Σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και ειδικεύτηκε στην ψυχιατρική. Συμμετείχε σε αρκετές ομαδικές εκθέσεις και έχει κάνει δύο ατομικές εκθέσεις έργων του. Ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη.
Παρεξηγήσεις (2008), Βιβλιοπέλαγος
Η συνέχεια που πήγαινε… (2010), Πανοπτικόν
Οι εχθροί της χαράς (2012), Πανοπτικόν
Διηγήματα
Αταξίες (2018), Πανοπτικόν
Ποίηση
Ποιήματα (1999), Το Παλίμψηστον
Παιδική λογοτεχνία
Μαγικά φίλτρα για μαρμαρωμένους ταξιδιώτες (2000), Το Παλίμψηστον
Η Μελλούμενη και ο Περασμένος (2015), Το Κεντρί
Αταξίες – Μόδης Γούναρης
Έξι διηγήματα του Μόδη Γούναρη για το τραύμα που είναι η οικογένεια, για την απώλεια και της γης τους κολασμένους.
Είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Η Μάγδα κυκλοφορούσε στους άδειους δρόμους. Λίγη ώρα αφότου την αποχαιρέτησε η Όλγα, έφυγε και αυτή. Είχε στη διάθεσή της λίγη ώρα ακόμη πριν γυρίσει στο ζεστό της δωμάτιο και αποφάσισε να κάνει μια βόλτα. Οι δρόμοι ήταν στολισμένοι με τα Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και οι βιτρίνες διακοσμημένες ανάλογα. Όμως ο κόμπος από το λαιμό της δεν έλεγε να φύγει.
Λίγο πριν φτάσει στο σπίτι τα μάτια της έπεσαν πάνω σε ένα ταμπλώ του Δήμου που κάποιοι είχαν κολλήσει στη σειρά μια ασπρόμαυρη αφίσα. Απεικόνιζε έναν ζητιάνο να ξεψαχνίζει έναν κάδο απορριμμάτων και στο κάτω μέρος της έγραφε με κόκκινα γράμματα: Η ΦΤΩΧΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΒΙΑ.
Κάθεται να τις παρατηρεί. Δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τι ακριβώς ήθελε να πει, αλλά… αλλά ένιωσε ότι καταλάβαινε.
Διηγήματα, Πανοπτικόν, 2018, 70 σελ.
Ποιήματα – Μόδης Γούναρης
Τούτα τα γραπτά επιλέχτηκαν από μια μακρά περίοδο δώδεκα χρόνων (1987-1999), αρχής γενόμενης απ’ την περίοδο της στρατιωτικής θητείας.
Η σειρά με την οποία είναι τυπωμένα, συμπίπτει με την χρονολογική σειρά που γράφτηκαν.
Τελικά έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως δεν είμαι περισσότερο ή λιγότερο ματαιόδοξος από άλλους που επίσης έχουν εκδόσει κάτι.
Γιατί ενώ τα γραπτά είναι για μένα, εμμέσματα μιας προσωπικής αγωνίας, η έκδοσή τους -και κατ’ επέκταση η ανάγνωση απ’ “τον άλλον”, είναι κάτι που ενώ ερεθίζει -ίσως- το εντός του, δεν επικοινωνείται με τον γράφοντα. Εκτός κι αν υπάρχει μεταξύ των δύο (το “γράφοντα” και του “άλλου), ζώσα προσωπική σχέση.
Τότε όμως δεν υπάρχει λόγος να γράφουμε ποίηση γιατί απλούστατα τη ζούμε.
Ίσως η έλλειψη αυτών των σχέσεων -και κατ’ επέκταση η αγωνία για την δημιουργία τους- είναι το ελαφρυντικό στην ματαιοδοξία μου της έκδοσης τούτης.
(Μόδης Γούναρης)
Ποίηση, Το Παλίμψηστον, 1999, 62 σελ.
Μαγικά φίλτρα για μαρμαρωμένους ταξιδιώτες – Μόδης Γούναρης
Τελικά η ζωή μας είναι μια συρραφή παραμυθιών που απαρτιώνται ή όχι σ’ ένα όλον; Ή μήπως έχουμε τόσο μεγάλη την ανάγκη παραμυθίας (= παρηγοριάς) που μετασχηματίζουμε τη ζωή μας σε παραμύθια; Ίσως είναι και τα δύο. Ούτως ή άλλως έχουμε την ανάγκη να φτιάξουμε τον προσωπικό μας μύθο (=λόγο προκειμένου να υπάρξουμε: Να μην περάσουμε απ’ το παραμύθι στο παραμύθιασμα, παρατείνοντας στο χρόνο ένα παραμύθι που ‘χει τελειώσει. Άλλωστε πάντα μπορούμε να φτιάχνουμε καινούργια.
Παραμύθια, Το Παλίμψηστον, 2000, 127 σελ.
Παρεξηγήσεις – Μόδης Γούναρης
Σχέδιο για ένα ψυχογράφημα
Οι “Παρεξηγήσεις” είναι ένα μυθιστόρημα για τη συγκυρία και το τυχαίο στις ζωές των ανθρώπων. Πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να πορευτεί ένας άνθρωπος, αν συνέβαινε μια τόση δα αλλαγή σε μια καθοριστική στιγμή της ζωής του; Τι θα γινόταν αν ο άνθρωπος γνώριζε καλύτερα τα «πώς» και τα «γιατί» της ύπαρξής του; Η Ελένη και ο Πέτρος… Ο Πέτρος και ο Νώντας… Ο Νώντας και η Μαίρη… Τι δουλειά έχουν μια σταρ της τηλεόρασης, ένας ελευθεριακός κομμουνιστής, ένας χριστιανός και μια αναρχική υπέρ της βίας; Όπως και στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, η ιστορία αυτή ξετυλίγεται σαν ένα κουβάρι. Η πορεία προς την αυτογνωσία εμπλουτίζεται συνεχώς με καινούργια δεδομένα μέσα από καθημερινά συμβάντα, μνήμες και όνειρα. Οι ήρωες παραθέτουν προβλήματα και ερωτήματα και μαζί με τον αφηγητή – σε μια διαλεκτική σχέση θεραπευόμενου-θεραπευτή – πορεύονται στη διαδρομή που συναντώνται η σκέψη, η προσδοκία, η ματαίωση και η ελπίδα…
Μυθιστόρημα, Βιβλιοπέλαγος, 2008, 240 σελ.
Η συνέχεια που πήγαινε… – Μόδης Γούναρης
“Γιατί θέλω κι ένα αύριο επιτέλους. Θέλω μια σιγουριά. Θέλω μια συνέχεια στο χρόνο που να πάρει…”
Η Μαρίνα ήθελε τη συνέχεια στο αύριο και γι’ αυτό ζητούσε έναν γάμο, όπου ένας Θεός θα ‘παιζε για τους νυμφευμένους τον ρόλο του συμβολαιογράφου ή του δικαστή. Θα ‘ταν δίκαιος και άμεμπτος, αρκεί να συμφωνούσες με τις προϋποθέσεις που έβαζε. Μόνον έτσι θα καταλάγιαζε ο φόβος της. Αν κατοχυρώνονταν θεσμικά και μάλιστα υπό την αιγίδα της θείας χάρης. 0 φόβος λοιπόν γεννιέται στη βάση της ανασφάλειας για το αύριο. Απεναντίας, απλώς δεν υπάρχει φόβος, αν δεν υπάρχει ή έγνοια και η ελπίδα για το αύριο.
Μυθιστόρημα, Πανοπτικόν, 2010, 234 σελ.
Οι εχθροί της χαράς – Μόδης Γούναρης
Α, σε παρακαλώ. Το σύστημα θέλει τους υπηκόους του χαρούμενους. Πολύ χαρούμενους. Πολύ χαρούμενους. Και κάνει ό,τι μπορεί γι’ αυτό. Μακριά από μας στεναχώριες και έγνοιες, προβληματισμοί και αντιφάσεις. Δεν ωφελούν καθόλου τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες. Τα μόνα συναισθήματα που επιτρέπονται είναι ο φόβος και η χαρά. Θα μου πεις πως συμβιβάζονται αυτά τα δύο. Και όμως η εξουσία καταφέρνει να τα συνταιριάζει μια χαρά.
Μυθιστόρημα, Πανοπτικόν, 2012, 261 σελ.
Η Μελλούμενη και ο Περασμένος – Μόδης Γούναρης
Όταν αφήνεις τα λόγια και τις πράξεις του παρελθόντος να κλειδώσουν το τώρα, όταν ο φόβος για το μέλλον σκιάζει το παρόν, τότε αυτό γλιστρά μέσα από τα χέρια μας και χάνει την πραγματική του σημασία…
Το τρυφερό αυτό παραμύθι ξεκινάει σε ένα αυτοκίνητο και τελειώνει με ένα φεγγάρι. Και υπάρχουν στη μέση λίμνες, αστέρια, ουράνια τόξα, ανεμοστρόβιλοι, πόλεις που κοιμούνται, δάση και άγριες θάλασσες, ένας άντρας και μια γυναίκα που ερωτεύονται. Ακουμπάει το παρελθόν και το μέλλον αλλά αγκαλιάζει το τώρα, τη στιγμή. Και τον τρόπο που μπορούμε να την ανοίξουμε και να την κάνουμε διάρκεια.
Είναι εικονογραφημένο παραμύθι για μεγάλους
Παραμύθια, Το Κεντρί, 2015, 72 σελ.
Πηγές: Biblionet, Το Παλίμψηστον, Πανοπτικόν, Το Κεντρί, Βιβλιοπέλαγος
