Χρήστος Μπήτσικας

Ο ίδιος – Χρήστος Μπήτσικας

Οι μοναχικοί ήρωες τούτης της μυθιστορίας κατοικοεδρεύουν μες στα καθημαγμένα σαγόνια του Παραλόγου… Στιγμές ζουν· κι άλλες “χάνονται” για λίγο μόνο: για να αποκαλυφθούν οι άκαμπτοι – αέναοι μηχανισμοί Του… Και συνεχώς “επιστρέφουν” κι οι ίδιοι, ακούραστοι μηχανισμοί: να αναδεύουν τη μονολογία Του τόσο, ώστε να απομείνει γυμνό το κουφάρι του, κρυερό κι “αστείο”… Κι είναι τούτο το αστείο που το ανακινά… και το γεννά ξανά απ’ την αρχή. Να φθείρει. Να γελά. Και πανταχού… να υπάρχει. (Με τα άτομα να καταλήγουν να είναι αυτιστικά υποκείμενα μιας αντικειμενικής εθελοδουλείας στα πέρατα του Εμπαιγμού…) Μόνη στάση απέναντι στη “λογική του Παραλόγου” η Μεταλογική. Καθότι η λογική του Παραλόγου “ενσωματώνει” το άτομο, μια εύθυμη πολυτιμική Λογική (το λογικά μη ορθό που δεν αντιστρατεύεται τη Λογική) μόνο δύναται να προσπεράσει τούτη την προβληματική, που στις παρυφές της καιροφυλαχτεί ένας αναίτιος εκχυδαϊσμός.

Μυθιστόρημα, Εντευκτήριο, 2016, 160 σελ.

Σοφοκλής και αυτισμός – Χρήστος Μπήτσικας

Μέσα από το πρίσμα του αυτιστικού διακυβεύματος, ο Σοφοκλής μοιάζει να παρατηρεί την εξέλιξη της τραγωδίας με επίκεντρο τον άνθρωπο-εαυτό -την ευριπίδεια τραγωδία, δηλαδή, τη σαφώς επηρεασμένη απ’ τα “καινά σωκρατικά δαιμόνια”- και να αντιπαραθέτει το αίνιγμα…

Η σοφόκλεια τραγωδία, με επίκεντρο τον μύθο του Οιδίποδα -ενός ισόθεου στον νου, άρα και στο παράδοξο- αναρωτιέται για τη γνώση: Τι μπορεί να είναι γνώση μπρος στο απροσπέλαστο του αυτισμού (του φόβου, δηλαδή, που εκκινεί μια ιδική πραγματικότητα) που μονάχα η αμοιβαιότητα δύναται να αντιπαρατεθεί και να αναδημιουργήσει, εκ του κενού, το αληθές μέσα από έναν συμπάσχοντα ορίζοντα τέτοιο, που ισοδυναμεί με αντίδραση σε διαπάλη;

Η αλήθεια είναι ήδη γνωστή αλλά ουδόλως γνωστική, αν μια αυτιστική-φοβική πραγματικότητα σταθεί αντίμαχός της.
Τότε, η αλήθεια γίνεται σάτιρα ή και τραγωδία – ή βάναυση καινή πραγματικότητα: ανάλογα με τις ορέξεις του εαυτού…

Το “Σοφοκλής και αυτισμός” είναι ένα δοκίμιο για το ερρωμένο υποκείμενο που λυγά κάθε που κινάει να μάθει… και για τη γνώση, που θα μπορούσε να υποκύψει ακόμη και στη μαγγανεία-θεό καθώς ο, γύρω και εντός, αυτισμός την παραφυλά.

Δοκίμιο, Εκάτη, 2018, 34 σελ.

Περί έρωτος… και άλλων παρανοήσεων – Χρήστος Μπήτσικας

Τραγι-κωμωδία


«Να τους αγαπάς τους ανθρώπους…» θυμήθηκα ότι με νουθέτησε η περαστική της λιποθυμίας μου κάνοντας ένα γύρο στα εκθέματα και επιστρέφοντας «…ένας άνθρωπος είναι ένας μικρός θεός έτοιμος να σε κατασπαράξει αν δεν τον λατρεύεις…» κι έκανε το σταυρό της περισσότερο για να με καταστείλει που επέμενα να κάθομαι ειρωνικά άπραγος. Κατάλαβε ότι αυτό το τίποτα ήταν μομφή… Ενώ οι υπόλοιποι που με κοιτούσαν συμμάζευαν τα πράγματά τους και τα ρούχα τους ανανεωμένοι: η ζωή συνεχίζεται – η δε πτώση συμμαζεύει τη σιωπή και την πετά στα σκουπίδια… Αρκεί να μείνεις όρθιος και με μια φωνή να αποδείχνεις τη φιλία σου στη φύση, στον άνθρωπο. Η πτώση σε ομοιάζει με το απάνθρωπο που περιθωριοποιείται… Εγώ όμως βλέπω τη ζάλη και όχι την πτώση. Και η ζάλη είναι μέσα στο πεδίο της κίνησης κι όχι στο περιθώριο. Το περιθώριο μήτε που το άγγιξα. Το περιθώριο είναι η ζάλη της ακινησίας. Και αυτό αξίζει στο λατρευτό μας θεό, τον άνθρωπο. Ό,τι και στην ακινησία της θεότητας…

Μυθιστόρημα, Αρμός, 2019, 164 σελ.