Η πύλη της ξηράς (1993), Γαβριηλίδης
Τα πορτοκάλια της Παλαιάς Επιδαύρου (2000), Άγρα
Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή (2008), Άγρα
Εφτά λευκά πουκάμισα (2017), Άγρα
Το μαύρο φόρεμα του κόρακα (2021), Άγρα
Ποίηση
Τραγούδια (1993), Άγρα
Ένα τραγούδι για το Νίκο Γκάτσο (1993), Άγρα
Λόγια για τραγούδια (1997), Άγρα
Αγρινίου, Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή (2004), Άγρα
Θεατρικά έργα
Ο ξεπεσμένος δερβίσης (2007), Γαβριηλίδης
Πεζά-Αρθρογραφία
Ο ύπνος της Αδριανουπόλεως (2011), Άγρα
Συλλογικά έργα
Μια πόλη, ένας συγγραφέας (2001), Μίνωας
Χειμωνικό. Το μήνυμα. Η Μέριλιν της Ακράτας. Απέναντι η θάλασσα. Τα περιστέρια. Ουράνια τόξα. Στην κόψη (2003), Μεταίχμιο
Τα ποιήματα του 2007 (2008), Κοινωνία των (δε)κάτων
Κίτρινο και μαύρο (2010), ΠεριΤεχνών
Υπό σκιάν: 20 καλοκαιρινά διηγήματα (2015), Οι Εκδόσεις των Συναδέλφων
Εθνικός κήπος, Περίπατος μαθητείας. 20+1 στάσεις (2019), Άγρα
Η φυλλάδα του Μεγαλέξανδρου και άλλες παρηγοριές (2021), Κάπα Εκδοτική
Μεταφράσεις
Pierre Augustin Caron de Beaumarchais, Ο κουρέας της Σεβίλλης (2003)
Το μαύρο φόρεμα του κόρακα – Θοδωρής Γκόνης
Διηγήματα
Εφτά πεζογραφήματα με μια ασθματική, παράδοξη γραφή.
Οι εφτά ιστορίες του βιβλίου ταξιδεύουν στον ίδιο τόπο, τον περιγράφουν αλλά δεν τον
κατονομάζουν. Περιηγούνται στο χώρο της μνήμης καθώς αυτή αρχίζει να εξασθενεί, να χάνεται
σχεδόν και έτσι αναγκάζεται ο αφηγητής τους να χτίζει πάνω στα χαλάσματα και τα συντρίμμια των
παλιών πραγματικών γεγονότων, να επινοεί φανταστικές ιστορίες σαν αντιστάθμισμα αυτής της
απώλειας.
Με τα παλιά υλικά προσπαθεί να φτιάξει νέες ιστορίες αλλά το ξάφνιασμά του είναι μεγάλο όταν
πάνω σε αυτά που έχει επινοήσει σκοντάφτουν όλα εκείνα που έχουν συμβεί και αδυνατεί να τα
ξεχωρίσει.
Διηγήματα, Άγρα, 2021, 80 σελ.
Εφτά λευκά πουκάμισα – Θοδωρής Γκόνης
Διηγήματα
Διηγήματα, μικρές ιστορίες που γράφτηκαν την περίοδο 2012-2017 ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Ιστορίες που γράφτηκαν με το μολύβι και τη γομολάστιχα. Με το σφυγμό τους. Με το ρυθμό της καρδιάς ενός ναυτικού, ενός νομάδα που μετακινείται διαρκώς με το μικρό του κοπάδι, ψάχνοντας το χόρτο του. Ιστορίες που γράφτηκαν κυρίως σε αίθουσες αναμονής αεροπλάνων, λεωφορείων και τρένων. Κι αν όχι όλες, οι περισσότερες κρύβουν ζηλότυπα στις αποσκευές τους το εισιτήριο της οριστικής επιστροφής. Μιας επιστροφής που διαρκώς αναβάλλεται. Εφτά λευκά πουκάμισα. Η καλή φορεσιά ενός σπιτιού που προσπάθησε να μην την τσαλακώσει ποτέ και τη φόρεσε μονάχα στις μεγάλες του ώρες. Στα ταξίδια του στις στενές θάλασσες και στους χωματένιους δρόμους αυτού του βίου.
Διηγήματα, Άγρα, 2017, 112 σελ.
Ο ύπνος της Αδριανουπόλεως – Θοδωρής Γκόνης
Κείμενα της θητείας στον βορρά
Δεν ήμουν στην ηλικία που μπορούσα να ρωτάω.
Άκουγα όμως. Κράταγα. Σημάδευα. Έδενα.
– ” Πώς κοιμήθηκες απόψε; τι ύπνο είχες; ”
Άκουγα την απάντηση :
– “Της Αδριανουπόλεως !”
Δεν καταλάβαινα.
Αυτός έφυγε.
Ήταν μάταιο να ρωτήσω όλους τους άλλους. Εδώ δεν κατάλαβαν τόσα και τόσα …
Από τότε, τη λέξη την είχα χείλη μου.
Όχι πόλη, όχι χώρα, όχι χάρτη, όχι πατρίδα. Πατέρα, αγρύπνια.
Ρωτούσα, ζήλευα, μάλωνα, μάτωνα, κλώτσαγα, έστηνα αυτί σαν το ζώο, έψαχνα, έσκαβα, ίδρωνα, έσκαζα.
Δούλεψα, ταξίδεψα στον βορρά.. Ήρθα πιο κοντά. Όχι στον τόπο, όχι στην πύλη, όχι στην πόρτα. Ήρθα πιο κοντά στην ώρα στη στιγμή. Πιο κοντά στο δικαίωμα, να αξιωθώ την ερώτηση.
Να τη συναντήσω, να την κοιμηθώ, να την παιδέψω, να με παιδέψει, να ξημερωθώ μαζί της :
– “Πώς κοιμήθηκες απόψε; τι ύπνο είχες; ”
“Είναι σπίτια που ξαγρυπνούν, πεινάνε τ όνειρο, γαυγίζουν τ αστέρια. Στρώνουν να κοιμηθούν τη νύχτα της Αδριανουπόλεως. Στη σκηνή της . Στο χαλασμένο, διαλυμένο -φύλλο φτερό-στρώμα της. Υποφέρουν τον ύπνο του Πορθητή. Τον ταραγμένο. Μια νύχτα πριν την Άλωση. Ανεβάζουν τον πυρετό του Λιονταριού. Θέλουν. Ονειρεύονται. Ορέγονται.
“Τα αναγνωρίζεις, τα βλέπεις από μακριά, άλλο χτίσιμο, άλλα λιθάρια αλατόμητα, άλλο χρώμα, άλλα σεντόνια, άλλο φως, άλλο μαύρο, άλλο άσπρο, άλλα ρολόγια, άλλη αναπνοή, αλλιώς ο κήπος, το άνθισμα, ο κτύπος, άλλο κουδούνισμα, άλλο λάλημα, άλλη καμπάνα, άλλη φωνή. Είναι έτοιμα να φύγουν να πετάξουν, με το ζόρι κρατιούνται στην γη, τα θεμέλια τους είναι αλλού, σε άλλους τόπους σε άλλους ανθρώπους σ’ αυτούς που έρχονται τα βράδια και μπαίνουν κρυφά στον ύπνο τους.”
Ορισμένα από τα κείμενα του παρόντος τόμου έχουν δημοσιευτεί στην πρώτη τους μορφή στην “Καθημερινή”, στην “Ελευθεροτυπία” και στο περιοδικό “Culture” του “Κόσμου του Επενδυτή”.
Πεζογραφία, Αρθρογραφία, Άγρα, 2011, 201 σελ.
Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή – Θοδωρής Γκόνης
Επτά γυναίκες και ένα κορίτσι
Κείμενα και τραγούδια
Οκτώ γυναίκες, οκτώ πρόσωπα-πορτρέτα, καθένα με τη δική του ιστορία. Με άξονα τα τραγούδια-πορτρέτα οκτώ γυναίκες ηθοποιοί αφηγούνται τις ιστορίες αυτών των προσώπων. Εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αλλά με ένα κοινό λευκό σημείο, που επιθυμεί να γίνει τραγούδι.
Η Άννα η Δαλασσηνή, η Ζωή η Πορφυρογέννητη, η Κασσιανή, η Κλεόπα Μαλατέστα, η Δούκισσα της Πλακεντίας, η θεία Σοφούλα Κωνσταντινιά-Σαραντανού, η μητέρα μου -η μητέρα του καθενός- κι ένα κορίτσι στους δρόμους έρχονται κρατώντας στα χέρια τους ένα ποτήρι νερό, την ιστορία τους, και σαν αντίδωρο ζητούν ν’ ακούσουν το τραγούδι τους.
Οι ιστορίες που αφηγούνται, αν και αντλούν κάποια στοιχεία πραγματικά απ’ τη ζωή τους, γίνονται η αφορμή για να ειπωθούν κυρίως πράγματα σημερινά. Ξανοίγονται, φεύγουν μακριά απ’ το περιοριστικό ιστορικό πλαίσιο, βγαίνουν στο θέατρο…
Διηγήματα, Άγρα, 2008, 55 σελ.
Ο ξεπεσμένος δερβίσης – Θοδωρής Γκόνης
Μια συνάντηση του ομώνυμου ήρωα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τον Οιδίποδα και τον Γιαννούλη Χαλεπά
Ο ξεπεσμένος δερβίσης -κεντρικό πρόσωπο του ομώνυμου διηγήματος του Παπαδιαμάντη- “ο πλάνης, ο ανέστιος, ο φερέοικος, ο υπερόριος, ο άστεγος” κι εφτά φορές ξένος, εξόριστος την “πεπρωμένη” εκείνη νύχτα από το διανυκτέρευον καφενείο, που βρίσκεται αντικρυστά στο Θησείο και στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό Αθηνών-Πειραιώς. για να προφυλαχτεί από τη βροχή καταφεύγει στο βάθος, στο λάκκο της φρεσκοσκαμμένης σήραγγας που επεκτείνει ως την Ομόνοια τον ατμήλατο σιδηρόδρομο. Κάθεται εκεί, ακουμπάει, σκέφτεται το “άστατον των ανθρωπίνων πραγμάτων”. Νυστάζει, παγώνει και, για να ζεσταθεί, βγάζει το νάι του και παίζει. Όχι για το κέφι του ούτε για να τον κεράσουν μαστίχα. Παίζει για να μην πεθάνει από το κρύο.
Ξαφνικά βλέπει να έρχονται προς το μέρος του από το βάθος της σήραγγας και να τον επισκέπτονται εκστατικοί πλανήτες, “ασθενείς και οδοιπόροι”, ήρωες από την αθηναϊκή τοιχογραφία, φέρνοντας ο καθένας αντίδωρο στο κοινό τραπέζι την ιστορία του.
Ο Τρελός της Αθήνας του Δημητρίου Καμπούρογλου.
Ο Οιδίπους, ο τυφλός βασιλιάς της Θήβας, πανάθλιος και ράκος ανθρώπινο, οδηγούμενος από την κόρη του, Αντιγόνη, ζητώντας φιλοξενία στη γη της Αττικής για τον τάφο του.
Τελευταίος εμφανίζεται μέσα από το σκοτάδι ο κλήτωρ Αστυνομικός.
Ο Γιαννούλης Χαλεπάς, σκυμμένος, ζυμώνει με τη βροχή τον πηλό του δουλεύοντας το πρόπλασμα του Οιδίποδα με την Αντιγόνη.
Την εποχή που έφτιαχνε την Κοιμωμένη κι ενώ η “αρρώστια” τον είχε αρχίσει να τον παίρνει, ο Γιαννούλης Χαλεπάς εξαφανίστηκε ένα βράδυ στο Θησείο. Κανείς δεν έμαθε ούτε πού ήταν ούτε τι συνέβη εκείνο το βράδυ.
Θεατρικό, Γαβριηλίδης, 2007, 58 σελ.
Αγρινίου, Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή – Θοδωρής Γκόνης
Γράφω το νερό με ωμέγα
για να πίνουμε κι οι δυό
να διψώ για τα φιλιά σου
και μ’ αυτά να ξεδιψώ…
Στη νέα του συλλογή τραγουδιών “Αγρινίου, Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή”, ο Θοδωρής Γκόνης προτάσσοντας απόσπασμα μιας επιστολής του Γεωργίου Βιζυηνού και ένα ποιήμα του Τέλλου Άγρα συνεχίζει με τρόπο προσωπικό μια παράδοση λογοτεχνίας και ζωής που υπάρχει πάντα και ας κρύβεται…
Οι τρείς ενότητες του βιβλίου, “Αγρινίου”, “Προς Εμμαούς”, “Καρόλου Ντηλ και Τσιμισκή” είναι ως επί το πλείστον τραγούδια ανέκδοτα, ενώ στις άλλες δύο ενότητες ανθολογήθηκαν στίχοι που έχουν γίνει τραγούδια από τους συνθέτες Νίκο Ξυδάκη, Γιώργο Ανδρέου, Παντελή Θαλασσινό, Παναγιώτη Καλαντζόπουλο, Γιάννη Σπάθα, Ορφέα Περίδη και Κώστα Λειβαδά.
Ποίηση, Άγρα, 2004, 68 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Αγρα, Γαβριηλίδη
