Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Κρήτης. Ολοκλήρωσε πρόγραμμα μεταπτυχιακής ειδίκευσης στη Διοίκηση Εκπαιδευτικών Μονάδων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Το 2010 απέκτησε Διδακτορικό Δίπλωμα στις Επιστήμες Αγωγής από το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Έχει μακροχρόνια και συστηματική εκπαίδευση σε θέματα αντιμετώπισης της τοξικοεξάρτησης, ενώ από το 2001 έως σήμερα είναι πιστοποιημένος σύμβουλος τοξικοεξαρτήσεων από τον Διεθνή Οργανισμό Πιστοποίησης ΙC & RC. Από το 1994 εργάστηκε στο ΚΕΘΕΑ και ειδικότερα στο Τμήμα Εκπαίδευσης του ΚΕΘΕΑ “Στροφή” ως Υπεύθυνος, ενώ από το 2000 ο ίδιος και οι συνεργάτες του οργάνωσαν το πρώτο Μεταβατικό Σχολείο του ΚΕΘΕΑ στην Αθήνα, για να λάβουν υπηρεσίες σχολικής εκπαίδευσης μέλη του ΚΕΘΕΑ και του ΟΚΑΝΑ (έφηβοι και ενήλικες). Από το 2009 εργάζεται ως Υπεύθυνος στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Κατάρτισης Μελών του ΚΕΘΕΑ. Ταυτόχρονα έχει σημαντική εμπειρία στην εκπαίδευση εκπαιδευτών (καθηγητών – επιμορφωτών), τόσο εντός, όσο και εκτός του ΚΕΘΕΑ. Από το 1996 έως σήμερα έχει αρκετές εισηγήσεις σε συνέδρια, όπως επίσης και δημοσιεύσεις στο πεδίο της εκπαίδευσης και κατάρτισης πρώην χρηστών.
Έχει το blog: Τα βιβλία μου.
Ξέρεις κάτι; Ποτέ δε μετάνιωσα… (2002), Εκδόσεις Πατάκη
Διηγήματα
Στιγμές των πραγμάτων (2020), Φίλντισι
Δοκίμια-Μελέτες-Κοινωνικές επιστήμες
Σχολείο και Χρήστες Ναρκωτικών (2015), Φίλντισι
Συλλογικά έργα
Εκπαίδευση μέσα από τις τέχνες (2011), Μεταίχμιο
Στιγμές των πραγμάτων – Παναγιώτης Κουτρουβίδης
12 μικροκαμωμένες ιστορίες
«Οι ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους μπορούν να μεταμορφώσουν τον κόσμο».
Βαrbara Μyerhoff, Κοινωνική Ανθρωπολόγος
Ένα βιβλίο με μικρά ή μεγαλύτερα κείμενα που ισορροπούν μεταξύ βιογραφικής μυθοπλασίας και «θεραπευτικής λογοτεχνίας». Αντικείμενα υπαρκτά, χαρακτήρες πραγματικοί και φανταστικοί, μνήμες και συναισθήματα που ζυμώνονται μαζί, σε ένα μοναδικό χαρμάνι.
Πώς χτίζουμε τη ζωή μας; Τι υλικά χρησιμοποιούμε; Τι νόημα δίνουμε στα Πράγματα; Ποιοι άνθρωποι μάς επηρεάζουν και γιατί, ποια μοτίβα ζωής ακολουθούμε, τι κουβαλάμε σαν αποσκευές στη μνήμη μας από το παρελθόν μας και από ποιες οδούς οδηγούμαστε στο μέλλον, είναι μερικά από τα ερωτήματα που υφέρπουν μεταξύ των λέξεων αυτών των κειμένων.
Καθώς διαβάζω τις ιστορίες αυτές μετατρέπω τις λέξεις τους σε εικόνες, οι οποίες αγγίζουν περιοχές της ψυχής μου, που σχετίζονται με τη μνήμη και τη λήθη. Ιστορίες που μιλούν για μια αθωότητα που δεν χάνεται ποτέ, για έρωτες που -ευτυχώς- εκπληρώνονται, για την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τους άλλους, όταν οι δύσκολες καταστάσεις μας χτυπούν την πόρτα μας. Μιλούν για τον τρόπο που οι άνθρωποι γίνονται σύντροφοι στη ζωή, όταν ο έρωτας μετατρέπεται σε βαθιά αγάπη, και για το πώς το ηλιοβασίλεμα έχει την ίδια ακριβώς γλύκα με την ανατολή. Οι λογοτεχνικές αυτές ιστορίες δεν είναι απλά «ψυχαγωγικές», είναι θεραπευτικές. Είναι θεραπευτικές, γιατί ξυπνούν μνήμες, συντονίζουν την ψυχή με τα συναισθήματα και τη βοηθούν να ιαθεί, μέσα από την ελπίδα που γεννά η ανάγνωσή τους.
Νάνσυ Ψημενάτου, Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Διηγήματα, Φίλντισι, 2020, 118 σελ.
Σχολείο και Χρήστες Ναρκωτικών – Παναγιώτης Κουτρουβίδης
Όταν οι απόβλητοι του εκπαιδευτικού συστήματος ξαναγυρίζουν στα θρανία
Το βιβλίο αποπειράται να “διηγηθεί” τις ιστορίες πρώην χρηστών ναρκωτικών ουσιών και των γονιών τους, εστιάζοντας στη σχέση τους με την εκπαίδευση και το σχολείο. Ταυτόχρονα, μελετά, και με γλαφυρό τρόπο διατυπώνει, πιθανές αιτίες ή συσχετίσεις που αφορούν στα προβλήματα, αλλά και στις ευκαιρίες, όπως αυτά περιγράφονται από τους άμεσα εμπλεκόμενους.
Το φαινόμενο της χρήση ψυχοτρόπων ουσιών αποτελεί ένα κοινωνικό πρόβλημα, που προφανώς υπάρχει, και μπορεί να επηρεάζει λειτουργίες του σύγχρονου σχολείου. Η παραδοχή αυτή πρέπει να αποτελέσει την βάση ειλικρινούς και εκτενούς προβληματισμού στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Η συνεργασία του σχολείου με την οικογένεια, αποτελεί ένα σημαντικό ζήτημα, που όσο δεν αξιοποιείται γίνεται τροχοπέδη στην αντιμετώπιση πιθανών προβλημάτων των μαθητών.
Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν εκτεταμένα να συζητήσουν για τον παιδαγωγικό ρόλο του σύγχρονου σχολείου και τον τρόπο ή τις μεθόδους που μπορεί αυτός να οικοδομηθεί. Σε μια περίοδο, που οι εκπαιδευτικές μονάδες όλων των βαθμίδων έχουν να αντιμετωπίσουν ποικίλα νέα φαινόμενα και προβλήματα (όπως η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, τα φαινόμενα βίας, η σχολική αποτυχία, η πολυπολιτισμική πραγματικότητα, η απαξίωση του ρόλου τους από την κοινωνία) όλοι οι μέτοχοι του οφείλουν να σταθούν και να απαντήσουν στις νέες προκλήσεις.
Η οργάνωση υπηρεσιών εκπαίδευσης εντός των θεραπευτικών πλαισίων πρέπει να διατηρηθεί και να ενισχυθεί. Οι μέθοδοι, η δομή, αλλά και η κουλτούρα που διαπνέει την εκπαιδευτική παρέμβαση στα Μεταβατικά Σχολεία, αλλά και στις θεραπευτικές δομές γενικότερα, μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης, ιδεών και πειραματισμών, που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το θεσμό του Δημόσιου Σχολείου.
“Αξίζει να τύχει της προσοχής μας, γιατί είναι ένα από τα λίγα κείμενα που κυκλοφορούν στο χώρο αυτό, ενώ παράλληλα αναδεικνύουν το ρόλο του σχολείου ως μηχανισμού ένταξης, παρά αποκλεισμού των διαφορετικών μαθητών. Θα έπρεπε να διαβαστεί από γονείς, εκπαιδευτικούς και θεραπευτές, καθώς και συμμετέχοντες στη λήψη αποφάσεων που καθορίζουν τις πολιτικές που αφορούν, τόσο την πρόληψη της σχολικής διαρροής, όσο και την επίτευξη της κοινωνικής επανένταξης”.
(απόσπασμα από τον Πρόλογο της Άννας Τσιμπουκλή)
Κοινωνικές επιστήμες, Φίλντισι, 2015, 408 σελ.
Ξέρεις κάτι; Ποτέ δε μετάνιωσα… – Παναγιώτης Κουτρουβίδης
“Σας έχω όλους χεσμένους. Το χειμώνα κλεισμένοι στο καβούκι σας και να πηδάτε όποια σας κάτσει και το καλοκαίρι εραστές της πεντάρας με την κάθε ξεπλυμένη τουρίστρια, αλλά και βιαστές ενίοτε. Δε θέλω ούτε να σας ξέρω, ούτε την κουβέντα σας θέλω. Όποιος καταλαβαίνει ας γράψει”.
Βούλα Γ.
Με αφορμή μια αγγελία ξεκινά η διαδρομή του Γιώργου, Κερατσίνι-Κύμη-Κερατσίνι, το καλοκαίρι του ’89, για να οδηγηθεί σε αποφάσεις ζωής.
Η αγγελία, τα γράμματα, τα ταξίδια στην Κύμη, η Βούλα, το φουγάρο στο Κερατσίνι, τα καράβια στον Πειραιά, ο πατέρας του, όλα ατάκτως ερριμμένα στη ζωή του, θα τον σπρώξουν σε αυτό που έχει να κάνει: μια δική του μικρή επανάσταση κόντρα σε όλους και σε όλα. Προπάντων κόντρα στο ρεύμα εκείνων των ημερών.
Νικητής ή ηττημένος τελικά; Μπορεί να το κρίνει ο καθένας. Ο ίδιος, πάντως, για όσα έγιναν εκείνο το καλοκαίρι ποτέ δε μετάνιωσε.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2002, 131 σελ.
Πηγές: Biblionet, Φίλντισι, Εκδόσεις Πατάκη
