Ακης Δήμου

Πινόκιο – Άκης Δήμου

Ξανά από την αρχή λοιπόν η ιστορία του Πινόκιο, τόσο ίδια μ’ εκείνη την παλιά και τόσο αλλιώτικη! Γιατί έτσι γίνεται κάθε φορά που ξαναλές μια ιστορία: δεν μοιάζει με καμία από τις προηγούμενες. Κι αυτό το ξέρουν καλά κι εκείνοι που τις γράφουν κι εκείνοι που τις ακούν, κι ας παριστάνουν όλοι τους ανήξερους. Γιατί οι ιστορίες τρέχουν αδέσποτες στη φαντασία μας κάθε φορά και σ’ άλλους δρόμους, μ’ όποιον καιρό και με καινούρια φόρα.

Παιδικό/Εφηβικό Θέατρο

Παιδκό Θεατρικό, Σοκόλη, 2021, 48 σελ.

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης – Άκης Δήμου

Reloaded


Η «Ιοκάστη» του Άκη Δήμου είναι μία από τις πιο γνωστές κωμωδίες της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας, η οποία έχει μεταφερθεί με μεγάλη επιτυχία στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη.

Καυτά ζητήματα της σύγχρονης ζωής όπως η μετανάστευση, η εκμετάλλευση των μεταναστών, η ομοφυλοφιλία, η αγωνία της τεκνοποίησης, η μοιχεία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, οι χωρίς αντίκρισμα σπουδές, τα πολιτικά και καπιταλιστικά παιχνίδια, αλλά και διαχρονικά ερωτήματα και αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η μοναξιά, η εξαπάτηση, η φιλία, η διαιώνιση και ο θάνατος θίγονται με τον πιο ευφυή τρόπο από τον συγγραφέα που με το έργο αυτό κάνει μια τομή στη δραματουργία του. Το αποτέλεσμα είναι μια ποπ κωμωδία που έχει στη βάση της το σήμερα, καλοκουρδισμένη και ευφυής, γραμμένη επιδέξια και με άψογη τεχνική, γρήγορο ρυθμό κι εύστροφη κλιμάκωση της δράσης.

Θεατρικό, Σοκόλη, 2021, 128 σελ.

Η μεγάλη πλατεία – Άκης Δήμου

Θεατρική διασκευή από το ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Μπακόλα

O Άκης Δήμου συναντά τον μεγάλο έλληνα πεζογράφο Νίκο Μπακόλα στη θεατρική διασκευή της “Μεγάλης Πλατείας”, του μυθιστορήματος που απέσπασε το Α΄ Κρατικό Βραβείο το 1987. Ο τόμος κλείνει με παλαιότερη συνέντευξη του Νίκου Μπακόλα στον Άκη Δήμου, με αφορμή τη βράβευσή του με κρατικό βραβείο.

Πρώτη πανελλήνια παράσταση: 12 Οκτωβρίου, Μονή Λαζαριστών (ΚΘΒΕ)

“Τι ξέρεις για τους έρωτες; Τις μάχες; Τους πολέμους; Για ανθρώπους που χαθήκανε σε απόκρημνα νερά και σε κρυφές βουνοσειρές μοχθώντας να ενώσουν τις ψηφίδες ενός κόσμου απλησίαστου; Τι ξέρεις για τον τρόπο που δακρύζανε, που άναβαν το κεράκι τους στα πόδια του Αγίου τους παρακαλώντας για μια τούφα ουρανό; Τι ξέρεις για τα πάθη τους, τους στεναγμούς που πνίγανε σκυμμένοι πάνω απ’ τη φωτιά ή με τα πόδια βυθισμένα στο χιόνι; Για τα φιλιά τ’ αγιάτρευτα, τις σφαίρες που φυλάγανε στις τσέπες τους, τις βιαστικές τους αγκαλιές στις καγκελόπορτες, τις χούφτες τις κλειστές, τα όνειρά τους; … Όλα περνάνε κι όλα λησμονιούνται. Μα πάντα κάτι μένει να θυμίζει στο χώμα τις νεραντζιές που γέννησε. Κι ας στέγνωσε ο χυμός τους, κι ας μαράθηκαν… Μύρισε! Μύρισε να δεις!… Ακόμα καίει το άρωμά τους γύρω σου”.

Θεατρικό, Σοκόλη, 2019, 152 σελ.

Νιάτα – Άκης Δήμου

Ο τόμος περιλαμβάνει τέσσερα από τα πιο γνωστά νεανικά έργα του Άκη Δήμου, με πολλαπλά ανεβάσματα σε θεατρικές σκηνές.

“Τα έργα αυτά του Άκη Δήμου κατέχουν μια ξεχωριστή θέση στη δραματουργία του, αλλά και στη διαδρομή του νεοελληνικού θεάτρου. Όχι μόνο γιατί οι ήρωές τους είναι νεαροί – κάτω από 35 ετών, ούτε μονάχα γιατί είναι χειμαρρώδη, γεμάτα ορμή και τρυφερότητα, αισθήματα και αλήθεια, με μια στεγνή ποιητικότητα που τα κάνει απολύτως δραστικά. Είναι έργα που έφεραν στη σκηνή την αλήθεια της εποχής τους (και όχι μόνο), τα ερωτήματα και τα ερωτηματικά που δεν εκφράζονταν εύκολα από σκηνής ως τότε. Είναι έργα για το τώρα με παράθυρο ανοιχτό στο αύριο και που, ενώ κάλλιστα μπορούν να ανήκουν στην Ελλάδα, ανοίγουν το παράθυρο στον κόσμο, αφού απουσιάζει το αυστηρά τοπικό χρώμα. Τα έργα του Άκη Δήμου έβαλαν τις βάσεις για να χτιστεί ένα νέο θέατρο που να πατάει στη ζωή χωρίς να την περιγράφει, που να την υμνεί χωρίς να την καθαγιάζει και να την κρίνει χωρίς να την κατακρίνει. Τα έργα του Άκη Δήμου είναι τραγούδια των ερώτων που χάθηκαν και των ερώτων που έρχονται, των ονείρων που έσβησαν και αυτών που γεννιούνται, είναι τα νιάτα μας και η νίκη μας στον χρόνο. Λειτουργούν με τον τρόπο που περιγράφει η Δάφνη: “Με τον καλύτερό σου έρωτα δεν ταξιδεύεις. Κλειδώνεσαι σ’ ένα δωμάτιο κι οι τοίχοι είναι όλοι οι δρόμοι του κόσμου”.
(από την Εισαγωγή στον τόμο της Ειρήνης Μουντράκη)

Θεατρικά, Σοκόλη, 2019, 224 σελ.

Τα δάση στα γόνατα – Άκης Δήμου – Άκης Δήμου

Με αφετηρία ένα επεισόδιο από το μυθιστόρημα “Ο παλαιός των ημερών” του Παύλου Μάτεσι, ο Άκης Δήμου ιστορεί τη ζωή στην ορεινή Αρκαδία των τελευταίων χρόνων του 19ου αιώνα. Οι τέσσερις ήρωες του έργου, ένας περιφερόμενος θαυματοποιός, ένας χωρικός, η γυναίκα του και ένας πλανόδιος θεατρίνος, διατρέχουν ένα παράφορο τοπίο τριγμών που ακροβατεί ανάμεσα στον Χριστιανισμό και την αρχαιολατρία, αφηγούμενοι, ο καθένας με τον τρόπο του, τους αναβαθμούς και τα στάσιμα της θρησκείας των δαιμονικών θαυμάτων και των “απαγορευμένων” ερώτων. Μυστικισμός, παγανισμός και παραδοξότητα, τα Δάση στα Γόνατα αποτελούν, όπως και ο Παλαιός των Ημερών, μια λιτανεία αλλά και ένα δοξαστικό. Μια τελετουργία ιερής και ερωτικής θεοφαγίας σε ένα τοπίο αρχέγονης μέθεξης.
“Τα δάση στα γόνατα” ανέβηκε τη θεατρική περίοδο 2019 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου από τους Bijoux de Kant.

Θεατρικό, Σοκόλη, 2019, 64 σελ.

Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε – Άκης Δήμου

Από το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά “Η κυρία με τις καμέλιες”
“Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε” είναι ένα έργο με αφορμή το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Δουμά (γιου) “Η κυρία με τις καμέλιες”. Μια άσκηση ύφους πάνω στην κλασική φόρμα του αισθηματικού δράματος με όχημα τόσο το ίδιο το έργο του Δουμά, όσο και την πραγματική ερωτική ιστορία του συγγραφέα με τη Μαρί Ντιπλεσί. Ο Αρμάνδος Ντυβάλ, ο πατέρας του, ο κόμης Περεγκό και ο ίδιος ο Δουμάς αφηγούνται -ο καθένας με τον τρόπο του- την ιστορία ενός εμβληματικού έρωτα, καθώς η Μαργαρίτα Γκωτιέ μετράει τις τελευταίες της καμέλιες, προετοιμάζοντας το τέλος των αισθημάτων και των αισθήσεων.

Το αίμα που μαράθηκε – Άκης Δήμου

Ένα σκοτεινό παραμύθι με αφορμή το μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου “Η κερένια κούκλα”
Το αίμα που μαράθηκε είναι η “απλή και λυπητερή ιστορία” της βόλτας δυο κοριτσιών κι ενός αγοριού στον νυχτερινό κήπο μιας ζωής χωρίς άρωμα και χωρίς δόξα. Ακολουθώντας τα βήματα του Κωνσταντίνου Χρηστομάνου, από τον ένα αιώνα στον επόμενο, από τη μια Αθήνα στην άλλη, προσπάθησα να μεταγράψω με όρους σκηνικούς κάτι από την αγωνία του ανθρώπου που, περνώντας απ’ τον κόσμο, όλο απλώνει το χέρι του στις τριανταφυλλιές κι όλο απομακρύνεται, διωγμένος απ’ τα σύρματα του φράχτη. Δεκαεννιά σκηνές για το μάταιο μιας αγάπης. Κι ένα τραγούδι σαν πνιγμένο φιλί. (Άκης Δήμου)
Καλοκαίρι. Τελετές. Όχι έξω. Σε ένα μακρόστενο ισόγειο μέσα στον βράχο του Στρέφη. Να κολλάνε τα μάτια τους στα τζάμια οι περαστικοί και να μην μπορούν να δουν. Μην ματιάξουν άλλο τη Βιργινία. Μην κλέψουν τον Νίκο. Μη λερώνουν πια με τις κουβέντες τους τη Λιόλια. Δεν είναι αναπηρικό καροτσάκι, δεν είναι κρεβάτι νοσοκομείου, δεν είναι πένθος. Είναι άρματα θεών σε καρναβάλι. Κρυμμένο. Μόνο οι υγροί λευκοί τοίχοι. Και η ιδιοκτήτρια. Κρυφοκοιτάζει, ρουφάει, θρέφει το πεινασμένο της καρύδι, μην σαπίσει. Έτσι μόνο πληρώνεται το νοίκι.
Ομάδα “Όχι Παίζουμε”, Ιούλιος 2007

Η νύχτα των μυστικών – Άκης Δήμου

Στη “Νύχτα των μυστικών”, ο Άκης Δήμου οργανώνει μια διπλή παγίδα: στη μια πλευρά της εγκλωβίζονται οι ήρωές του, στην άλλη οι ίδιοι οι θεατές του. Φλερτάροντας διακριτικά με την πιραντελλική γραφή, δημιουργεί δύο πεδία δράσης και κρατάει πάντα ανοιχτά τα όρια της μετάβασης από το ένα στο άλλο. Δύο κόσμοι γίνονται ένας, σε μια αναγκαστική συνύπαρξη με αναπόφευκτες συνέπειες. Ο “γήινος” κόσμος συναντά τον κόσμο του τσίρκου και της μαγείας. Οι “αληθινοί” άνθρωποι εισχωρούν στο πεδίο της ζωής των ιδιότυπων προσώπων ενός σύμπαντος που ζει κάτω από μία λινάτσα, προσφέροντας εκεί το θέαμά του. Στο θέαμα αυτό, θεατές δεν είναι μόνο οι θεατές του έργου. Θεατές (αλλά και ακούσιοι συμμετέχοντες) είναι και κάποιοι από τους ήρωες. Αυτό που ζωντανεύει είναι ένα διαφορετικό, ιδιότυπο τσίρκο. Το πρόγραμμα ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Είναι “ακατάλληλο δι’ ανηλίκους”. Υπάρχουν, είναι αλήθεια, κλόουν, μάγοι, θηριοδαμαστές, ισορροπιστές, υπάρχουν επικίνδυνα νούμερα και υπνωτισμός. Όμως για ποιον γίνονται όλα αυτά; Με τη φόρμα που υιοθετεί ο συγγραφέας, η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής…
Σάββας Κυριακίδης – Θεατρολόγος

Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης – Άκης Δήμου

A Pop Family Story
… Καυτά ζητήματα της σύγχρονης ζωής όπως η μετανάστευση, η εκμετάλλευση των μεταναστών, η ομοφυλοφιλία, η αγωνία της τεκνοποίησης, η μοιχεία, τα διαπλεκόμενα συμφέροντα, οι χωρίς αντίκρισμα σπουδές, τα πολιτικά και καπιταλιστικά παιχνίδια, αλλά και διαχρονικά ερωτήματα και αγωνίες της ανθρώπινης ύπαρξης όπως η μοναξιά, η εξαπάτηση, η φιλία, η διαιώνιση και ο θάνατος θίγονται με τον πιο ευφυή τρόπο από τον συγγραφέα που με το έργο αυτό κάνει μια τομή στη δραματουργία του.
Η γραφή του Άκη Δήμου διέθετε πάντοτε ένα υποδόριο χιούμορ, μια δηκτικότητα που έψαχνε την κατάλληλη στιγμή για να απελευθερωθεί. Έχοντας πια τη σιγουριά του απόλυτου ελέγχου των μέσων του, του ύφους του, της διάνοιάς του, πραγματοποιεί επιτυχώς ένα τολμηρό πέρασμα στην κωμωδία. Δεν εγκαταλείπει ωστόσο ούτε τη λυρικότητα της γραφής του, ούτε τον προσφιλή του χώρο του υπερρεαλιστικού. Τα πιο παράδοξα πράγματα συμβαίνουν με τον πιο φυσικό τρόπο, γιατί στο θέατρο του Δήμου όλα είναι δυνατά. Δεν πρόκειται για θέατρο του παραλόγου. Πρόκειται για μια κριτική στάση στη “ζωή του παραλόγου”…
Ειρήνη Μ. Μουντράκη, θεατρολόγος, κριτικός θεάτρου.

Ούζο και μελαγχολία – Άκης Δήμου

“Θα μπορούσα, εκ των υστέρων, να επινοήσω χίλια κι ένα γεγονότα για κείνο τον μήνα κι αν όχι χίλια τουλάχιστον ένα-δύο, έτσι, ν’ ανοίξουν λίγο τα κουφωμένα παντζούρια στο δυάρι που όλη μέρα κρατούσαν το φως απέξω. Μπήκα που μπήκα στον πειρασμό να θυμηθώ, κανείς δε θα παρεξηγούσε. Δε λένε πως η μνήμη εξωραΐζει;”
Μια απόρρητη, βραδυφλεγής ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο άντρες, ένα παιχνίδι ψευδαισθήσεων και αντικατοπτρισμών γύρω από ένα μπουκάλι ούζο που μετράει τον χρόνο τους σαν κλεψύδρα, αδειάζοντας μελαγχολικά μέχρι να μουδιάσουν οι λέξεις και ν’ αναλάβουν τα χέρια μόνα τους να σηκώσουν το βάρος του αισθήματος.

Αν ακούει το φεγγάρι… – Άκης Δήμου

Σ’ ένα υπόγειο καταφύγιο από τον κόσμο που τους καταδιώκει, έναν κόσμο που “δε γελάει” και “δεν αγαπάει τη μουσική”, έναν κόσμο από “μαμάδες του κομμωτηρίου” και πατεράδες που τους εγκατέλειψαν για κάποια “άλλη”, εκεί συναντιούνται, μεγαλώνουν και δημιουργούν τα ρεφραίν που βασανίζουν τη σκέψη τους, τρεις νέοι. Τους ενώνει η μουσική, δεν είναι αυτό που λέμε “καλά παιδιά”, δεν είναι μουσικές ιδιοφυίες, ψάχνουν να βρουν μια θέση στον κόσμο μας και συνήθως δεν τους το επιτρέπουμε γιατί “δεν έκαναν τις σωστές επιλογές”.
Η συγκινητική προσπάθεια να βγουν από το υπόγειο των ονείρων, στη σκηνή της συναυλίας, να αναμετρηθούν με το κοινό, να καταλάβουν “αν ακούει το φεγγάρι”, αρνούμενοι ότι οι θέσεις έχουν κλείσει, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι το “μαζί” είναι η μαγική λέξη, το φως, το χαμόγελο, η επιτυχία… Όλα αυτά κίνησαν και συγκίνησαν εμένα να σκηνοθετήσω το έργο. Γιατί όλοι κάποτε περάσαμε από τη σκοτεινιά, όλοι είπαμε κάποια στιγμή “είμαι έτοιμος”, όλοι υπήρξαμε νέοι…
Παύλος Δανελάτος

Αν αργήσω, κοιμήσου – Άκης Δήμου

Η ιστορία έξι νεαρών αγοριών και κοριτσιών, με τα κορδόνια τους λυμένα, τα μάτια κατακόκκινα από τα ξενύχτια, με κάτι αποθηκευμένα μηνύματα στο κινητό, με τα λεφτά τους μετρημένα, και τη διάθεση να ερωτευτούν.

Η αναγνώριση – Άκης Δήμου

“Η Αναγνώριση” πρωτογράφτηκε τον χειμώνα του 2002.
Δεν θυμάμαι την αφορμή.
Θυμάμαι μόνο το τετράδιο: μπλε, μεσαίου σχήματος. Πενήντα σελίδες, όλες με ρίγες. Σκεφτόμουν τη Λούλα Αναγνωστάκη.
Ένα τηλεφώνημα.
Κάτι αδιέξοδους έρωτες.
Γυναίκες και άντρες να χάνουν τα χρόνια τους λησμονώντας – πώς το ‘γραψε ο Καρούζος; – «τον ήχο ενός ανθρώπου μεσ’ στα ενδύματα».
Τις παραιτήσεις.
Ύστερα δεν σκεφτόμουν τίποτα.
Μονάχα ότι ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία, μ’ αυτόν τον τρόπο.
Γι’ αυτή τη γυναίκα και γι’ αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ’ όλο το έργο κι ας μη μπορεί να προφέρει ούτε μια λέξη.
Για να ακούγεται εδώ, σημαίνει ότι τελικά τα κατάφερα.
Την έγραψα.
Δεν ξέρω το νόημά της.
Άκης Δήμου

Άπαντα τα θεατρικά – Άκης Δήμου

Αλμυρός ουρανός. Αν αργήσω κοιμήσου. Σιγά τα αίματα. Η Σάντρα στο φως. Όθων και Ποθούλα.

Άπαντα τα θεατρικά – Άκης Δήμου

Το αίμα που μαράθηκε. Η νύχτα των νυστικών. Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης. Αν ακούει το φεγγάρι.

Αν αργήσω, κοιμήσου… – Άκης Δήμου

Αυτή εδώ είναι η ιστορία ενός διαμερίσματος που βλέπει σε μια σκηνή ή η ιστορία μιας σκηνής που οδηγεί κατευθείαν σ’ ένα διαμέρισμα. Ένοικοι έξι νεαροί αποφασισμένοι ν’ αργήσουν μέχρι να ονειρευτούν ότι ερωτεύονται. Όλα τ’ άλλα, λόγια και τραγούδια και δρόμοι ανοιχτοί, έστω κι αν τους κοιτάς απ’ το παράθυρο.

Το κενό αυτοπροσώπως – Άκης Δήμου

Μια κωμωδία για την ήττα
Η νέα, μαύρη, κωμωδία του Άκη Δήμου, που θα παίζεται τη θεατρική περίοδο 2015-2016 στο Θέατρο Πόλη με τους Δάνης Κατρανίδης και Παναγιώτα Βλαντή. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Κωνσταντίνος Ρήγος.

Σαν ρόδο και σαν αίνιγμα – Άκης Δήμου

Η Αν Χαθγουέι στον σύζυγό της Ουίλιαμ Σαίξπηρ: Στράτφορντ, νύχτα 24ης Απριλίου 1616
“Ήταν μια Άννα, θα λένε. Μια τυχαία γυναίκα, Κελιστή, περιφρονημένη απ’ τον άντρα της. Μίλησε μόνο μία φορά, όταν σε εκείνον τέλειωσαν τα λόγια. Μια γυναίκα ήσυχη σαν το ρόδο. Κρυφή σαν αίνιγμα”.

Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα – Άκης Δήμου

Ό Άκης Δήμου συνομιλεί με το διήγημα του Ιωάννη Κονδυλάκη “Πρώτη αγάπη”, παραδίδοντάς μας ένα νέο, γεμάτο λυρισμό και ποιητικότητα, έργο, το “Όσα η καρδιά μου στην καταιγίδα”.

Μονόλογοι – Άκης Δήμου

“Η Σάντρα στο φως”, “Αιώνες μακριά απ’ την Αλάσκα”, “Σα ρόδο και σαν αίνιγμα”, “Η αναγνώριση”, “… και Ιουλιέτα”, “Ανδρομάχη”
Τι θα πει “θα σε σκέφτομαι πάντα”;
Τι άλλο από “θα σ’ αδικώ ισόβια”;
Όλοι οι γυναικείοι μονόλογοι του διάσημου συγγραφέα βρίσκονται συγκεντρωμένοι σε αυτόν τον τόμο. Έχοντας ως πυρήνα τους τον ματαιωμένο ή τον ανεπίδοτο έρωτα και την ερωτική προδοσία, οι ηρωίδες του βρίσκονται στη σκηνή στο τελευταίο στάδιο μιας προηγηθείσας κατάστασης και παλεύουν να ανατρέψουν κάτι που προδιαγράφεται μοιραίο. Με γλώσσα ρεαλιστική καιστοιχεία έντονου λυρισμού, ο Άκης Δήμουδιεισδύει με μοναδικό τρόπο στον γυναικείο ψυχισμό και φέρνει στο προσκήνιο μύχιες σκέψεις και απωθημένες επιθυμίες της γυναικείας φύσης.
Ο μονόλογος “…και Ιουλιέτα”, ανέβηκε τον Δεκέμβριο του 2016 στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, σε σκηνοθεσία του Ανγκ Λη και πρωταγωνίστρια την ΠέμηΖούνη, σε μια μοναδική εμπειρία 3D LiveTheater.

Μαζί σου για το τίποτα – Άκης Δήμου

Το “Μαζί σου για το τίποτα” είναι η ιστορία μιας αποτυχημένης συγγραφικής απόπειρας απ’ αυτές που είναι γεμάτα τα ημερολόγια των συγγραφέων.
Ταυτόχρονα είναι κι ένα υστερόγραφο σε ένα από τα πιο τρυφερά διηγήματα του Τσέχωφ, προφανώς απελπισμένο και προφανώς αστείο, όπως κι οι ιστορίες του ρώσου συγγραφέα.
Ξεκίνησε τυχαία, συνεχίστηκε αποσπασματικά, ολοκληρώθηκε ξαφνικά, σχεδόν ερήμην μου, στο περιθώριο άλλων γραψιμάτων (όχι πάντα πετυχημένων εννοείται). Η αλήθεια είναι ότι δεν μου πήρε πολύ να το γράψω, μου πήρε όμως πάρα πολύ να το ζήσω.
Και, παρόλο που αντιπαθώ να μιλάω για το νόημα (ποιο νόημα;) των έργων μου, αν το συγκεκριμένο έργο λέει κάτι, τώρα που το ξαναβλέπω λίγο πιο ψύχραιμα, αυτό είναι ότι, αν θες να δοκιμαστείς στις ορθοπεταλιές της σκηνής, πρέπει πρώτα να μάθεις να ισορροπείς καλά στις δυο ρόδες της ζωής σου.
Τα υπόλοιπα, όταν είναι να συμβούν, συμβαίνουν.
Άκης Δήμου