Ραλλού Γιαννουσοπούλου (1937-2017)

Ο Τζακ ταξιδεύει σε άσπρο ουρανό – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

37 μικρές ιστορίες


Είμαι κόρη ενός χαρτοπαίκτη. Το ανάλογο περιβάλλον διαμόρφωσε και τον δικό μου χαρακτήρα. Λούμπεν στοιχεία κάποιοι φίλοι του πατέρα, μεγαλοαστοί οι συγγενείς. Άτομα ως επί το πλείστον εκκεντρικά. Μερικοί χωρίς σώας τας φρένας, καθώς λέγανε, και με πολλές ιδιαιτερότητες. Άσε από αυτοκτονίες, απόπειρες κι αλλόκοτες συμπεριφορές. Ο θάνατος κυκλοφορούσε με μεγάλη άνεση. Στη μέση, ο εμφύλιος σπαραγμός. Γι’ αυτό οι ήρωές μου πρόσωπα έξω από τα καθιερωμένα, κινηματογραφικά. Καθότι παιδί του κινηματογράφου. Ακόμα υπάρχουν τα γατιά. Μια έμμονη ιδέα που μ’ ακολουθεί. Τέλος, αυτή η τάση για το διαφορετικό απορρέει από ένα πνεύμα καθαρά παιδικό, παρ’ όλο που έχω αφήσει χρόνια πίσω μου αυτή την τρομερή ηλικία.

Διηγήματα, Κέδρος, 2000, 173 σελ.

Οι μικρές καρδούλες αναπνέουν σιγά, σχεδόν αθόρυβα – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

Οι μικρές καρδούλες που αναπνέουν σιγά, σχεδόν αθόρυβα, διάφανες είναι, γαλαζωπές – ενίοτε ασημένιες. Μη σκεφτείς πως κρύβουν μέσα τους κάτι το υποτονικό. Αντιθέτως!
Το γαλαζωπό τους χρώμα, κατ’ εξοχήν ψυχρό. Να, μόνο που τους αρέσει να χτυπούν σιγανά, έως αμυδρά θα ‘λεγα. Απεχθάνονται, βλέπεις, τους θορύβους. Στο βάθος, με την υποψία πάντα, αν όχι τη βεβαιότητα, πως θα ακουστούν από εκείνους που διαθέτουν το χάρισμα να συλλαμβάνουν τους ανεπαίσθητους ήχους.

Διηγήματα, Κέδρος, 2002, 133 σελ.

Τα ίχνη της βροχής – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

Ο ήρωας του βιβλίου καθόλου ηρωικός. Ούτε για αστείο. Λέξη άγνωστη, ξένη με τον ψυχισμό του. Μια εκκεντρική προσωπικότητα. Καταλυτική για τους γύρω που ως αχτίδες σκοτεινές τον περιβάλλουν. Ελάχιστες οι φωτεινές εξαιρέσεις. Η δική του μορφή, κατ’ εξοχήν εγωκεντρική, αφήνει το αποτύπωμά της στα σώματα και στις ψυχές όπως η βροχή στο χώμα.

Νουβέλα , Κέδρος, 2005, 105 σελ.

Διαφυγών έρως – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

Ποιήματα 1980-2004


«Το τζαμάδικο»
Διάφανα κι αδιαφανή
γυαλιά – οπάλλια – κρύσταλλα
και πλεξιγκλάς, υγρά και κοφτερά
στις σκοτεινές σπηλιές
με τους μεγάλους δράκους
και τα τζίνια τα μικρά
που κοιμούνται ακόμα
στα υδάτινα κάτοπτρα.
Υαλοφύλακες αδιαπέραστοι
διαπερνούν τον υπόγειο χώρο
με τα υδρόβια μάτια τους
(απειλητικά διαθλώμενα
στους μαγικούς καθρέφτες.)
Τα σώματα βυθισμένα
στην ομίχλη – ερπετά σερνάμενα
απάνω από το μυστικό τοπίο.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2007, 64 σελ.

Χάρτινες αγάπες – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

«Απώλεια»
Δεν βλέπω πια όνειρα
σταμάτησαν εδώ και χρόνια
από τότε που ονειρευόμουνα
ακόμα και τη μέρα.
Συνωστίζονταν,
έτοιμα να εκραγούν. Οι θεράποντες
ιατροί αποφάσισαν μʼ ένα
άσπρο χάπι να διαγράψουν
τα ενύπνια οράματά μου.
Μα βλέποντας πως αυξήθηκε
η ημερήσια παραγωγή
με άλλα χάπια
μου κόψαν κάθε διάθεση
να ονειρεύομαι ξύπνια.
Αυτά τα χάπια ήταν χρωματιστά
που γρήγορα ξεθώριασαν. Μαζί
με την απώλεια ονείρων
επήλθε και χρωματική μα δεν με νοιάζει
εγώ από πάντα προτιμούσα
τον κινηματογράφο ασπρόμαυρο.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2008, 63 σελ.

Ουτοπία – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

«Ταξίδι»
Ένα γαλάζιο λεωφορείο
περνά κάθε πρωί έξω από το σπίτι μου.
Οι επιβάτες απολιθωμένοι στο κάθισμα
όμοιοι με τα πετρώδη – άνυδρα βράχια
που συναντούν στο δρόμο τους
λίγο πριν το τέρμα. Εκεί η κορυφή του βουνού
και μια άσπρη εκκλησία.
Πάνε για τον έβδομο ουρανό.
Εγώ προσωπικά θα προτιμούσα
– έτσι γαλαζωπό που είναι –
να είχε προορισμό τη θάλασσα.
Για μπάνιο τώρα ή πνιγμό,
δεν έχει σημασία.

Ποίηση, Οδός Πανός, 2011, 61 σελ.

Γιουκάλι/Youkali – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

Πρωτότυπη ποίηση σε πτήση εξοικείωσης με τον Θάνατο, με μια δόση ναρκισσισμού κι απομυθοποίησης του ιδανικού αυτόχειρα. Ο Έρωτας μια απροσδιόριστη πλέον ανάμνηση. Η αφηγηματική φωνή αυτοσαρκάζεται, απομυθοποιεί τους άξονες της έμπνευσής της, «εξανθρωπίζεται» όπως δηλώνει ειρωνικώς στο ποίημα «Οι πέντε αισθήσεις» (σελ. 17). Αυτή η τελείωση προς την οποία οδεύει εκφραστικώς η Ραλλού Γιαννουσοπούλου είναι αναμενόμενη και προοικονομούμενη από το πρόσφατο έργο της. Από το εγώ και την ατομική μαρτυρία γυρίζει στο εμείς με ενδιάμεση στάση στον πλησίον, έστω και ως δύο καπέλα –το εν επί του άλλου– στο διπλανό κάθισμα του μπαρ, στη θέση τής πάλαι ποτέ άσπονδης φίλης. «Δεν μιλούσαμε πολύ – κοιτάζαμε τον κόσμο κι ό,τι άλλο μας περιέβαλλε» (από το ποίημα «Φίλες», σελ. 38). Αυτή η έξωθεν παρατήρηση του εαυτού και του Έτερου, του εντός και του περιβάλλοντος, δίνει στην πρόσφατη ποίηση της Ραλλούς Γιαννουσοπούλου μια δραματική αποκλιμάκωση. Δεν έχει φτάσει ακόμα σε αυτομαστίγωση ή αυτοαθώωση. Κινείται απλώς ως ιέραξ πάνω από τη φωλίτσα της, λατρεύει τα αιλουροειδή, φοβάται τα σκυλιά (ο Κέρβερος, ή ο τσακαλόμορφος Άνουβις), είναι θυμωμένη αλλά και καταλαγιασμένη, γελάει υποδόρια με τους προγενέστερους έρωτές της, ενδύεται τον Θάνατο ως ρόλο (στο ποίημα «Μεταμφίεση», σελ. 42), νοσταλγεί το μυθικό δάσος της παιδικής ηλικίας και τα ηλιοτρόπια του θεσσαλικού κάμπου, με την αφόρητη ζέστη και την ερωτική κάψα της εφηβείας…
Κωνσταντίνος Μπούρας 2015 (diavasame.gr)

Ποίηση, Οδός Πανός-Σιγαρέττα, 2014, 64 σελ.

Πρωϊνά στο “Σταρ” – Ραλλού Γιαννουσοπούλου

Φαινόμενο στα ελληνικά γράμματα, μετέωρο, σαν πάγος εξ ουρανού, μήτε “άρειος” μήτε “αφροδίτειος”, αλλά κάπου ανάμεσα καυστικής ειλικρινείας κι απείρου, αφάτου ενσυναισθήσεως, η Ραλλού Γιαννουσοπούλου, φίλη γατιών κι ομοιοπαθής ανθρώπων, βίωσε τις αντιφάσεις του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού μας στο έπακρο.
Ελληνορωμαϊκή η παιδεία της, ερωτική η χροιά της, ανθρωποκεντρικός ο προσανατολισμός της, ανθρωπομετρική η γραφίδα της. Το “εγώ” που ομιλεί ως ποιητική φωνή αναγάγεται σαφώς στο “εμείς” μέσα από την ταπείνωση του καθομολογουμένου πόνου, μέσα από την αποδοχή της υπαρξιακής ήττας, καθηλωμένη ανάμεσα στην παραδείσια κατάσταση του νου και στην κολασμένη καθημερινότητα, μιας πραγματικότητας που δεν αναγνωρίσαμε ποτέ σαν δική μας, όλοι εμείς που λατρέψαμε την ζωγραφική και την ποίηση, κυνηγήσαμε το αλλοδιαστασιακό Κάλλος, ερωτευτήκαμε την αιώνια νεότητα, απορροφηθήκαμε ανεπιστρεπτί από τις μαθηματικές αρμονίες του Πυθαγόρα, έτσι όπως εμφανίζονται περιστασιακώς στη Φύση και στα φαινόμενα… Η Τέχνη, η Τέχνη μόνο, κι ο Λόγος, ο έντεχνος Λόγος αποκρυσταλλώνει εις το διηνεκές τις προσωρινές ανακλάσεις του Ωραίου στην πομφόλυγα του Χρόνου.

Ποίηση, Bibliotheque, 2018, 74 σελ.