Απόστολος Παλιεράκης

Οι κοράκοι – Απόστολος Παλιεράκης

…Και πού θα ‘βρισκα πια τούτο το δέντρο, με το δυνατό φιλόξενο κλώνο, όπου αποξεχνιόμασταν μεγάλε, να συζητάμε με τις ώρες, οτιδήποτε μας απασχολούσε, μας βασάνιζε, μας γεννούσε ερωτήματα ή μας χαροποιούσε κι έτσι δενόμασταν σφιχτά σφιχτά ο ένας με τον άλλο. Έτρεξα να σε συναντήσω, όταν με άφησε η μάνα μας. Εσύ μονάχα θα με βοηθούσες να βρω το κουράγιο να φύγω, δίχως να βάλω τα κλάματα μπροστά σε όλους.
“Άντες, πάμε στο δεντρό μας”, μου ψιθύρισες στ’ αυτί μόλις σου είπα τα καθέκαστα. “Ντουζουντίζεις τουτονά, κοπέλι μου; Επαέ, καθίζομε σαν τσι κοράκους. Κατές, μωρέ, ήντα λοής είν’ το καρτέρι ντων; Αβγορίζουσι τον κάμπο και γυρεύουσι την τροφή ντων. Παράπονο δεν έχουν. Μπλιο βολεμένοι ετούτοινέ από τσ’ απατούς μας! Όντες πεινούν βρίσκουνε και χορταίνουν. Ελόγου μας όμως, από το κλωνί ετούτονά, ταγίζομε το πνέμα… Γροίκα εδά το σχέδιό μου. Εγώ, μαθές, γυμνάζομαι κι είμαι εκειά κοντά να την πετύχω ετούτηνά την αυτοσυγκέντρωση. Τοτενέ, θα μερώσω έναν κόρακα και θα τον διατάξω να μαθαίνει τα μαντάτα σου από τσ’ άλλους τσι κοράκους, εκειά που θα ‘σαι -ήντα αυτοί είναι παντού- θα ‘μαι κι εγώ σιμά σου να σ’ ακλουθώ. Άμε δα και μη σκιάζεσαι!”
Τώρα σε πίστεψα δεν σε πίστεψα, πάντως με βόλευε, σου το θύμισα στ’ αυτί όταν σ’ αγκάλιασα να σ’ αποχαιρετήσω και το πήρα μαζί μου. Με τον καιρό το συνήθισα και καθόλου δεν μ’ απασχολούσε η αληθοφάνειά του. Βρέθηκα πολλές φορές σε δύσκολη θέση, ακόμα και στου χάρου τα δόντια και τότε στρεφόμουν στα δέντρα, να πάρω δύναμη ν’ αντέξω. Σ’ ευχαριστώ, αδέλφι!

Διηγήματα, Μανδραγόρας, 2020, 64 σελ.

Τριλογία σιωπών – Απόστολος Παλιεράκης

Σείεται η κοιτίδα σου, ισοπεδώνονται εστίες
τ’ αστέρια σου γκρεμίζονται σε σκοτεινές πηγές
Γλώσσα, καταρρέεις
Σε ξεριζώνουν σαλπίσματα από πυρωμένα μάτια
Έχεις τρόμο να τελειώσεις
Παιδιά λιμοκτονούν
Αισχύνου σε δρόμους σιωπών
Της προσφυγιάς εσύ, ικέτιδα ελέους
εξόριστη σε κοινότοπες εκκλήσεις
Ποιες ευτυχίες σου παλιές
θα σε κερώνουν να μη σήπεσαι
Ποιες ελπίδες σου να συνεχίζεις;

Η τριλογία σιωπών του Απόστολου Παλιεράκη διαρθρώνεται σε τρία τμήματα: το εισαγωγικό ποίημα “Ήπιοι τόνοι” θέτει το πρόβλημα της δικής μας στάσης ζωής. Ακολουθεί η βασική τριλογία σιωπών [Α. “Στάσεις σιωπών”, Β. “Σε σταθερή κατεύθυνση”, Γ. “Σε δρόμους σιωπών”] που δίνει και τον τίτλο στη συλλογή. Και κλείνει με δυο ποιήματα “Σημεία στίξης… ποια;” και “Επιδέξιος χειριστής αμηχανίας”.

Ο βασικός άξονας των ποιημάτων δεν είναι άλλος από τη γλώσσα, δύναμη επαφής των ανθρώπων, δημιουργία αλλά και παραποίηση της πραγματικότητας/αλήθειας που άλλοτε διαστρεβλώνει καιροσκοπικά [καθιστώντας μας συνενόχους] κι άλλοτε αποσιωπά εγκλήματα σε τόπους που άλλοτε άνθιζε η δημοκρατία, η ενημέρωση, η πληροφορία: “Το γεγονός και οι επιπτώσεις του αναλύονται σε τηλεοπτικά πάνελ ειδημόνων, πασχόντων από περίσσεια εγκυρότητας. [ ] Ήδη, πολλές “προνοητικές”, κατά μακροσκελείς ανακοινώσεις τους, κυβερνήσεις εγκαταλείπουν την πολιτική αδιαφορίας για τις εκκρεμότητες της ιστορίας και δίνουν εντολές στους νομικούς μηχανισμούς τους να επεξεργαστούν την επιχειρηματολογία τους, για τα δικά τους δικαιώματα επί του περιεχομένου”.

Μια ανθρώπινη ποιητικά φωνή απελπισίας που θα ’πρεπε τουλάχιστον να μας βάλει σε σκέψεις.

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2020, 32 σελ.

Ανέτοιμος σε τρικυμία – Απόστολος Παλιεράκης

Όνειρο
που μ’ αγκάλιασες με πάθος
ούτε καν οίκτο πια
που άλλωστε δεν θέλω
αυτό το δειλινό τ’ Αυγούστου
Της μοναξιά μου μόνο τη γαλήνη
πλάτη με πλάτη
στης Οίας το κατάλευκο πεζούλι.

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2018, 96 σελ.

Βραχύσωμες πτήσεις παρεκκλίνουσες – Απόστολος Παλιεράκης

Χαϊκού


Όταν ένα ελαστικό στερεό σώμα συμπιέζεται, παραμορφώνεται για ν’ αντέξει και να μην σπάσει. Το ιδανικό ελαστικό σώμα ανακτά, προοδευτικά, πλήρως την αρχική μορφή του, όσο απαλλάσσεται από το αίτιο της παραμόρφωσής του.
Στη Μηχανική των Στερεών, η διαδικασία φόρτισης-αποφόρτισης παρασταίνεται από έναν βρόχο, μια κλειστή δηλαδή καμπύλη. Δυο αγκαλιασμένοι άνθρωποι σχηματίζουν έναν βρόχο. Δυο άνθρωποι που αγαπιούνται σχηματίζουν έναν βρόχο λατρείας που περιφρονεί το πιο αποτρόπαιο σχοινί.

«Εθνικός κήπος»
Πόση μοναξιά
άραγε να αντέχουν
τα παγκάκια του;

«Της απόκριας»
Στους εαυτούς μας
αν μεταμφιεστούμε
θα μας γνωρίσουν;

«Οπτασία»
Σ’ άγονη μνήμη
της ποίησης τ’ άρωμα
θα σε θυμίζει

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2017, 64 σελ.

Φύλλα δάφνης – Απόστολος Παλιεράκης

Πεζογραφήματα


Ο Παλιεράκης δεν είναι απλός καταγραφέας, βιώνει επώδυνα τους στίχους, τις στροφές, τις λέξεις του, τις συμπονά τις προστατεύει, συμπάσχει μαζί τους, τις ερωτεύεται/ονειρεύεται.

Πεζογραφία, Μανδραγόρας, 2016, 64 σελ.

Υδάτινος ταξιδιώτης – Απόστολος Παλιεράκης

Η πρώτη του ανθολογία πεζών κειμένων είναι μία καλαίσθητη έκδοση που περιλαμβάνει διηγήματά του, με σπαρτά αποσπάσματα από το «ημερολόγιο στρατοπέδου» και κολάζ του Απόστολου Ζώτου.

Διηγήματα, Μανδραγόρας, 2013, 93 σελ.

Μεταποίηση σε στιγμές διαρκείας – Απόστολος Παλιεράκης

(Imiteleis)


Το βιβλίο “Μεταποίηση σε στιγμές διαρκείας”, με το παρενθετικό σε σύγχρονα δημοφιλή γκρίκλις (Greeklish) imiteleis: “Σύμβολα παλαιά/ υποκλίνονται σε νέα/ περιστρεφόμενη σκηνή/ πριν αναληφθούν/ στους ουρανούς”, αποτελεί τη δεύτερη ποιητική συλλογή του Απόστολου Παλιεράκη.

Το φως ως αναγεννημένη ελπίδα, ως αντιδιαστολή του μαύρου που κυριαρχεί, ως πορεία στο άγνωστο αύριο, ή ως διάψευση: Είδα το φως και ήρθα/ Είχα κι εγώ/ μια σπίθα να προσθέσω/ Λάθεψα στην εκτίμηση/ Έλαμπαν παρωπίδες, επανέρχεται συχνά στα ποιήματά του. Ο Παλιεράκης μέσω των στίχων του μιλά με συστολή για όλα όσα μας ξεπερνούν: για τα παγωμένα χαμόγελα, την επομένη κρίση μελαγχολίας, την Τρίτη και δεκατρείς/ των ρέμπελων ψυχών, τα χαλκευμένα αρχεία της ιστορίας, την ερημιά της σκοτεινής έκφρασης. Εξοικονομώντας λέξεις/ συναισθήματα/ απορίες, άλλοτε περιγράφει τα στόματα σκιές π’ ανοίγουν για να καταπιούν όσους πηγαίνουν τοίχο τοίχο, άλλοτε τη στεγνωμένη ζωή “στα μανταλάκια αναμονής/ μιας κλήρωσης”, και κάποτε -σε δεκαπεντασύλλαβο- τον όρκο των ανθρώπων που “σηκώνουν τα καλάσνικοφ και πείθονται κι οι πέτρες”.

Ο Παλιεράκης δεν είναι απλός καταγραφέας, βιώνει επώδυνα τους στίχους, τις στροφές, τις λέξεις του, τις συμπονά τις προστατεύει, συμπάσχει μαζί τους, τις ερωτεύεται/ονειρεύεται. Ανάμεσα στο κοίλο του μισοφέγγαρου, στις λίμνες των ματιών της, στις κόρες-νησιά και στις αιώρες των βλεφάρων της, αισθαντικός αναγνώστης-ικέτης εκλιπαρεί: θάλασσα μείνε/ πίσω από δάκρυα/ μην τρέχεις.

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2011, 61 σελ.

Ενήμερα – εφήμερα – αν… – Απόστολος Παλιεράκης

Και το κλικ που ακούστηκε άνοιξε η ιστορία

… Μια ουτοπία συζητώ
ένα αμπέλι τ’ ουρανού …
μπροστά απ’ τον ορίζοντα.
Βαρελάκια ταπεινά
που γεμίζουν απ’ τ’ ανέλπιστο.
Ένα λόγο της Πυθίας
να φωτίσει σκοτεινά λιθόστρωτα.
Μια περιπλάνηση αστέγων
σε λησμονημένες πολιτείες.
Κι ένα δισάκι με ελαφρά εφόδια
για αιθεροβάμονα ταξιδευτή.

(Α. Π. “Πρόταση απεξάρτησης”)

Ποίηση, Μανδραγόρας, 2010, 48 σελ.