίδιος ο πόνος, η χαρά και τα όνειρά τους, ίδια η ελπίδα τους για ένα καλύτερο αύριο…
Μυθιστορήματα
Η μεσαία όχθη (1990)
Οι εραστές της Μύρινθας (2000)
Τζο ο Τρομερός (2002)
Νουβέλες
Οι ερωτύλοι (1995)
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία
Ο μαστρο-Πολύξερος κι η παλιοπαρέα του (1985)
Αν όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου (1987)
Τα δελφινάκια του Αμβρακικού (1988)
Ο μαστρο-Πολύξερος κι η μαγική βάρκα (1992)
Το γειτονόπουλο του καλοκαιριού (1996)
Τέσσερα χριστουγεννιάτικα διηγήματα (1996)
Ο Βάνκα και τ’ αδέσποτα (2000)
Γράμμα στο Θεό (2001)
Τα εφτά χρώματα του παραμυθιού (2007)
Κινηματογράφος – Μελέτες
Ενας σκηνοθέτης θυμάται (1998)
Συλλογικά έργα
Πρόσωπο – προσωπείο Κατίνας Παξινού, Αλέξη Μινωτή (1993)
Φώτα, ήχος, πάμε (2003)
Βραβεία
Κρατικό Βραβείο Σκηνοθεσίας για το έργο του “Κοινωνία, ώρα μηδέν”
Κρατικό Βραβείο Σκηνοθεσίας για το έργο του “Kοντσέρτο για πολυβόλα”
Χρυσό Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το έργο του “Πυρετός στην άσφαλτο”
Πρώτο Βραβείο στο Φεστιβάλ Τορίνου για το έργο του “Η Ελλάδα και η θάλασσα”
Κρατικό Βραβείο Θεάτρου το 1974, για το έργο του “Ο Επόμενος”
Πρώτο Βραβείο Kαλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού το 1981 για το έργο του “Bασίλειος Πρώτος, ο δούλος”
Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών (Έπαθλο Κώστα Ουράνη Παιδικής Λογοτεχνίας) για το έργο του “Αν όλα τα πιτσιρίκια του κόσμου”
Πρώτο Bραβείο Kαλοκαιρίνειου Θεατρικού Διαγωνισμού το 1988 για το έργο του “Yάκινθος και Iουλιέτα”
Bραβείο της Διεθνούς Kριτικής Eπιτροπής του Πανεπιστημίου της Πάντοβα το 1989 για το έργο του “Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού”
Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, το 2001, για το έργο του “Ο Βάνκα και τ’ αδέσποτα”
Η ταινία “Τα Δελφινάκια του Αμβρακικού” έχει αποσπάσει έξι βραβεία σε ισάριθμα κινηματογραφικά φεστιβάλ
Πηγές πληροφοριών: EKEBI, BIBLIONET
