Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Aστρογυαλόπετρα – Αλέξανδρος Αβατάγγελος, Αλέξανδρος Γεωργίου

Πρόκειται για μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, που θα μπορούσε να είναι και αληθινή. Μια οικογένεια αρχαιολόγων, πατέρας, μάνα, κόρη και γιος βουτάνε κι ερευνούν τον βυθό της Καλντέρας, στη Σαντορίνη, ψάχνοντας αποδεικτικά στοιχεία για τη θεωρία του πατέρα σχετικά με τη βυθισμένη Ατλαντίδα. Αυτό που βρίσκουν, την Αστρογυαλόπετρα, είναι πέραν πάσης φαντασίας. Ωστόσο είναι μόνο η αρχή. Τα γεγονότα εξελίσσονται, ακολουθούν συνεχείς ανατροπές, που η μια διαδέχεται την άλλη. Το βιβλίο αυτό, κάποιος που το διάβασε είπε ότι το βρήκε συγκλονιστικά περιπετειώδες και θα μπορούσε να συγκριθεί μόνο με το Ταξίδι στο κέντρο της γης του Ιουλίου Βερν, αν είχε και αυτό τέρατα. Όμως δεν έχει. Το τέρας σ’ αυτό το βιβλίο είναι το σκοτεινό μέλλον της ανθρωπότητας. Στο βάθος όμως του κουτιού της Πανδώρας υπάρχει πάντα ελπίδα!

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021, 252 σελ.

Ηλεκτρονική αντανάκλαση – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

“Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει ανεμοθύελλες!” συνήθιζε να λέει η γιαγιά μου κουνώντας αυστηρά και διδακτικά το κοκαλιάρικο, ροζιασμένο της δάχτυλο.

Και μα την πίστη μου, στα χρόνια που πέρασαν, η παροιμία της πολλές φορές επαληθεύτηκε κι έπιασε τόπο. Είναι αλήθεια ότι έκανα τόσο επιπόλαιες και λαθεμένες επιλογές, περισσότερες ακόμα και απ’ όσες μια σύγχρονη κυβέρνηση μια ολόκληρη τετραετία. Και σίγουρα, αν ζούσε σήμερα, θα ένιωθε απόλυτα δικαιωμένη, μια και τις πλήρωσα ακριβά κι εξακολουθώ να τις πληρώνω. Δίχως όμως να διδαχτώ από τα παθήματά μου και να βάλω, αυτό που λένε, μυαλό.

Η πρώτη χοντρή πατάτα που έκανα ήταν που πριν πάρω φόρα κουτουλώντας το πράμα της μάνας μου για να βρω την έξοδο και να ξεμπουκάρω στον έξω κόσμο, δεν κρυφοκοίταξα πρώτα να δω αν μ’ αρέσει. Αν μου κάνει κέφι βρε αδερφέ!

Βγήκα φουριόζος και ανέμελος ο δικός σου, λες και μ’ έσπρωχνε η ανάγκη, λες και είχα επείγον ραντεβού με τον Πλανητάρχη ή θα ’χανα τις εκπτώσεις τ’ Αυγούστου.

Όταν χρόνια μετά, που απέκτησα κρίση και προσωπικότητα, συνειδητοποίησα το φοβερό μου λάθος, ήμουν πια αρκετά μεγάλος και ογκώδης και δεν χώραγα, όσο και αν το επιθυμούσα, να επιστρέψω εκεί από όπου βγήκα.

Έτσι το πήρα απόφαση κι έκανα την ανάγκη φιλοτιμία, που λένε, και είπα να μείνω εδώ και να κάτσω να το παλέψω. Να προσπαθήσω να τον φτιάξω κάπως καλύτερο, ώστε να γίνει σχετικά υποφερτός και βιώσιμος…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 326 σελ.

Ο εαυτός μου αυτός ο μπάσταρδος – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

“Ους ο Θεός συνέζευξε!”

Ποιός Θεός όμως! Αυτός ο αυστηρός, σεβάσμιος γέροντας, με τα μακριά άσπρα γένια, που θυμάμαι από τις εικονογραφήσεις των θρησκευτικών βιβλίων στο σχολείο; Ή εκείνος που αναγνωρίζει και θέλει να κουβαλά ο καθένας μέσα του, ο Θεός της συγγνώμης και της αγάπης;

Υπήρχε όμως και ο άλλος. Ο δικός μου θεός. Που με πέταξε στους δρόμους να γεννηθώ μπάσταρδο, όπως ένα μίασμα. Από μια γυναίκα που το μυαλό της, όπως και οι φλέβες της, ήταν όλο παραγεμισμένο από ηρωίνη και ναρκωτικά.

Μια γυναίκα, που δεν ήξερε πώς, αλλά και δεν ήθελε να είναι και να λέγεται μάνα. Που δεν μπόρεσε ποτέ ν’ αγαπήσει το παιδί της, αλλά και κανέναν άλλο, πέρα από τον εαυτό της και την καθημερινή δόση της.

Το μόνο καλό που του αναγνώριζα, στην μέχρι τότε ζωή μου ήταν, που με αξίωσε ν’ αγαπήσω. Που με μπόλιασε με το μπόλι του έρωτα. Αλλά κι εκεί ακόμα στάθηκε υπολογιστής, τσιγκούνης και φθονερός, στερώντας μου την ένωση των δυο μας, το μερίδιό μου στην ευτυχία.

Σίγουρα λοιπόν θα πρέπει να ήταν αυτός, ο τελευταίος θεός. Που έρχεται τιμωρός κι εκδικητής να με καταδικάσει -όχι άδικα βέβαια- αν εξαιρέσει κανείς και τη δική του ευθύνη, που με έφερε σε αυτόν τον κόσμο, παντρεύοντάς με με άλλην, από αυτήν που θέλω και αγαπώ!

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 274 σελ.

Όσο υπάρχει ελπίδα – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Ω ουρανέ εσύ απέραντε, που τα σύννεφα μαζώνεις,
σχήμα τούς δίνεις χαλαρό και παιχνιδιάρικα χαλάς,
έχεις καημό ασήκωτο, μέρα τη μέρα σιγολιώνεις,
όταν το μάτι το ερευνητικό, σε γειτονιά ξαπλώνεις,
που δυο πρεζάκηδες, γεμάτες οι φλέβες από αφιόνι
κι ας ήταν κι από γενιά, μέσα στον ήλιο και το χιόνι,
που τις καρδιές τους σκλήρυνε, πέτρινες έχει κάνει.
Άμοιρη μάνα, μ’ άνθη ήθελε τον δρόμο τους να ράνει,
καθώς θα βάδιζαν ορθοί, μέση στητή, να μη λυγάει,
περήφανοι στη ζήση, το χείλι τους πάντα να γελάει,
από της ευτυχιάς το βάρος, ήρεμη η ζωή να κυλάει!
Τώρα όμως, στης γειτονιάς τα σοκάκια τα σκοτεινά,
ο ένας τον άλλο στηρίζει, μην και πέσουν κάτω ξανά.
Βαποράκι να γυρεύουνε, τη δόση γοργά να πάρουν,
τη μαστούρα να χορτάσουν, ζάλη τους να ρεφάρουν.
Να βρουν κάποιο καταφύγιο, κάπου να κοιμηθούνε.
Κουρέλια στα κουρέλια τους, κουρέλια να γενούνε!

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 92 σελ.

Πορτοπαράθυρα της σκέψης – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Μικρέ μου Αλέξανδρε, φως της ζωής, πολυαγαπημένε.
Ήσουν για με αποκάλυψη, ορόσημο, όλοι νάχουν θένε.
Από την πρώτη, τη μοναδική, την πελώρια στιγμή εκείνη,
που κάθε παππούς, κρατά χαραγμένη πάντα στη μνήμη,
μας κάλεσαν οι μαίες, να σε παρουσιάσουν γεννημένο,
αν και πριν δέκα λεπτά, ήσουν μόλις πρωτογεννημένο,
μιας παλάμης αδύναμο μωράκι, στην κοιλιά εθισμένο,
που βιάστηκες σε κόσμο να βγεις, άθελά σου φερμένο,
πάνοιξες όμορφα, γαλανά ματάκια, διόλου ταραγμένο,
σα να μας γνώρισες, κοίταζες τον κόσμο γύρω μαζεμένο,
ένιωσα την υποχρέωση, την επιθυμία να σε κανακεύω,
στυλοβάτης να γενώ, την απόφαση να σε προστατεύω.
Γνώριζα ότι η δική μου ζωή, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα,
ότι είχα αναλάβει το ρόλο, που μου επιφύλαξε η μοίρα.
Να σταθώ κοντά σου, να βοηθήσω για να μεγαλώσεις,
ήθος, το χαρακτήρα σου, ανεμπόδιστα να ξεδιπλώσεις.
Κι όταν κάποτε λείψω και δεν προλάβω να σε δω άντρα,
μην πεις ότι σε ξέχασα. Θα βρίσκομαι κοντά σου πάντα,
για να σου τραγουδώ, αγάπης μου τη γλυκιά μπαλάντα!

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2019, 94 σελ.

Από εσωτερική ανάγκη – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

“… Θα σε πάρω λοιπόν εγώ”.
“Από λύπηση;”
“Από την ανάγκη να σε βλέπω ευτυχισμένη”.
Η απάντηση δεν την παραξένεψε. Το ’νιωθε αυτό μεταξύ τους.
“Φτάνει όμως μόνο αυτό;” τον ρώτησε προβληματισμένη και απευθυνόταν περισσότερο στον εαυτό της.
“Για μένα περισσεύει κιόλας” την καθησύχασε χαϊδεύοντάς την τρυφερά. “Άλλωστε, μ’ αγαπάς εσύ και για τους δυο μας!”
Ένιωσε την προσφορά του και την καλοσύνη του και τον αγάπησε πιο πολύ, τόσο που πόνεσε. Σαν για να μετριάσει τον πόνο χώθηκε ακόμα πιο βαθιά στην αγκαλιά του, φορτώνοντας τη φωνή της μ’ όλη της την αγάπη, που μπορούσε να φέρει.
“Αυτό είν’ αλήθεια…” συμφώνησε μ’ απλή σιγουριά…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2018, 330 σελ.

Της αύρας το ταξίδι – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

“Της αύρας το ταξίδι” του Αλέξανδρου Αβατάγγελου είναι ένα μυθιστόρημα που ταξιδεύει τη φαντασία.
Οπωσδήποτε όλοι μας ονειρευόμαστε κατά καιρούς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, αν γινόταν να ταξιδέψουμε στο παρελθόν για να διορθώσουμε τα τότε κακώς γινόμενα. Αν με τη γνώση του παρόντος μπορούσαμε να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας σήμερα;
Αυτή η ευκαιρία δίνεται στον ήρωα της ιστορίας αυτού του βιβλίου. Ο συγγραφέας προτρέπει τον αναγνώστη να σταθεί δίπλα στον πρωταγωνιστή του, ώστε να σκεφτεί κι εκείνος τι θα έκανε στη θέση του.
Μήπως αυτό γίνει η αιτία ώστε να γράψει ο καθένας μας το δικό του βιβλίο;
Και μια και το μυθιστόρημα αναφέρεται στη ζωή και το έργο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προκύπτει το ερώτημα: Ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος;

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2018, 288 σελ.

Το πιστωτικό ταμείο της νιότης – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Το έχουμε αυτό, εμείς οι γυναίκες. Πιστεύουμε ότι ο έρωτάς μας έχει τη μαγική δύναμη να μεταμορφώνει και να μεταλλάσσει τους άνδρες, λες και είναι υβρίδια που τα διασταυρώνουμε! Φταίνε βέβαια και τα παραμύθια, που μας τάιζαν κατά κόρον, όταν ήμασταν μικρές και ιδιαίτερα εκείνο, με την πριγκίπισσα και τον βάτραχο.
Πόσω μάλλον, στα πλαίσια μιας προεδρικής, αβασίλευτης δημοκρατίας, να πιστεύουμε με αφέλεια, στις υποσχέσεις κάθε αρσενικού, ότι θα μας έχει βασίλισσες όταν το μόνο που θέλει είναι να μας ρίξει στο κρεβάτι!
Καλύτερα λοιπόν ν’ αρχίσω από το τέλος του γάμου, που λένε πως είναι κι αυτό μια καινούργια αρχή. Αρχή μιας άλλης ζωής, μιας αφελούς ελπίδας, ότι η οβίδα δεν σκάει δυο φορές στην ίδια τρύπα!

Μυθιστόρημα, Δωδώνη, 2012, 284 σελ.

Χάνει η πόλη το πουλί, και το πουλί την πόλη! – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Όμορφη καθηγήτρια της αρχαιολογίας του πανεπιστημίου βρίσκει μέσα από τα αρχάια κείμενα τη θέση στην οποία είναι θαμμένη μια αρχαία πόλη.
Οργανώνει ομάδα ερευνών και μένουν σε ξενοδοχείο κοντά στο χώρο των ανασκαφών.
Συμμετέχουν κι άλλοι καθηγητές και φοιτητές, ο καθένας με τη λόξα του και την ιδιαιτερότητά του.
Δημιουργούνται έρωτες και αστείες καταστάσεις. Ανακαλύπτουν περίεργα και αστεία αντικείμενα από τους άθλους του Ηρακλή και…
Χιούμορ, έξυπνοι διάλογοι, αστείες καταστάσεις, ανατροπές, απρόσμενο τέλος!

Θεατρικό, Δωδώνη, 2011, 121 σελ.

Με τα πόδια ψηλά, τρικλοποδιά στις μύγες! – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Η Νόνη, τσαχπίνα και προκλητική, προσλαμβάνεται σαν καμαριέρα στο σπίτι ενός διάσημου ηθοποιού και τραγουδιστή (Star) και της γυναίκας του, γνωστής ζωγράφου.
Προσπαθεί να καταφέρει τον σύζυγο να δημιουργήσουν κάποια ερωτική σχέση μεταξύ τους αλλά εκείνος δεν ενδίδει στα θέλγητρά της.
Κάποια στιγμή, η Νόνη αποκαλύπτει ότι περιμένει παιδί από εκείνον. Αυτός δεν το παραδέχεται και ζητάει εξέταση DNA. Η κατάσταση περιπλέκεται όμως επειδή στο σπίτι υπάρχει κι ένας άλλος άντρας.
Ο chauffeur.
Τι θ’ ακολουθήσει την αποκάλυψη της καμαριέρας; Πώς θα βρουν άκρη στα μπλεξίματα τα οποία, αντί να ξεκαθαρίσουν το τοπίο, θα το θολώσουν ακόμα περισσότερο;
Πώς θα ξεμπερδευτεί το κουβάρι που είναι τόσο μπερδεμένο ώστε να μη βρίσκεται η άκρη του;
Και θα βρεθεί η άκρη;
Χιούμορ, πλοκή, απίθανες καταστάσεις, πολλές ανατροπές κι ένα απρόβλεπτο τέλος.

Θεατρικό, Δωδώνη, 2010, 122 σελ.

Αυτός, αυτή και τα ελατήρια – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Θεατρικό, Δωδώνη, 2004, 102 σελ.

Οι τσιφτετελιάζουσες – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Όπως θα τις έγραφε ο Αριστοφάνης
Γιατί εμείς οι γυναίκες, είναι γνωστό,
στις φίλες μας είμαστε πιστές,
αλλά όταν πρόκειται για τον άντρα τους
γινόμαστε παρανοϊκές.
Θέλουμε να της τον κλέψουμε,
να τον κάνουμε εσαεί δικό μας
και με τη σειρά μας
κι εμείς από φίλη μας
θα φάμε το κέρατο μας.
Σας εξορκίζουμε λοιπόν,
τη φιλία να την έχετε -ψηλά, να την τιμάτε
και αφήστε τη φίλη σας
με τον δικό της ή τον δικό σας
άντρα να κοιμάται.
Αν όμως δεν μπορείτε να κρατηθείτε,
γιατί είναι πραγματικά ωραίος,
πάρτε από την λαϊκή ένα δονητή,
που όπως λένε αντικαθιστά το πέος.
Κι αν σας τελειώσει, δεν κάνει τη δουλειά του,
μείνει από μπαταρία,
το αγγούρι είναι δοκιμασμένο
και δεν λείπει από τα οπωροπωλεία.

Θεατρικό, Δωδώνη, 2004, 108 σελ.

Στο βαγόνι με τους καπνίζοντες – Αλέξανδρος Αβατάγγελος

Ήλθε κοντά της και κάθισε στην σκιά δίπλα της. Όμως αισθανόταν άβολα και το κορμί του το ένιωθε βαρύ. Ξάπλωσε πίσω και έβαλε τα χέρια μαξιλάρι. Μισόκλεισε τα μάτια του και άφησε κλειστή τρύπα στα τσίνορα. Έτσι που να την βλέπει με την άκρη του ματιού του και να την μελετάει. Το φως έπαιζε με την σκιά, στα πυκνά καστανά της μαλλιά. Τα χείλη της, που τα δρόσιζε με την άκρη της γλώσσας της, ήταν μια πρόκληση ηδονική. Το πλούσιο στήθος της τσιτόνοταν καθώς ανέπνεε και στα μάτια της φαινότανε η ταραχή που την παίδευε κι αντανακλούσε στο κορμί της. Οι αναβολές του όλες παραμερίστηκαν.

Μυθιστόρημα, Δανιάς, 1995, 320 σελ.