Βαγγέλης Παππάς

Ο Βαγγέλης Παππάς γεννήθηκε το 1976 στον Πειραιά.
Προτού εισέλθει ως επιτυχών στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στη Θεσσαλονίκη το 1995, είχε ήδη σπουδάσει τέσσερα έτη Βυζαντινή Τέχνη κοντά στους μεγαλύτερους εν ζωή δασκάλους. Από την Σχολή Καλών Τεχνών αποφοίτησε το 2002 και κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας δημιούργησε το περίφημο Μουσείο του Ρούπελ στο Πετρίτσι Σερρών. Στη συνέχεια έλαβε μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις και μέχρι σήμερα έχει στήσει 9 ατομικές εκθέσεις, με έργα του σε Ελλάδα κι εξωτερικό, ενώ από το 2008 δημιούργησε το Εικαστικό Εργαστήριο της ARTe, έναν πραγματικό χώρο πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας. Το 2014 δημοσίευσε το πρώτο του βιβλίο: “Το συναξάρι του Μεγαλομάρτυρα Αθανάσιου Διάκου”, από τις εκδόσεις Παρρησία.

Το συναξάρι του Μεγαλομάρτυρα Αθανάσιου Διάκου – Βαγγέλης Παππάς

Το συναξάρι του Αθανάσιου Διάκου δεν αποτελεί μονάχα μια βιογραφία του μεγάλου αγωνιστή της επαναστατικής περιόδου του 1821, αλλά και μια μυστική διέλευση μέσα από τις αμφιλεγόμενες πλέον έννοιες του Ήρωα, της Πατρίδας και της Θυσίας.
Το λογοτεχνικό ύφος του Βαγγέλη Παππά είναι βαθιά επηρεασμένο από την λαϊκή παράδοση, τα συναξάρια και από την μεσοπολεμική γραφή του μεγάλου Φώτη Κόντογλου. Ως εκ τούτου αντιμετωπίζει τον λόγο ως μια μνημειώδη σύνθεση απαρτιζόμενη από διάφορες πολύχρωμες ψηφίδες μέσα από την πολυκύμαντη λαλιά των Ελλήνων.
Κατά αυτόν τον τρόπο στήνεται εκ νέου το δράμα του Αθανάσιου Διάκου ζωγραφισμένο μέσα από την απλή και δωρική ματιά του λαού, ως πραγματικός μεγαλομάρτυρας, ως ένα γνήσιο παλικάρι που γνώριζε καλύτερα από τον οποιονδήποτε την σημασία της θυσίας, όταν του λόγου της, γίνεται η πηγή για την ελευθερία των πολλών.

Αφηγήσεις, Παρρησία, 2014, 84 σελ.

Ο αχμάκης – Βαγγέλης Παππάς

Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, ο ζωγράφος της Ρωμηοσύνης

“Εγώ, με το φτενό μ’ το μυαλό, ένα πράμα ξέρω. Μιαν ολάκερη ζωή την αφιέρωσα στη ζωγραφική γιατί καθώς φαίνεται ήταν της μοίρας μου γραφτό να γένει έτσι· αλλιώτικα δεν θα μπορούσε να συμβεί κάτι διαφορετικό. Σαν την ανάσα ένα πράμα. Δεν ανασαίνεις γιατί αυτό σημαίνει κάτι, δεν βασανίζεις τον νου σου για να καταλάβεις τι κρύβεται πίσω απ’ την ανάσα, αλλά απλά, ανασαίνεις αδιάκοπα γιατί θες να ζεις. Έτσι και η ζωγραφική μου, μπάρμπα. Ζωγραφίζω για να ζήσω. Να μην τα τινάξει η ψυχούλα μ’…”.