Γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1954, σπούδασε Βιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ειδικεύτηκε στη Μοριακή Βιολογία και τη Γενετική των υδρόβιων οργανισμών στην Ουγγαρία και τη Νορβηγία. Εργάστηκε σε ιχθυογεννητικούς σταθμούς και το 1997 ανέλαβε το εργαστήριο υδατοκαλλιεργειών του ΤΕΙ Ηπείρου. Συμμετείχε ως επιστημονικός υπεύθυνος σε πολλά ερευνητικά προγράμματα, σε γνωμοδοτικές επιτροπές, εκπροσώπησε την Ελλάδα σε διεθνείς συναντήσεις, διετέλεσε πρόεδρος επιστημονικών συνεδρίων και κριτής σε επιστημονικά περιοδικά. Το 2016 βραβεύτηκε για την προσφορά του στην Ιχθυολογία.
Το λογοτεχνικό του έργο περιλαμβάνει ποιήματα, συλλογές διηγημάτων, νουβέλες και δοκίμια τα οποία για χρόνια παρέμεναν αδημοσίευτα. Το Μάρτιο του 2005 εκδόθηκε το πρώτο του ποιητικό κείμενο από τις εκδόσεις Οδός Πανός με τίτλο “Lila Teman”. Ποιήματα, διηγήματα και κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Οδός Πανός, Φαρφουλάς, Soul, Δρομολόγιο, Δέλεαρ, Ίαμβος, στις εφημερίδες, Καθημερινή, Ελευθεροτυπία, Πριν, Παρόν, Ηπειρωτικός Αγών και στο διαδίκτυο, poeticanet, protagon.gr, human traffic, toportal, φρέαρ, Ποιείν.
Μία νυξ δι’ εν έτος (2009), Μελάνι
Μη φεύγεις (2013), Ίνδικτος
Οι μαγικές ιστορίες τού Δον Ντομίνγκο (2017), Περισπωμένη
Φοβού τα βρέφη (2020), Περισπωμένη
Ποίηση
Lila Teman (2005), Οδός Πανός
Ζωή εκτός ωραρίου (2007), Μελάνι
Μεγάλες διώρυγες (2015), Μελάνι
Συλλογικά έργα
Οι ιχθύες ως σύμβολο και ως τεχνούργημα (2010), Ίνδικτος
Συνομιλίες με το πιο σιωπηλό πλάσμα του κόσμου. 72 βιωματικές ιστορίες γραμμένες από ιχθυολόγους (2019), Athens Voice
Φοβού τα βρέφη – Γιάννης Πάσχος
Το “Φοβού τα βρέφη” είναι ο μαγικός ρεαλισμός ενός κόσμου σε απομάγευση· ένα ανένταχτο κείμενο, μια πρόζα με ποιητικές απολήξεις και στοχαστικό υπόστρωμα. Ένας συναισθηματικός παλμογράφος που επισημαίνει τις απώλειες και τις ασφυξίες του καιρού μας. Το “Φοβού τα βρέφη” είναι ένας παραμορφωτικός καθρέφτης του κόσμου που ζούμε, μια εφιαλτική αφήγηση για την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους.
Ο συγγραφέας στις επτά ιστορίες του (σημαδιακός και μυστηριώδης ο αριθμός επτά ήδη από την Παλαιά Διαθήκη) πραγματεύεται “τα επτά θαύματα της αποτυχίας” ή “της ανατροπής”, επτά στιγμιότυπα του ανθρώπινου βίου ή αλλιώς επτά χώρους-μηχανισμούς καταπίεσης και πειθάρχησης.
Πράγματι, “αυτή την εποχή, ηρωική πράξη είναι να κατανοήσεις τον άνθρωπο”. Τούτο ακριβώς είναι και το γενναίο διάβημα αυτού του σκληρού μα και τόσο τρυφερού βιβλίου.
Πεζογραφία, Περισπωμένη, 2020, 72 σελ.
Οι μαγικές ιστορίες τού Δον Ντομίνγκο – Γιάννης Πάσχος
Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο είναι το δώρο που άφησε ο Δήμος (αγνώστων λοιπών στοιχείων) στους συνανθρώπους του πριν εξαφανιστεί. Είκοσι και μία μαγικές και παράξενες ιστορίες που άλλους τρόμαξαν κι άλλους παρηγόρησαν, όταν η ζωή έσφιγγε περίεργα γύρω τους και τα περιθώρια αντίδρασης μίκραιναν. Οι ιστορίες του Δον Ντομίνγκο ελάφρυναν τις λογικές σκέψεις από το βάρος του αποτελέσματος, τον στόχο από το βάρος της αποτυχίας, απάλυναν τις ψυχές των ανθρώπων και τις γέμισαν με τον μύθο, το παιχνίδι και την αστείρευτη επιθυμία για ανατροπή. Αν και τόσο διαφορετικός και παρεξηγημένος από τους πιο πολλούς, ο Δον Ντομίνγκο ήταν ο μόνος που τους δάνεισε με γενναιοδωρία τη ματιά του κι έμεινε πιστός, κοντά τους, σαν σκυλί, μέχρι τέλους.
Ο Δον Ντομίνγκο ήταν ένας μοναδικός φίλος. Μέσα στην τραγικότητά του παρέμενε αισιόδοξος, τραγουδούσε άριες και φωτογράφιζε τον κόσμο όπως δεν το ‘κανε ποτέ κανείς.
Διηγήματα, Περισπωμένη, 2017, 112 σελ.
Μεγάλες διώρυγες – Γιάννης Πάσχος
Μεταμόρφωση
Κάθε βράδυ
ξεκινώ αρτιμελής με καλό καιρό,
με δάχτυλα βουτηγμένα σε μέλι,
χείλη πετροπλυμένα,
τυφλός.
Οργωμένος μ’ αυταπάρνηση
χαράζω την κοίτη του στήθους σου
με γλώσσα πύρινη
και το πρωί,
σε χνούδι μεταμορφώνομαι,
απαλό, ξανθό κι ανεπαίσθητο.
Οι Μεγάλες διώρυγες είναι μια ποιητική συλλογή αφιερωμένη στο γυναικείο στήθος. Ο Γιάννης Πάσχος στην τρίτη του αυτή ποιητική συλλογή γράφει για το γυναικείο στήθος και τις πολλαπλές νοηματοδοτήσεις του. Το στήθος πέρα από πηγή έμπνευσης αποτελεί μια από τις πρώτες συναντήσεις του ανθρώπου με τον “άλλο” άνθρωπο. Ως πάντα “σημαίνον” οδηγεί τον καθέναν μας στην υπαρκτότητα, στον κόσμο των συμβόλων και στη λυτρωτική εικόνα που αέναα δηλώνει τη ζωτική επιθυμία και την ομοιότητα της γυναικείας φύσης με τη συμπαντική φύση.
Ποίηση, Μελάνι, 2015, 50 σελ.
Μη φεύγεις – Γιάννης Πάσχος
Ο μόνος που βγαίνει σώος και αβλαβής από τον λαβύρινθο των σχέσεων είναι ο καφές. Αχνιστός και περίεργα αξιοπρεπής, πάντα το δρόμο βρίσκει προς την έξοδο. Ίσως αυτό να οφείλεται στη γατίσια περιέργεια του ατμού, που αναζητά μονίμως διαφυγή, αγνοώντας τους σκύλους που στέκονται εν πλήρει τρικυμία σε περίεργες γωνιές. Ίσως να οφείλεται στις σερβιτόρες με τις κοντές μαύρες φούστες, που συνθλίβουν ματιές ανάμεσα στα πόδια τους, αγνοώντας τις σχέσεις των παρευρισκομένων.
Μεταξύ μας, κάθε περαιτέρω εξήγηση ίσως να είναι περιττή· έτσι και αλλιώς, πολλές φορές όταν συναντιόμαστε, συνήθως απουσιάζουμε.
Διηγήματα, Ίνδικτος, 2013, 192 σελ.
Μία νυξ δι’ εν έτος – Γιάννης Πάσχος
Διηγήματα
Στο “Μία νυξ δι’ εν έτος” ο Γιάννης Πάσχος κατάφερε μες στο ελάχιστο να κλείσει το μέγιστο. Σε μικροσκοπικά φιαλίδια το μεθυστικό άρωμα μιας ζωής, πολλών επάλληλων ζωών – ν’ ανοίγεις το καπάκι και να ξεχύνονται οι μυρωδιές ολόκληρου κήπου…
… Ο Γ. Πάσχος δεν πλάθει μύθο, κατά τις κλασσικές συνταγές, τον ανακαλύπτει, ή μάλλον αρέσκεται να ντύνει μ’ αίσθημα όσα οι πολλοί θα προσπεράσουν αδιάφοροι. Σ’ ελάχιστες σελίδες μέσα, καταφέρνει να δέσει τους χαρακτήρες ολόφρεσκους, να σαρκάσει και ν’ αγαπήσει, να φανερώσει την κρυφή του περιφρόνηση για όσους “δεν καταλαβαίνουν από τέτοια”, να δείξει με κλείσιμο πονηρό του ματιού λεπτομέρειες ουσιαστικώτατες, και να τελειώσει πάντα με μιά κορύφωση, που δένει τ’ όλο κείμενο όπως τα σιδερένια στεφάνια κρατάν τις ντούγιες ξύλινου βαρελιού, γεμάτου σπάνιο μεθυστικό κρασί.
(απόσπασμα από τον πρόλογο του Στάντη Ρ. Αποστολίδη)
Διηγήματα, Μελάνι, 2009, 139 σελ.
Ζωή εκτός ωραρίου – Γιάννης Πάσχος
Το βιβλίο “Ζωή εκτός ωραρίου” του Γιάννη Πάσχου είναι μια ποιητική σύνθεση γεμάτη ανατροπές, καθώς μεταπηδά από τον ρεαλιστικό λόγο στον φανταστικό και από τον ρομαντισμό στην κυνικότητα. Η πρώτη ανάγνωση οδηγεί τον αναγνώστη σε ενσυναίσθηση και δίνει την απλότητα της γραφής υποκρύπτοντας, για τις επόμενες αναγνώσεις, την ερμητικότητα και την ιδιοτυπία των κρυφών νοημάτων, τόσο των ποιητικών κειμένων όσο και των αφηγημάτων. Ο Γιάννης Πάσχος μ’ αυτές τις μικρές ποιητικές ιστορίες δημιουργεί τις προϋποθέσεις για «μία σχέση» ξεχωριστά με τον κάθε αναγνώστη, προσπαθώντας να προξενήσει ρωγμές στον ποιητικό λόγο που πολλές φορές σήμερα χαρακτηρίζεται από μιαν άκρα μοναξιά. Έτσι, πότε περιδιαβαίνοντας στον έρωτα (βιωμένο είτε ως imago είτε ως υποπίπτοντα στην πραγματικότητα), πότε στους ανθρώπινους φόβους, πότε στα πνευματικά αδιέξοδα, πότε στην αμείλικτη καθημερινότητα, πότε στην επιθυμία και το όνειρο, προσπαθεί να επαναδραστηριοποιήσει τη μνήμη με τελικό στόχο την νοηματοδότηση της ύπαρξης.
Ποίηση, Μελάνι, 2007, 88 σελ.
Lila Teman – Γιάννης Πάσχος
Η Lila Teman κατοικεί στη φωτιά του έρωτα και της απώλειας.
Κατοικεί σε μια άγνωστη πατρίδα που τα σύνορά της διαγράφονται από διαδρομές πόνου.
Υμνεί, υπομένει, αναγνωρίζει και ζητιανεύει την αθωότητα του αγνώστου.
Η Lila Teman σηματοδοτεί μια ανεξάντλητη δοκιμασία στον τόπο που κατοικεί η επιθυμία του άλλου.
Πρωτότυπη ποιητική προσέγγιση του θέματος του έρωτα και του πόνου. Γεμάτο από τελετουργικά και συμβολικά στοιχεία από ό,τι πιο θηλυκό και αρσενικό μπορεί να υπάρξει.
Η Lila Teman είναι ένα απαιτητικό ποιητικό κείμενο που θα μπορούσε να αποδοθεί εξαιρετικά σε θεατρικό επίπεδο και να εμπνεύσει μουσικές και εικόνες μια και απορρίπτει τα καθιερωμένα και επαγγέλλεται μια ανάγνωση δια μέσου των αισθήσεων και του ενστίκτου.
Ποίηση, Οδός Πανός, 2005, 79 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ίνδικτος, Οδός Πανός, Μελάνι, Περισπωμένη
