Σπούδασε Νηπιαγωγός στη Θεσσαλονίκη. Αργότερα, πήρε το πτυχίο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στα πλαίσια του προγράμματος εξομοίωσης πτυχίων των Παιδαγωγικών Ακαδημιών και των σχολών Νηπιαγωγών. Παρακολούθησε πολλά σεμινάρια και προγράμματα επιμόρφωσης. Δούλεψε σε νηπιαγωγεία σε όλη σχεδόν την Ελλάδα. Έγραψε τα παραμύθια που άκουγε απ’ τη γιαγιά της και δώδεκα απ’ αυτά έγιναν βιβλίο με τον τίτλο “Τα παραμύθια της γιαγιάς Ευδοκίας”, το οποίο πωλείται αποκλειστικά απ’ το Λαογραφικό Μουσείο Ξυλαγανής του νομού Ροδόπης για την ενίσχυση των εσόδων του. Το 2013 κυκλοφόρησε και το δεύτερο βιβλίο της “Ένα μπουκέτο παραμύθια”, με παραμύθια δικά της. Το βιβλίο αυτό βραβεύτηκε στο διαγωνισμό “ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ” 2014. Έχει πάρει ακόμα δύο βραβεία για παραμύθια που έγραψε. Το παραμύθι “Μια πατούσα σκέτος μπελάς”, πήρε το 1ο βραβείο στο διαγωνισμό της ΜΚΑΕ ΔΙΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΜΟΥΣΕΣ και το παραμύθι “Ο δράκος που έφαγε τα παραμύθια”, πήρε 1ο βραβείο στο διαγωνισμό “ΣΙΚΕΛΙΑΝΑ” 2014. Είναι μέλος της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, του Πολιτιστικού Κέντρου Εκπαιδευτικών Ν. Λάρισας, της ΕΛΟΣΥΛ και της Θεατρικής Ομάδας Εκπαιδευτικών Λάρισας. Σε ό,τι κάνει, έχει την υποστήριξη και τη βοήθεια του συζύγου της Χρήστου Χατζηδημητρίου. Από το 1988 ζει στη Λάρισα.
Τα διαμάντια της Δόμνας (2019), Γράφημα
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία
Η φώκια, η ντετέκτιβ και το πειρατικό σκουλαρίκι (2021), Γράφημα
Λαογραφία-Παραμύθια
Παραμύθια, μύθια, αλήθεια (2016), Περίπλους
Η φώκια, η ντετέκτιβ και το πειρατικό σκουλαρίκι – Ευδοκία Ποιμενίδου
Τι κοινό έχουν μια γοργόνα, μια νεράιδα και μια ντετέκτιβ;
Ο άντρας με το πειρατικό σκουλαρίκι γιατί αγοράζει καμάκια;
Πώς θα καταφέρει ένας φοιτητής της γεωπονίας να συλλάβει τέσσερις κυνηγούς θαλάσσιων όντων;
Οι γονείς της Ανθής αναρωτιούνται αν όσα λέει ότι άκουσε η κόρη τους έχουν κάποια σημασία, ή μήπως πρόκειται πάλι για ένα μυστήριο στη φαντασία της. Και τα συνθηματικά των ψαράδων είναι πράγματι συνθηματικά, ή τα φαντάστηκε κι αυτά; Αρκετές φορές τους είχε βάλει σε μπελάδες αναγκάζοντάς τους να ζητήσουν συγγνώμη.
«Ηρακλή Πουαρό και Τάκη Γαρυφαλόπουλο» την έλεγε χαϊδευτικά ο πατέρας της. Ο ένας ήταν διάσημος ντετέκτιβ από μυθιστόρημα και ο άλλος δημοσιογράφος με πολλές αποκαλύψεις. Άραγε, αυτή τη φορά το ντετεκτιβικό ένστικτο της κόρης του ήταν σωστό ή θα ξαναγίνονταν ρεζίλι;
….. Αν όμως η Ανθή είχε δίκιο και κινδύνευαν οι φώκιες;
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Γράφημα, 2021, 190 σελ.
Τα διαμάντια της Δόμνας – Ευδοκία Ποιμενίδου
Σαράντα Εκκλησιές, αρχές του 20ου αιώνα. Δυο φίλες, μια Ελληνίδα και μια Τουρκάλα, μεγαλώνουν στην ίδια γειτονιά. Αχώριστες, μοιράζονται τα πάντα. Η μοίρα, ή μάλλον η θέληση των ισχυρών της γης θέλησαν να χωρίσουν.
Σχεδόν εκατό χρόνια μετά, η Χιλμιγιέ, που παραδόξως ζει ακόμα, βλέπει κατ’ επανάληψη το ίδιο όνειρο. Τι να σημαίνει; Ποιο χρέος έχει να ξεπληρώσει;
Από μια παραξενιά της μοίρας, η εγγονή της παιδικής της φίλης, της Ελληνίδας Δόμνας, θα συναντηθεί μαζί της και η Χιλμιγιέ θα μπορέσει να εκπληρώσει αυτό που για εκατό χρόνια σχεδόν επιθυμούσε.
“Πρόκειται για ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα που συγκινεί και συναρπάζει. Μέσα από τις αναμνήσεις της γιαγιάς Δόμνας, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Σαράντα Εκκλησιές της Ανατολικής Θράκης, η συγγραφέας αναπλάθει με τέχνη την ατμόσφαιρα της ζωής στην αλησμόνητη πατρίδα και με παραστατικό τρόπο μας παρουσιάζει τις δύσκολες καταστάσεις που βίωσαν οι Έλληνες Χριστιανοί από το 1914 και μέχρι τον ξεριζωμό και την εγκατάστασή τους στην Ελλάδα.”
Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά
Μυθιστόρημα, Γράφημα, 2019, 240 σελ.
Παραμύθια, μύθια, αλήθεια – Ευδοκία Ποιμενίδου-Χατζηδημητρίου
Τα παραμύθια, που καταγράφονται στο πρώτο μέρος αυτού του βιβλίου, τα άκουσα απ’ τη γιαγιά μου, τη μητέρα του πατέρα μου, που γεννήθηκε στο χωριό Γέννα της περιφέρειας Λουλέμπουργκαζ της ανατολικής Θράκης. Το 1992 με την πρώτη ανταλλαγή πληθυσμών πέρασε με την οικογένειά της στη δυτική Θράκη. Ένιωθα πολύ τυχερή που είχα τους παππούδες μου σπίτι. Είχαν και οι δύο ταλέντο στην αφήγηση. Ο παππούς μου Ανεστός μας μάζευε και μας αφηγούνταν “γεγονότα”. Τα γεγονότα ήταν πραγματικές ιστορίες που τις έζησε ο ίδιος. Η γιαγιά, πάλι, είχε μια απίστευτη ικανότητα να θυμάται παραμύθια και να τα αφηγείται με τόση νοστιμάδα, που μας καθήλωνε. Εκατοντάδες παραμύθια άκουσα από τη γιαγιά μου. Μεγαλώνοντας τα καταχώνιασα σ’ ένα συρτάρι της μνήμης και τα άφησα εκεί μέχρι που αποφάσισα την καταγραφή τους.
Το δεύτερο μέρος έχει παραμύθια που συνέλεξα η ίδια. Όπου πήγαινα κι όπου βρισκόμουν, ρωτούσα αν ξέρουν να μου πουν κανένα παραμύθι. Τις περισσότερες φορές, δεν πετύχαινα κανένα αποτέλεσμα και γύριζα με άδεια χέρια ή μάλλον με άγραφη κασέτα. Οι άνθρωποι δύσκολα ανοίγονται σε αγνώστους. Κατέγραψα και μερικές μικρές ιστορίες, που άκουσα και νομίζω πως εντάσσονται και αυτές στο χώρο των λαϊκών παραμυθιών. Μερικές από αυτές τις θυμάμαι από παλιά και άλλες μου τις αφηγήθηκαν, όταν αναζητούσα παραμυθάδες. Οι μικρές αυτές ιστορίες είναι πολύ πιθανόν να συνέβησαν κάποτε και με το πέρασμα των χρόνων πήραν τη μορφή μύθου, έγιναν “μύθια”.
Eικονογράφηση: Τέτη Σώλου
Λαογραφία, Παραμύθια, Περίπλους, 2016, 270 σελ.
Πηγές: Biblionet, Περίπλους, Γράφημα
