Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Ίχνη πολύχρωμου μελανιού – Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Τα “Ίχνη πολύχρωμου μελανιού” χρωματίζουν τις “φωνές” του μυαλού και φωτίζουν τα οπτικά ερεθίσματα. Δίνουν πνοή σε όσα δεν έχουν ξεχαστεί και ψάχνουν τη μορφή τους. Σε όσα είναι μικρά και κουβαλούν απτά νοήματα. Καταγράφουν καθημερινές εικόνες με διαφορετική ματιά. Αυτή του ποιητή, που δεν αρνείται το ρόλο του στο κοινωνικό περιβάλλον.

Ο ποιητικός λόγος είναι λιτός, απλός, γήινος – αντανάκλαση ενός κόσμου που ζει πριν από εμάς και δείχνει να μας προσπερνά. Ο δημιουργός μεταφέρει στο χαρτί εικόνες τού παρόντος, του παρελθόντος, ίσως και του μέλλοντος, δημιουργώντας ξάστερη θέα.

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ:
Τι χρειάζονται τα λόγια;
Η φωνή που δε βγαίνει
Είναι πιο δυνατή
Η επιθυμία είναι η γλώσσα τής ψυχής.

Ποίηση, Ιωλκός, 2010, 60 σελ.

Σπασμένη παλέτα – Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

ΜΑΤΙΑ ΣΦΑΙΡΕΣ
Δεν βλέπω μαγνητικά πεδία
Τα νιώθω μόνο όταν ο ουρανός είναι καθαρός.
Όταν το φεγγάρι κάνει κατάχρηση φωτός
Τα μάτια μου γίνονται σφαίρες

Ποίηση, Χίλων εκδοτική, 2014, 47 σελ.

2 ½ (Δυόμιση) – Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Οι ήρωες των ιστοριών ζουν την καθημερινότητά τους όπως τους επιβάλλεται. Όπως έχουν μάθει. Ακολουθούν συμβάσεις, κανόνες, παραδόσεις… Δεν είναι, όμως, μόνοι τους. Κανένας άνθρωπος δεν γεννιέται μόνος του. Κουβαλά και τον άλλο, αόρατο εαυτό του που χωρά παντού. Στο μυαλό, στην καρδιά, στη συνείδηση…

Η “συνάντηση” των δύο προκαλείται από μεγάλα ή μικρά αναπάντεχα γεγονότα. Τότε, ξεκινά η συμπόρευση των δύο με τον αόρατο να παίρνει τον έλεγχο. Μαζί αναζητούν το ελάχιστο που θα κάνει τη ζωή τους πιο χαρούμενη, ασφαλή, αθώα, μαγική.

Διηγήματα, Οδός Πανός, 2016, 58 σελ.

Ευστοχία υλικού – Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Αμετανόητοι

Με το πουκάμισο
του φιδιού μάς έντυσαν.
Γι’ αυτό σερνόμαστε
σ’ ένα βουνό άπειρων εγώ.

Ποίηση, Ιωλκός, 2018, 40 σελ.