Απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, εισήχθη το 1983 στο Δικαστικό Σώμα. Από τότε υπηρετεί στο Πρωτοδικείο Αθήνας κατέχοντας σήμερα το βαθμό του Προέδρου Πρωτοδικών. Η ενασχόλησή της με την Ποίηση ξεκινάει από τα φοιτητικά της χρόνια. Θεωρεί ότι η Ποίηση δεν είναι υπόθεση ιδιωτική και μάλιστα, όπως λένε, αποσυρμένη. Είναι η προσέγγιση στα ορώμενα και στα δρώμενα μέσα από τη μέθοδο της παρατήρησης, η οποία εκφράζεται με το φιλοτεχνημένο λόγο. Γι’ αυτό η Ποίηση πρέπει και να λέγεται και να γράφεται. Όσο για τη Δικαιοσύνη και την Ποίηση, αρχέγονες έννοιες και οι δύο, η ίδια πιστεύει πως οι δρόμοι τους πολλές φορές συγκλίνουν.
Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές, δύο μυθιστορήματα και μία συλλογή διηγημάτων. Κείμενα και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και στον Τύπο. Έχει διδάξει Δημιουργική Γραφή στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Τον Οκτώβριο του 2018, μέσω του Υπουργείου Πολιτισμού, εκπροσώπησε την Ελλάδα στο Αλγέρι σε Διεθνή Συνάντηση Ευρωπαίων και Βορειοαφρικανών Συγγραφέων, που διοργάνωσε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Έργα της έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά (Michel Volcovitch), στα Ισπανικά (Natalia Moreleon) και στα Αλβανικά (Dash Malo).
Ποίηση (2001), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Στον λήγοντα των αστεριών (2003), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Τα ιοβόλα και η χαμένη αθωότητα (2020), Μελάνι
Μυθιστορήματα
Η χώρα του κασσίτερου (2005), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Η ψυχή του καθρέφτη (2009), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Διηγήματα
Η επιστροφή της Κίχλης (2017), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Τα ιοβόλα και η χαμένη αθωότητα – Σταυρούλα Δημητρίου
Η λυρική τόλμη αυτής της ποίησης έγκειται σε μια διάχυτη θηλύτητα που παίρνει το μανδύα της λεκτικής χλιδής για να καλύψει την ορμή, την όρεξη, την οργή και τον τρόμο.Και αν κατά τον ποιητή ποίηση είναι το φίλτρο που μετατρέπει τον τρόμο σε ρυθμό, η ποίηση της Σταυρούλας Δημητρίου είναι ένα ευαίσθητο και συνάμα έλλογο φίλτρο, σαν μια πραεία ματιά, τρυφερή αλλά και αυστηρή, που μεταποιεί τα τραύματα σε θαύματα
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
Η ποίηση της Σταυρούλας Δημητρίου είναι ανοιχτή στο έσχατο…Σαν το μεγάλο άπειρο, και ταξιδεύει με μια λυρική πνοή.
ΜΙΣΕΛ ΒΟΛΚΟΒΙΤΣ
Ποίηση, Μελάνι, 2020, 90 σελ.
Ποίηση – Σταυρούλα Δημητρίου
ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Θα ‘θελα για μια ώρα, μια στιγμή
πίσω να γυρίσω
να μείνω στο δωμάτιο εκείνο
μνήμες ν’ αναπαραστήσω
το άρωμα της πρώτης νιότης να αισθανθώ
την ικμάδα της για λίγο να αγγίξω
και να θυμηθώ
το γαλάζιο πορτατίφ
με το σιωπηλό του φως
να φωτίζει
πάνω στο γραφείο
το λεύκωμα, την Οδύσσεια ζωής
κι ένα τετράδιο για το Ωδείο
τα βήματά μου ν’ ακούσω
πάνω στο μωσαϊκό
και το ράδιο να με ταξιδεύει
στο “Μεγάλο Ερωτικό”.
Στο κρεβάτι στη γωνία
με τις αφίσες από πάνω
ανάλαφρα να κοιμηθώ
και να ονειρευτώ τα ίδια,
αυτά που πρόσμενα να ζήσω…
Ποίηση, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2001, 50 σελ.
Στον λήγοντα των αστεριών – Σταυρούλα Δημητρίου
ΣΤΟΝ ΛΗΓΟΝΤΑ ΤΩΝ ΑΣΤΕΡΙΩΝ
Ακριβό μου κενό ξεχειλίζεις
πανάκριβή μου θλίψη με κερδίζεις.
Κληρώνει αστέρια απόψε ο ουρανός
αστέρι μακρινό κάνε εσύ να μου τύχεις.
Ρίχνω τ’ όνειρό μου
ζωντανό μες στο πηγάδι
να λάμπει εκεί κάτω στο βυθό
σαν αυγουστιάτικο φεγγάρι.
Ποίηση, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2003, 52 σελ.
Η χώρα του κασσίτερου – Σταυρούλα Δημητρίου
Κοιμόταν συνέχεια… Έτσι κι αλλιώς, και ξύπνια… η ζωή της πάλι άχαρη θά ‘ταν… Ξυπνούσε κάθε πρώτη του αιώνα, κοιταζόταν στον καθρέφτη και ξανακοιμόταν. Τη δωδεκάτη ημέρα -πώς λέμε “την πρώτην ημέραν εποίησεν ο Θεός…”-, τη δωδεκάτη ημέρα λοιπόν η Ιστορία βρέθηκε νεκρή. Γδυτή, γερμένη στο πλάι, με το κεφάλι συστραμμένο προς τα μέσα, σε στάση εμβρύου. Μίλησαν για φόνο. Κανείς δεν είχε βαφτεί… Η Ιστορία από μόνη της έκανε φλεβοτομία. Όταν ένα πρωί, φυλλομετρώντας το χαρτοβασίλειό της, είδε ότι της έλειπαν σελίδες…
Τό ‘μαθαν ο Κώστας, ο Νικόλας, ο Μηνάς, η Μάχη, η Αλέξω, ο Μανόλε, η Γιώργαινα, η Παράσκε, ο Ιλιάζ, ο Σοτίρ, ο Φιλίππης, ο Ξενοφώντας, ο Σελίμ, και αλήθεια, πολύ τους λύπησε…
Όμως… για το θεαθήναι, είπαν… για τα μάτια, όπως λένε. Πού καιρός τώρα για πατρίδες… πού τόπος…
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2005, 309 σελ.
Η ψυχή του καθρέφτη – Σταυρούλα Δημητρίου
Η Σταυρούλα Δημητρίου έχει δύο ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό της και ένα μυθιστόρημα με τίτλο Η Χώρα του Κασσίτερου (που πήρε θαυμάσιες κριτικές: “Η Δημητρίου χειρίζεται καλά τη γλώσσα, το βασικότερο όμως που κάνει ελκυστικό και ευανάγνωστο το μυθιστόρημα είναι ο σεβασμός στην ιστορία, είτε αυτή χρησιμοποιείται σε πρώτο πλάνο, είτε ως αναγκαίο συμπλήρωμα στη μυθοπλασία”).
…Σάστιζαν οι Φιλατινοί, όρθιοι στο αρχαίο μουράγιο, οι πραγματευτάδες με τα κοντραμπάντα πηδούσαν απ’ τις βάρκες… εξαγόραζαν τις πληγές τους, στην Ντογάνα.
Το πλοίο βούλιαζε μαζί με το φορτίο του. Κουβαλούσε, είπαν, δηλητήριο…
Μια μέρα από την ιστορία του κόσμου είχε κιόλας τελειώσει. Το σωτήριον έτος 1814. Έτος εγείρας 1228 στο Φιλάτ.
Πόλη μυστήριο στο χωροχρόνο της χερσαίας Δυτικής Αρβανιτίας.Τα πανουκλιασμένα ρούχα παίχτηκαν στα ζάρια απ’ τους ληστές και μοιράστηκαν στην πόλη κι έρχονταν από τον έναν στον άλλο και η αρρώστια από τον έναν στον άλλο, ώσπου κι ο θάνατος απ’ τον έναν στον άλλο.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2009, 176 σελ.
Η επιστροφή της Κίχλης – Σταυρούλα Δημητρίου
Χιόνι που τίποτα δεν είχε λερώσει την ασπράδα του, απάτητο από λύκο κι ακοίταχτο από μαυροπούλια, χιόνι να το μεταλάβεις. Όλα τ’ άλλα παιδεμός. Βάδιζαν καραβάνι, με παπούτσια πορείας και ρούχα μαύρα, βρεγμένα, πένθος νωπό, ζαλωμένες κασόνια την ανθρωποσκευή, μαζί και τα κορμιά τους, ό,τι άφησε η πείνα. Πιο πίσω η Θυμίγια και η Φτύχω, οι πιο μικρές κι αδύνατες πολύ -ο ίσκιος τους πιο πραγματικός απ’ το σώμα τους-, κουβάλαγαν ένα αλλόκοτο πράγμα, έτσι όπως το κρατούσαν η μία από μπροστά κι η άλλη πίσω, ένα φύλλο τσίγκο, τι να πουλήσουν απ’ αυτό… Μιλούσαν με τις λιανές φωνές τους, όλο σκυφτές, κοιτώντας κατακόρυφα το χιόνι, σαν να μιλούσαν όχι αναμεταξύ τους, αλλά στο χιόνι, για να τ’ ακούει το χώμα. Κι ο κάτω κόσμος.
Διηγήματα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2017, 128 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Μελάνι
