Δημήτρης Φύσσας

Ο Μέσκουλας αποσύρεται για να πεθάνει – Δημήτρης Φύσσας

Μπαίνοντας σε μια μεγάλη ομάδα ημιπεριθωριακών νυχτερινών τύπων, που για άγνωστους λόγους αυτοαποκαλούνται «Σαρίπολοι», ο άστεγος και άθυμος Στέλιος Μέσκουλας (πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης) αποκτά, πρόσκαιρα, νέο ενδιαφέρον για τη ζωή. Ως αφηγητής τούς σκιαγραφεί όλους, ανάμεσά τους και τον συγγραφέα τού ανά χείρας βιβλίου και πολλούς ήρωες από προηγούμενά του.
Στην τετράχρονης διάρκειας πλοκή ενσωματώνονται αυτοσχόλια του αφηγητή, θεατρικά μονόπρακτα, λίστες, «ένθετα» σχετικά με κομμωτήρια, γλωσσικές αντιλήψεις, σεξουαλικές πρακτικές, μουσική, κουκλάκια κλπ, μια μυστική αποστολή στη Λατινική Αμερική, όπως και το ολοένα επανερχόμενο ερώτημα: «Τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή, η Τέχνη ή οι γυναικείοι κώλοι;»
Όμως, την ώρα που όλος ο πλανήτης ετοιμάζεται να δει τον τελικό του Μουντιάλ 2018 και η Αττική κλαίει μια εκατόμβη νεκρών από μια ξαφνική μεγάλη πυρκαγιά στο Μάτι, ο Μέσκουλας αποσύρεται στις παρατημένες παράγκες κάποιας ξεχασμένης μαγνησιακής παραλίας, με σκοπό να πεθάνει από ασιτία.
Εκεί βρίσκει την απάντηση στο ερώτημά του, όμως είναι αμφίβολο αν θα τον ωφελήσει.
Μια ευφάνταστη και αντισυμβατική αφήγηση, μακριά από πολιτική ορθότητα και σοβαρότητα, στα όρια του σουρεαλισμού.

Αυστηρώς ακατάλληλον – Δημήτρης Φύσσας

Προγράμματα Αθηναϊκών Κινηματογράφων Σεξ

Β’ Έκδοση επαυξημένη


Το «Αυστηρώς ακατάλληλον», το πρώτο απ’ όσο ξέρω βιβλίο για τα καθ’ ηµάς τσοντάδικα, είχε βγει σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, το Νοέµβρη του 1994, εξαντλήθηκε γρήγορα, µα, για διάφορους λόγους, δεν ξαναβγήκε. Ήταν εξάλλου ένα βιβλίο κεφιού, φτιαγµένο στο γόνατο από µένα και παραγµένο από τον πρώτο εκδότη µου, το φίλο Πέτρο Σταθάτο (εκδόσεις «Δελφίνι»), δίχως συµβόλαια, συγγραφικά δικαιώµατα και τα συναφή. Όµως ο κόσµος το ζήταγε και το ζητάει συνέχεια, και γι’ αυτό το ξαναβγάζω τώρα µ’ έναν άλλο Πέτρο, το Μιχάλη, και τις «ΑΩ Eκδόσεις».

Ημερομηνία Πρώτης Έκδοσης: 1994

Αυτά και οι μετακομίσεις – Δημήτρης Φύσσας

Διηγήματα και δυσταξινόμητα πεζά


Νεκρός με μια σφαίρα στο κεφάλι έπεσε προχτές, Δευτέρα βράδυ, στην οδό Πατησίων ο συγγραφέας Δημήτρης Φύσσας, σε όχι πλήρως διευκρινισμένες συνθήκες. Λεπτομερέστερα ο Φύσσας, 64 ετών, γυρνούσε σπίτι με το ποδήλατό του, όταν βρέθηκε σε ληστεία κοσμηματοπωλείου που ήταν σε εξέλιξη: στον αριθμό 402 της οδού Πατησίων, στο ύψος της πλατείας Κολιάτσου, τέσσερις ληστές με δυο μοτοσικλέτες και φορώντας κράνη, έχοντας ληστέψει το μεγάλο κοσμηματοπωλείο “Zenith” του κ. Θεόκλητου Μπαχλεμπέ, αντάλλασσαν πυροβολισμούς με αστυνομικούς που είχαν σπεύσει στο σημείο… Ο Φύσσας ήταν το μόνο θύμα. Το πιθανότερο είναι να πυροβολήθηκε από την ΕΛΑΣ, που πάνω στην ένταση τον θεώρησε ληστή, επειδή φορούσε κράνος μοτοσικλετιστή.

Το βιβλίο αυτό αποτελείται από τρία μέρη: Το πρώτο, με τίτλο “Μια εφικτή ευτυχία”, περιέχει δέκα διηγήματα επιστημονικής και/ή πολιτικής φαντασίας. Το δεύτερο, με τίτλο “Εντυπώσεις ενός πνιγμένου”, αποτελείται από τέσσερα διηγήματα, καταρχήν “κανονικά”. Το τρίτο μέρος, με τίτλο “Αυτά και οι μετακομίσεις”, αποτελείται από δεκατρία δυσταξινόμητα/αχαρακτήριστα διηγήματα, πολλά από τα οποία είναι “μπονσάι”, ενώ το τελευταίο δίνει (και ταυτόχρονα εξηγεί) και τον τίτλο του βιβλίου. Εννοείται ότι η κατάταξη δεν είναι πάντα ξεκάθαρη: υπάρχουν κομμάτια που θα μπορούσαν να βρίσκονται σε δύο ή και στα τρία μέρη του βιβλίου.

Διατυπώνεται η ελπίδα ότι το νοήμον αναγνωστικό κοινό θ’ ανταποκριθεί θετικά στην πολυμορφία των 27 κομματιών. Και ότι οι παλιομοδίτικοι υπότιτλοι, που αρχίζουν πάντα με το “Όπου…”, θα λειτουργήσουν ως επαρκές αντιστάθμισμα στα συγκαταβατικά μειδιάματα και τ’ απροσδιόριστα ξαφνιάσματα.
Δ. Φ.

Μουσείο λαογραφίας – Δημήτρης Φύσσας

Επιστολική νουβέλα


Τον Αύγουστο του 2015 ο τριανταπεντάχρονος (πρώην διάσημος) ζωγράφος Λέων, έχοντας στην τσέπη του μια γερή προκαταβολή για τον υπερμεγέθη πίνακα Ο μυστικός δείπνος του κοινοτισμού, εγκαταλείπει μια μεγάλη ελληνική πόλη και μια γυναίκα ονόματι Μάρθα, και αποσύρεται σ’ ένα άκρως πρωτόγονο χωριό της Πίνδου, όπου ετοιμάζει τις σπουδές για τα πρόσωπα του πίνακα της παραγγελίας: είκοσι τρεις ήρωες της διαχρονικής, παγκόσμιας Αριστεράς. Ο πίνακας, όταν ολοκληρωθεί, θα εκτεθεί για την επέτειο των 100 χρόνων της “Οκτωβριανής Επανάστασης”.

Από το χωριό αυτό στέλνει στη Μάρθα γράμματα που αναφέρονται στην κρίση της σχέσης τους, στις σπουδές που ζωγραφίζει, στο τζόγκινγκ και στην ειδυλλιακή ζωή του βουνίσιου χώρου – μέχρι που, αργά αργά, συνειδητοποιεί ότι κάτι δεν πάει καλά με τις γυναίκες στο χωριό.

Η νουβέλα σχολιάζει υπαινικτικά πολλά θέματα ταυτόχρονα, μεταξύ των οποίων ο φεμινισμός, η αριστερή ουτοπία, η αγνή ελληνική επαρχία, η θρησκευτική νεύρωση και η αντρική ψυχολογία. Για την επαρκέστερη παρακολούθησή της συνιστάται η παράλληλη θέαση του πίνακα Μυστικός Δείπνος, του Λεονάρντο ντα Βίντσι.

Τραγούδια της φυλακής – Δημήτρης Φύσσας

Όπως είναι γνωστό από την Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος, η Λαοκρατία Σερβίδου μάζευε τραγούδια της φυλακής απ’ όταν ήταν πολιτική κρατούμενη. Όταν ηττήθηκε η εξέγερση της λεγόμενης “Ελεύθερης Ελλάδας” εναντίον της κυβέρνησης του ΚΚΕ (Πολυτεχνείο, Νοέμβρης 1973) και η Λαοκρατία σκοτώθηκε, οι γονείς της διαφυλάξανε τη συλλογή των τραγουδιών από τις έρευνες της ΛΑΚΡΑΣΦΑ (Λαϊκή Κρατική Ασφάλεια). Πολύ αργότερα, την εμπιστεύτηκαν για έκδοση στον Ροβήρο Μαράνου-Καραντουμιτράκε (Ρ.Μ.-Κ.), δρ Νοελληνικής Φιλολογίας, ο οποίος, αυθαίρετα, προόσθετε τραγούδια μέχρι σχεδόν τον θάνατό του (στο γνωστό αεροπορικό δυστύχημα της Ν. Παταγονίας, τέλη του 2016). Τελικά, η συλλογή έφτασε στον Δημήτρη Φύσσα, με τη φροντίδα του οποίου τώρα εκδίδεται. Είναι προφανές ότι το ανά χείρας βιβλίο καλύπτεται από τριπλό κόπιραϊτ: της οικογένειας Σερβίδου, της οικογένειας του Ρ.Μ.-Κ. και του Φύσσα. Είναι εξίσου προφανές ότι, παρόλο που περιέχει γύρω στα 400 τραγούδια – πολλά σχολιασμένα και όλα “βιβλιογραφημένα” – η συλλογή αυτή δεν κλείνει το θέμα. Γι’ αυτό και από τον τίτλο του βιβλίου απουσιάζει το οριστικό άρθρο.

Εμένα μου λες – Δημήτρης Φύσσας

Ποιήματα 1997-2016


ΠΑΤΗΣΙΑ – ΝΕΑ ΕΛΒΕΤΙΑ
Η πόλη αυτή θα λιάζεται σα θα ‘χουμε πεθάνει.

Πάντως τα τρόλεϊ, κίτρινα, τώρα κυριαρχούν
Μαζί με τα παλιά, κλειστά περίπτερα της κρίσης
Τα ταχυδρομικά κουτιά και τα ταξί.

Λοιπόν, στο Τέρμα του “11” οι οδηγοί καπνίζουν
Μιλάν στο κινητό και πίνουν κόκα κόλα περιμένοντας
Μετανάστες, γριές, νοικοκυρές, πρεζόνια
Και κάτι ξεχασμένους συνταξιούχους, κουστουμάτους
Που δεν παρέλειψαν καν τα γιλέκα τους- μα εντελώς ’50
Να πει ο σταθμάρχης “Φύγε” για την άλλη άκρη της πόλης
Κατά τα μελαγχολικά τα καφενεία Κουλών ή Κονοστάσι
Το Ντάνκαν, του Τζελέπη και το Λόφο Γερμανού
(Αχ ΛαδομάταΛαδομάτα, “δεν έβλεπα το νόημα τότε”).

Στα τρόλεϊ, στον ηλεκτρικό, στα λεωφορεία-
Ποτέ δε νοιάστηκα για καλοπέραση και λούσα.

Η Νιλουφέρ στα χρόνια της κρίσης – Δημήτρης Φύσσας

Το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται από το Μάη του 2013 μέχρι τον Απρίλη του 2014. Αφηγητής είναι ο Στέλιος Μέσκουλας, μεσήλικος πρώην καθηγητής φροντιστηρίου και τώρα νυχτοφύλακας και οδηγός ημιφορτηγού – κουβαλητής κιβωτίων σε κάβα. Προσπαθεί να γράψει ένα μυθιστόρημα με επίκεντρο τη Μακρόνησο, μήπως και ξεπεράσει την προσωπική του έκπτωση.

Πηγαίνοντας στο νησί αυτό για επιτόπια έρευνα, ο Μέσκουλας γνωρίζει τη νεαρή Νιλουφέρ Αταλάρ, ευκατάστατη Τουρκάλα δημοσιογράφο στην Αθήνα, που επίσης προσπαθεί να γράψει για το ίδιο νησί, επειδή ο προπάππος της ήταν αιχμάλωτος εκεί το 1912-13.

Ο Μέσκουλας τη βοηθάει και η Νιλουφέρ γράφει πράγματι μια νουβέλα, μα το δικό του βιβλίο μένει ανολοκλήρωτο: λίγα γραμμένα κεφάλαια και πολλή πρώτη ύλη. Στο φόντο της συγγραφικής προσπάθειας του Μέσκουλα περνούν οι οικονομικές του δυσκολίες, αλλά και η επικαιρότητα της εποχής.

Αν τελικά ένα μέρος της σύγχρονης συγγραφικής παραγωγής θεωρηθεί στο μέλλον “λογοτεχνία της κρίσης”, τότε το ανά χείρας μυθιστόρημα θα διεκδικήσει την ένταξή του σ’ αυτήν.

Ο κηπουρός κι ο καιροσκόπος – Δημήτρης Φύσσας

Μυθιστόρημα σε πέντε ετήσια κεφάλαια


Προς το τέλος του 1940, ο νεαρός μετεωρολόγος Χάρης Χωματάς αποφασίζει να μελετήσει συστηματικά το κλίμα της Αθήνας, προσδοκώντας ότι κάποτε, με βάση τα πορίσματά του, η πόλη θα πολεοδομηθεί κατά το δυνατόν εκ νέου. Λίγο αργότερα ο γεωπόνος Αντώνης Αστεριάδης ξεκινάει μια εξίσου εξαντλητική έρευνα για τους λαχανόκηπους της πρωτεύουσας, αναδεικνύοντας τον αποφασιστικό ρόλο τους κατά την πολεμική περίοδο, αλλά και ελπίζοντας να ωθήσει τη μεταπολεμική τους ανάπτυξη. Και οι δυο παίρνουν σβάρνα τις γειτονιές της Αθήνας και περνάνε “το πλείστον των τρομερών κατοχικών ετών” συλλέγοντας στοιχεία.
Οι δυο ερευνητές γνωρίζονται και γίνονται φίλοι. Αμφότεροι ζουν τις πολιτικές συγκρούσεις της εποχής, όμως αρνούνται να επιλέξουν στρατόπεδο, επιμένοντας να επικεντρώνονται στο επιστημονικό τους έργο, υπέρ της κοινωνίας. Με τέτοια μυαλά, απομονώνονται πολιτικά και απειλούνται απ’ όλες τις πλευρές.
Ο Χωματάς κι ο Αστεριάδης αποτελούν συγγραφικές μεταλλαγές υπαρκτών προσώπων. Η μεταπολεμική Αθήνα ούτε πολεοδομήθηκε εξαρχής, ούτε νέους λαχανόκηπους απέκτησε – εμείς, όμως, οι αναγνώστες κερδίζουμε αφενός μεν μιαν εικόνα για το τι σημαίνει εμμονή στην επιστημονική έρευνα και αφετέρου μια θέαση της Κατοχής αποκλίνουσα από τα συνήθη στερεότυπα. Συνεπώς το μυθιστόρημα αυτό μπορεί εκ του ασφαλούς να κατηγορηθεί ως απάδον προς τις υγιείς, ηρωικές και φρονηματικές εκείνες αρχές επί των οποίων στηρίζεται η κρατούσα κατοχική ιστορία “και των δύο ημισφαιρίων”, όπως θα έγραφε ο Άρης Αλεξάνδρου.

Ο αναγνώστης του Σαββατοκύριακου – Δημήτρης Φύσσας

Τον Σεπτέμβρη του 2004 η τριαντάρα Βάλια Σουρμελή, σκληρά εργαζόμενη και χαμηλά αμειβόμενη ιδιωτική υπάλληλος, προσλαμβάνεται ως αναγνώστρια λογοτεχνίας από τη Λόρα Μπραΐμη, μια καλλιεργημένη μεσήλικη αστή που ζει σε βίλα της Πολιτείας κι έχει χάσει την όραση της λίγο καιρό πριν, σε κάποιο μεγάλο δυστύχημα στο μετρό του Λονδίνου. Η Βάλια αρχίζει να διαβάζει μεγαλόφωνα στην εργοδότρια-ακροάτριά της, στην αρχή μόνο τ’ απογεύματα κι αργότερα όλη μέρα, πέντε μέρες τη βδομάδα, πλην Σαββατοκύριακου: κάθε Δευτέρα πρωί αρχίζει από εκεί που είχε σταματήσει Παρασκευή βράδυ. Μαζί με τη Λόρα, “ακούμε” κι εμείς αποσπάσματα από δέκα συγγραφείς: Βαλτινός, Καβάφης, Καμί, Καρυωτάκης, Μοπασάν, Ροίδης, Σάμπατο, Σπίνραντ, Τσάντλερ, Χατζής. Στο τραπέζι του φαγητού, μετά τις αναγνώσεις, συζητιούνται τόσο τα υπό ανάγνωση βιβλία, όσο και διάφορα ζητήματα που άπτονται της λογοτεχνίας, ενώ γίνεται αναφορά και σε πολλούς άλλους συγγραφείς.

Ζώντας πλέον εν μέρει στη βίλα, η αναγνώστρια ανακαλύπτει τη χαρά που προσφέρει το διάβασμα κι αρχίζει να καλλιεργείται, αλλάζοντας σε πολλά πεδία ταυτόχρονα. Συγχρόνως, αναπτύσσει στενή σχέση με τη Λόρα και τον περίγυρο της, όπου προεξάρχει ο Σκοτσέζος γέροντας αρχιυπηρέτης Ρόμπερτ. Ωστόσο, το ότι τα Σαββατοκύριακα τη διώχνουν υποχρεωτικά και της απαγορεύουν ακόμα και να προσεγγίσει τη βίλα, την κάνει ν’ αναρωτιέται τι περίεργο συμβαίνει εκεί στο τέλος κάθε βδομάδας. Μέχρι που μια Δευτέρα αντιλαμβάνεται ότι εμφανίστηκε και αναγνώστης του Σαββατοκύριακου.

Ένα μυθιστόρημα με θέμα την ίδια την “λόξα” της λογοτεχνίας και την περίεργη έλξη που ασκεί στους αναγνώστες της. Συνάμα, ένα βιβλίο για το απρόβλεπτο των ανθρώπινων σχέσεων.

Στρατιώτης του Χριστού – Δημήτρης Φύσσας

Η δολοφονία του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη: Ημερολόγιο δυσμετάφραστο


Αυτό που διαβάζουμε είναι κατά το μεγαλύτερο μέρος του το ημερολόγιο ενός δολοφόνου.

Όπως όλοι ξέρουμε, το καλοκαίρι του 2007 ο θρησκόληπτος και ελαφρώς ανισόρροπος θεολόγος Συμεών Συντυχάκης δολοφόνησε στη Σίφνο τον Κώστα Σημίτη, πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας, επειδή ο τελευταίος, κατά τη διάρκεια της θητείας του, είχε αφαιρέσει το θρήσκευμα από τις ταυτότητες των Ελλήνων. Ο δολοφόνος κρατούσε ημερολόγιο. Αμέσως μετά το φόνο, ο συγγραφέας, που βρίσκονταν επίσης (και κατά τύχη) στη Σίφνο, το έκλεψε και τώρα το δημοσιεύει.

Το ημερολόγιο καλύπτει την περίοδο Απριλίου – Αυγούστου 2007, κατά την οποία ο δολοφόνος προετοιμαζόταν ψυχικά και πρακτικά για την πράξη του, και σταματάει δυο περίπου ώρες πριν το φόνο. Ο Συντυχάκης δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία ότι ο πρώην πρωθυπουργός ήταν Εβραίος, τέκτονας, ανθέλληνας, ενσάρκωση του “Αντίχριστου” 666 από την “Αποκάλυψη” του Ιωάννη και όλα τα συναφή. Θεωρούσε ότι μόλις ο Κώστας Σημίτης εκλείψει, θα ξεκινήσει μία αλυσιδωτή διαδικασία που θα οδηγήσει, τελικά, στη “Δευτέρα Παρουσία” και στην αιώνια ζωή όσων κριθούν δίκαιοι και όχι αμαρτωλοί που -εννοείται- θα είναι άπαντες αποκλειστικώς Έλληνες Ορθόδοξοι. Ο Συντυχάκης δολοφόνησε λοιπόν τον πρώην πρωθυπουργό θεωρώντας τον εαυτό του όργανο του Θεού.

Το ημερολόγιο βρίθει θρησκευτικού υλικού, που αποτελεί την πνευματική τροφή του δολοφόνου. Συγχρόνως, αναφέρεται σε επίκαιρα γεγονότα εκείνης της περιόδου, όπως το ναυάγιο του “Sea Diamond”, η πυρκαγιά της Πάρνηθας, η ασθένεια του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου κ.λπ., τα οποία ο Συντυχάκης ερμηνεύει ως “θεϊκά σημάδια”. Γενικότερα, το κείμενο αποτελεί το ψυχογράφημα κάποιου που πιστεύει στη μία και μοναδική αλήθεια που έχει κατασκευάσει και διατηρεί στο κεφάλι του, μιαν αλήθεια – ενιαίο κλειδί που ερμηνεύει τα πάντα.

Στο τέλος του βιβλίου, στις “Οφειλές”, ο συγγραφέας παραθέτει ενδιαφέρουσες πηγές που αξιοποίησε κατά την κατάδυσή του στον κόσμο της εθνικιστικής ορθοδοξίας, καθώς και άλλες, μάλλον απρόσμενες.

Πλατεία Λένιν, πρώην Συντάγματος – Δημήτρης Φύσσας

Κι αν η Ελλάδα είχε γίνει κι αυτή κομμουνιστική; Αν, αντί για τις ΗΠΑ, κυριαρχούσε στην πολιτική μας ζωή η Σοβιετική Ένωση; Αν η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 ήταν αντεστραμμένη; Η ζωή μας πώς θα ήταν, καλύτερη ή χειρότερη; Ή, μήπως, σε άλλα καλύτερη και σε άλλα χειρότερη;
Από το 1947 η χώρα είναι η “Σοσιαλιστική Δημοκρατία Ελλάδας”, που ακολουθεί πιστά τη Σοβιετική Ένωση. Το κυβερνών ΚΚΕ του σύντροφου Χαρισιάδη είναι το μοναδικό πολιτικό κόμμα, τα σύνορα βρίσκονται στον Όλυμπο, ο Ποιητής έχει γράψει τον νέο Εθνικό Ύμνο, η σημαία είναι η Τρίχρωμη με το σφυροδρέπανο, πλατείες και δρόμοι έχουν αλλάξει όνομα, τα ρεμπέτικα είναι απαγορευμένα.
Τον Νοέμβρη του 1973 ξεσπάει η εξέγερση του Πολυτεχνείου, που επεκτείνεται σε πολλά σημεία της Ελλάδας. Η Λαοκρατία Σερβίδου, πρόσφατα αποφυλακισμένη φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής, παύει να συλλέγει τραγούδια της φυλακής και πρωτοστατεί στην εξέγερση, αν και δεν πιστεύει στη νίκη. Ο ηχολήπτης Βαγγέλης Βάγγερ, παλιός φίλος της Λαοκρατίας, φέρνει στο Πολυτεχνείο τον ραδιοφωνικό πομπό της κατάληψης. Ο Μελέτης Γερακιώτης, ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, προσπαθεί να μείνει ουδέτερος και να ζήσει αγνοώντας την πραγματικότητα.
Παράλληλα ο αναγνώστης παρακολουθεί τη σκληρή τύχη ενός υπαρκτού προσώπου, για το οποίο ελάχιστοι μιλούν σήμερα. Είναι ο Κώστας Καραγιώργης, γιατρός, ηγέτης της αντίστασης στη Θεσσαλία κατά την Κατοχή· ανώτατο στέλεχος του ΚΚΕ, διευθυντής του “Ριζοσπάστη” και κορυφαίος δημοσιογράφος που εξοντώθηκε από το ΚΚΕ μόλις στα 47 του χρόνια ως “εχθρός του Κόμματος και του κινήματος και υπηρέτης του ταξικού εχθρού”.

Αγύριστο κεφάλι – Δημήτρης Φύσσας

Διηγήματα 1982-2003


Στο βιβλίο αυτό συνυπάρχουν ρεμπέτικα και τρένα, ένα σινεμά στα Πατήσια του ’60 και μια ταβέρνα στην Κυψέλη του ’80, η Πολεμική Αεροπορία, ο τελικός του Κυπέλλου του 1993 μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, το ΚΚΕ, η ιχθυόσκαλα του Κερατσινίου, ένας νεόδμητος ναός του Δία, η έρημος της Αλγερίας και το αναπόφευκτο Internet. Υπάρχουν επίσης μια κυρία με ροπή στους δεκαεφτάχρονους κι ένας μαινόμενος αρχιεπίσκοπος, ένας γηροκομούμενος χωροφύλακας και μια απολυμένη γραμματέας, ένας Αλβανός σκακιστής κι ένας ευαίσθητος δικηγόρος, ένας Κορίνθιος τσιγγάνος κι ένας ζηλιάρης γιατρός, μια γκόμενα που γράφει γράμμα χωρισμού κι ένας πρωθυπουργός εν ενεργεία, μια κυρία που ζει στο Μπουένος Άιρες και μια άλλη που κινείται μεταξύ Αθήνας και Βουδαπέστης. Όλα αυτά σε δεκαπέντε ιστορίες, από τις οποίες η καθεμία έχει αρχή, μέση και τέλος, έστω κι αν σε μερικές το τέλος αυτό επαφίεται στον αναγνώστη.