Γιώτα Τεμπρίδου

Διήγημας – Γιώτα Τεμπρίδου

Ο Διήγημας αποτελεί μια οδυνηρή άσκηση απελευθέρωσης που αρθρώνεται σε δώδεκα ενότητες-σπονδύλους.

Η συγγραφέας επιστρέφει στα προσωπικά και συλλογικά τραύματα της παιδικής και εφηβικής ηλικίας αλλά και της ενήλικης ζωής μιας οποιασδήποτε θηλυκότητας, μέσα από σκοτεινές διαδρομές με παραστάτες της μούσες ποιήτριες και ποιητές, και, πετώντας ένα προς ένα τα σκουπίδια της πατριαρχίας για χάρη όλων, φτάνει σε μια θαρραλέα ενηλικίωση. Ενηλικίωση προσωπική, μα παράλληλα και λογοτεχνική: αν στα προηγούμενα έργα της η Τεμπρίδου άγγιζε διερευνητικά τα όρια ποίησης και πεζογραφίας, στον Διήγημα τα αγνοεί ρητά και επιδεικτικά, σφυρηλατώντας με σθένος τη μοναδική φωνή της.

Ο Διήγημας, με το ίδιο του το όνομα, σφίγγει πάνω του το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, βγάζοντας τη λυτρωτική κραυγή: «Είμαι ό,τι θέλω εγώ».

Δοκίμιο, Ακυβέρνητες Πολιτείες, 2023, 96 σελ.

Διαλεκτική – Χρήστος Κολτσίδας, Γιώτα Τεμπρίδου

Από την αγωνία ως τον ωφελιμισμό, 66 φιλοσοφικές έννοιες αποτέλεσαν την αφορμή για ισάριθμα ποιήματα και άλλα τόσα μικρο-διηγήματα, που διαδέχονται το ένα το άλλο, άλλοτε αλ­ληλεπιδρούν και άλλοτε κοιτάει το καθένα τη δουλειά του. Συ­νομιλίες ανθρώπων, ειδών αλλά και δυο παλιών γνωστών, της φιλοσοφίας και της λογοτεχνίας, συνθέτουν τη Διαλεκτική που δεν διαβάζεται με έναν τρόπο μόνο, ούτε προϋποθέτει φιλοσο­φικές γνώσεις. Όρεξη για γνωριμίες μόνο, καθώς στις σελίδες της συνυπάρχουν η Μα, η Πατ Πάρκερ, ο Γιαμαμότο Τσουνετόμο, ο Φασιστοφελής, ο κύριος Χέρμπερτ, η κούκλα Άννα, ο Αντρέι Αρσένιεβιτς, η Αρετούλα, ο σκύλος Ουσία, o μικρούλης Γουίλι Πεπ, η Νορτζάν, ο Γιάνος Βάλουσκα κ.ά.

Βρέθηκε ένας φυσιολογικός σκοπός και
–σα φωλίτσα–
χώρεσε μέσα όλα τα καλά.
Τα άσκοπα,
όπως είναι φυσικό,
έμειναν απ’ έξω.

Φιλοσοφία, Ακυβέρνητες Πολιτείες, 2022, 160 σελ.

Τα ιογενή – Γιώτα Τεμπρίδου

Κείμενα γραμμένα στον εγκλεισμό αλλά και άλτες μεγάλων αποστάσεων. Εσωτερική αναζήτηση στον καιρό των αποκλεισμών αλλά και άρνησή τους. Στήριγμα και αποκούμπι στα δύσκολα αλλά και αντίδοτο στον εφησυχασμό και την τρομοκρατία. Όπως και να διαβαστούν τα ιογενή, είτε σαν μικρο-διηγήματα, είτε σαν ποιήματα, ακόμη και σαν τραγούδια μικρών πουλιών που λαχταρούν τη λευτεριά τους, θα βάλουν την αναγνώστρια και τον αναγνώστη σε θέση εξερεύνησης της νέας πραγματικότητας που απλώνεται γύρω μας.

Διηγήματα, Ακυβέρνητες Πολιτείες, 2020, 64 σελ.

Διαδοχικές ασυνέχειες – Γιώτα Τεμπρίδου

Τα μικρο-διηγήματα των “Διαδοχικών ασυνεχειών” επικοινωνούν, δρασκελίζοντας το ένα στην ονειρική -ή, συχνότερα, εφιαλτική- περιοχή του άλλου. Το καθένα από αυτά αποτελεί έναν μικρόκοσμο, μια νησίδα, που μπορεί να ορίζεται από τα όρια μιας γυάλας ή ενός μπουκαλιού, δημιουργώντας μια αίσθηση εγκλωβισμού πότε ζοφερού και πότε προστατευτικού. Την ίδια στιγμή, οι μικρόκοσμοι αυτοί ενώνονται με νήματα εσωτερικά αλλά και νήματα διακειμενικά, που «σπάνε τη γυάλα» με κρότο και επιτρέπουν πολλαπλές αναγνώσεις. Με τον τρόπο αυτό, οι “Διαδοχικές ασυνέχειες” δικαιώνουν τόσο τον τίτλο τους όσο και την ειδολογική ταυτότητά τους.

Διηγήματα, Ακυβέρνητες Πολιτείες, 2018, 48 σελ.

Η ωδή που δεν έγραψα και άλλες ιστορίες – Γιώτα Τεμπρίδου

Σταμάτησε να πίνει καφέ στα πενήντα τρία του, δεν είπε σε κανέναν τον λόγο. Έκτοτε φέρει μια διαρκή δυσαρέσκεια, την οποία λογικά δεν προκαλεί η αποχή από τον καφέ, αλλά δεν αποκλείεται να προκαλεί η αιτία της αποχής. Εφόσον αυτή παραμένει άγνωστη, όλοι κατηγορούν τον καφέ. Έχει νεύρα που δεν μπορεί να πιεί καφέ, δεν μιλιέται εξαιτίας του καφέ, πήγε και γκρεμίστηκε με τ’ αμάξι γιατί του έλειπε ο καφές. Τώρα που παράτησε στα καλά του καθουμένου ό,τι είχε και δεν είχε και πήγε να κλειστεί στο Άγιο Όρος, το σχόλιο είναι ομόφωνο και δεν έχει τίποτα το κακοπροαίρετο: «Θα φταίει ο καφές».
Αφού πήρε τον Θεό με το μέρος του, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Διηγήματα, Ένεκεν, 2017, 64 σελ.