Έχει σπουδάσει Παιδαγωγική κι εργάστηκε ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί στον τοπικό τύπο. Βιβλία της που έχουν εκδοθεί: “Σ’ αυτόν τον έρωτα δεν έχει ημερομηνία λήξης”, “Η επιστροφή των άσωτων αντρών”, μυθιστορήματα, έχοντας προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων “Μια όαση επειγόντως” καθώς και η ποιητική συλλογή “Άγαλμα γυναίκας”.
Το κρυμμένο χαρτί της τύχης (2021), Ανάτυπο
Νουβέλες
Σ’ αυτόν τον έρωτα δεν έχει ημερομηνία λήξης (1993), Παρατηρητής
Το κρυμμένο χαρτί της τύχης – Ντίνα Παλιομπέη
Δεν διανοούνταν η Στεφανία, υπεύθυνη ορεινού ξενοδοχείου στο Βέρμιο, ότι η επίσκεψη κάποιου μοναχού, εκείνο το χιονισμένο πρωί, είχε σχέση με μια παμπάλαια υπόθεση που επηρέαζε σαν βαριά κατάρα τη ζωή της. Ούτε για το ότι η παρέα τριών νεαρών ατόμων που είχαν το προηγούμενο βράδυ καταλύσει εκεί, θα αποτελούσε σημαντικό κομμάτι στην εξέλιξη της ιστορίας.
Μια δολοφονία κι ένας περιζήτητος θησαυρός από την περίοδο του Εμφυλίου, σημάδεψαν ανθρώπινες ζωές τριών γενιών, αφού το χρυσάφι, ως διαχρονική αξία, δίνει μυθικές διαστάσεις στα πράγματα.
Αλλά η τύχη, που δεν είναι μονάχα συνέπεια προσωπικών επιλογών, εμφάνισε το κρυμμένο χαρτί της, καταλύοντας δεδομένα καθώς οι πρωταγωνιστές αναζητούσαν απελπισμένα το μαγικό ραβδάκι της…
Κι έπειτα, υπάρχει μια νομοτέλεια στις πράξεις και στα γεγονότα που μας συμβαίνουν καθώς εξελίσσονται προς την αποκατάσταση της αλήθειας. Όποια κι αν είναι αυτή…
Μυθιστόρημα, Ανάτυπο, 2021, 326 σελ.
Σ’ αυτόν τον έρωτα δεν έχει ημερομηνία λήξης – Ντίνα Λουμπουρδή-Παλιομπέη
“Είσαι σκληρός”, “είσαι τρελός”, “είσαι άκαρδος”. Οι γυναίκες τον κατέκλυζαν με βροχή από τέτοια αιχμηρά, όταν έκοβε τις εύθραυστες κλωστές ανάμεσά τους. Άφηναν όμως πάντα μισοτελειωμένη τη φράση, “είσαι ατομιστής”, επειδή ποτέ δεν ξεχνούσαν την απέραντη γενναιοδωρία του.
Κι αν δεν ήταν πράγματι αδιαπέραστος από χαρακτήρα και λίγο από εξάσκηση μες στο κοινωνικό παιχνίδι κι αν στο τέλος δεν του πετούσαν εκείνο το… “είσαι ακαταμάχητος”, με μάταιους υστερισμούς, έστω, για να τον κρατήσουν, αναλυμένες σε δάκρυα κι αν ακόμα έτσι, δεν έκαναν επιτακτική την εσωτερική ανάγκη του να ελπίζει, για κάτι σταθερό και ουσιώδες υπήρχε ο αναπότρεπτος κίνδυνος να του καλλιεργήσουν την ανασφάλεια με όλα αυτά, μέχρι και να πιστέψει σε κάποια συναισθηματική του ανεπάρκεια. Γιατί μέσα στα τόσα τρυφερά που εξακόντιζε ο ίδιος να συγκρατεί την ατμόσφαιρα, μόνο γι’ αυτό και τίποτα άλλο, σε ποιαν επιτέλους θα ψιθύριζε, “ψυχή μου, ψυχή μου” και μάλιστα να το εννοεί με όλη τη δύναμη της ψυχής του;…
Νουβέλα, Παρατηρητής, 1993, 128 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ανάτυπο
