Πήρε δίπλωμα τραγουδιού και συνέχισε ανώτερα θεωρητικά και σύνθεση με τον Γ. Α. Παπαϊωάννου. (Πτυχία Αρμονίας Aντίστιξης και Φούγκας). Πρωτοπαρουσιάζεται το 1980 με έναν κύκλο τραγουδιών από τον «Τάφο » σε ποίηση Κ. Παλαμά και συνεχίζει με έργα για χορωδία, για φωνές και ορχήστρα. Το 1988 ανεβαίνει στο Ηράκλειο της Κρήτης η παιδική της όπερα «Η φλογική μαγέρα» ενώ την άνοιξη του 1989 ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή. Το 2008 βραβεύεται στην Βιέννη η όπερα της «Κρητικό παραμύθι »από την Vienna Masterworks. Παίζονται έργα της στο Βελιγράδι, στο Μπάρι, στη Ρώμη και στις Βρυξέλλες στην αίθουσα του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Το 2017 παρουσιάζεται στον χώρο της αρχαίας Κνωσού η όπερα της «Μίνως».
Παράλληλα με την μουσική ασχολείται και με την λογοτεχνία. Έχει γράψει το «Μη πατάτε τις ουρές» «Κι άλλες ουρές…» «Τις Κυριακές φορούσαμε τα καλά μας» «Οι κακούργες» «Ιστορίες από χώμα και ασημόσκονη» « Σκιές στο δάσος» « Εν χορω…» Δύο εξ αυτών μεταφράζονται και εκδίδονται στην Αγγλία και στην Γερμανία, ενώ το πρώτο της μυθιστόρημα «Απόηχος» έχει βραβευτεί το 1982 από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών.
Επίσης έχει γράψει τέσσερα θεατρικά έργα. «Ζητείται θεία», «Το τούβλο»,«Παιχνίδι με κλειστά χαρτιά» το οποίο κερδίζει μία διάκριση στον Καλοκαιρίνειο θεατρικό διαγωνισμό του 1986, ενώ το θεατρικό της «Ο μικρός αδελφός» παίρνει το πρώτο βραβείο το 2012 στον ραδιοφωνικό θεατρικό διαγωνισμό του Ρ.Ι.Κ της Κύπρου.
Πηγή: vivliomania-vivliolatreia.blogspot.com
Η Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου είναι γνωστή στο χώρο της σοβαρής μουσικής από συνθέσεις της που έχουν παιχτεί στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει βραβευτεί με το βραβείο “Άγγελος Σικελιανός” για τη μελοποίηση του ποιήματός του “Αναδυομένη”. Έχει γράψει δύο όπερες σε δικό της λιμπρέτο και μουσική, πολλά χορωδιακά, έργα θρησκευτικής χορωδιακής μουσικής καθώς έργα για φωνές και ορχήστρα. Έχει μελοποιήσει τον ποιητικό κύκλο του Νίκου Δήμου “Το βιβλίο των γάτων”, που κυκλοφορεί και σε δίσκο. Ιδρυτικό μέλος της χορωδίας της ΕΡΤ και μέλος της Ένωσης Ελλήνων Μουσουργών.
Στο χώρο της λογοτεχνίας παρουσιάζεται για πρώτη φορά με το μυθιστόρημα “Απόηχος”, που το 1984 βραβεύεται από την Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών. Ακολουθεί το θεατρικό της έργο “Παιχνίδι με κλειστά χαρτιά”. Το 1988 εμφανίζει το χιουμοριστικό φιλοζωικό της αφήγημα “Μην πατάτε τις ουρές”, από τις εκδόσεις Οδυσσέας, που έκτοτε ανατυπώνεται σε αλλεπάλληλες εκδόσεις. Το 1996 ακολουθεί το “… Κι άλλες ουρές”, ένα ακόμη φιλοζωικό αφήγημα ή μια “αναγκαστική συνέχεια” του “Μην πατάτε τις ουρές”. Το 1998 οι εκδόσεις Κέδρος παρουσιάζουν τα μικρα αυτοβιογραφικά της αφηγήματα για τη δεκαετία του πενήντα με τίτλο “Τις Κυριακές φορούσαμε τα καλά μας”, που συνεχίζουν να ανατυπώνονται. Το 2000 οι εκδόσεις Κέδρος εκδίδουν τα μικρογραφήματά της “Ιστορίες από χώμα κι ασημόσκονη” και το 2002 το χρονικό αφήγημα “Οι κακούργες”.
Πέτρα, πέτρα χτίζεται… (2021), Ελκυστής
Διηγήματα
Ιστορίες από χώμα κι ασημόσκονη (2000), Κέδρος
Σκιές στο δάσος (2002), Οδυσσέας
Αφηγήματα
Και άλλες ουρές (1997), Οδυσσέας
Μη πατάτε τις ουρές (1998), Οδυσσέας
Τις Κυριακές φορούσαμε τα καλά μας (1998), Κέδρος
Οι κακούργες (2002), Κέδρος
Ευθυμογραφήματα
Το κυνήγι της χήρας (2019), Ελκυστής
Δοκίμια-Μελέτες-ΜΜΕ-Ιστορία
Εν χορώ (2014), Κέδρος
Πέτρα, πέτρα χτίζεται… – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Την εποχή που περνούσαν κρυφά τα σύνορα μας οι πρώτοι Αλβανοί μετά την πτώση του εκεί καθεστώτος, η συγγραφέας συναντά στο χωριό Βαρνάβα Αττικής μια οικογένεια λαθρομεταναστών και δένεται συναισθηματικά με τα δυο μικρά παιδιά τους.
Όταν μετά από ένα χρόνο η οικογένεια επιστρέφει στην Αλβανία, αποφασίζει να επισκεφθεί τα παιδιά σ’ ένα σύντομο ταξίδι στην χώρα τους, μέσω μιας αποστολής της Αρχιεπισκοπής Αθηνών που φρόντιζε για την αποκατάσταση των ερειπωμένων παλιών ορθόδοξων εκκλησιών. Συμμετέχοντας μαζί τους στο ταξίδι, βιώνει την σκοτεινή κατάσταση που επικρατούσε, αλλά και την φωτεινή παρουσία και προσφορά του πατριαρχικού έξαρχου Αναστασίου, μετέπειτα Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας.
Όμως κατά την επιστροφή της αντιμετωπίζει μια τρομακτική περιπέτεια ξεμένοντας μόνη εκεί δίχως διαβατήριο και χρήματα, αγωνιζόμενη και η ίδια σαν λαθρομετανάστρια να επιστρέψει.
Μυθιστόρημα, Ελκυστής, 2021, 214 σελ.
Το κυνήγι της χήρας – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Μαύρο ευθυμογράφημα
Ένας μοναχικός εξηντάχρονος -έφηβος δηλαδή της τρίτης ηλικίας- μην αντέχοντας άλλο τη μοναξιά και μη θέλοντας για σύζυγο μια χωρισμένη ούτε και μια γερασμένη λεύτερη, στοχεύει να πετύχει μια χήρα και την αναζητά κατ’ ευθείαν από την παραγωγή πριν την πετύχει άλλος διαβάζοντας τα πένθιμα αγγελτήρια στις εφημερίδες κι όπου οσμίζεται ενδιαφέρον σπεύδει στο μνημόσυνο του μακαρίτη της να την συναντήσει, με συνέπειες να μπερδευτεί σε διάφορα γλαφυρά επεισόδια, αλλά και να πιαστεί ο ίδιος στο δόκανο του έρωτα.
Ευθυμογράφημα, Ελκυστής, 2019, 154 σελ.
Εν χορώ – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Στο νέο της βιβλίο η Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου ανατρέχει στην ιστορία του Τρίτου Προγράμματος της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Η συγγραφέας υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Χορωδίας του Τρίτου. Φωτογραφίζοντας με γλαφυρότητα το χορωδιακό πορτρέτο των Αθηνών της δεκαετίας του εξήντα, η αφήγηση ξεκινά από τα πρώτα ερασιτεχνικά σύνολα, όπως τη Χορωδία Αθηνών, τη Χορωδία της Θάλειας Βυζαντίου, του Μιχάλη Βούρτση, του Δήμου Αθηναίων και του Φεστιβάλ Αθηνών, για να φτάσει στα χρόνια του Μάνου Χατζιδάκι με την ίδρυση της επίσημης Χορωδίας του Τρίτου. Η αφήγηση ξεδιπλώνει μερικές από τις κορυφαίες στιγμές της καλλιτεχνικής δημιουργίας στην Ελλάδα, καθώς αυτές διαδραματίζονται μέσα σε αναρίθμητες αντιξοότητες και ευτράπελα στιγμιότυπα.
ΜΜΕ-Ιστορία, Κέδρος, 2014, 200 σελ.
Σκιές στο δάσος – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Η ιστορία ενός μικρού παιδιού που χάθηκε στο δάσος ακολουθώντας μια αρκούδα με το μικρό της και η περιπέτεια ενός λύκου που παγιδεύτηκε στο σπίτι ενός χωριάτη.
Δύο ιστορίες από τη βόρεια Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν η αρκούδα δεν προστατευόταν ακόμη από καμία φιλοζωική οργάνωση και ο λύκος ήταν επικηρυγμένος από τα δασαρχεία, με το κουφάρι του διατιμημένο ψηλά.
Διηγήματα, Οδυσσέας, 2002, 166 σελ.
Οι κακούργες – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Στις αρχές της δεκαετίας του ’60 άρχισαν να εμφανίζονται ξαφνικά στις πρώτες σελίδες των ελληνικών εφημερίδων τα μαυροφορεμένα με τσεμπέρια κεφάλια κάποιων αγράμματων γυναικών της υπαίθρου να κοιτάζουν για πρώτη φορά το φωτογραφικό φακό, ανέκφραστες, με μάτια χαμένα. Ήταν οι γυναίκες που, μη βρίσκοντας άλλο τρόπο ν’ απαλλαγούν από τη μαρτυρική καταπίεση του αφέντη συζύγου τους, στράφηκαν όλο απόγνωση στο παραθείο και στο ποντικοφάρμακο και τον δολοφόνησαν. Τούτος ο τρόπος απαλλαγής είχε καταντήσει εκείνη την εποχή σχεδόν επιδημία, καθώς η τσιμπίδα του νόμου τις άρπαζε κάθε τόσο μία μία, και τις έσερνε με κατακραυγές στη δημοσιότητα.
Να ήταν άραγε αυτές που συνελήφθησαν τότε όλες όσες είχαν τολμήσει ν’ αποτινάξουν αιφνίδια το συζυγικό ζυγό; Μήπως υπήρξαν και κάποιες άλλες που δεν τις ανακάλυψαν ποτέ;
Γι’ αυτές λοιπόν, τις άλλες, θα μιλήσει τούτο το γραπτό. Θα τις περιγράψει δίχως φόβο και πάθος, αναφέροντας όλα τα κρυφά γεγονότα όπως συνέβησαν τότε, ζητώντας μόνον απόλυτη εχεμύθεια από τον αναγνώστη.
Αφηγήματα, Κέδρος, 2002, 330 σελ.
Ιστορίες από χώμα κι ασημόσκονη – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Μικρογραφήματα
Ο παλιός ασβεστωμένος τοίχος του ψηλοτάβανου σπιτιού στέκει ακόμα με τις μπατανίες τ΄ αργαλειού να τον στολίζουν, με το εικόνισμα στην ξύλινη κρεμαστή στεφανοθήκη· στο παταγώνι, το πήλινο κανάτι σκεπασμένο με την κεντητή πετσέτα· στο τζάκι σιγοκαίει κορμός ελιάς, κι απέξω μοσχοβολάει καπνός, θυμάρι, χώμα βρεγμένο.
Διηγήματα, Κέδρος, 2000, 132 σελ.
Τις Κυριακές φορούσαμε τα καλά μας – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Ενα χρονικό-αφήγημα (στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα στην περιοχή Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών) όπου διάφορες κωμικοτραγικές ιστορίες και αληθινά περιστατικά από τα παιδικά χρόνια της συγγραφέως επαναφέρουν το σκηνικό και την ξεχασμένη ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής, σ εκείνη τη γειτονιά, με τις μιζέριες, με τις πικρές και με τις χαρούμενες ή τραγελαφικές στιγμές.
Το κάθε κεφάλαιο μπορεί να διαβαστεί και σαν αυτοτελής ιστορία, ενώ συγχρόνως αποτελεί κρίκο ενός αλυσιδωτού αφηγήματος ειπωμένου με χιούμορ, τρυφερότητα κι αγάπη.
Αφηγήματα, Κέδρος, 1998, 229 σελ.
Μη πατάτε τις ουρές – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Τα ζώα της Μαριέλλης Σφακιανάκη είναι αυτά που είναι. Πλάσματα της φύσης, με το δικό τους αιώνιο χαρακτήρα (δεν άλλαξε σε χιλιάδες χρόνια!), με τη δική τους απόλυτη χάρη. Και η σχέση μαζί τους είναι σωστή. Δεν τα παραχαϊδεύει υστερικά, δεν τα μετατρέπει σε ανθρώπινα υποκατάστατα, δεν τα φορτώνει μυστικά νοήματα. Τα σέβεται και τα πονάει. Είναι φίλοι, σύντροφοι μέσα στη φύση, ισότιμοι. Μ’ άρεσε το βιβλίο όταν το διάβασα στο χειρόγραφο. Είμαι σίγουρος πως θ’ αρέσει και σε σας. Είναι πλούσιο σε χιούμορ, τρυφερότητα και σοφία. Κυρίως όμως ξεχειλίζει από την πρώτη αρετή των ζώων -την ανθρωπιά.
Πρόλογος: Νίκος Δήμου
Αφηγήματα, Οδυσσέας, 1998, 151 σελ.
Και άλλες ουρές – Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου
Τα παιδιά μου μεγάλωσαν. Δεν έρχονται να τρυπώσουν στην αγκαλιά μου. Ούτε κι εγώ μπορώ πια, έτσι χωρίς λόγο, να πάω να τα χαϊδέψω. Κι όμως ανάμεσά μας υπάρχει μια μόνιμη ροή χαδιών κι αγάπης. Κάθε μέρα αγκαλιάζουμε και χαϊδεύουμε το σκύλο, τη γάτα μας, λέγοντάς τους διάφορες κουβεντούλες. Όλοι μας κάθε τόσο ακουμπάμε το ξεχείλισμα της τρυφερότητάς μας πάνω στις γούνες τους. Φορτισμένοι από αγάπη οι σκύλοι μας ορμάνε από αγκαλιά σε αγκαλιά. Κι οι γάτες αμέσως, με το πρώτο χάδι που θα δεχτούν, βάζουν μπρος τα μοτέρ τους να χουρχουρίζουν και με τις ουρές υψωμένα κατάρτια κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν καϊκάκια σε συνεχή δρομολόγια, μεταφέροντας απ’ τον έναν στον άλλον χάδια και αγάπη…
Πρόλογος: Νίκος Δήμου
Αφηγήματα, Οδυσσέας, 1997, 154 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ελκυστής, Κέδρος, Οδυσσέας
