Ρούλα Γαλάνη

Του νου το αγκάθι – Ρούλα Γαλάνη

Φωνόγραφος
Dance me to the end of love

Με ρώτησες για την νεότητα
τις μέρες του περιορισμού σου…
«Πώς έδεσε πισθάγκωνα την κόρη Ελευθερία
και πώς παρέδωσε τα υπάρχοντά της
στη φατρία των θηρευτών;»
Σου απάντησα… «Οι άμυνες
είναι υπόθεση προσωπική,
γιατί τις διαχειρίζεσαι μονάχα με τον νου σου».
Μα εμείς δεν ξεκλειδώσαμε
τα λουφαγμένα περιθώρια σκέψης για τις τίγρεις.
Στης ανασφάλειας τη λατύπη
γίναν ρινίσματα οι ψυχές.
…

Δες με λοιπόν σα μορατόριο της στερνής σελήνης.
Δες με και χόρεψέ με… Χόρεψέ με!
Χόρεψέ με… ως το τέλος της αγάπης!

Ποίηση, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2021, 96 σελ.

Η μάσκα των εμμέτρων και μία πρόζα – Ρούλα Γαλάνη

Έμμετρο θέατρο


Με την αριστοτεχνία της δραματουργικής της πένας η Ρούλα Γαλάνη θεάται τον κόσμο του θεάτρου υπό το πρίσμα του τραγικού. Στον αντίποδα της Μπλανς Ντιμπουά, της εμβληματικής περσόνας του Τένεσι Ουίλιαμς, η οποία στην κορύφωση της υπαρξιακής της δίνης κραύγαζε ψυχορραγώντας: “Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία”, η Γαλάνη προβαίνει στην αντίπερα όχθη. Αναμετράται κατά μέτωπο με την ίδια την ύπαρξη, φτάνοντας έτσι στην λιτότητα του αισθήματος, όπως έλεγε χαρακτηριστικά η Έλλη Λαμπέτη. …

Οι δραματουργικοί της ήρωες υπόκεινται στο παιχνίδι της διττότητας. Αυτό σχετίζεται με τις διχοστασίες που η εναρμόνισή τους στοιχειοθετεί την αρμονική σύλληψη του κόσμου. Από την άλλη ενεδρεύει ο κίνδυνος της απάτης, του βιώματος της ψευδαίσθησης της αυθεντικής ζωής, όπως θα έλεγε χαρακτηριστικά ο Mario Vitti. Ο παραλογισμός του κόσμου, η τρέλα του οικουμενικού και πανανθρώπινου συστήματος γίνεται το απείκασμα και συνάμα μετείκασμα ενός ψυχισμού που μετεωρίζεται μεταξύ του όλου και του τίποτα, του παντού και του πουθενά. …

Το οξύμωρο της συνύπαρξης ποικίλων χρονικών επιπέδων εξομαλύνεται. Η Γαλάνη με την ιδιαίτερη θεατρική γραφή της πετυχαίνει την άρση της ιδιοσυστασίας της κάθε εποχής, ανασυνθέτοντας τις ιστορικές εποχές στη δική της γλωσσοπλαστική κοινωνιόλεκτο. Εκεί που την ενδιαφέρει η λογοτεχνικότητα της γραφής, κατά τον τρόπο των Ρώσων φορμαλιστών, αυτόματα επιχειρεί το θρυμματισμό της παραδοσιακής τεχνικής της θεατρικής γραφής μεταβαίνοντας σε πρωτόφαντους νεωτερισμούς. Παράλληλα, κρατά από την παράδοση τα σχήματα μυστικισμού, αποστασιοποίησης και επιβλητικότητας. …

Η οριοθέτηση του τέλους ως σημαντική στο γλωσσικό κώδικα της Γαλάνη είναι άκρως νευραλγική. Τα όρια του κόσμου μου είναι τα όρια του εαυτού μου. …

Ενδεικτικές αρετές περαιτέρω αυτού του τιτάνιου έργου, η πολυσημία του λόγου, η στενή συνοχή και σηματοδότηση της αφήγησης, η άρτια συνύπαρξη ετεροδιηγητικής και ομοδιηγητικής αφήγησης, επιτυγχάνοντας στο έπακρο την απόδοση του κατάλληλου ψυχολογικού βάθους των προσώπων, κατά το πρότυπο του ψυχογράφου Βιζυηνού ή της Βιρτζίνιας Γουλφ.

Θεατρικό, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2020, 296 σελ.

Όσο μετράει που αγαπήσαμε… – Ρούλα Γαλάνη

Ποίηση και δύο μικρά αφηγήματα


ΑΔΕΛΑΪΣ
“Μεγάλωσες Αδελαΐς… Μεγάλωσες!
Το χαλάζι των μύθων τους κήπους σου κάλυψε…
τα ολόξανθα μαλλιά σου”.

Ποδηλατοδρομεί στην πίστα των Μαΐων
η μοναξιά ονειροπαρμένη.
Έχει κρεμάσει σκουλαρίκια τα μελάνια της
κι έβαψε την καρδιά της.

“Έχεις δει το χαλάζι Αδελαΐς;
Το αισθάνεσαι;
Ένα αμμοβολημένο τζάμι,
που δεν επιτρέπει να βλέπεις…
αλλά να ποθείς.”

Το “Όσο μετράει που αγαπήσαμε…” στοιχειοθετεί ένα πολύτιμο εργαλείο ανίχνευσης της ανθρώπινης ύπαρξης. …

Η μνήμη φωταγωγεί καταστάσεις, με τις οποίες ο άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος στην βιοποικιλότητά του. …

Η Γαλάνη φροντίζει επιδέξια με τον θησαυρό των ποιημάτων, που μας χαρίζει για μια ακόμη φορά με την καινούργια της συλλογή, να αποκρυσταλλώσει σε μια πλήρως φωτισμένη πόλη τις ψηφίδες ενός ζοφερού κόσμου, που απειλεί να αφανίσει στη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα κάθε ικμάδα φωτός. …

Είναι η ποίηση της οικουμενικότητας. Μέσα σε αυτή χοροστατεί με απαράμιλλο δέος η ποιήτρια Ρούλα Γαλάνη στοχαστική, ανθρώπινη, υπαρξιακή, συναισθηματική, αισιόδοξη, θέτοντας μόνιμα οδοδείκτες στο καινούργιο και διαφορετικό για να το ενσωματώσει σε ροή ζωής.
(Κοσμάς Κοψάρης, από το Επίμετρο)

Ποίηση/Αφηγήσεις, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2019, 176 σελ.