Κατίνα Λατίφη

Η Κατίνα Τέντα-Λατίφη κατάγεται από τον Αλμυρό Μαγνησίας.
Μαθήτρια ακόμη στην Κατοχή, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση και, στη συνέχεια, κυνηγήθηκε από παρακρατικές ομάδες, φυλακίστηκε κι εξορίστηκε στην Ικαρία. Κινδυνεύοντας να παραδοθεί πίσω στον τόπο της στα χέρια των ταγματασφαλιτών, δραπέτευσε και κατέφυγε στο βουνό, όπου εντάχθηκε στον Δημοκρατικό Στρατό και αγωνίστηκε στις μάχες του Γράμμου και του Βίτσι. Με την ήττα του ΔΣ, πέρασε στις Ανατολικές Χώρες, όπου έζησε την επόμενη δεκαπενταετία, με εξαίρεση τη διετία 1952-54, όταν, ως μέλος της ομάδας του Ν. Μπελογιάννη, κατέβηκε και έδρασε παράνομα στην Αθήνα. Στη Μόσχα, το Βουκουρέστι και το Παρίσι σπούδασε κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες, με ειδίκευση στο διεθνές εμπόριο. Με τον οικονομολόγο Κώστα Λατίφη, παντρεύτηκε και απέκτησε μία κόρη. Τον Αύγουστο του 1974, μετά την πτώση της χούντας, επέστρεψε στην Ελλάδα, επανέκτησε την ελληνική ιθαγένεια που της είχαν στερήσει και εργάστηκε ως διευθύντρια εξαγωγών σε εταιρείες πετρελαιοειδών κ.ά., καθώς και σε αμπελο-οινικές συνεταιριστικές επιχειρήσεις, έως τη συνταξιοδότησή της. Έργα της είναι: Τα απόπαιδα (1999· 2019· γαλλική έκδοση: Les enfants répudiés de Grèce, 2014), Πέτρος Σ. Κόκκαλης: Βιωματική βιογραφία, 1896-1962 (2011), Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη (2019).

Νουβέλες-Διηγήματα
Οι αγάπες του πολέμου (2022), Αλεξάνδρεια

Αφηγήσεις
Τα απόπαιδα (2019), Αλεξάνδρεια
Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη (2019), Αλεξάνδρεια

Βιογραφίες
Πέτρος Σ. Κόκκαλης (2011), Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Οι αγάπες του πολέμου – Κατίνα Λατίφη

Αγάπες δυνατές
αγάπες κρυστάλλινες
αγάπες του πολέμου
αγάπες συντρίμμια!

Μία νουβέλα και επτά διηγήματα εμπνευσμένα από πραγματικές ιστορίες ευτυχισμένου, ανεκπλήρωτου ή ματαιωμένου έρωτα στα χρόνια του απελευθερωτικού και του εμφυλίου πολέμου.

Νουβέλα, Διηγήματα, Αλεξάνδρεια, 2022, 168 σελ.

Μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη – Κατίνα Λατίφη

Πολιτική ξενιτιά, 1950-1974

Για τους ναυαγισμένους ήρωες αυτής της σύγχρονης οδύσσειας, η “Ιθάκη” είναι δύο πράγματα: η επανάσταση και η Ελλάδα – το όραμα μιας κοινωνίας δικαιοσύνης και αλληλεγγύης, που εκκολάφθηκε στην Αντίσταση και τον Εμφύλιο, για να δικαιωθεί εν μέρει αλλά και να διαψευστεί οικτρά από τον υπαρκτό σοσιαλισμό και το όραμα της χαμένης πατρίδας, που κρατήθηκε με νύχια και με δόντια στην πολιτική ξενιτιά, για να προσγειωθεί επιτέλους στη χώρα με την αποκατάσταση της δημοκρατίας και τον επαναπατρισμό, αλλά και να σκάσει πάνω στα βράχια της ελληνικής πραγματικότητας.

Το βιβλίο είναι φτιαγμένο με πλούσια υλικά: Μαρτυρίες, προσωπικές εμπειρίες και διηγήσεις άλλων, από τη ζωή στις σχολές κομματικών στελεχών, στα εργοστάσια και στις ελληνικές κοινότητες πολιτικών προσφύγων της Ρουμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και από τη μετεγκατάσταση στο φιλόξενο Παρίσι μετά τον Μάη του ’68 και τη βουτιά στη μεταπολιτευτική τρικυμία της Αθήνας ή τη σπαρακτική επιστροφή στη γενέτειρα του Αλμυρού. Πορτρέτα θρυλικών μορφών της Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού που, όπως ο “Έλληνας Τσε” Γιώργος Λύρας, δεν άργησαν να βρεθούν στο στόχαστρο της ηγεσίας ενός κόμματος που τρώει τα παιδιά του. Σκέψεις τέλος, με βιωματική αφετηρία, για το μεγαλείο και τη σκιά της Αριστεράς, για τα αίτια του ενθουσιασμού, της αποτυχίας και της ήττας.

Αφηγήσεις, Μαρτυρίες, Ιστορία, Αλεξάνδρεια, 2019, 464 σελ.

Τα απόπαιδα – Κατίνα Λατίφη

Αυτή “φαίνεται εφτάψυχη!” λέει ο υπαξιωματικός της χωροφυλακής για τη νεαρή Κατίνα Τέντα, όταν τη συλλαμβάνουν στη γενέτειρά της, τον Αλμυρό Θεσσαλίας, το 1946, μετά από μήνες καταδίωξης και παρανομίας. Κάποιες απ’ αυτές τις “εφτά ζωές”, που ξετυλίχτηκαν σαν μυθιστόρημα μες στη φωτιά και το σίδερο της δεκαετίας του ’40, αφηγείται αυτό το βιβλίο – ίσως η πιο συγκλονιστική αυθεντική μαρτυρία ενός αγώνα που δόθηκε στην κόψη της Ιστορίας, “στα χρόνια της θύελλας, του ηρωισμού και της ματωμένης ελπίδας”.

Επανέκδοση: “Εξάντας”, 1999
Πρόλογος: Μίκης Θεοδωράκης

Αφηγήσεις, Μαρτυρίες, Αλεξάνδρεια, 2019, 392 σελ.

Πέτρος Σ. Κόκκαλης – Κατίνα Τέντα-Λατίφη

Βιωματική βιογραφία (1896-1962)

“Τίποτα δεν προοιωνιζόταν ότι ο Κόκκαλης θα γινόταν μια μέρα αγωνιστής της Αντίστασης και υπουργός Υγείας και Πρόνοιας, προσωρινά και της Παιδείας, στην κυβέρνηση του βουνού της ΠΕΕΑ και ότι μετά την Απελευθέρωση θα αναγκαζόταν να καταφύγει στους αντάρτες και να ξαναγίνει πάλι Υπουργός Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση που συγκρότησε το ΚΚΕ. Αλλά η επιστήμη είναι μέρος της κοινωνίας. Είναι ένα ξεχωριστό παράγωγό της και ένας άνθρωπος της επιστήμης που είναι επιπλέον και Έλληνας δεν μπορεί (δεν πρέπει) να αρνηθεί να κάνει την επιλογή του.

Ο Κόκκαλης είχε πραγματοποιήσει πολυάριθμες πρωτοποριακές επεμβάσεις στον τομέα της χειρουργικής του θώρακα, της νευροχειρουργικής και της χειρουργικής της καρδιάς και η μεγάλη συμμετοχή του στη συγγραφή του δίτομου έργου “Χειρουργική” ήταν για τους νέους χειρουργούς μια εξαιρετική αναφορά.

Το 1942 ο Πέτρος Κόκκαλης είχε ακολουθήσει τη συνείδησή του επιλέγοντας την αντίσταση. Επέλεξε να ανακουφίσει τον πόνο και να χρησιμοποιήσει το οργανωτικό του ταλέντο για να στήσει αυτοσχέδια νοσοκομεία που μπορούσαν να περιθάλψουν πάνω από 1000 τραυματίες και ασθενείς. Και γι’ αυτήν την επιλογή του απαλλάχθηκε απ’ τα καθήκοντά του και κυνηγήθηκε.

Mετά το τέλος του εμφυλίου αποφάσισε να πάει στην Ανατολική Γερμανία, όπου μπόρεσε να συνεχίσει το έργο του μέχρι τον θάνατό του”.
(από την εισαγωγή του Antoine Danchin)

“Ο καθηγητής Πέτρος Κόκκαλης έζησε μια δύσκολη περίοδο και είναι απ’ τους λίγους που ακόμα και σήμερα τιμούν την Ελλάδα, αν και η πατρίδα του δεν τον τίμησε. Ήταν ένας απ’ τους καλύτερους χειρουργούς του κόσμου της εποχής εκείνης και ακόμα ένας αληθινός πατριώτης Έλληνας, που φρόντιζε πολύ όλα τα Ελληνόπουλα που βρεθήκαμε στις Ανατολικές Χώρες λόγω του Εμφυλίου πολέμου. Ένα απ’ αυτά ήμουν κι εγώ”.
(επιστολή Θ. Οικονόμου, 2008, Πανεπστήμιο του Σικάγο)

Επιμέλεια: Θανάσης Β. Ζησιμόπουλος, Χαράλαμπος Παπαχρήστου

Βιογραφία, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2011, 442 σελ.

Τα απόπαιδα – Κατίνα Λατίφη

Λίγο πριν κηρυχτεί ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος, εμείς τα μικρά παίζαμε στους δρόμους με τρομαγμένη καρδιά. Στα σπίτια μας όλο «θα γίνει πόλεμος, θα γίνει πόλεμος» ακούγαμε. Στις 23 Αυγούστου που γιορτάζει η Παναγία η Ξενιά και γίνεται μεγάλο πανηγύρι πέρα στο ρέμα με τα ψηλά πλατάνια, ήρθε και στήθηκε εκεί από κάτι Ιταλούς μοτοσικλετιστές ένα σφαιρικό πλέγμα, «ο γύρος του θανάτου». Κι εμείς, όλα μαζί της γειτονιάς, με εισιτήριο ένα πενηντάλεπτο το καθένα, πήγαμε και το είδαμε. Όταν το παζάρι τελείωσε και οι Ιταλοί έφυγαν, όλοι είπαν πως αυτοί ήταν κατάσκοποι και γύριζαν την Ελλάδα για να μαζέψουν στρατιωτικές πληροφορίες…