Κώστας Καφαντάρης

Ομίχλη – Κώστας Καφαντάρης

Με το που ξεκίνησε το ταξίδι ο πατέρας του άρχισε να του λέει πως πρέπει να προσέχει πολύ και ν’ αποφεύγει τις κακοτοπιές.
Άκουγε την φωνή του και παρατηρούσε το τοπίο. Μετά από μια διαδρομή σε πεδινό έδαφος, εδώ και μία ώρα η Εθνική Οδός είχε γίνει ανηφορική και στριφογυρίζοντας σε υψώματα και πλαγιές ανέβαινε ολοένα και πιο ψηλά και πότε στ’ αριστερά τους πότε στα δεξιά τους έχασκαν βαθιές και απότομες χαράδρες. Σποραδικά συναντούσαν νησίδες χιονιού που είχε πέσει παλαιότερα και, στο βάθος του ορίζοντα, εκεί απ’ όπου θα περνούσαν, όλα φαίνονταν χιονισμένα.
– Και μην ξαναγίνουν τα περσινά!… επαναλάμβανε κάθε λίγο και λιγάκι ο πατέρας του, σαν να κολλούσε η βελόνα στο ίδιο σημείο…

Πεζά, Το Ροδακιό, 2019, 156 σελ.

Οι τριανταεννιά χορεύτριες – Κώστας Καφαντάρης

Ο Πασώνδης ζει στο βασίλειο των Μήδων και εποφθαλμιά το βασίλειο της Βαβυλώνας. Η Λίζα και η Στέλλα εποφθαλμιούν υποψήφιους γαμπρούς κάθε βράδυ στου Ψυρρή. Την ίδια στιγμή, ένας «ανήσυχος» βιβλιοφάγος κάνει καμάκι στις δίδυμες ιδιοκτήτριες ενός κεντρικού βιβλιοπωλείου. Όλοι αυτοί, μαζί και κάμποσοι άλλοι, συναντιούνται στην τρίτη συλλογή διηγημάτων του Θεσσαλονικέα διηγηματογράφου Kώστα Kαφαντάρη, που συνεχίζει να εκπλήσσει με την πάντα ιδιαίτερη ματιά του εστιάζοντας στις λεπτομέρειες της ζωής, στην «πίσω όψη» της καθημερινότητας και στα μυστικά που κρύβει το φαινομενικά ασήμαντο. Xιούμορ, ειρωνεία, περίσσια ευαισθησία και αυτοσαρκασμός, μαζί με μπόλικη δόση σουρρεαλισμού, μέσα σε δεκατέσσερεις ιστορίες με απροσδόκητη εξέλιξη και λοξοδρομήματα της σκέψης που καλούν τον αναγνώστη να αναρωτηθεί.

Διηγήματα, Ίνδικτος, 2008, 149 σελ.

Ελληνικά λαϊκά παραμύθια – Κώστας Καφαντάρης

Τα “Ελληνικά λαϊκά παραμύθια” είναι η μεγαλύτερη ανθολογία παραμυθιών του λαού μας. Συγκεντρώνουν 279 παραμύθια, πολλά από τα οποία εντοπίστηκαν σε σπάνια και δυσεύρετα περιοδικά και βιβλία και προέρχονται από τον πρώην και νυν ελλαδικό χώρο (Σμύρνη, Πόντο, Θράκη, Κρήτη, Κύπρο κ.ά.). Δεκαπέντε εκδίδονται για πρώτη φορά, 45 είναι μύθοι με ζώα· το παλιότερο παραμύθι τοποθετείται στα 1823 ενώ το νεώτερο 160 χρόνια αργότερα, το 1983.

Παραμύθια, Ποταμός, 2005, 605 σελ.

Η όμορφη περιπτερού – Κώστα Καφαντάρη

“Έπρεπε να σβήσει το υποκείμενό του, να περάσει από το “εγώ” στο “εμείς”. Αν, τελικά, το πετύχαινε αυτό, το βιβλίο του θα ήταν ένα αριστούργημα. Και όσο οι άσκημοι και τερατόμορφοι άντρες τον σεβόντουσαν και τον θεωρούσαν μεγάλο συγγραφέα, τόσο ταυτιζότανε μαζί τους, τόσο τους έμοιαζε στο σώμα και την ψυχή, τόσο γινότανε ένα μαζί τους. Για δύο πράγματα δεν αμφέβαλλε: πώς ήταν, πραγματικά, μεγάλος συγγραφέας και πώς όλη αυτή η ασκήμια γύρω του του αποκάλυπτε την τραγωδία του συγκαιρινού του κόσμου. Άρα το μέλλον της λογοτεχνίας βρισκότανε στην ασκήμια και το τερατώδες, γιατί “πλέον όλα γύρω μας είναι τερατώδη”, έγραφε στο ημερολόγιό του, για να πληροφορούνταν, από το θάνατό του, οι αναγνώστες του πόσο αγωνιούσε για την εποχή του. Και συμπλήρωνε: “Είμαστε τέρατα που πρέπει να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και μόνον η λογοτεχνία -και κατ’ επέκταση η τέχνη- μπορεί να μας βοηθήσει να το κατορθώσουμε αυτό…”.

Διηγήματα, Ίνδικτος, 2001, 197 σελ.

Μέγας δημιουργός – Κώστα Καφαντάρη

«”Ξέρετε ότι κάποτε στην ζωή μου, σε μια στιγμή, αισθάνθηκα σαν τον ήρωα του βιβλίου που διαβάζετε, κι ότι είδα με τα μάτια μου το Ντοστογιέφσκι;” Ο κύριος έπαιζε με τα νεύρα μου και δοκίμαζε τα όρια της ευγένειάς μου. “Αλήθεια σας λέω”, συνέχισε, χωρίς να του έχω δώσει κανένα σημάδι ότι ήθελα να συνεχίσει. “Κάποτε συμπεριφέρθηκα όπως ο Μίσκιν, όπως ένας ηλίθιος, θα λέγανε οι άνθρωποι. Και την ίδια στιγμή αντίκρισα το Ντοστογιέφσκι”. “Σοβαρά;” του είπα και έκλεισα το βιβλίο. Δεν επρόκειτο να μ’ αφήσει να διαβάσω κι απ’ ό,τι έδειχνε, είχε σκοπό να μου πει την ιστορία του. Έψαχνε κι αυτός το ακροατήριό του. “Θα νομίζετε ότι σας λέω ανοησίες”, είπε, “μα αν έχετε την καλοσύνη θα σας πω την ιστορία μου και θα διαπιστώσετε ότι δεν σας κοροϊδεύω”. “Σας ακούω”, του είπα, “είμαι όλος αυτιά”»…

Διηγήματα, Ίνδικτος, 1998, 155 σελ.