Σοφία Αυγερινού

Τρεις κόρες – Σοφία Αυγερινού

Μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το ρολόι, σ’ εκείνη τη στιγμή που διαπράξαμε το θεμελιώδες λάθος; Είναι η ζωή κύκλος αιώνιας επανάληψης, ή μοναδική παράσταση χωρίς σενάριο και χωρίς πρόβα; Τρεις κόρες χαμένες, η Αρετή, η Σιράν, η Ευρυδίκη. Τρεις και μυριάδες αποχωρισμοί, και το αβέβαιο χώμα της πατρίδας.
Ένας διευθυντής μουσείου αναγκάζεται να θάψει τα αρχαία αγάλματα, και ο Νικόλας, άνεργος και ανέστιος στα σαράντα, αποφασίζει να πραγματοποιήσει το ταξίδι με το τρένο από το Βελιγράδι μέχρι το Βερολίνο, αυτό που δεν είχε τολμήσει στα είκοσι. Ανακαλύπτει από την αρχή το νόημα του οικείου και του ξένου, και συναντά, χωρίς ποτέ να το μάθει, το παρελθόν του, σε μια περιπλάνηση που κάνει τον ξενιτεμό να μοιάζει γυρισμός.

“…για δες, πάντα χαμένοι οι Έλληνες, αναγκασμένοι να σκύβουν κάτω, να γυρνάνε πίσω, κάτω στη γη τους, πίσω στους γονιούς τους, πίσω στα παιδιά τους, οι Έλληνες είναι δεμένοι με κάτι από τα παλιά, και την ελευθερία τη βλέπουν σαν επανάληψη του αρχαίου μεγαλείου, της μητρικής αγκαλιάς, της ανοιχτής θάλασσας που τους καταπίνει στο τέλος και τους αποθέτει στον βυθό της ιστορίας, εκεί όπου αισθάνονται σαν στο σπίτι τους, παρέα με σκουριασμένες περικεφαλαίες και σπασμένα
κιονόκρανα, πρασινισμένα από την υγρασία…”

Μυθιστόρημα, Νεφέλη, 2017, 312 σελ.

Ο άλλος Λάζαρος – Σοφία Αυγερινού

Ο Λάζαρος είναι ένας άνθρωπος φτωχός και αθώος. Τόσο αθώος που χάνει δουλειά και σπίτι και περιφέρεται άστεγος με τη γυναίκα του, έχοντας δώσει την έφηβη κόρη του ως αντάλλαγμα για τα χρέη που τον πνίγουν. Τόσο φτωχός που δεν μπορεί ούτε να διαμαρτυρηθεί για τις συμφορές και τις αδικίες. Μόνο σωπαίνει. Μέχρι που του δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να μιλήσει, να εκδικηθεί, να διεκδικήσει. Μια δεύτερη ζωή. Και μια τρίτη. Πόσο χρειάζεται ένας άνθρωπος για να βρει τη φωνή που έχει χάσει;
“Ο τελώνης του παρέδωσε δυο-τρία χαρτιά με υπογραφές και σφραγίδες. Διαταγή πληρωμής. Κατάσχεση. Τρεις μέρες προθεσμία. Έστεκε όρθιος και παρίστανε πως διάβαζε κάτι χθεσινές εφημερίδες. Ο πλούσιος είχε καρφώσει τα μάτια στην πόρτα και περίμενε. Ο Λάζαρος ήξερε τι περίμενε και ήξερε επίσης πως έπρεπε κανονικά να τον πετάξει έξω. Ωστόσο αποφάσισε να δει πού θα πήγαινε το πράγμα.
Όταν ήταν ώρα για μεγάλες αποφάσεις, ο Λάζαρος το έσκαγε από την πίσω πόρτα και άφηνε κάποιον άλλο Λάζαρο να παρακολουθεί στη θέση του”.

Μυθιστόρημα, Νεφέλη, 2014, 232 σελ.

Το χρονικό μιας διαβολούπολης – Σοφία Αυγερινού

Όταν ο περιπλανώμενος θίασος της Σίμυρνας εγκαθίσταται στην φιλήσυχη Αγαθούπολη, κανείς δεν φαντάζεται τις ανατροπές που θα προκύψουν από την συνύπαρξη των αχαλίνωτων καλλιτεχνών με τους νομοταγείς πολίτες. Και ποιος θα μπορέσει να αντισταθεί στους πειρασμούς της απόλυτης ελευθερίας και της υποκριτικής αγαθότητας; Μια θεατρική παράσταση παρασύρει το πλήθος σε πρωτοφανείς βιαιότητες, ένα στυγερό έγκλημα οδηγεί την πόλη στο χάος, οι άδολες ψυχές παραπαίουν και το πεπρωμένο περιφέρεται παντοδύναμο και ανίσχυρο ανάμεσα στα παραπήγματα της Διαβολούπολης των θεατρίνων και των τρελών – στο Κουκούι.
“Πόσες, πόσες ζωές μπορώ να ζήσω, πείτε μου, σύντροφοι. Πείτε μου, κι εγώ θα τις ζήσω τριπλές! Γλυκός, ζεστός ο ήλιος πάνω στο κορμί, ο άνεμος δύναμη μες στα μαλλιά μου, πικρό και μαλακό το σκοτάδι του έρωτα και λίγη η χαρά. Λίγη. Πάρε με, ήλιε, τι προσμένεις; Τι κι αν πλησιάζει ο θερισμός, πάρε με συ και κάνε αφρό και κάνε με γλάρο. Μεγάλος ο εχθρός σαν τον κοιτά από τ’ αμπάρι μέσα στην καταχθόνια νυχτιά, μα φίλος γίνεται ψηλά στ’ άρμενα σαν κρεμιέσαι. Πήγαινε συ σαν μαύρο βέλος, αγαπημένη, και άσε με στο στόχαστρο των άστρων να γελώ!”

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2003, 248 σελ.