Νίκη Τρουλλινού

Δημοκρατία των ονείρων – Νίκη Τρουλλινού

Όλοι ονειρευόμαστε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, εντελώς διαφορετικά ο καθένας πράγματα. Αυτή είναι η δημοκρατία των ονείρων· το προσωπικό ονειρολόγιο μιας γυναίκας που ανασύρει στο φως πρόσωπα και γεγονότα του παρελθόντος, προσδίδοντάς τους μια νέα, απρόσμενη κι ενίοτε αλλόκοτη λάμψη, καθώς σκαλίζει το παλίμψηστο των αισθημάτων της. Από κοντά οι αποσιωπήσεις αλλά και οι συμπτώσεις να ερμηνεύουν με τρόπο παράλογο, ή και μεταφυσικό, παλιές ιστορίες που έρχονται σαν όνειρα. Ή, γίνονται όνειρα; Κάποιες φορές μοιάζουν να αποδίδουν δικαιοσύνη, η συμπόνια την ακολουθεί στο πρωινό ξύπνημα. Χρήσιμη η ιχνηλασία, την παγίδα μόνο της εξιδανίκευσης φοβάται· τρόπος κι αυτός να θεραπεύει τις ενοχές.

Διηγήματα, Ποταμός, 2022, 88 σελ.

Ουρανός από στάχτη – Νίκη Τρουλλινού

Το ισλανδικό ηφαίστειο γεμίζει στάχτες τους ουρανούς της Ευρώπης – Απρίλιος 2010. Ο Τηλέμαχος, τεχνοκράτης των Βρυξελλών, και η Θάλεια – μεταξύ Κρήτης και Εξαρχείων – πληκτρολογούν μυστικά και ψέματα, διαβάζουν το ημερολόγιο της γιαγιάς και ιχνηλατούν την Ευρώπη που ονειρεύτηκαν. Ποια Ευρώπη και ποια Ελλάδα;

Μυθιστόρημα, Ποταμός, 2020, 176 σελ.

Χριστουγεννιάτικο τσάι της αλληλεγγύης – Νίκη Τρουλλινού

Είναι ένα απλό λιτό μαυρόασπρο ολιγοσέλιδο βιβλίο τσέπης, με τρίγλωσσο τίτλο: ελληνικό, ιταλικό και ισπανικό. Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες ο αναγνώστης ανακαλύπτει και μια τέταρτη γλώσσα, την αραβική. Η σεμνή εμφάνιση του λογοτεχνικού πονήματος έρχεται σε αντίθεση με την γλαφυρή περιγραφή, την πλούσια γλώσσα, την οικεία περιγραφή και την ολοζώντανη αφήγηση του νέου μικροδιηγήματος Χριστουγεννιάτικο τσάι αλληλεγύης της καταξιωμένης συγγραφέως Νίκης Τρουλλινού. Ο μύθος αφορά τη χριστουγεννιάτικη γέννηση ενός προσφυγόπουλου από τον αγροτικό ιατρό και δυο-τρείς γυναίκες σ’ ένα ακριτικό ελληνικό νησί με ελάχιστους κατοίκους. Η πλοκή εστιάζεται στις σχέσεις των πρωταγωνιστών μεταξύ τους, ενώ οι χαρακτήρες παρουσιάζονται με σαφήνεια και δωρική λιτότητα. Η καθημερινότητα στο ολιγάνθρωπο χωριό του νησιού, στατική και βαρετή κατά τους χειμερινούς μήνες, αποκτά ενδιαφέρον το καλοκαίρι χάρη τουρισμό. Ειδικά τα Χριστούγεννα που δεν υπάρχει και ακτοπλοϊκή σύνδεση με την υπόλοιπη χώρα η μοναξιά και η απομόνωση είναι οι μόνιμοι σύντροφοι των ντόπιων…

Πεζογραφία, Ιδιωτική Έκδοση, 2018

Με θέα στο Λεβάντε – Νίκη Τρουλλινού

Ο Καβάφης στα στενορύμια της Δαμασκού και η Ιουστίνη στη Μααλούα. Ο Σεφέρης στην Ανατολία και ο χαμαμτζής στο Προκόπι. Ο Τσίρκας στην Ιερουσαλήμ και η γυναίκα του Λωτ στη Νεκρά Θάλασσα. Η Νίκη Μαραγκού στην Αμμόχωστο και η μπάντα να παιανίζει τη Συννεφούλα στη μουσκεμένη από το αλκοόλ Λευκωσία. Παζάρι να μάθεις να κάνεις στην παλιά Βηρυτό του εμφύλιου πολέμου και ο ράφτης στη Σιδώνα, προσηλωμένος στη βελόνα του, αρνείται να σε κοιτάξει. Στην Ιωνία ο παππούς Οσμανάκης περιμένει τα χελιδόνια να επιστρέψουν στις φωλιές τους· και ο Παμούκ, στη σκιά του Γαλατά, αποχαιρετά την αθωότητα της Ιστανμπούλ με χιλιάδες αποτσίγαρα.

Να συρράψω μνήμες και ιστορίες, πρόσωπα να σας γνωρίσω και σκέψεις και διαβάσματα ανατολικά της Μεσογείου· να ξορκίσω φόβους αποχαιρετώντας τον κόσμο του Λεβάντε.

Ταξιδιωτική λογοτεχνία, Κέδρος, 2017, 184 σελ.

Μαράλ όπως Μαρία – Νίκη Τρουλλινού

Περιέχονται τα διηγήματα: “Τα τελώνια”, “Το πιπερόδεντρο”, “Η χημική σύσταση του γιασεμιού”, “Ο δραπέτης”, “Μαράλ όπως Μαρία”, “Ο άγγελος”, “Νεκτάριος ο έσχατος”, “Ως φαίνεται, θάματα γίνουνται πάντα…”, “Ο Τριστάνος, η Ιζόλδη και ο Ναζίμ”, “Τυπόπιτες, μπουγάτσες κ.λπ.”, “Τρία πρόσωπα για έναν εφιάλτη”, “Επίσκεψη” και “Ζωή μυστική”.

Διηγήματα, Το Ροδακιό, 2002, 89 σελ.

Και φύσηξε νοτιάς… – Νίκη Τρουλλινού

Τη μετάθεσή του, από την Κόρινθο κατευθείαν στο νησί, την υποψιάστηκε από την αρχή: καρπός της δραστηριότητας της κυρίας Καλλιόπης. Της μητέρας. Τα συνήθιζε κάτι τέτοια. Να μπαίνει και να βγαίνει στη ζωή του, να ρυθμίζει και να κανονίζει κι ύστερα, ανίδεη τάχα μου να λέει, εγώ, αγόρι μου, δεν ξέρω τίποτα η καημένη, τι να ξέρω εγώ η άσχετη μ’ αυτά. Ο Μάρκος του ‘πε να δώσει τόπο στην οργή, μπορεί και να κάνει λάθος, και τέλος πάντων μια ώρα με τ’ αεροπλάνο, άσχημα δεν του πέφτε. Αλλά αυτός, ο Νώντας Ρεμούνδος, μπορεί να το κατάπιε, ήξερε όμως τις διασυνδέσεις της μάνας του. Μέσω κουμκάν…

Διηγήματα, Το Ροδακιό, 2006, 145 σελ.

Μ’ ένα καφάσι μπίρες – Νίκη Τρουλλινού

Αύριο μπορεί να είναι μια μέρα χωρίς φαντάσματα. Αυτό σκέφτεται η Εριέτα καθώς χάνεται τις νύχτες στις σελίδες των βιβλίων. Οι αναμνήσεις την κατακλύζουν. Κι αυτή σ’ ένα παλιό τετράδιο σκαλίζει όνειρα, επιθυμίες, ερωτηματικά για όσα έζησε ή δεν μπόρεσε να ζήσει, για όσα δεν κατάφερε τόσα χρόνια να πει στο γιο της. Για τον πατέρα της, που υγρό πυρ έκανε την μπίρα και κατακτούσε τον κόσμο στα πανηγύρια με καφάσια ολόκληρα. Για τη μάνα της, που, αφού βασανίστηκε να μάθει τα κουμπιά του πλυντηρίου ρούχων, ακούμπησε πάνω του τη σκάφη, σε μια υγρή συνωμοσία ROL και “Πικρής, μικρής μου αγάπης”. Για τον άντρα της, που του αφοσιώθηκε μια ζωή όσο εκείνος ήταν δοσμένος στην επιστήμη και στην καριέρα του. Για την παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε -μπορεί μια θάλασσα να πνίξει τις στενόχωρες σκέψεις;-, για τη δικτατορία και τα χρόνια που ακολούθησαν. Για όσα την έκαναν να αλλάξει. Και για όσα θα τολμήσει πλέον να ζήσει.

Ο εξομολογητικός μονόλογος μιας γυναίκας, μια ειλικρινής καταβύθιση στις διαδρομές της ζωής της με φόντο τη νεότερη ελληνική ιστορία και μια κοινωνία που αλλάζει πρόσωπο.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2009, 198 σελ.

Ένα μολύβι στο κομοδίνο – Νίκη Τρουλλινού

Τώρα τα παιδιά κυνηγούσαν αστυνόμους. Και όνειρα -πάντα όνειρα- πολύ βαριά για τις δικές τους πλάτες.
Ύστερα, ένας ένας άρχισαν να φεύγουν.
Λίγο ο καρκίνος, λίγο ο χρόνος, μαζί κι ο χωρισμός.
Η Πόρνη και η Παρθένα, το Πόδι και ο Μαύρος μούτσος, τα παιδιά που κυνηγούσαν όνειρα κι αστυνόμους, ο άντρας που ξέχασε πόσο τον κόσμο ήθελε ν’ αλλάξει, ο μάστορας που αγαπούσε το κυπαρίσσι…

Διηγήματα, Κέδρος, 2010, 81 σελ.

Κατίνα Παΐζη – Νίκη Τρουλλινού

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα


Η Κατίνα Παΐζη γεννήθηκε στην Ανώπολη Σφακίων το 1911. Το πρώτο παιδί της Ανωπολίτισσας Ελένης Γ. Πάτερου και του Ιθακήσιου Κωνσταντίνου Δ. Παΐζη. Εγγόνι του Γεωργίου Πάτερου, οπλαρχηγού της δυτικής Κρήτης. Το σοι όλο στα Σφακιά κρατούσε από καραβοκύρηδες και χαΐνηδες στους ξεσηκωμούς κατά των Τούρκων, κι εθελοντές στον Μακεδονικό αγώνα. Περιουσίες από την Ανώπολη ως κάτω τα Λιβανιανά. Το 1975 θα βρεθεί ξανά εκεί και σ’ ένα κομμάτι χαρτί θα σημειώσει: «Από το σπίτι που γεννήθηκα σώζονται τρεις καμάρες».
Ο πατέρας Παΐζης έφθασε εδώ δάσκαλος. Θα ερωτευτεί την Ελένη, κόρη του νεκρού οπλαρχηγού, θα γεννηθεί η Κατίνα και θα φύγουν σε λίγα χρόνια για το Μεγάλο Κάστρο, την πόλη όπου ανθεί το εμπόριο. Ο πατέρας αφήνει τη δασκαλική και γίνεται μέτοχος της βιομηχανίας καπνού «Κνωσσός – Κόσμος». Η Κατίνα τελειώνει το διδασκαλείο με άριστα. Το ίδιο αργότερα και η μικρότερη Αλεξάνδρα. Ανήκουν στην καλή κοινωνία της πόλης με μαθήματα μουσικής και το πιάνο μέσα στο σπίτι. Τα αγόρια, Μίμης και Παύλος, θα φύγουν για σπουδές στην Αθήνα. Τα κορίτσια όμως, δασκάλες, ναι, αλλά πώς θα πάνε διορισμένες στα χωριά; Πρέπει να τις ακολουθεί η μάνα τους, διατάσσει ο κύρης… (“Αιθέρια τη φωνή σου ακούω”).

Το βιβλίο περιλαμβάνει ανθολόγιο των ποιημάτων της και των πεζών της, τόσο από τις εκδόσεις των βιβλίων της, όσο και κείμενα για τη ζωή της από τη συγγραφέα, Νίκη Τρουλλινού, καθώς και ένα μέρος της αλληλογραφίας της με τον Νίκο Πλουμπίδη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Γιάννη Σκαρίμπα, τον Νίκο Καζαντζάκη, τον Τάκη Καλμούχο, τον Βάσο Δασκαλάκη (σύζυγο της Έλλης Αλεξίου), τον Κ. Θ. Δημαρά και άλλους, με σχόλια από την επιμελήτρια του τόμου.

Περιεχόμενα:
-Αιθέρια τη φωνή σου ακούω
-Γράμματα από μακριά
-Ποιήματα:
Ροδοπέταλα
Απλοί σκοποί
Παραλλαγές
-Αθησαύριστα ποιήματα
-Τα παιδιά τραγουδούν
-Πεζά – Σφακιανές κουβέντες
-Επίλογος

Έρευνα-κείμενα-επιμέλεια: Νίκη Τρουλλινού
Διορθώσεις: Τασούλα Μαρκομιχελάκη

Ανθολόγιο, Πολιτιστική εταιρεία Κρήτης-Πυξίδα της πόλης, 2011, 244 σελ.

Το τελευταίο καλοκαίρι της αθωότητας – Νίκη Τρουλλινού

Κατέβαινε την Μπενάκη, σαν για πρώτη φορά, έστριβε την Αραχώβης και στεκόταν στο παλιό ψιλικατζίδικο. Το σπίτι του Λαπαθιώτη κάπου εδώ γύρω, και ο Ρίτσος στα μέσα του ’30 έμενε πιο πάνω, στη Μεθώνης, και, κοίτα να δεις, οι γωνιές των ποιητών καβάντζες τώρα των αστέγων, και τα πρεζόνια μόλις νυχτώσει μπαινοβγαίνουν στο νεοκλασικό με τα ακροκέραμα. Οι προκηρύξεις μπροστά στην εκκλησία, ’73 ήταν αυτό, Φλεβάρη μήνα. “Φτάνει· από τη δική σου ταινία, μητέρα, αυτά”. Η δική μου ταινία; Θα σου πω για κείνο τον Δεκέμβρη, ή μήπως προτιμάς για το κλειστό πια ψιλικατζίδικο – “δεν πάει άλλο, το κλείνουμε αύριο”, της είπε ένα βράδυ ο φίλος του καπνού και των ασήκωτων σε βάρος κυριακάτικων εφημερίδων. Γύρισε προς το τζάμι, τράβηξε το χαρτί “παραδίδονται μαθήματα ελληνικών και αγγλικών, τιμές λογικές”, έστρεψε προς εκείνη και της το έβαλε στο ήδη ανοικτό χέρι της. “Καιρός για αποφάσεις”, μουρμούρισε. Και πάλι πίσω. Το χαρτί και το μολύβι, να μαρκαριστούν οι κούτες και λοιπές συσκευασίες μεταφοράς υλικών, υλικά ζωής, μη αναλώσιμα, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που λιώνουν τα πολυφορεμένα παπούτσια και τα ρούχα που οδεύουν στο παζάρι “δεύτερο χέρι”. Τ’ αναλώσιμα εδώ άλλο σκοπό σιγοψιθύριζαν.
Μικρές ιστορίες της Ιστορίας -αυτής που ποτέ δεν τέλειωσε- εισβάλλουν στο σήμερα: ο μυθικός Ακρίσιος, ο κύριος Έλιοτ και η ξένη στο συνοικιακό συσσίτιο των απόρων, κλειστά μαγαζιά και μετακομίσεις, βαλίτσες γεμάτες όνειρα στα αζήτητα, τα κουμπιά της Αιόλου, τα πορτοκάλια της Δαιδάλου και η σακούλα του Μινιόν, η Γαύδος, το Βερολίνο, το Κατίν και ο Γιούχτας, τα Εξάρχεια – αφηγήσεις να λοξοκοιτούν τις συμπτώσεις, και συμπτώσεις να φορούν μάσκα στις επιθυμίες· το μόνο ίσως που θέλουν, είναι να αφεθούν στην αγάπη της μνήμης και της γραφής.

Διηγήματα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2014, 176 σελ.