Αργύρης Βεργόπουλος

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Αργύρης Π. Βεργόπουλος γεννήθηκε το 1939 στον Αντικάλαμο Μεσσηνίας από αγρότες γονείς.
Στην Αθήνα ήρθε το 1947. Σπούδασε οικονομικά. Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα οικονομικής ανάλυσης και επιμορφωτικά σεμινάρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Εργάστηκε ως στέλεχος μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ παράλληλα αρθρογραφούσε και έκανε μελέτες οικονομικού περιεχομένου με πολλές δημοσιεύσεις. Με την τέχνη ασχολήθηκε από πολύ νωρίς. Τη δεκαετία του ’60 έγραψε στίχους για μια σειρά τραγουδιών που έμειναν κλασικά στο είδος τους. Μεταξύ αυτών και το “Μικρό Παιδί”, σε μουσική του Λίνου Κόκοτου. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές (“Απόπειρα προσανατολισμού”, “Ζητείται σκύλος”, “Αυτοψία”, “Μεταμορφώσεις”, “Μετουσιώσεις ΙΙ”). Παράλληλα ασχολήθηκε με τη γλυπτική και τη ζωγραφική, με πολλές ατομικές εκθέσεις.

Ιστορίες του βάλτου – Αργύρης Π. Βεργόπουλος

Οι “Ιστορίες του βάλτου” είναι ένα πολιτικό μυθιστόρημα. Εκτυλίσσεται σε τρία επίπεδα. Στο πρώτο αναδεικνύεται μια κοινωνία εντόμων – κουνουπιών. Στο δεύτερο αναδεικνύεται μια σύγχρονη ανθρώπινη κοινωνία με όλα τα χαρακτηριστικά της, ενώ στο τρίτο επιχειρείται ένας παραλληλισμός ανάμεσα στην κοινωνία των κουνουπιών και στην κοινωνία των ανθρώπων. Όλα συμβαίνουν σε μια φανταστική χώρα, στις όχθες ενός βάλτου, την Κουνουπολάνδη. Μεταφορικά θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε χώρα. Πρότυπο η δική μας, με τη μεγάλη παράδοση, την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά και την ανεξάντλητη καρτερία στις απανωτές κατακτήσεις, μεγαλαυχίες και απογοητεύσεις. Ερέθισμα λοιπόν της μυθοπλασίας είναι η δεκαετία του ’60 και ιδιαίτερα τα γεγονότα του Ιουλίου του 1965 (Ιουλιανά).
Ο κεντρικός ήρωας, ένας διανοούμενος, ο Αστέριος-Αλαφροΐσκιωτος, είναι ο ζωντανός μάρτυρας όλου αυτού του σκηνικού. Στην Κουνουπολάνδη, οι κάτοικοι, στην προσπάθειά τους να αγγίξουν το φως που τους έλκει, καίγονται. Παράλληλα, στην κοινωνία των ανθρώπων, η μια πολιτική ανατροπή διαδέχεται την άλλη. Η κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο. Τότε κάποιοι -οι Άλλοι- κατευθύνουν τα πράγματα από το παρασκήνιο, έτσι ώστε να αναγκαστεί ο λαός να αναζητήσει διέξοδο αναδεικνύοντας μέσα από το άμορφο πλήθος έναν Ηγέτη-Σωτήρα, τον “λαϊκό” ήρωα, που, τονώνοντας το εθνικό τους φιλότιμο, θα τους βγάλει από την κρίση. Το σχέδιο θα κινδυνεύσει να ναυαγήσει από ένα τυχαίο συμβάν.
Τότε ανασύρουν από την αφάνεια μια “λαμπρή μετριότητα”. Εκμεταλλευόμενοι τον αυθορμητισμό και την αφέλεια του λαού τον χρίζουν πρωθυπουργό. Αυτός θα βαυκαλιστεί από την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να παίξει το ρόλο καταλύτη αλλάζοντας τη μοίρα του λαού του. Ο πρωθυπουργός θα γίνει, χωρίς τη θέλησή του, το εξιλαστήριο θύμα, όταν θα αντιληφθεί ότι είναι πιόνι στα χέρια των Άλλων. Θέλοντας να ξεμπλέξει απ’ όλα αυτά, γίνεται ένας ακόμη μάρτυρας στο “μαρτυρολόγιο” του “ηρωικού” λαού.
Ο Αλαφροΐσκιωτος, ο διανοούμενος, υπερασπίζοντας το δικαίωμα να σκέπτεται ελεύθερα, με πρωταρχική έγνοια την κοινωνική δικαιοσύνη και την ευημερία του λαού, θα πληρώσει κι αυτός το βαρύ τίμημά του, αλλά θα επιβιώσει για να κάνει ένα νέο ξεκίνημα.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2010, 496 σελ.

Αιρετικά και βέβηλα – Αργύρης Π. Βεργόπουλος

… Αιρετικό
Κρίσεις, χρέη και τα τέτοια και ελεύθερη αγορά
που μας πρήζουν κάθε μέρα και μας κόβουν τη μπουκιά,
με ευρώ και επιτόκια,
όλα θα τα ξεπεράσει των Ελλήνων η μαγκιά.

Μ’ έχουν βάλει στο χορό.
Να ξεφύγω πώς μπορώ;
Σας το λέω σθεναρά, ήμουν, είμαι και θα είμαι
Μέχρι κόκκαλο Ευρωπαίος.
Εμείς βάζουμε το “Εύρος…”
και αυτοί βάζουνε το “…πέος”.

… Αιρετικό και Βέβηλο

Μυρίζει ο αέρας νεκροτομείο.
Μπούκωσαν τα πνεμόνια μου
χλωροφόρμιο και επιτάφιους θρήνους.
Ακούω το ποδοβολητό του χρόνου
να εκδικείται τα νεανικά μου τραγούδια
χωρίς ίχνος ανοχής ή κατανόησης.
Αδειάζω όλο το ταμείο αφήνοντας
έκθετα λόγια, τιμές κι αξιώματα.
Στον πάτο άφησα για παραπλάνηση
λίγα κέρματα παλιάς κοπής
κι αυτά κίβδηλα.

Ποίηση, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2012, 128 σελ.

Το νήμα της στάθμης – Αργύρης Βεργόπουλος

“Η Καλαμάτα αλλά και η μεσσηνιακή ύπαιθρος, κατά την περίοδο της Κατοχής, είχαν βαφτεί στο αίμα, γεγονός που οφειλόταν αφενός στη συμπεριφορά των στρατευμάτων Κατοχής και των Ταγμάτων Ασφαλείας και αφετέρου στα γεγονότα που διαδραματίστηκαν μετά την επικράτηση του ΕΛΑΣ στην πόλη αλλά και σε όλη τη Μεσσηνία. Τα πνεύματα δεν ηρέμησαν ούτε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, καθώς τότε συγγενείς θυμάτων αλλά και πρώην ταγματασφαλίτες βρήκαν την ευκαιρία που ζητούσαν για αντεκδίκηση, συνεχίζοντας το φαύλο κύκλο του αίματος…
Είχαν κάνει σχέδιο. Το καράβι έφευγε το απόγευμα κατά τις έξι. Θα έφτανε στον Πειραιά την άλλη μέρα το μεσημέρι. Ο Γιωργάκος πήγε λίγα λεπτά πριν την αναχώρηση. Τον συνόδευε ο Δημοσθένης. Διακόσια μέτρα παραπέρα σε ένα καφενείο είχαν μείνει ο πατέρας του, ο Κώτσος Βάλας και ο Βαγγέλης. Αν συνέβαινε κάτι απρόοπτο θα τον περίμεναν εκεί να τον βοηθήσουν. Στα πενήντα μέτρα από την καγκελόφραχτη είσοδο, πλάι στο φυλάκιο του λιμεναρχείου, σταμάτησαν. «Καλό ταξίδι», είπε ο Δημοσθένης αγκαλιάζοντας τον αδελφό του. “Όπως είπαμε. Με το παραμικρό, γυρίζεις πίσω. Θα τρέξεις προς τα αριστερά. Εκεί δεν έχει σκοπό. Θα καβαλήσεις το κάγκελο. Συνάντηση στου Ρούφου”. “Καλά. Γεια σου, καλή αντάμωση», είπε ο Γιωργάκος, χαϊδεύοντας το ξανθό κεφάλι του Δημοσθένη”.