Μιλτιάδης Ντόβας

Ανδρομέδα τρία – Μιλτιάδης Ντόβας

Εν θεοίς


Σήμερα σε μια εποχή πτώσης και απαξίωσης των ανθρωπιστικών ιδεωδών και αξιών, σε μια εποχή μιας νέας Pax Romana, με διαφορετικό όνομα, «δεδομένης» της «παντοκρατορίας» των ΗΠΑ και του μεγάλου κεφαλαίου, κάτι που εκφράζεται και γίνεται αισθητό σε όλα τα επίπεδα με το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, οικονομικής μα και πολιτισμικής διείσδυσης του πνεύματος, αλλά και της νοοτροπίας του αμερικανικού «ονείρου». Ενός ονείρου άδειου από κοινωνικά ιδανικά και αξίες, αλλά και γεμάτου απανθρωπιά, ατομικισμό και χρηματολατρεία.
Σε μια τέτοια εποχή ήττας και χαμένων ελπίδων, και συνάμα συναίνεσης και υποταγής των πάντων, ακόμα και αυτής της Αριστεράς, η Τέχνη, πολλώ δε η Ποίηση, έρχεται να προβάλλει αντίσταση, αντιπολιτευόμενη το ρεαλισμό των κρατούντων, τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού, και την υποκουλτούρα των τηλεσκουπιδιών των ΜΜΕ, αναζητώντας καταφύγιο στην ουτοπία και το όνειρο. Στο όνειρο που ζει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, στο όνειρο που σταυρώνεται, πεθαίνει και τελικά ανασταίνεται καθημερινά στις μικρές, αλλά και στις μεγάλες στιγμές μας.
Ο ποιητής, εργάτης του πνεύματος, ζει, βιώνει, αισθάνεται και δημιουργεί μέσα από το όνειρο, τον πόνο τη θλίψη, αλλά κι από τη λύτρωση των χαμένων ελπίδων και τη χαρά της δημιουργίας, μιας δημιουργίας που καταργώντας και καθιστώντας άκυρα τα σύνορα, αλλά και τα δεσμά της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας των πολέμων και της αλλοτρίωσης έρχεται να μας ταξιδέψει στην Ουτοπία του Μέλλοντος, ένας ταξιδευτής της χίμαιρας και του ονείρου ο ποιητής, ένας Οδυσσέας που αναζητεί Ιθάκη, αλλά και τους συντρόφους, μέσα από ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό σε μια θάλασσα τρικυμιασμένη απ’ την οργή των θεών, στο πρόσωπο των οποίων αντανακλάται η αδυναμία, ο φόβος, ο θυμός, ή η θλίψη του κάθε άνθρωπου.
Κι όμως, κάπου στο τέλος, στη χώρα της Ουτοπίας, περιμένει η ελπίδα και το όνειρο.

Ποίηση, Συμπαντικές Διαδρομές, 2023, 94 σελ.

Ενατενίσεις – Μιλτιάδης Ντόβας

Έρωτος χοές, συγκινήσεων ήλιοι. Γη ενατένισης.

Ποίηση, Εκδόσεις Όστρια, 2023, 70 σελ.

Αψίδα – Μιλτιάδης Ντόβας

Ποιητική συλλογή χαϊκού

Ποίηση, Χαϊκού, Ωρίωνας, 2018, 84 σελ.

Ανατολή – Μιλτιάδης Ντόβας

Mια υπέροχη ποιητική συλλογή του διδάκτορα του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και ταλαντούχου ποιητή Μιλτιάδη Ντόβα.

Ποίηση, Ωρίωνας, 2015, 68 σελ.

Εκ βαθέων ψίθυροι – Μιλτιάδης Ντόβας

Όρθιος, στολισμένος με τα λουλούδια
της άνοιξης και της ζωής!
Της ζωής που εξάγνισε το σκοτεινό
παρελθόν με τη θυσία!
Ναι με τη θυσία!
Τη θυσία που φτάνει ως το θάνατο!
Γεύομαι τους καρπούς του εξαγνισμού,
Ηράκλειους άθλους του έρωτα και του
θανάτου!
Ξάφνου, εκεί στο σκοτεινό δρομάκι μια
χλωμή ύπαρξη, στέκει όρθια μπροστά μου!
Όντας ακίνητη σα νεκρή, σα νεκρή γυναίκα
σε στάση προσοχής!
Σα γυναίκα που φλέγεται από το πάθος για
τη ζωή και συνάμα νιώθει τόσο κοντά της
το θάνατο!
Το θάνατο που κλείνουν μέσα βαθιά οι χαμένες
ζωές μας!
Το θάνατο που ζει δίπλα σε μας κι αισθάνεται!
Το θάνατο που θα σημάνει το τέλος του έργου
της ζωής μας!

Ποίηση, Ωρίωνας, 2014, 130 σελ.

Αιχμαλωσιά – Μιλτιάδης Ντόβας

… Ο Ποιητής πιστός εργάτης του πνεύματος κι εδώ, αποπειράται μέσω μιας μορφής ολιγόστιχης ποίησης να προβάλλει στοιχεία Ποιητικής Κριτικής ενατένισης και αποτύπωσης μιας πραγματικότητας «χαμένου-εκποιημένου» Ονείρου, η οποία όμως από μόνη επιβάλλει όχι πια στη «χαμένη», αλλά στις «χαμένες» κατά το Μνημόνιο γενιές μας, να διεκδικούν!
Να διεκδικούν, να αισθάνονται, αλλά και να δίνονται ολόψυχα δια της προσφοράς από το όποιο μετερίζι στους συνάνθρωπους μας, με απώτερο στόχο, την ανάσταση και το λυτρωμό πρωτίστως των άλλων απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της υποταγής προβάλλοντας στην πράξη τον άνθρωπο της προόδου και της ανατροπής. Σ’ αυτή τη «μικρή» ποιητική συλλογή, η αρμονική σύνθεση-σύνδεση τόσο των στοιχείων του βιώματος, του έρωτα, του θανάτου, του Ονείρου, αλλά και της κριτικής φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης κι ενατένισης του παρελθόντος, του παρόντος και εν τέλει του μέλλοντος αποδίδει συνδυασμένα ένα αρμονικό σύμπλεγμα των εν λόγω στοιχείων βασισμένο στην αρχή της αντιπροσωπευτικότητας, αλλά κύρια της περιεκτικότητας σε μια μορφή ποίησης, όπου εφαρμόζει με επιτυχία την αρχή: «ουκ εν τω πολλώ το ευ!» με άμεση επιδίωξη να δώσει ελπίδες και ερεθίσματα για την πραγμάτωση των ονείρων των «αλυσοδεμένων» και καταδικασμένων απ’ το Μνημόνιο γενιών μας κόντρα στα ΣΤΗΜΕΝΑ πολιτικά και ιδεολογικά τηλεοπτικά «παιχνίδια» αποβλέποντας σ’ ένα ταξίδι μέσω της δυναμικής της Ανατροπής μέσω της Κριτικής και ιδεολογικής κατάργησης κι ακύρωσης της τωρινής «ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑΣ» μας, μιας πράξης που θα μας οδηγήσει προς την απόμακρη, α-χρονική και παράλληλα μακρινή χώρα του ιδανικού ή μάλλον των ιδανικών και δη των προδομένων απ’ το ρεαλισμό της πραγματικότητας, στη χώρα τ’ Ονείρου και της Ουτοπίας.

Ποίηση, Ωρίωνας, 2013, 41 σελ.

Θυμιές – Μιλτιάδης Ντόβας

Σήμερα σε μια εποχή απογοητεύσεων, κρίσης κι απαξίας των ουμανιστικών ιδεωδών και παράλληλα προδομένων ονείρων κι ελπίδων, σε μια εποχή όπου ο Big brother καιροφυλακτεί σε κάθε βήμα μας, φυσική απόρροια της πολιτικής σήψης και της οικονομικής αποδόμησης -εκπεφρασμένης δια της οικονομικής κρίσης- του καπιταλιστικού συστήματος, σε μια εποχή όπου τα χηεάϊζ, έχουν αναλάβει ρόλο παραγωγού υποκουλτούρας αμερικανικού τύπου σε συνδυασμό με γκεμπελικού χαρακτήρα πολιτική και ιδεολογική προπαγάνδα, στην εποχή που ζουν και βασιλεύουν ακόμα τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα”, σε μια τέτοια εποχή προβάλλει η ανάγκη να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση ενάντια στους νεκρούς αριθμούς και τη θεοποίηση του αμερικάνικου ονείρου! Ενός “ονείρου” που η απανθρωπιά, η δυστυχία και ο ευτελισμός της ανθρώπινης προσωπικότητας, αλλά και αυτής ακόμα της ζωής είναι σήμερα στην ημερήσια διάταξη της καθημερινότητας που βιώνουν 10.000.000 Έλληνες! Μια άθλια κοινωνική πραγματικότητα, με άθλιους αυτουργούς, τους πολιτικούς
μας, “σωτήρες”.
Σε μια τέτοια βάρβαρη και απάνθρωπη κοινωνική, αλλά συνάμα κι ιδεολογική πραγματικότητα, σ’ ένα τοπίο σκοτεινό και σε μια “δημοκρατία” που ασφυκτιά από τα “ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα” προβάλλει επιτακτικά η Ανάγκη, για ένα Λογοτεχνικό Ουτοπικό Αντίλογο με βάση την αρχή της περιεκτικότητας, αλλά και της αντιπροσωπευτικότητας των “χαμένων” γενιών μας!
Ο Ποιητής πιστός εργάτης του πνεύματος κι εδώ, αποπειράται μέσω μιας μορφής ολιγόστιχης ποίησης να προβάλλει στοιχεία σχετικά με μια πραγματικότητα “χαμένου-εκποιημένου” Ονείρου, η οποία όμως από μόνη επιβάλλει όχι πια στη “χαμένη”, αλλά στις “χαμένες” κατά το Μνημόνιο γενιές μας, να διεκδικούν!
Να διεκδικούν, να αισθάνονται, αλλά και να δίνονται ολόψυχα δια της προσφοράς από το όποιο μετερίζι στους συνάνθρωπους μας, με απώτερο στόχο, την ανάσταση και το λυτρωμό πρωτίστως των άλλων απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της υποταγής προβάλλοντας στην πράξη τον άνθρωπο της προόδου και της ανατροπής.
Σ’ αυτή τη “μικρή” ποιητική συλλογή, η αρμονική σύνθεση-σύνδεση τόσο των στοιχείων του βιώματος, του έρωτα, του θανάτου, του Ονείρου, αλλά και της φιλοσοφικής και πολιτικής σκέψης αποδίδει συνδυασμένα ένα αρμονικό σύμπλεγμα των εν λόγω στοιχείων βασισμένο στην αρχή της αντιπροσωπευτικότητας, αλλά κύρια της περιεκτικότητας σε μια μορφή ποίησης, όπου εφαρμόζει με επιτυχία την αρχή: «ουκ εν τω πολλώ το εύ!» με άμεση επιδίωξη να δώσει ελπίδες και ερεθίσματα για την πραγμάτωση των ονείρων των «αλυσοδεμένων» και καταδικασμένων απ’ το Μνημόνιο γενιών μας κόντρα στα “στημένα” πολιτικά και ιδεολογικά τηλεοπτικά “παιχνίδια” αποβλέποντας σ’ ένα ταξίδι μέσω της δυναμικής των “ενθυμήσεων” προς την απόμακρη, αχρονική και παράλληλα μακρινή χώρα του ιδανικού ή μάλλον των ιδανικών και δη των προδομένων απ’ το ρεαλισμό της πραγματικότητας, στη χώρα τ’ ονείρου και της ουτοπίας.

Ποίηση, Ωρίωνας, 2012, 35 σελ.

Ανδρομέδα Δύο – Μιλτιάδης Ντόβας

Σήμερα εποχή κρίσης και απαξίας των ουμανιστικών ιδανικών και αξιών, σε μια εποχή όπου για ακόμα μια φορά ζει και βασιλεύει η παρακμιακή Pax Romana “ντυμένη” απλά ένα διαφορετικό όνομα, “δεδομένης” της αήθους αυτοκρατορικής κυριαρχίας των ΗΠΑ και του μεγάλου κεφαλαίου κάτι που εκφράζεται και γίνεται αισθητό καθημερινά σε όλα τα επίπεδα με το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής, οικονομικής μα και πολιτισμικής διείσδυσης του πνεύματος, αλλά και της νοοτροπίας του αμερικάνικου “ονείρου”.
Ενός “ονείρου” νεκρού και απάνθρωπου, όπου προβάλλεται ο ατομικισμός, το βόλεμα, η χρηματολατρεία, αλλά και η αποδοχή χωρίς αντιστάσεις, χωρίς καν στοιχειώδεις αντιρρήσεις, του καθημερινού Big Brother ως κάτι φυσικού κοινωνικά και ηθικά αποδεκτού, “φυσική” απόρροια της σήψης του καπιταλιστικού συστήματος και συνάμα αντίκτυπος της πτώσης του “υπαρκτού σοσιαλισμού” και της διάψευσης των πρώτων ελπίδων.
Σε μια τέτοια εποχή ήττας, αλλά και προδομένων ελπίδων, και συνάμα συναίνεσης και υποταγής των πάντων, ακόμα και αυτής της Αριστεράς, η Τέχνη πολλώ δε η Ποίηση και ο Λογοτεχνικός Ουτοπικός Αντίλογος αναγκαίος παρά ποτέ, ανθίστανται ακόμα μια φορά στο ρεαλισμό των κρατούντων, τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού, και την αμερικάνικη υποκουλτούρα των τηλεσκουπιδιών των media, αναζητώντας καταφύγιο στην ουτοπία και το όνειρο.
Στο όνειρο που ζει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής, στο όνειρο που σταυρώνεται, πεθαίνει και τελικά ανασταίνεται καθημερινά στις μικρές, αλλά και στις μεγάλες στιγμές μας.
Ο ποιητής, εργάτης του πνεύματος και συνάμα ταξιδιώτης και ταξιδευτής ζει, βιώνει, αισθάνεται και δημιουργεί μέσα από το όνειρο, τον πόνο και τη θλίψη, προσμένοντας το λυτρωμό και την ανάσταση των χαμένων ελπίδων, μια λύτρωση που βιώνει και μεταδίδει ο δημιουργός μέσα από τη χαρά της δημιουργίας, μιας δημιουργίας που καταργώντας και καθιστώντας άκυρα τα σύνορα, αλλά και τα δεσμά της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας, της εμπορευματοποίησης, των πολέμων, της οικολογικής καταστροφής και της αλλοτρίωσης, έρχεται να μας ταξιδέψει στην Ουτοπία του Μέλλοντος, ένας ταξιδευτής της χίμαιρας και του ονείρου ο ποιητής, ένας Οδυσσέας που αναζητεί Ιθάκη, αλλά και τους συντρόφους, μέσα από ένα ταξίδι προς την απόμακρη, α-χρονική και παράλληλα μακρινή χώρα του ιδανικού ή μάλλον των ιδανικών και δη των προδομένων απ’ το ρεαλισμό της πραγματικότητας, στη χώρα τ’ Ονείρου και της Ουτοπίας.
Ένα ταξίδι όπου μέσα από εναλλαγές συναισθημάτων ο ταξιδιώτης ζει και αισθάνεται μαζί με το ταξιδευτή τη θλίψη και τον πόνο και παράλληλα την ελπίδα, την ανάσταση και το λυτρωμό βιώνοντας ονειρικά έστω και για λίγο την Ουτοπία, την ελπίδα και το όνειρο.

Ποίηση, Δωδώνη, 2007, 156 σελ.

Κραυγές – Μιλτιάδης Ντόβας

Σήμερα σε μια εποχή απογοητεύσεων, κρίσης κι απαξίας των ουμανιστικών ιδεωδών και παράλληλα προδομένων ονείρων κι ελπίδων, σε μια εποχή όπου ο Big brother καιροφυλακτεί σε κάθε βήμα μας, φυσική απόρροια της πολιτικής σήψης του καπιταλιστικού συστήματος και παράλληλα αντίκτυπος της λαθεμένης εφαρμογής κι αποτυχίας του “υπαρκτού” σοσιαλισμού στο Ανατολικό μπλοκ, μια κρίση που όλο βαθαίνει και συντελείται με την απόλυτη κυριαρχία των media και των προτύπων της αμερικανικής υποκουλτούρας, η οποία διεισδύει ιμπεριαλιστικά τόσο σε πολιτικό και οικονομικό, μα και σε πολιτισμικό και πνευματικό επίπεδο καταργώντας δια ροπάλου τις όποιες πολιτισμικές ιδιαιτερότητες πέραν της αυτοκρατορίας κι επιβάλλοντας τη νοοτροπία του αμερικάνικου ονείρου και τις αήθεις αρχές της αυτοκρατορικής-τηλεοπτικής δημοκρατίας.
Ενός “ονείρου” απάνθρωπου και μιας “δημοκρατίας” των νεκρών αριθμών θυμίζοντας τον εφιάλτη της παρακμής των ρωμαϊκών χρόνων σε γιγάντωση.
Σε μια τέτοια βάρβαρη και απάνθρωπη κοινωνική πραγματικότητα, σ’ ένα τοπίο σκοτεινό από τις βόμβες του θανάτου και σε μια “δημοκρατία” που ασφυκτιά από τις αλυσίδες των media και του μεγάλου κεφαλαίου συνθλίβοντας και περιθωριοποιώντας παράλληλα κάθε διαφορετική φωνή που αρθρώνεται ενάντια στους αφεντάδες της, η Τέχνη και δη η Ποίηση και ο Λογοτεχνικός Ουτοπικός Αντίλογος, προβάλλουν και αντιπαρατάσσουν την άλλη όψη του ανθρώπου, αυτή που μέλει κάποτε να πραγματώσει όνειρα και ελπίδες και να καταρρίψει δεσμά και αλυσίδες αιώνων.
Τον άνθρωπο που αισθάνεται και βιώνει την ανάγκη της προσφοράς από το όποιο μετερίζι προς το ανθρώπινο κοινωνικό σύνολο, τον άνθρωπο που λυτρώνεται με την ανάσταση και το λυτρωμό πρωτίστως των άλλων απ’ τα δεσμά της εκμετάλλευσης και της υποταγής, αυτόν τον άνθρωπο της προόδου και της ανατροπής.
Η Τέχνη αιώνιο καταφύγιο για κάθε κυνηγημένο ταξιδευτή, νησί της Καλυψώς για κάθε Οδυσσέα και παράλληλα σχεδία, για την αναζήτηση της Ιθάκης, αλλά και αυτών των συντρόφων που χάθηκαν.
Ένα ταξίδι προς την απόμακρη, α-χρονική και παράλληλα μακρινή χώρα του ιδανικού ή μάλλον των ιδανικών και δη των προδομένων απ’ το ρεαλισμό της πραγματικότητας, στη χώρα τ’ Ονείρου και της Ουτοπίας.
Ένα ταξίδι με εναλλαγές συναισθημάτων όπου ο ταξιδιώτης ζει και αισθάνεται μαζί με το ταξιδευτή τη θλίψη και τον πόνο και παράλληλα την ελπίδα, την ανάσταση και το λυτρωμό βιώνοντας ονειρικά έστω και για λίγο την Ουτοπία του Μέλλοντος, τη φωτεινή Ιθάκη της ελπίδας, της χίμαιρας και τ’ ονείρου.

Ποίηση, Πανελλήνια Ένωση Συνεργασίας Νέων Λογοτεχνών, 2006, 130 σελ.

Ανδρομέδα ένα – Μιλτιάδης Ντόβας

… Ο ποιητής, εργάτης του πνεύματος ζει, βιώνει, αισθάνεται και δημιουργεί μέσα από το όνειρο, τον πόνο και τη θλίψη, προσμένοντας το λυτρωμό και την ανάσταση των χαμένων ελπίδων, μια λύτρωση που βιώνει και μεταδίδει ο δημιουργός μέσα από τη χαρά της δημιουργίας, μιας δημιουργίας που καταργώντας και καθιστώντας άκυρα τα σύνορα, αλλά και τα δεσμά της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας της εμπορευματοποίησης, των πολέμων, της οικολογικής καταστροφής και της αλλοτρίωσης έρχεται να μας ταξιδέψει στην Ουτοπία του Μέλλοντος, ένας ταξιδευτής της χίμαιρας και του ονείρου ο ποιητής, ένας Οδυσσέας που αναζητεί Ιθάκη, αλλά και τους συντρόφους, μέσα από ένα ταξίδι χωρίς τελειωμό σε μια θάλασσα τρικυμιασμένη απ’ την οργή των θεών, των θεών στο πρόσωπο των οποίων αντανακλάται η αδυναμία, ο φόβος, ο θυμός, ή η θλίψη του κάθε ανθρώπου.
Κι όμως κάπου στο τέλος στη χώρα της Ουτοπίας περιμένει η ελπίδα και το όνειρο.

Ποίηση, Δωδώνη, 2005, 115 σελ.