Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Ωδή Κυψέλης – Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Ποιήματα


Με μια ποιητική σύνθεση, ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης αναστοχάζεται ρυθμικά τις έννοιες και τις πρακτικές της Φιλίας, της Επανάστασης, του Έρωτα, της Μνήμης, και της Υπέρβασης του Θανάτου. Μεταξύ ανατρεπτικών μανιφέστων και τηλεγραφικών οδηγιών, η Ωδή Κυψέλης αποτελεί μια διαλεκτική τσέπης, με αιχμή την αναζήτηση ενός ποιητικού τρόπου ζωής. Τα ποιήματα συνοδεύουν πρωτότυπα έργα, ειδικά για το βιβλίο αυτό, καμωμένα από τον ζωγράφο Κώστα Τσώλη.

Ζωγράφος: Κώστας Τσώλης

Ποίηση, Ιωλκός, 2023, 40 σελ.

Γιατί οι νεκροφόρες δεν έχουν κοτσαδόρο – Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Το μυθιστόρημα της Κυψέλης


Αθήνα σήμερα. Αθήνα μπρος και πίσω στον χρόνο. Σε αυτό το βιβλίο ο Μπαμπασάκης με τη χειμαρρώδη, σχεδόν καταιγιστική αφήγηση γίνεται ο χρονικογράφος «των στοιχειών και των αερικών της Κυψέλης» και «της Shakespeare Squadron».. Ανασταίνει πολύ παραστατικά μια εποχή και την επανασυστήνει στους νεότερους, την ίδια στιγμή σύγχρονοί μας καλλιτέχνες, διανοούμενοι, συγγραφείς γίνονται ήρωες, συνομιλούν και περπατούν στους δρόμους της Κυψέλης, της γειτονιάς-καταφύγιο και ορμητήριο του συγγραφέα. Ένα πολύ ζωντανό κείμενο που σε κάποιους κάτι θα θυμίσει και σε κάποιους άλλους κάτι θα μάθει.

Μυθιστόρημα, Νήσος, 2023, 234 σελ.

Ροκενρόλλα-Astrafiammante – Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

(Διπλό βιβλίο)
Αντρέας Μαντάς


ΥΓ. Σαράντα μέρες τώρα, ο Αντρέας Μαντάς κι εγώ, θελήσαμε να επιμείνουμε στην άμυνα μας. Πρακτικά. Καθημερινώς. Συναντιόμασταν στο μπαλκόνι του Νέου Άλαμουτ, πίναμε, συζητούσαμε, ανταλλάσσαμε δώρα, επιδιδόμασταν με ειλικρίνεια (σκληρή, πολλές φορές) στο ένδον σκάπτε και στο εδιζησάμην εμεωυτόν, ακούγαμε τρομερά τραγούδια, διαβάζαμε πολύτιμες σελίδες από πολύτιμα βιβλία, συγκατοικήσαμε με το ζόφο, βουρκώσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε, γράψαμε. Υποτίθεται όιτι από αύριο περνάμε σε νέα κατάσταση. Σύμφωνοι: νέα κατάσταση, νέα καθήκοντα. Αλλά αυτή η αλληλοπεριχώρηση θα συνεχιστεί, όχι πια ως “Ημερολόγιο Εγκλεισμού” αλλά ως “Δεύτερη Φάση”. Ευχαριστώ τα Αδέλφια που μας στήριξαν, όλα, ιδιαίτερα τους: Φαίη Τζανετουλάκου, Μαργαρίτα Κουβάτσου, Βασίλη Κοσμόπουλο, Εύα Στεφανή, Μενέλαο Καραμαγγιώλη, Έρα Μουλάκη, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου, Αθηνά Ιωάννου, και, βέβαια, τον οικοδεσπότη μας, τον ποιητή & φίλο Αντώνη Τσόκο. Δεν θα πεθάνουμε ποτέ πριν ζήσουμε για πάντα, fuckin’ yeah!

Πεζογραφία, Bibliotheque, 2020, 280 σελ.

Συλλαλητήρια στο δωμάτιό μου – Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

Γίναμε παντοτινά αδέρφια, ναι, αδέρφια ταμένα στων φίλων μας την ιερή χαμούρα μνήμη, αδέρφια πιστά στων αδερφιών μας την έλλογη τρέλα, στων αδερφιών μας το άλκιμο σακατιλίκι, στων αδερφιών μας τα απραγματοποίητα σχέδια. Μείναμε η Εύα κι εγώ να κάνουμε ρεπεράζ στον ουρανό, να μοντάρουμε όνειρα, να μουσκεύουμε τις σελίδες του Γονατά με άδολα δάκρυα. Μείναμε η Εύα κι εγώ να κάνουμε συλλαλητήρια στο δωμάτιό μας.

Πεζό, Gutenberg – Γιώργος & Κώστας Δαρδανός, 2020, 83 σελ.

Ίχνη και χνότα – Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης

ΣΚΑΡΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ JACKSON POLLOCK
Στη φάρμα με τέσσερα αδέρφια
Άτσαλα ρούχα και βλέμμα στη χλόη καρφωμένο
Ανάμεσα μπρέκφαστ και δείπνο να μελετάει
Τις ποικίλες αναδιπλώσεις της φύσης
Την άλλη ύλη να δουλεύει και να λειτουργεί
Με όραση ειδικευμένη στο ανεπαίσθητο
Κι ένα τσιγάρο να φωσφορίζει στ’ ωραίο στόμα του
Προσπέρασε τ’ αδέρφια του με ντρίπλες
Και άυπνο σώμα να δουλεύει στον καμβά
Χορεύοντας ινδιάνικο ζεϊμπέκικο την απορία του
Για το πιο έσω γεγονός
Και τη λαλιά της κάθε απόχρωσης
Με μπίρα και ουίσκι και καπνό ντοπαρισμένος
Ξεγέλασε του χρόνου που κυλάει το τραγούδι
Είχε φάει κι είχε πιει
Κι είχε κορέσει εκατό εγκόσμιες απάτες
Κι είχε το βρόντο ακούσει σουρωμένος
Από χίλιες απρόοπτες θύελλες
Κι είχε χωρέσει ο νους του…

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2019, 48 σελ.

Κόκκινες νύχτες – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Είναι οι Κόκκινες Νύχτες, είναι τ’ αγόρια και τα κορίτσια και οι τρέλες και τα μπαρ που ανήκουν στις Κόκκινες Νύχτες. Είναι ο Άλκης, η Λιάνα, ο Ποιητής, ο Πάνος και η Έλλη, που κάνουν τις νύχτες κόκκινες και καυτές. Είναι οι παράφοροι νεαροί που αγαπούν το ροκ’ εν’ ρολλ και τα γλυκά κορίτσια, που κάνουν γκριμάτσες αποκρουστικές όταν ακούνε για κοινωνιολογία και ψυχανάλυση, που ισχυρίζονται, με πείσμα παιδικό και υπέροχο, πως ο καλύτερος έλληνας τραγουδιστής είναι ο μακαρίτης Μπάντυ Χόλλυ, που χάθηκαν στην απόγνωση από υπερβολική δόση ευαισθησίας, που την πάτησαν, αλλά την πάτησαν με χάρη και με στυλ ωραίο. Είναι οχτώ Κόκκινες Νύχτες σαν οχτώ πυρωμένες μελωδίες, σαν οχτώ απρόοπτα και πρόστυχα φιλιά. Είναι οχτώ Κόκκινες Νύχτες, που θα ‘πρεπε να ήταν αφιερωμένες στο Θάνο, τον Ευγένιο και τη Λου, αλλά αφιερώθηκαν, μ’ ένα κόλπο αεροπλανικό, στην αιφνίδια και μαγική εμφάνιση της Άννας.

92 σελ.

Au revoir – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Σημειώσεις στη σκιά μιας συνάντησης

141 σελ.

William S. Burroughs – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Το ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο

165 σελ.

Πολύ αργά για ήρωες – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Κείμενα για την εφηβική ηλικία μιας γενιάς

230 σελ.

Μάης του ’68 – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Η περιπέτεια
“Ο Μάης του ’68 ήταν εκείνη η κομβική στιγμή στο βιβλίο της Ανησυχίας του εικοστού αιώνα, που μπόρεσε να συνοψίσει σε ελάχιστο χρονικό διάστημα όλες τις κρίσιμες απειλές εναντίον ενός καταρρέοντος πολιτισμού. Πέρα από την επιτυχία ή την αποτυχία του στο πολιτικό επίπεδο, ο Μάης, εναντιωμένος με ευφορική σφοδρότητα ακόμη και σε ό,τι παλιό, μολυσματικό και φθαρτό δέσποζε σε αυτό το επίπεδο, εναντιωμένος σε μιαν αντίληψη για την πολιτική που, με τη σειρά της, εναντιωνόταν επί δεκαετίες σε ό,τι γνησίως ανθρώπινο υπάρχει στην ποίηση της εξέγερσης, κατάφερε μια σημαντική επιτυχία: έστειλε για πάντα στη λήθη τις κυρίαρχες αυταπάτες του αιώνα μας. Και μάλιστα, αυτή η διαδικασία αποφενακισμού δεν έγινε στους στενούς κύκλους της μιας ή της άλλης πρωτοπορίας αλλά, εν τέλει (και επιτέλους!), σε μαζικό επίπεδο”.

266 σελ.

Βορειοδυτικό πέρασμα – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Cobra, Λεττριστές, Καταστασιακοί
Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται ορισμένα πρωτοποριακά κινήματα που άρχισαν να συγκροτούνται και να δρουν μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ιστορία τους έμεινε μια κρυφή υποσημείωση, ένας θαμπός αστερίσκος, στο βιβλίο της ανησυχίας του εικοστού αιώνα. Κι όμως, αν ο αιώνας μας κοχλάζει, συνέβαλαν αυτά ακριβώς τα κινήματα στην αύξηση της θερμοκρασίας – αυτά πυροδότησαν τους μηχανισμούς που οδήγησαν σε εκρήξεις, αυτά οργάνωσαν τον πυροκροτητή. Και τούτο, επειδή έτσι αποφάσισαν, έτσι θέλησαν, κι έτσι έδρασαν. Αν και σήμερα πολλοί επιχειρούν ένα ύποπτο άλμα, κι από το Νταντά, τον Σουρεαλισμό και τον Φουτουρισμό φτάνουν κατευθείαν στις περιτυλίξεις του Christo, στις συμπιέσεις του Σεζάρ και το λιωμένο λίπος του Γιόζεφ Μπόις, υπάρχουν άλλοι που μπόρεσαν να διακρίνουν τα Ίχνη από Κραγιόν, ν’ ακούσουν το Τρελό Γέλιο του Θάρρους, να συγκλονιστούν από τα Ουρλιαχτά για χάρη του Σάντ…

215 σελ.

Guy Debord – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Ο Guy Debord (1931-1994) υπήρξε ένα από τα μεγαλύτερα ανατρεπτικά πνεύματα του περασμένου αιώνα. Υπήρξε μια προσωπικότητα γοητευτική, ένας άνθρωπος της περιπέτειας, ένας λαμπρός θεωρητικός, ένας απόλυτα πρωτότυπος δημιουργός. Ήταν ποιητής, αλλά ποιητής του αρνητικού. Όλες του οι δραστηριότητες ήσαν οργανωμένες αυστηρά από τον ίδιο, και δημοσιοποιημένες αυστηρά από τον ίδιο. Εξέδωσε πειραματικά βιβλία σε ελάχιστα αντίτυπα, που άσκησαν σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία τους τεράστια επίδραση στην τέχνη της τυπογραφίας. Δημιούργησε εφτά κινηματογραφικές ταινίες που άλλαξαν άρδην την έβδομη τέχνη. Διηύθυνε μια επιθεώρηση που προκάλεσε μια επανάσταση. Επεξεργάστηκε θεωρίες που δεν διαψεύσθησαν ποτέ από τα γεγονότα. Μάλιστα, τα όσα συμβαίνουν τούτη την ώρα στον πλανήτη μας, επιβεβαιώνουν τόσο τον Debord όσο και εκείνους που επιμένουν εδώ και χρόνια ότι δίχως τη γνώση των όσων είπαν ο Hegel, o Marx, o Lukacs, o Korsch, και ο Debord, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε με ακρίβεια τους χαλεπούς καιρούς μας.

235 σελ.

Paris, Παρίσι – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Η Ποίηση είναι ένας παρατεταμένος στεναγμός. Η Ποίηση είναι ένα δάκρυ που δεν χάνεται μες στη βροχή, μα μένει αιώνιο. Η Ποίηση είναι ένα γέλιο που ακούγεται μες στον Ύπνο της Λογικής, μες στη Νύχτα του Θεάματος, όπου όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες, όλοι οι Φιλισταίοι καθεύδουν, όλοι οι άλλοι θαυμάσιοι τρόποι μας σιωπούν. Η Ποίηση είναι ένα ουρλιαχτό με σιγαστήρα. Η Ποίηση είναι ένας ψίθυρος που κραυγάζει. Η Ποίηση είναι ένα σημάδι ανεξίτηλο στο εσωτερικό του αριστερού μηρού μας που λέει ότι ζούμε ακόμα. Η Ποίηση είναι ένα χρυσό βλέμμα που χαμογελάει, που βουρκώνει, που σπαρταράει, που τήκεται, που λιώνει. Η Ποίηση είναι η επέλαση του Καλού. Η Ποίηση είναι ο εκθειασμός της Αθωότητας. Η Ποίηση είναι η εορτή του Έρωτος. Η Ποίηση είναι η φίλη των Θεών. Η Ποίηση είναι η μουσική των κορμιών. Η Ποίηση είναι ο ιδρώτας των εραστών. Η Ποίηση είναι η παρανομία της επίσημης πραγματικότητας. Η Ποίηση είναι ο δόλος του Λόγου. Η Ποίηση είναι η άρση της ηλικίας. Η Ποίηση είναι η θέωσις της ευαισθησίας. Η Ποίηση είναι ο θάνατος της οίησης. Η Ποίηση είναι η διασάλευση των παραισθήσεων. Η Ποίηση είναι η άριστη αποκατάσταση των αισθήσεων.

77 σελ.

Harmolypi ‘s Blues – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Οι μπίρες ρέουν, οι ιδέες πέφτουν στο τραπέζι, η ταβέρνα στεγάζει φιλόξενα την παραφορά μας. Παίζουμε ξανά με τη διαλεκτική του εγώ και του εμείς, δεν μπορούμε και δεν θέλουμε να κάνουμε αλλιώς, δεν βρίσκουμε παιχνίδι άλλο πιο ωραίο, παιχνίδι άλλο πιο συναρπαστικό. Στις κατακόμβες της επίσημης πραγματικότητας, αθέατοι και όμορφοι, γλεντάμε ξεγελώντας τη θλίψη, λέμε τα τραγούδια μας ελισσόμενοι μες στη μελαγχολία. Τα μικρά μας ονόματα είναι ήδη συνθήματα.

195 σελ.

Η φυλή των happy few – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Σπονδυλωτό αφήγημα
Ο Γιώργος – Ίκαρος Μπαμπασάκης χαρτογραφεί την πόλη, με πυξίδα τις αισθήσεις και τις παραισθήσεις ενός συγγραφέα. Καταγράφει τις μυστικές συνομιλίες του με τον Μπομπ Ντύλαν και τον Μαρσέλ Προυστ, τον Γκυ Ντεμπόρ και τον Χένρυ Μίλλερ. Μιλάει την γλώσσα των αγαπημένων του νεκρών, αλλά διαλέγει την ζωή, που απ’ όσο γνωρίζει, ήταν, είναι και θα είναι “ωραία και εύκολη”! Ασπάζεται τα ήθη των Happy Few και εξακολουθεί να ερωτεύεται, σε πείσμα των καιρών!

160 σελ.

Τροβαδούροι – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Νηλ Γιανγκ, Βαν Μόρισον, Τζόνι Κας, Μπομπ Ντύλαν, Λέοναρντ Κοέν, Τζον Λένον
… Αυτούς τους τροβαδούρους, που δεν παύω να τους ακούω και να τους ξανακούω, λιώνοντας τα βινύλιά τους στο πικάπ, πίνοντας εωθινά ουίσκι με όσους τους αγάπησαν μαζί μου, μιλώντας γι’ αυτούς ατελείωτες ώρες στα πιο όμορφα μπαρ της Αθήνας, ναι, αυτούς τους τροβαδούρους θέλω πάντα να θυμάμαι και θέλω πάντα να τους θυμίζω. Έγραψα για τον Κοέν και τον Ντύλαν, για τον Βαν Μόρισoν και τον Νηλ Γιανγκ , για τον μακαρίτη Τζον Λένον και για τον αείμνηστο Τζόνι Κας, γιατί μια ζωή ήσαν για μένα παρόντες με τις μελωδίες τους, με το ήθος τους, με τον τρόπο ζωής τους, με τα στοιχήματα που έπαιξαν και κέρδισαν, με το ότι με έκαναν, κι εμένα, όπως έλεγε ο ποιητής Νίκος Καρούζος, “απόγονο της νύχτας και χερουβείμ αρουραίο”.
Τα κείμενα που θα διαβάσεις, αναγνώστη, δημοσιεύτηκαν, με μικρές αλλαγές, στο Έψιλον της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας (Λένον, Κας, Γιανγκ, Μόρισον), στο βιβλίο του Λέοναρντ Κοέν “Το αγαπημένο παιχνίδι” (εκδ. Μελάνι) ως πρόλογος, και στον τόμο Bob Dylan, “Τραγούδια”, ως επίμετρο…

141 σελ.

Ω! – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Από την περιπέτεια της ποίησης στην ποίηση της περιπέτειας
Ένα πρωτότυπο, πρωτοποριακό βιβλίο, το “Ω!” του Γιώργου-Ίκαρου Μπαμπασάκη και του Πάρι Κούτσικου, επιχειρεί με επιτυχία γοητευτική έναν συνδυασμό λόγου και εικόνας, γραπτής ποίησης και φωτογραφικής περιπλάνησης.
Οι δύο καλλιτέχνες συνέθεσαν το “Ω!” συνεργαζόμενοι επί σχεδόν δύο χρόνια. Αποσπάσματα ή και μεμονωμένες λέξεις του ποιήματος του Μπαμπασάκη μεγεθύνονταν και τοποθετούνταν, σαν αφίσες, στα πιο ετερόκλητα μέρη της Αθήνας, έμεναν εκεί, τα διάβαζαν και τα σχολίαζαν περαστικοί, χωρίς να ξέρουν τι είναι, άλλοτε έκπληκτοι και άλλοτε θαυμάζοντας την αναπάντεχη παρουσία ενός δυναμικού στίχου σε τοίχους, κολώνες, χαλάσματα, κάβους, εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα, ερημωμένες αυλές. Εν συνεχεία, ο Κούτσικος φωτογράφιζε τις συνήθως φθαρμένες αυτές “αφίσες”.
Για πρώτη φορά στα χρονικά της ποίησης και του καλλιτεχνικού-εικαστικού βιβλίου σημειώνεται μία τέτοια συνεργασία. Υπερβαίνει την street art ως προς το ότι δεν έγινε με τυχαίο, αυθόρμητο τρόπο και από “ανώνυμους” καλλιτέχνες του δρόμου, αλλά οργανωμένα, μεθοδικά και από δύο καλλιτέχνες, έναν ποιητή και έναν φωτογράφο-εικαστικό & γραφίστα, που υπογράφουν ευθαρσώς το έργο τους.
Άλλες πρωτοτυπίες του “Ω!” είναι το ότι εδώ η φωτογραφία δεν εικονογραφεί το περιεχόμενο της ποίησης, δεν αποτελεί διακόσμηση ή συμπλήρωμά του αλλά ένα αυτόνομο σχόλιο, μία εικαστική δήλωση ότι ο Έρωτας μπορεί ακόμα και στα ερείπια, τους σκουπιδότοπους, και τις ερημιές της πόλης να ανθίσει. Ακόμα, αυτό καθαυτό το ποιητικό κείμενο του “Ω!” απομακρύνεται από τα συνήθη ερωτικά ποιήματα ως προς το ότι δεν γογγύζει, δεν αποτελεί παράνομο παράπονο, δεν θρηνεί για την απουσία της Αγαπημένης, δεν διαμαρτύρεται, έστω λυρικά, για το ότι η Αγαπημένη δεν δίνεται στον Αγαπημένο, αλλά απεναντίας, αντλώντας από την συναρπαστική παράδοση του western και του noir, εκθειάζει τον Έρωτα, τραγουδάει τον Θρίαμβο της Αγάπης, εγκωμιάζει την Αίγλη του Σαρκικού Σμιξίματος. Στο “Ω!” οι εραστές δεν είναι αντίπαλοι, ο εμφύλιος έχει εξοριστεί, Εκείνος και Εκείνη είναι συνένοχοι, συμπότες, συνδαιτυμόνες, συνωμότες. Είναι Σύμμαχοι.
Το “Ω!”, πέρα από την όποια καλλιτεχνική (ποιητική & εικαστική-φωτογραφική) αξία του, συνιστά μιαν έντονη και έντιμη πρόταση επαναπροσδιορισμού των ερωτικών ηθών, μια άλλη ματιά στο ερωτικό σύμπαν, έναν άλλο τρόπο έκφρασης και εκδήλωσης του εκρηκτικού και εμπρηστικού συναισθήματος του Έρωτα. Είναι θλιβερά γνωστό ότι ο Έρωτας στους καιρούς μας γρήγορα υποβιβάζεται σε ανιαρή διευθέτηση, ταχύτατα τεμαχίζεται σε μία σειρά ανούσιων “καθηκόντων” και εκπίπτει σε “αγγαρεία”.
Στο “Ω!” ο Έρωτας, διατηρώντας κρίσιμες αποστάσεις τόσο από τον πλατωνισμό όσο και από την πορνογραφία, λαμπρύνεται στην πνευματική, ψυχική, και σαρκική διάστασή του.

175 σελ.

Ζενερίκ – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Τα κείμενα του βιβλίου δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό “Διαβάζω” όπου ο συγγραφέας διατηρεί τη στήλη “Ζενερίκ”.

95 σελ.

Η λεγεώνα των φίλων – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Η Φιλία είναι το Βαρύ Πυροβολικό
που γκρεμίζει τα απανταχού Σινικά
Τείχη της ανοησίας.
Αν αξίζει κάτι να λάμπει στης λύτρωσης τη λίμνη είναι η φιλία, διατείνεται ο Μπαμπασάκης και συνθέτει ένα εγκώμιο της φιλίας με πενήντα νότες/ψηφίδες. Η “Λεγεώνα των φίλων” θέλει να καλπάσει σ’ αυτό το δοκίμιο/western που εκθειάζει το καλό και εξορίζει το κακό στα τάρταρα της ανυπαρξίας. Δείτε το και σαν ένα πολεμικό μυθιστόρημα καμωμένο από πειραγμένα χαϊκού ή από κατεπείγοντα τηλεγραφήματα που στέλνουν ειδήσεις από την πρώτη γραμμή, από ένα διακεκαυμένο μέτωπο του πυρός. Η φιλία δεν το βάζει κάτω όσο μάχεται υπέρ της “Η λεγεώνα των φίλων”.

59 σελ.

Διασυρμός – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Έκανα το βλέμμα μου αυτί και του ‘λεγα να κάτσι καλά και ν’ ακούσει το “Σαν Μαγεμένο Το Μυαλό Μου Φτερουγίζει”, ν’ ακούσει το θρόισμα των φύλλων σ’ ένα κακομεταφρασμένο ποίημα του Πεσσόα, ν’ ακούσει το τρίξιμο των ξύλων της πυρός σε μια προσκοπική κατασκήνωση, ν’ ακούσει το Αdagio του Αλμπινόνι χωρίς να βγάζει κιχ, ν’ ακούσει τη βραχνή φωνή της Μάρθας να ψιθυρίζει, ν’ ακούσει τα γέλια και τα κλάματα μιας δεκαετίας, ν’ ακούσει τον ορυμαγδό των πρώτων οδομαχιών, ν’ ακούσει ξανά το “It’s Want I Am Doing When I Miss You” με τον Μichel Petrucciani (εννέα λεπτά, παρακαλώ, και σαράντα έξι δεύτερα, κι απαγορεύονται ρητώς οι περικοπές), ν’ ακούσει τον κόκκινο άνεμο, ν’ αφουγκραστεί, σαν τους Ινδιάνους, τη χλόη να βλασταίνει, ν’ αφουγκραστεί σαν τους ερωτευμένους τον ήχο που αφήνουν τα δάκρυα όταν κυλάνε στα μάγουλα.
Η Αθήνα είναι αιχμάλωτη μιας καλπάζουαας φθοράς. Η κουτοπονηριά έγινε ηγεμονία και οδηγήθηκαν στο περιθώριο η Φιλία, η Ευγένεια, η Αγάπη, η Αξιοπρέπεια. Κάποιοι προσπάθησαν, και ακόμη προσπαθούν, να διατηρήσουν μια λάμψη μες στη μουντάδα, τη μελωδία ενός σφυρίγματος μες στον ορυμαγδό.
Διασυρμός: ένα μυθιστόρημα αντίστασης στη φθορά των αξιών.
Διασυρμός: ο λυρισμός μιας γενιάς που έζησε μες στην Ποίηση και τη Μουσική.
Διασυρμός: από το πάθος της μέθης, στη μέθη του πάθους.

183 σελ.

Hotel Hegel – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

1976 – 2006
Κύλησαν οι στιγμές, οι ώρες, οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια. Κύλησαν οι δεκαετίες. Η ποίηση, παρούσα πάντα. Έγραψα/συνέθεσα/τραγούδησα ποιήματα στην Αθήνα. Σε κατοικίες (Δεληγιώργη, Καλομοίρη, Νάξου, Μαρωνείας, Τσαμαδού, Κοσμά Μελωδού, Καλλισπέρη, Στουρνάρη, Αγίου Μελετίου, Ουίλλιαμ Κινγκ, Κονδυλάκη). Σε μπαρ (Ράτκα, Ίντριγκα, Au revoir, Galaxy, Ένοικος). Σε ταβέρνες και μεζεδοπωλεία (Πειναλέων, Άμα λάχει, Κρητικός, Καφενές, Καπετάν Μιχάλης). Και στο Βερολίνο, το Λονδίνο, το Παρίσι. Αγάπησα και με αγάπησαν. Διάβασα πολύ. Δεν είπα όχι στην απερισκεψία. Πολλά πρωινά με βρήκαν μεθυσμένο. Αγαπημένη μου ώρα παρέμεινε το σούρουπο. Έκανα παρέα με τον Νίκο Καρούζο.

145 σελ.

Ουζομαυσωλείον Καπετάν Μιχάλης – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Αυτοβιολόγια
Τελετάρχης Συμβάντων και Ήπιων Παρεκτροπών, ο Τάσος Γουδέλης, τενόρος της μεθυστικά αισιόδοξης mood. Τακτικοί σύνεδροι οι: Νίκος Κουφάκης (χειριστής μαγνητοφώνου), Χάρης Βρόντος (soundtrack της υπαρξιακής διάστασης), Μάνος Στεφανίδης (η νότα Νικόλας Κάλας), Σωκράτης Παπαγεωργίου (η χαμογελαστή σταθερότητα αλλά και στασιμότητα), Γιώργος Αριστηνός (αξιέπαινη ισορροπία σε αιχμηρό μεταίχμιο, πάντα πρόθυμος για το καλό, πολύεδρο χιούμορ), Δημοσθένης Κούρτοβικ (θαρρετή πολυπραγμοσύνη στο ακέραιο συν θαυμαστή ειδημοσύνη σε αναπάντεχα θέματα), Μπαμπασάκης («προδότης του γραπτού λόγου»). Με τον Μιχάλη Μοδινό μιλάμε, ως επί το πλείστον, για μυθιστορήματα άνω των οκτακοσίων σελίδων, όπως τα: Omega minor του Φλαμανδού Πολ Βεράχεν (κατ’ εμέ, το πιο πετυχημένο copy/paste του Gravity’s Rainbow). Μας τιμά ο Νίκος Σιδέρης (χαϊκού & φιλοσοφική ψυχολογία). Ο Θάνος Σταθόπουλος, παρών επίσης, με ακαριαίες αποφάνσεις, με βλέμμα βραχνό, με λαμπίκο λόγο, με βόμβες βυθού. Ο Κυριάκος Μαργαρίτης, τακτικός από το 2012. Ο Βασίλης Τσαλής, έχει έρθει μερικές φορές. Ο Ομηρολόγος Βαγγέλης Πανταζής (πολύτιμος ερευνητής/ η αρχαιολογία της γνώσης/ ανασκαφές στα Πεδία της Γλώσσας), όπως και ο πάντοτε χαμογελαστός (μόνιμο μειδίαμα στα μάτια) Χαράλαμπος Μαραβέλιας. Ο Δικηγόρος Γιώργος Βαχαβιόλος με αχανείς γνώσεις, ιδίως αναλυτικός όταν μιλάει για τα αριστουργήματα της κλασικής λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Ο εκδότης Γιώργος Δαρδανός/Gutenberg/τυπωθήτω. Η Μαρία Ζ. Η Λίνα Σ. Η Ειρήνη Δ. Ο Σπύρος Γιανναράς έχει γλεντήσει μαζί μας. Ο κομψός Δούκας Καπάνταης έχει δώσει μερικά κομψά παρών. Ο Γιώργος Κυριαζής έχει πει πολλά ωραία στις συνάξεις μας όπου λάμπει το χαμόγελό του (ο Γιώργος ο Κυριαζής: τενόρος, ο μόνος επαγγελματίας τενόρος ανάμεσά μας, και μεταφραστής του Thomas Pynchon!). Οι μακαρίτες Ηλίας Λάγιος (ποιητής μέγας, ο Λάγιος, έλεγα φωναχτά: “Σολωμός, Καρούζος, Λάγιος -ιδού η γραμμή!”) και Φώτης Μπατσίλας ήπιαν τα ποτήρια τους εδώ.

59 σελ.

Η Μεγάλη Παρασκευή των Ρασοευχήδων – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Τρεις νέοι ποιητές, κι ένας μεγαλύτερός τους, ο σπουδαίος Νίκος Καρούζος, ξεκίνησαν για το Άγιον Όρος. Τότε που η μέθη ήταν και νηφάλιος, τότε που η αθωότητα ήταν και παράφορη, τότε που τα όνειρα ήταν και πραγματικότητα. Τότε που η καρδιά μας ήταν κόκκινη και τα μάτια μας, ό,τι χρώμα κι αν είχαν, ήσαν γαλάζια. […] Η ιστορία ξεκίνησε από τα “Παπάκια”, το μπαρ στην Ηριδανού, που διηύθυνε με τρελό βραχνό μπρίο και αριστοκρατική αυστηρότητα η κυρία Μ.Κ. Συνεχίστηκε στην τότε κατοικία μου, στα υπόγεια της θρυλικής πολυκατοικίας της οδού Καλλισπέρη. Κατόπιν, στους δρόμους της Αθήνας, στην κατοικία του Νίκου Καρούζου, στην Αλεξάνδρου Σούτσου, στον Σταθμό Λαρίσης, στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, σε έναν ερημότοπο κοντά στη Στυλίδα. Τέλος, στην οδό Πατησίων. Υπήρξε και μια αλλόκοτη συνέχεια, με ένα κείμενο του Καρούζου, την απώλεια του εν λόγω κειμένου (ή την υπεξαίρεσή του – ποιος ξέρει από ποιον και για ποιους ανεξιχνίαστους έως σήμερα λόγους), την κλήση μας σε απολογία από τον Καρούζο, την επινόηση μιας εξωφρενικής δικαιολογίας από το πυραυλοκίνητο μυαλό του Κακουλίδη, και άλλα.
(από τον πρόλογο του Γ.-Ι. Μπαμπασάκη)
… Ο Θάνος, γεννημένος μ’ ένα τσιγάρο ανάμεσα στο δείχτη και στο μέσο, έλεγε πως ο καθένας κουβαλάει τους εφιάλτες του, ενώ ο Νίκος τέλειωνε με τα Ούντεμπεργκ κι άρχιζε πάλι τις καψυποψίες του. Ότι έχω, λέει, κρυμμένο ουίσκι και δεν του το δίνω. “Τρελός είσαι;” ξέσπασα. Ανόητο ξέσπασμα. Ανόητο ερώτημα. “Μα δεν με ξέρεις τόσα χρόνια; Είναι δυνατόν να σου στερήσω κάτι; Είναι δυνατόν να στερήσω κάτι από οποιονδήποτε;”
(απόσπασμα από το βιβλίο)

44 σελ.

Δώδεκα φυσιογνωμίες – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

2013/Σταθόπουλος: Θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι υπήρξε κάποια εποχή, μια περίοδος, έστω μια στιγμή, κατά την οποία, μπορούσα να προβλέψω τι θα επακολουθούσε;
2003/Λάγιος: Περί τα συμβεβηκότα τυρβάζει, επωφελώς. Το ταβλαρισμένο μυαλό του εργάζεται σαν μικροσκόπιο, εμπειρικώς διακριβώνει.
1993/Αρανίτσης: Απ’ αυτών των γιασεμιών το άρωμα αντλούσε τη σιγουριά ότι ο θάνατος δεν είναι παρά ένας ελιγμός της ζωής για ν’ αντέξει την Ομορφιά όταν γίνεται εξουθενωτική.
1983/Τζώρτζης: Σκέφτηκα πως θα ‘ταν οι ίδιοι πάλι χθεσινοί – αρχαία ψάρια του Πιτ. Τούτη τη φορά όμως είχαν προχωρήσει και άφηναν φωνές.
1973/Βακαλόπουλος: Ίσως να έχουν καλές προθέσεις οι άνθρωποι, παρότι τους κόλλησαν την ετικέτα διανοούμενοι. Εις το επανιδείν.
Περιέχονται οι ενότητες:
– Ένα φλας μπακ για τον Χρήστο Βακαλόπουλο
– Νότια Ζώνη (Roberto Bolano)
– Ο Θωμάς Γκόρπας στο μεταίχμιο των καιρών
– Ο ποιητής Τάσος Δενέγρης
– Ωδή στον Malcolm Lowry για τον Γιώργο Κ. Καραβασίλη
– Επισκέψεις στην Κυρία Μάνια (Καραϊτίδη)
– Ο Νίκος Καρούζος ως βούληση και ως παράσταση
– Το δέκα είναι καράτε, Μιχάλης Κατσαρός
– Ο Thomas Pynchon ως par excellence καταστασιακός συγγραφέας
– J.J. Blues ή Μία Σημείωση για τις Σημειώσεις (Κύριλλος Σαρρής)
– Θάνος Σταθόπουλος, “Θραύσμα θραυσμάτων”
– Ο Αλέξανδρος Σχινάς δρομέας με λαιμοδέτη και βακτηρία
– Πρώτες δημοσιεύσεις

152 σελ.

Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ: Ο παππούς όλων μας – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Υπάρχουν επαναστάτες που από μόνοι τους αποτέλεσαν μιαν ολόκληρη Κεντρική Επιτροπή (κλασικό παράδειγμα: ο Γκυ Ντεμπόρ). Υπάρχουν συγγραφείς που από μόνοι τους αποτέλεσαν μια ολόκληρη σχολή (κλασικό παράδειγμα ο Μπόρχες). Υπάρχουν καλλιτέχνες που από μόνοι τους αποτέλεσαν ένα ολόκληρο κίνημα (κλασικό παράδειγμα: ο Μαρσέλ Ντυσάν).
Υπάρχει μία προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή του Εικοστού Αιώνα που υπήρξε και τα τρία, και όχι μόνο στο συμβολικό επίπεδο: επαναστάτης, συγγραφέας, καλλιτέχνης, και, συνάμα, κεντρική επιτροπή, σχολή, κίνημα. Άκουγε στο όνομα Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ.

32 σελ.

Λουζιτάνια ροκ – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Η Δεκαετία του Ογδόντα είναι η απογείωση και ο τάφος των ονείρων που γέννησε η μεταπολεμική εποχή στην Ελλάδα.
Είναι όλο το ελληνικό ροκ, η ελληνική ροκ εκδοχή – τόσο μπάσταρδη, υβριδική για τους ορθολοξολογούντες ας αεί αστοιχείωτους, και συνεπώς γκρινιάρηδες με το αζημίωτο, τόσο μπάσταρδη, λέω, που μοιάζει καθαρόαιμο άλογο κούρσας…

128 σελ.

Ιστορία των παθών – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Αυτοβιολογία
Ζεις και ζεις και ζεις. Γράφεις και γράφεις και γράφεις. Από νωρίς, από την πρώτη αρχή, τα έχεις συνυφάνει, ζωή και γράψιμο, τα έχεις καλώς συγκεράσει, τα έχεις κάνει ένα. Το γράψιμο να μην είναι παρά αναφορές, σχεδόν με την στρατιωτική έννοια, ύστερα από περιπολίες σε ζώνες άγνωστες ή / και ναρκοθετημένες, αλλά να είναι, επίσης, μια αλληλουχία από καρτ ποστάλ που λένε τηλεγραφικά στους φίλους ποια μέρη, ποιες γαίες επισκέφτηκες.
Συχνά, γράφαμε για τα λεγόμενα και τα πεπραγμένα άλλων, όχι από ραθυμία ή ατολμία, αλλά ως homage σε δημιουργούς και ανθρώπους της περιπέτειας που μας συγκλόνισαν από την εφηβεία μας. Το να γράφεις σήμαινε για μας: εκφράζω ευγνωμοσύνη. Σήμαινε επίσης, και εξακολουθεί να σημαίνει: απολογούμαι για όσα με οδήγησαν σε κάποιους ολέθρους και διασυρμούς, αλλά και εκθειάζω ακριβώς αυτά που με οδήγησαν σε κάποιους ολέθρους και διασυρμούς, διότι αυτά ακριβώς με έκαναν αυτό που είμαι, μου επέτρεψαν να γίνω αυτό που έγινα…

112 σελ.

Ένοικος – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Μια θητεία
Η νύχτα των στρατηγών, Ι
Παράξενη παρέα, οι Έξι. Καθένας τους και μια Κεντρική Επιτροπή. Καθένας τους κι ένα Ψευδοκράτος των Αθηνών. Καθένας τους και μία Επικράτεια των Σημείων. Καθένας τους και μία Ιστορία της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας. Καθένας τους μία Πτήση και μία Πτώση. Παράξενη παρέα, οι Έξι. Τους βλέπαμε (δεν ήταν δα δύσκολο, μια σταλιά κρύπτη ήταν ο Ένοικος) και τους ακούγαμε (δεν ήταν δα δύσκολο, από τις έντεκα τη νύχτα και μετά ωρύονταν όλοι μαζί και ταυτοχρόνως όπως στα σιμουλτανέ ποιήματα των ντανταϊστών), αν και ενίοτε ήταν δύσκολο να καταλάβουμε τι έλεγαν διότι, πρώτον: συνήθως μιλούσαν όλοι μαζί, και δεύτερον: όταν δεν μιλούσαν όλοι μαζί αλλά μία ο ένας μία ο άλλος μία ο τρίτος, και λοιπά, ήταν σαν να μην συνεχίζουν ο ένας την κουβέντα του άλλου, να μην απαντά έστω ο ένας στον προβληματισμό ή το επιχείρημα του άλλου, αλλά ο καθένας να ξετυλίγει μια σερπαντίνα συλλογισμών που δεν έμοιαζαν να διατηρούν αγαστές σχέσεις με τη λεγόμενη πραγματική πραγματικότητα αλά να ίπτανται σαν ελικόπτερα ή να μετεωρίζονται σαν χόβερκραφτ – κάτι σαν να μιλάει ο Samuel Beckett με τον Lewis Carroll, ενώ τους ηχογραφεί/μελοποιεί ο Frank Zappa και τους ζωγραφίζει ο Yves Tanguy…

168 σελ.

Αγάπη/Love – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

“Ο Φοίβος ήπιε μια γουλιά, άφησε το τσιγάρο να καίγεται στο σταχτοδοχείο, σηκώθηκε από τον μαύρο καναπέ, τράβηξε τις κουρτίνες, έβαλε στο πικάπ τα ταξίμια του Ιορδάνη Τσομίδη. Ετοίμασε το απογευματινό ούζο της Έλλης, έκοψε την ντομάτα τριαντάφυλλο, έβαλε τις ελιές στο μικρό πιάτο, μούσκεψε τον ντάκο, άπλωσε ρίγανη και χοντρό αλάτι. Έγειρε από πάνω της, χώρισε τα μαλλιά της, φανέρωσε τον αυχένα της, φίλησε απαλά το χνούδι της, την ένιωσε να αναρριγεί.
Η Έλλη γύρισε, του χαμογέλασε.
Ο κόσμος εξακολουθούσε να υπάρχει.”
Σε μια Αθήνα που τρεκλίζει, σε έναν κόσμο που παραπαίει, μία γυναίκα και ένας άντρας αποφασίζουν να ζήσουν όπως αγαπάνε, με όσα αγαπάνε και για όσα αγαπάνε. Ζούνε σε μια κατοικία στον λόφο, ακούνε Μπετόβεν και Τσιτσάνη, δεν έχουν τηλέφωνο.
Αυτή γράφει ένα βιβλίο για το Κακό. Αυτός της γεμίζει το ποτήρι, της ετοιμάζει το κολατσιό, της ανάβει το τσιγάρο, της λούζει τα μαλλιά, την πνίγει στα φιλιά.
Μετά τον “Διασυρμό”, αυτό το εγκώμιο της φιλίας, ο Μπαμπασάκης, στο δεύτερο μέρος της Τριλογίας του Χάους, “Αγάπη / Love”, αποθεώνει την αγάπη.

104 σελ.

Σχέση/Σχάση – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Το Μέσα είναι το Τμήμα Απολεσθέντων Αντικειμένων όλων των αεροδρομίων του κόσμου που έπαψαν να λειτουργούν από τη Δεκαετία του Πενήντα. Στο Μέσα, εσύ κι εγώ, συλλέγουμε με ακραία φροντίδα και απόλυτη μέριμνα, τις Ιστορίες των Άλλων που οι ίδιοι οι Άλλοι τις έχουν ξεχάσει.

73 σελ.

Κόκκινες νύχτες – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Με ρυθμούς που κινούνται ανάμεσα σ’ αυτούς της αυθόρμητης πρόζας του αγνού και ανεξέλεγκτου Τζακ Κέρουακ και σ’ εκείνους της φωνής του κολοσσιαίου Ρόμπερτ Μίτσαμ, θέλησα να ιστορήσω περιστατικά που έβλεπα να εκρήγνυνται γύρω μου στις αρχές της δεκαετίας του Ογδόντα, σε πολλά από τα οποία συμμετείχα ψυχή τε και σώματι. Επίσης, μπορεί κανείς να διακρίνει στο ύφος σκληρές εντάσεις του punk, απόηχους από παπαδιαμαντικές μελωδίες, ασθματικά κατεβατά που παραπέμπουν στον Μάριο Χάκκα, αλλά και στον Χένρυ Μίλλερ, ενώ δεν λείπουν φωτοσκιάσεις από τα noir που καταβροχθίζαμε μανιωδώς εκείνη την εποχή (κάτι που συνεχίζεται απρόσκοπτα).
Διαδρομές στο Τρίγωνο του Διαβόλου (Κυψέλη/Εξάρχεια/Κολωνάκι), αλλεπάλληλες αλλαγές κατοικιών, ατελείωτες ώρες στα βιβλιοπωλεία (στο Χνάρι, στην παλιά, υπόγεια Πρωτοπορία, στη Φωλιά του Βιβλίου), στα μπαρ (στη Ράτκα, στην Ίντριγκα, στο Dada), και σε δύο άλλα στέκια (στην Κρεαταγορά και στον Μπόκολα), ιλιγγιώδεις αλλαγές ατμόσφαιρας και διάθεσης, με σταθερές τις προσηλώσεις στο ουίσκυ, στη φιλί και στα απρογραμμάτιστα, σπασμωδικά, αλλά θαρραλέα και ενίοτε εμπνευσμένα ψαξίματα. Μια ατελεύτητη και πάντα ατελής αναζήτηση: αυτό ήταν το μοναδικό μας πρόγραμμα. Το οποίο, άλλωστε, ακολουθούμε και σήμερα, τριάντα χρόνια μετά.

125 σελ.

Το φαινόμενο Bob Dylan – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Ο Bob Dylan τραγούδησε και τραγουδάει στη γλώσσα του Μεγάλου Βάρδου, του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, και του Χένρι Μίλερ, και του Άλεν Γκίνσμπεργκ, και όσων αγαπήσαμε μες στα ερείπια μιας εποχής. Ο Dylan, τραγουδώντας και δημιουργώντας στη γλώσσα του Μεγάλου Βάρδου, άλλαξε τη ζωή μας, άλλαξε τη ζωή χιλιάδων αντρών και γυναικών. Είναι κάτι περισσότερο από εκφραστής της εποχής μας, και φυσικά είναι κάτι πολύ περισσότερο από τραγουδοποιός: ο Dylan είναι ποιητής, είναι ένας από τους σπουδαιότερους χρονικογράφους του δεύτερου ημίσεος του εικοστού αιώνα. Η φωνή του Dylan είναι η φωνή των καιρών μας, είναι η μνήμη όσων γεγονότων στιγμάτισαν μιαν ολόκληρη εποχή.

96 σελ.

W. S. Burroughs, Το ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Υπάρχει μια προσωπικότητα, μια εμβληματική μορφή του εικοστού αιώνα, ένας επαναστάτης, συγγραφέας, καλλιτέχνης. Άκουγε στο όνομα Ουίλιαμ Σιούαρντ Μπάροουζ. Επηρέασε τους πάντες και τα πάντα: τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την τέχνη, το γράψιμο, την εικαστική έκφραση, τον κινηματογράφο, το ροκ· τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε εντέλει την ίδια τη ζωή. Ανακάτεψε ξανά την τράπουλα. Ανέτρεψε τα δεδομένα. Ήταν από εκείνους που δεν παίζουν με τους κανόνες αλλά τους αναδημιουργούν, τους επινοούν και τους επιβάλλουν – όχι με τη βία, αλλά με μια σπάνια μειλιχιότητα, με μια καταλυτική και ακαταμάχητη ηδύτητα. Εθισμένος στο γράψιμο, ένας κατ’ εξοχήν μανιακός της γραφομηχανής, ηχοδιδάσκαλος του λεκτικού συστήματος, ο Μπάροουζ γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου του 1914 και άλλαξε τον κόσμο. Στο “Ιλιγγιώδες καλειδοσκόπιο” πραγματοποιείται μια κατάδυση στη ζωή και το έργο του, με εκτενείς αναφορές σε αδημοσίευτη στην Ελλάδα ξενόγλωσση βιβλιογραφία.

272 σελ.

Το μέσα από τα βλέφαρά μας – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

Όσο ξέρουμε να μοιραζόμαστε το ψωμί και το κρασί μας, όσο ξέρουμε να αγαπάμε την μουσική που μας αγάπησε, όσο ξέρουμε να μιλάμε για τους Φίλους που από έρωτα εξέπεσαν και να τους δωρίζουμε δευτερόλεπτα και δεκαετίες, όσο ξέρουμε να φωτογραφίζουμε τη Φιλία στη Μεγάλη Πόλη, τόσο θα ζούμε τη ζωή που ξέρουμε να ζούμε.
Το Μυθιστόρημα ξέρει να γίνεται Χαμόγελο.

96 σελ.

Πάρκο – Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης

“ΘΥΜΗΣΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΜΑΝΙΦΕΣΤΑ, ΕΘΝΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ, τρόπος ζωής, σύνθημα και παρασύνθημα, θυμήσου: “Gimme Shelter”, “Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη”, “While my Guitar gently weeps”, “Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι”, “Δημοσθένους λέξις”, “Let it Bleed”, “Famous Blue Raincoat”, θυμήσου βιβλία, σελίδες, ποιήματα, διηγήματα, φράσεις, γραπτό λόγο, θυμήσου: Το “Πάλι”, όλος ο τόμος, το “Ιδεοδρόμιο”, “Η χαμένη άνοιξη”, “Το μεγάλο παζάρι” του Daniel Cohn-Bendit, “Η κοινωνία του θεάματος” του Guy Debord, το θρυλικό “En αγκαλιά de Κρισγιαούρτι y otros ταχυδράματα y otros historias περίεργες” του Κουτρουμπούση, το “Άννα”, να ένα άλλο της Μήτσορα, “Ο ξένος”, το “Naked Lunch”, το “On the Road”, και το “Gravity’s Rainbow”.
Ένα μυθιστόρημα όπου η μνήμη και η φαντασία σμίγουν. Αρχείο και τεκμηρίωση σε ένα μοντάζ ονείρων. Η Αθήνα που πάλλεται από το αφηνιασμένο ροκ αλλά και την έκρηξη της κουλτούρας στην αυγή της Μεταπολίτευσης. Βιβλία, δίσκοι, ταινίες και περιοδικά που καθόρισαν έναν τρόπο ζωής που αρνιόταν ακόμα και την άρνηση. Αιρετικοί των αιρέσεων, ατίθασοι ποιητές, ρομαντικοί τυχοδιώκτες, αμετανόητοι εραστές, μοιραίες κοπέλες και ατίθασα νιάτα σ’ έναν τρελό χορό έντασης και πάθους με καταλύτη το χιούμορ. Το “Πάρκο” ολοκληρώνει την “Τριλογία του Χάους”, μετά τον “Διασυρμό” και το “Αγάπη/Love”.

279 σελ.