Ελένη Γιαννακάκη

Ρέκβιεμ για μια Οκτάβια – Ελένη Γιαννακάκη

“Πού να τα ξέρεις κι όλα πια; Μαθαίνεις μέχρι που πεθαίνεις. Μήπως κι είχε μπλέξει με μωρά ξανά; Μία φορά συμβαίνει αυτό. Κι ούτε θα μπορούσε να το δει σε άλλες, να το φανταστεί, αυτά τα πράγματα δεν τα βλέπεις, αφού όλες τα τραβάνε μόνες, στο σπίτι τους ή όπου αλλού, κι ούτε που βλέπεις πώς σταδιακά αλλάζουνε φορά οι σκέψεις στο κεφάλι τους και κάνουνε κύκλους περίεργους και κωλοτούμπες και μπουρμπουλήθρες, κι από αλητόβιες ζαμανφουτίστες γίνονται ξαφνικά οι πιο βολεμένες αραχτές, που νοιάζονται μόνο για τα παιδάκια τους και τίποτ’ άλλο. Όπως κι η ίδια τώρα πια. Κι εκεί που έλεγες πως δική μου είναι η ζωή και ό,τι θέλω την κάνω, αρχίζεις μετά ξαφνικά να την προσέχεις όσο δεν παίρνει, γιατί τη χρωστάς σε άλλους πια, σ’ αυτά τα πλάσματα που ανέλαβες να κουβαλήσεις και να βγάλεις στον αφρό”.

Στις μακρές νύχτες της αγρύπνιας της, η Οκτάβια, μια μέλλουσα μητέρα της διπλανής πόρτας, αναλογίζεται το παρελθόν, υπεκφεύγει το παρόν και επινοεί το μέλλον: το πώς και το γιατί της ζωής της μέχρι τώρα, τα μικρά και τα φαινομενικά ασήμαντα, που με νομοτελειακή όμως ακρίβεια την έφτασαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα, αλλά και τα άκρως σημαντικά, ακόμη και τα τραγικά πρόσφατα συμβάντα, που με περισσή επιμέλεια προσπαθεί να ξεχάσει.

Ένα βιβλίο για τα ανθρώπινα, τα καθημερικά και τα αιώνια: τη γονική αγάπη και τον θάνατο, τη δημιουργία και τον αποχωρισμό, την προσδοκία και τη ματαιότητα, τον έρωτα και την αθανασία.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2020, 184 σελ.

Σκούρο γκρι, σχεδόν μαύρο – Ελένη Γιαννακάκη

“Σιχαίνοµαι τα γερασµένα χέρια. Τα χέρια πιο πολύ από άλλα µέρη του σώµατος. Φυσικά και το πρόσωπο, δε λέω, το δέρµα του προσώπου, του λαιµού κυρίως, ναι, του λαιµού, που έτσι, µε την παραµικρή κίνηση, στρίβει και µαζεύεται σαν να ’χει ξεκολλήσει απ’ το κρέας και τα κόκαλα. Αλλά µε τα χέρια είναι αλλιώς. Γιατί τα χέρια είναι κάτι σαν… πώς να το πω;, σαν… σαν τις κεραίες, σαν γέφυρες είναι που σε φέρνουνε πιο κοντά µε όλα γύρω σου, ανθρώπους και πράγµατα. Να, τα χέρια σ’ αγγίζουνε, σε χαιρετούν, σ’ αγκαλιάζουν, σε χαϊδεύουνε ή και σε δέρνουν. Τα χέρια σού µιλούνε ακόµη κι όταν το στόµα είναι κλειστό”.

Ένα µυθιστόρηµα για τα γερατειά σε µια κοινωνία που, εµµονικά προσηλωµένη στη φαντασίωση της αιώνιας νεότητας και της αισθητικής της, αντιµετωπίζει τους γέρους σαν τους καινούριους παρίες.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 198 σελ.

Σναφ – Ελένη Γιαννακάκη

Ένα παιδί μεγαλώνει στη σημερινή Ελλάδα, στη χώρα της “ζωντανής” τηλεοπτικής δημοκρατίας, του εύκολου κέρδους, των λαθρομεταναστών και της απενοχοποιημένης εκπλήρωσης κάθε επιθυμίας. Ο δεκατετράχρονος Μανούσος, μοναχοπαίδι εύπορης κι εγγράμματης οικογένειας, βιώνει την εφηβεία και την ενηλικίωση ως μυητική πρόσβαση στις πιο σκοτεινές και δύσοσμες πτυχές της ανθρώπινης φύσης.
Ποιο θα είναι το μέλλον, λοιπόν, για τον χαρισματικό και ευφάνταστο Μανούσο; Και ποιο μέλλον προβλέπεται γι’ αυτήν, τη σημερινή Ελλάδα;
Ποιο θα είναι το πρόσωπο του τέρατος που όλοι μας, στοργικά κι ανίδεα, ζεσταίνουμε στους κόρφους μας;

Ένα τολμηρό μυθιστόρημα από τη συγγραφέα των “Περί ορέξεως και άλλων δεινών” (Βραβείο περιοδικού Διαβάζω 2002 για πρωτοεμφανιζόμενο μυθιστοριογράφο) και “Τα Χερουβείμ της μοκέτας” (μετάφραση στα γαλλικά από τις εκδόσεις Actes Sud, Μάρτιος 2010).

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2010, 361 σελ.

Τα χερουβείμ της μοκέτας – Ελένη Γιαννακάκη

“Θα ‘ταν όμορφη η ζωη της, αν πράγματι ήταν έτσι πάντα. Τόσο απλά! Τότε ίσως θα μπορούσε να το γράψει το περίφημο μυθιστόρημα, που της προσάπτουν τελευταία -τώρα πια ακόμη κι η κόρη της, δυστυχώς, αν και για όλα φταίει η ίδια- να το προχωρήσει με ενθουσιασμό τέλος πάντων, έστω κι ατάλαντη, ακολουθώντας μια και μόνη σειρά γεγονότων όμως, πώς αλλιώς; Μα θα ‘ταν ένα μυθιστόρημα γι’ αυτούς τους ίδιους εδώ μέσα, για όσους κλείνει το σπίτι τους αποκλειστικά, και κυρίως προς ιδίαν κατανάλωση, ένα μυθιστόρημα για την ιερή χρυσόσκονη που τους σκεπάζει όλους αυτοκρατορικά, αρμονικά συμβιώνοντας στα τοιχώματα και στον πυθμένα του χάλκινου γουδιού, ως άλλη κολυμπήθρα του Σιλωάμ, και για τ’ αγγελάκια στη μοκέτα της, κυρίως γι αυτά, πολλά και παχουλά και ροδομάγουλα, σαν κι εκείνα που κόλλαγε στα τζάμια της παραμονές Χριστουγέννων, εκεί κάπου στα εφτά μ’ οχτώ, δεν θυμάται ακριβώς: αραχτά αγγελάκια με μπούκλες, και με το χέρι να στηρίζει ξέγνοιαστα το σαγόνι, και φτερούγες γαλάζιες σαν ήσυχες επωάζουσες κοτούλες, ή σαν το λογότυπο στα κατεψυγμένα κοτόπουλα Βοκτάς που θρέψανε την πρώτη εφηβεία της, όλ’ αυτά θ’ απεικόνιζε η μοκέτα της τότε λοιπόν, που θα ‘ταν κι αυτή ακόμη στη θέση της πέραν οποιασδήποτε αμφιβολίας, με πέλος παχύ και πεντακάθαρη ως συνήθως, στο λίβινγκ ρουμ και στις κρεβατοκάμαρες.”

Σκηνές από έναν γάμο σ’ ένα μυθιστόρημα γύρω από τις εύθραυστες ισορροπίες των ενδοοικογενειακών σχέσεων, τα ρευστά όρια της ηθικής και το σκοτεινό βλέμμα της σαγήνης. ΄Οταν ο μονόλογος ξεφεύγει από την φιλήσυχη εξομολόγηση για να οδηγήσει τον αναγνώστη στα ανοίκεια βάθη του ψυχολογικού θρίλερ. Από τη συγγραφέα του βραβευμένου μυθιστορήματος “Περί ορέξεως και άλλων δεινών”.

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2006, 287 σελ.

Περί ορέξεως και άλλων δεινών – Ελένη Γιαννακάκη

Τρεις γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, η Άννα, φοιτήτρια, η Αρσινόη, καθηγήτρια μέσης εκπαίδευσης, και η Όλγα, συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής, απολαμβάνουν τρία διαφορετικά γεύματα που ο άντρας, τον οποίο και οι τρεις με κάποιον τρόπο μοιράζονται, ο πανεπιστημιακός σε Σχολή Τροφοδοσίας Λουκάς Κουλούρης, έχει μαγειρέψει ειδικά για κάθε μια απ’ αυτές. Μέσα από τους εξομολογητικούς μονολόγους των τριών γυναικών, αλλά και του ίδιου του μάγειρα κατά τη διάρκεια της παρασκευής των γευμάτων, σατιρίζεται η Ελλάδα του σήμερα, με τα ιδεολογικά αδιέξοδα και τις υπαρξιακές ανησυχίες, με την εκποίηση των αξιών και τον άκρατο καταναλωτισμό της ηδονής.
Ένα μυθιστόρημα έκπληξη από την πρωτοεμφανιζόμενη Ελένη Γιαννακάκη.
Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Πεζογράφου- Περιοδικό “Διαβάζω” (2002)

Μυθιστόρημα, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 2001, 405 σελ.