Σπούδασε Φιλοσοφία και Νεοελληνική Φιλολογία. Το 2017 ολοκλήρωσε το διδακτορικό της στη Νεοελληνική Ποίηση. Εργάστηκε ως επιμελήτρια κειμένων, και για ένα διάστημα ασχολήθηκε συστηματικά με την κριτική λογοτεχνίας. Έγραψε τα βιβλία ποίησης Μέγας Κηπουρός (Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007· 2η έκδοση 2014), Μαύρη Μωραλίνα (Κέδρος, 2010· 3η έκδοση 2015) και Χορευτές (Κέδρος, 2014· 2η έκδοση 2015). Μερικά από τα βιβλία της εμφανίστηκαν σε μικρές λίστες για βραβεία. Έχει μεταφράσει τα Ερωτικά ποιήματα της Ανν Σέξτον (Μελάνι, 2010· 2η έκδοση 2015) καθώς και ποιήματα της Ανν Κάρσον (υπό έκδοση). Τα τελευταία χρόνια εξερευνά τα όρια της ποίησης δημιουργώντας συνθήκες διαλόγου με άλλες μορφές τέχνης (βίντεο, μουσική). Συντονίζει το «Εργαστήρι Ποιητικής Τέχνης». Ζει στην Αθήνα.
Μέγας κηπουρός (2007), Κοινωνία των (δε)κάτων
Μαύρη Μωραλίνα (2010), Κέδρος
Χορευτές (2014), Κέδρος
Συλλογικά έργα
Ανθολογία σύγχρονης κυπριακής ποίησης (2011), Μανδραγόρας
30 έως 30: Τριάντα ποιητές έως τριάντα ετών (2011), Κοινωνία των (δε)κάτων
Ποιητές στη σκιά (2012), Γαβριηλίδης
Κ. Π. Καβάφης (2013), poema
Ανθολογία νέων Κυπρίων Ποιητών (2018), Εκδόσεις Βακχικόν
Εγχειρίδιο νέας ποιητικής, Εκλογή 15 νέων ποιητών (2019), Ρώμη
Βραβεία
Μαύρη Μωραλίνα – Τρίτο Βραβείο Ποίησης Καλύτερου Βιβλίου Νέου Ποιητή – Συμπόσιο Ποίησης (2010)
Χορευτές – Ευτυχία Παναγιώτου
Ένας γερο-ρήτορας, μια θεοφοβούμενη, ένα κορίτσι-κουνέλι, κάποιος εθνικός ήρωας, ένας παρενδυτικός και άλλα σύγχρονα πρόσωπα μαρτυρούν πώς εγκλωβίστηκαν σε ένα αδιόρατο πλέγμα ρόλων και ανέφικτων εαυτών.
Μερικοί άλλοι όμως – με μεταφορές, παραφωνίες, αντι-μοιρολόγια κι ανατινάξεις στίχων – δραπετεύουν.
Ενώ δυο παράφοροι Χορευτές γίνονται λεία, ύλη και φωνή ερωτικών ποιημάτων.
Ποίηση, Κέδρος, 2014, 90 σελ.
Μαύρη Μωραλίνα – Ευτυχία Παναγιώτου
Η Ευτυχία Παναγιώτου, στο δεύτερο ποιητικό βιβλίο της “Μαύρη Μωραλίνα”, πειραματίζεται στο πεδίο της εξομολογητικής ποίησης πλάθοντας μια ιστορία για ποικίλες μορφές καταπίεσης, όπως εκφράζονται σε ένα σύστημα αποικιοκρατίας ή ολοκληρωτισμού, αλλά και στις διαπροσωπικές σχέσεις. Στην ιστορία της μαύρης Μωραλίνας, μιας νεαρής νέγρας που αναζητά στο χάρτη το σημείο όπου όλοι οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, ρόλοι και όρια είναι ρευστά και το μέλλον προμηνύεται επικίνδυνα αβέβαιο. Η “Μαύρη Μωραλίνα” όμως δεν φοβάται πια το ύψος, δεν φοβάται το κενό, ζωγραφίζει στο τετράδιό της ένα τρίγωνο και τραγουδά ένα σπαρακτικό τραγούδι: “Με ανάπηρους τους φθόγγους των πουλιών / νεκρόφιλος κανείς δεν είναι”. Πιστεύει με όλο της το είναι πως “ό,τι αντέχει / ανθίζει μουσική”. Και τότε φόβος και τρέλα ανοίγονται στην έκσταση.
Η Παναγιώτου, με τη “Μαύρη Μωραλίνα”, δίχως να αναθεματίζει τις εσωτερικές, προσωπικές διεργασίες, υπερθεματίζει στην πολιτικοκοινωνική αγωνία. Προχωρά ένα βήμα μπροστά και καταθέτει, μέσα σε μια εποχή που ακροβατεί, τη δική της ουτοπία: το προσωπικό και το συλλογικό μπλέκονται γοητευτικά, και ο αναγνώστης διεκδικεί τη δική του θέση στις λέξεις.
Ποίηση, Κέδρος, 2010, 68 σελ.
Μέγας κηπουρός – Ευτυχία Παναγιώτου
ARS POETICA
κανείς δεν είδε το μασκοφόρο με τα τριαντάφυλλα.
έφευγε απ’ το σπίτι με ψαλίδια στα χέρια και μ’ ένα
γάτο μαύρο αγκαλιά στο δάσος με τα μυστικά -δεν
το ‘ξερε κανείς- μέχρι που χείλη τεράστια μίλησαν
για εγκλήματα στον ποταμό, για πευκοβελόνες θηρίου,
για επιθανάτιους χτύπους και θρήνους στη διαπασών.
τότε ήταν που αγκάθια χέρια το ξεγύμνωσαν, το ξερίζωσαν
το μολυσμένο μανιτάρι το μαινόμενο.
ΚΑΙ ΤΙ ΑΠΟΜΕΝΕΙ
τη νύχτα έρχονται οι σκέψεις
πλανόδιοι λειτουργοί και μύστες.
με αποφεύγουν τη μέρα όταν χλομή
ξυπνώ απ’ τη λήθη
ενώ το βράδυ κάνουν κύκλους στον λευκό
ουρανό -πίσω μού κρατάνε τα χέρια.
με γδύνουν, με βιάζουν, με περιγελούν,
τη νύχτα, όταν έρχονται, παραμονεύουν
πρώτα μην είναι άλλος κανείς
στο προσκεφάλι μου
έρωτας ή τρέλα.
Ποίηση, Κοινωνία των (δε)κάτων, 2007, 44 σελ.
Πηγές: Biblionet, Κοινωνία των (δε)κάτων, Εκδόσεις Κέδρος
