Χρήστος Οικονόμου

Οι κόρες του ηφαιστείου – Χρήστος Οικονόμου

Οι “Κόρες του ηφαιστείου” είναι ένα βιβλίο για αλαφροΐσκιωτους ανθρώπους και διπολικές καταστάσεις – φως και σκοτάδι, ποίηση και πραγματικότητα, παρελθόν και μέλλον, πράγματα θνητά και πράγματα αιώνια. Παρεκκλίνοντας από το ρεαλιστικό πλαίσιο των προηγούμενων βιβλίων του, ο Χρήστος Οικονόμου αφηγείται ιστορίες που ακροβατούν στα διαρκώς μεταβαλλόμενα σύνορα μεταξύ του ορατού και του αθέατου κόσμου, ενώ εμπλουτίζει το υπόβαθρο της αφήγησης με πολυάριθμες διακειμενικές αναφορές -άλλοτε ευδιάκριτες, άλλοτε υπαινικτικές- που ξεκινούν από τα απόκρυφα Ευαγγέλια, τα μεσαιωνικά συναξάρια και τις λαϊκές διηγήσεις θαυμάτων και επεκτείνονται στον σύγχρονο μυθοπλαστικό και στοχαστικό λόγο. Άξια προσοχής, επίσης, είναι η πολυπρόσωπη και πολυφωνική παρουσία των γυναικών σε όλα τα διηγήματα της συλλογής. Οι “Κόρες του Ηφαιστείου” είναι ένα βιβλίο για τις γυναίκες που θέτουν σε κίνηση τα γρανάζια της ιστορίας, για τις γυναίκες που φέρνουν τη λύτρωση, ορμώμενες από την υποδόρια διαίσθηση ότι η ελπίδα ανασταίνεται πάντα τελευταία. Οι “Κόρες του Ηφαιστείου” είναι ένα αναστάσιμο βιβλίο. Δηλαδή ένα χαρμόσυνο βιβλίο.

Διηγήματα, Πόλις, 2017, 224 σελ.

Το καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα – Χρήστος Οικονόμου

“Χάσαμε τις δουλειές μας, χάσαμε τα σπίτια μας, χάσαμε τη ζωή μας – γιατί να μη χάσουμε και τη μνήμη μας; Γιατί; Γιατί μας πήραν όλα τ’ άλλα και μας άφησαν τη μνήμη; Γιατί δεν την άρπαξαν κι αυτή;”

Το “Καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα” είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας διηγημάτων για τους εμφύλιους που διεξάγονται σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Η Αρτεμη και ο Σταύρος, που πετάνε χαρταετό τον Ιούλιο, πάνω στα αποκαΐδια ενός καμένου ονείρου, ο Χρόνης στο καρότσι, που πολεμάει με ζωντανούς και αναστημένους εφιάλτες, ο Τάσος, που χάνεται χορεύοντας έξω από μια σπηλιά, ο Λάζαρος το Τόξο, που το στόμα του αγαπάει το όνομα του γιου του: τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν είναι εσωτερικοί μετανάστες – άνθρωποι, δηλαδή, που τα τελευταία χρόνια εγκατέλειψαν αναγκαστικά την Αθήνα ή άλλες μεγάλες πόλεις και εγκαταστάθηκαν στο νησί, παλεύοντας να σταθούν ξανά όρθιοι, να ξεφύγουν από ένα παρελθόν που αλλάζει διαρκώς και ένα μέλλον που μοιάζει αδιέξοδο για όλους. Στην προσπάθειά τους αυτή θα βρεθούν αντιμέτωποι με τους ντόπιους κατοίκους, αφιλόξενους απέναντι στους “ξενομπάτες”, θα θέσουν σε δοκιμασία τις μεταξύ τους σχέσεις, θα αναμετρηθούν με τα φαντάσματα του χθες, αλλά και με τον φόβο και την αγωνία για το αύριο. Ανθρωποι σαν κομμένες γέφυρες, που αγωνίζονται να φτιάξουν από την αρχή τον εαυτό τους, τη ζωή τους, μια νέα χώρα, μια νέα πίστη, έναν καινούργιο κόσμο. Γιατί η αρχή δεν είναι ποτέ πίσω μας. Η αρχή είναι πάντα μπροστά μας.

Διηγήματα, Πόλις, 2014, 224 σελ.

Κάτι θα γίνει, θα δεις – Χρήστος Οικονόμου

Δεκάξι ιστορίες από τα Καμίνια, τη Νίκαια, τη Δραπετσώνα. Από τον ντόκο των Κρητικών, από το ουζερί “Υπάρχω”, από το φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι. Ιστορίες για τράπεζες που παίρνουν σπίτια, για σπίτια που παίρνουν φωτιά, για όνειρα που γίνονται στάχτη. Για το σκοτάδι που ζει στη διπλανή πόρτα. Κάτι θα γίνει όμως, θα δεις. Γιατί εκεί όπου μεγαλώνει ο φόβος μεγαλώνει κι εκείνο που σώζει από τον φόβο.
Περιέχονται τα διηγήματα:
– Έλα Έλλη, τάισε το γουρουνάκι
– Μολυβένιος στρατιώτης
– Μάο
– Κι ένα αβγό κίντερ για το παιδί
– Πλακάτ με σκουπόξυλο
– Το αίμα του κρεμμυδιού
– Κάτι θα γίνει, θα δεις
– Τα πράγματα που κουβάλαγαν
– Μουστακάκι με κάρβουνο
– Ξένα, εξωτικά
– Για τους φτωχούς ανθρώπους
– Το δέσιμο των σωμάτων
– Βγες έξω και καψ’ τα
– Πίπολ αρ στρέιντζ
– Πιγκουίνοι έξω απ’ το λογιστήριο
– Κομμάτι κομμάτι μου παίρνουν τον κόσμο μου

Κρατικό Βραβείο Διηγήματος (2011)
Βραβείο Prix Littéraire des jeunes Européens (2017)

Διηγήματα, Πόλις, 2010, 264 σελ.

Η γυναίκα στα κάγκελα – Χρήστος Οικονόμου

Ξέμπαρκοι ναυτικοί στη Σαλαμίνα και ταξιδευτές στρατιωτικοί στην Εθνική οδό, ζευγάρια που διαλύονται στο Χαλάνδρι και διαλυμένες γυναίκες στα Γιάννενα, αλκοολικοί στα Γρεβενά και χασισοπότες στη Δραπετσώνα, παρατημένοι πατέρες και παραιτημένοι γιοι στο Ναύσταθμο Κρήτης, καθηλωμένοι ψαράδες στο Καλοκαιρινό Πήλιο, αλλά και άπιστοι που ψάχνουν στο Ευαγγέλιο, Ρωσίδες που χωλαίνουν, φυλακισμένοι ναύτες και τραγουδιστές χωρίς φωνή: στα διηγήματα της συλλογής, ο τόπος και ο χρόνος κατακερματίζονται όπως οι ζωές των προσώπων που κινούνται εντός τους. Βιώνοντας την αποξένωση, το γλωσσοδέτη φόβο, την αίσθηση της φθοράς και της ήττας στην πιο τρομακτική (δηλαδή οικεία, καθημερινή) εκδοχή τους, οι άνθρωποι προσπαθούν (κάποτε ασυναίσθητα, άλλοτε μάταια) να ανακαλύψουν το λοξό δρόμο που οδηγεί από το σκοτάδι στο φως -να ξαναδέσουν, έστω προσωρινά, τους σπασμένους κάβους που συγκρατούν τα σώματα και τις ψυχές.
Καθεμιά από αυτές τις ξεχωριστές πορείες επιχειρεί να καταγράψει ο Χρήστος Οικονόμου, με τρόπο απέριττο και όσο το δυνατόν διαυγέστερο.

Διηγήματα, Ελληνικά Γράμματα, 2003, 134 σελ.