Σπούδασα τα μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Είμαι καθηγήτρια και εργάζομαι στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχω δυο παιδιά την Αλεξάνδρα και τον Τίμο Βαλαή.
Το «Ελ-Μαρά» εκδόσεις «ΑΤΕΧΝΩΣ», που μόλις κυκλοφόρησε, είναι το δεύτερο πεζογραφικό μου έργο. Έχει εκδοθεί επίσης το μυθιστόρημά μου «Εμένα μου το ‘παν τα πουλιά» (εκδόσεις ΕΝΤΟΣ, 2011 και εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ 2018, εξαντλημένο), έχω συμμετάσχει στην ποιητική ανθολογία «Γράμματα της ποίησης» και στη συλλογή ποιημάτων και διηγημάτων «Σκληρός Απρίλης 2020 μ. Χ.» (εκδόσεις ΑΤΕΧΝΩΣ) και έχω εκδώσει μια ποιητική συλλογή «Τ΄ Αγίνωτα» (εκδόσεις ΑΤΕΧΝΩΣ), δυο ποιήματα της οποίας μελοποιήθηκαν από τον τροβαδούρο μας Ορφέα Περίδη.»
Εμένα μου το ‘παν τα πουλιά (2011), Εντός
Εμένα μου το ‘παν τα πουλιά (2018), Εντύποις
Διηγήματα
Ελ-Μαρά (2022), Ατέχνως
Ποίηση
Τ΄αγίνωτα (2020), Ατέχνως
Συλλογικά έργα
Γράμματα της ποίησης (2020), Ατέχνως
Σκληρός Απρίλης, του 2020 μ.Χ. (2020), Ατέχνως
Ελ-Μαρά – Γεωργία Καλαμποκά
Η Γεωργία Καλαμποκά στο δεύτερο πεζογραφικό βιβλίο της ψηλαφίζει το χρόνο, πισωπατά κι αναδεύει μνήμες, έρωτες, οικογενειακές σχέσεις, μικρές και μεγάλες στιγμές, οριακές εμπειρίες.
Αναδύονται όνειρα και εφιάλτες, σπασμένες φράσεις και στεναγμοί, μια κίτρινη τριανταφυλλιά κι ένα μαύρο μαρτάκι, μια τσιγγάνα πριγκίπισσα που έφτιαχνε χαρταετούς, ένας δυσκολοδιάβα(σ)τος έρωτας, ο μονόλογος ενός χορταριασμένου σκαλοπατιού, το παράπονο της άκαρπης συκιάς της Μεγάλης Δευτέρας. Διηγήματα της απώλειας και της ανάγκης.
(Από τον πρόλογο της Γιούλης Χρονοπούλου)
Διηγήματα, Ατέχνως, 2022, 104 σελ.
Τ΄αγίνωτα – Γεωργία Καλαμποκά
“Αξίζει κανείς να διαβάσει “Τα αγίνωτα και γινωμένα” από την εμπειρία και τα βιώματα της Γ. Καλαμποκά σ’ αυτή τη συλλογή , ανιχνεύοντας με ενσυναίσθηση την ψυχική της πορεία, αφού η ίδια με καθηλωτική αμεσότητα και ειλικρίνεια αποκαλύπτει τόσο τον εαυτό της όσο και τα πρόσωπα και πράγματα που αγαπά. Αξίζει, γιατί όσο κι αν μεστώσουμε, αγίνωτους μας αφήνει η ζωή αφού, ο σύντομος χρόνος της δεν μας επιτρέπει να βρούμε και να γευτούμε τον άπειρο πλούτο της, γιατί και η ίδια η ζωή μας φτωχαίνει, χάνει το νόημά της και πρέπει να αγωνιστούμε ξανά και ξανά για να την αλλάξουμε. Μην ξεχνάμε πως και η ποίηση είναι ένα όπλο για τους πιστούς της θιασώτες και εραστές”.
(από τον πρόλογο του Γιώργου Ηρακλέους)
Ποίηση, Ατέχνως, 2020, 96 σελ.
Εμένα μου το’παν τα πουλιά – Γεωργία Καλαμποκά
“Ένα σμάρι μαύρα πουλιά… Μαζί και η λησμονημένη μουσική. Και ποιος θα πει, πως ήταν εκείνη, που πήρε την απόφαση; Τα ταξίδια είναι που έρχονται απροσκάλεστα και σε συναντούν κάποιο πρωινό. Συνήθως φθινοπώρου”.
Η Αρετή, δημοσιογράφος και συλλέκτης ιστοριών, θα ξεκινήσει για το ταξίδι ωδή και χρέος στη μνήμη. Σε τούτη τη μυθιστορία θα ζωντανέψει τη φωνή της μητέρας της Αντιγόνης: “Να σκούξω θέλω. Να βγάλω φωνή μεγάλη και να χαθώ στη νύχτα. Φυλακή. Όλη η ζωή μου είναι φυλακή”. Της Ισμήνης: “Εγώ έκλαιγα, και η Αντιγόνη μ’ έλεγε. “Μην κλαις τώρα Ισμήνη, κάνε καρδιά να μη χαίρονται αυτοί”. Της γιαγιάς της Μαριώς, της Μυρτούς, της Ιωάννας…
Μανάδες, κόρες, αδερφές, αγαπημένες. Γυναίκες που μιλούν για βίαιες συλλογικές και προσωπικές ιστορίες. Κάποιες σημαδεμένες για πάντα, χωρίς γιατρειά κι άλλες, έχοντας πληρώσει το τίμημα, σφίγγουν τα χείλη και συνεχίζουν όρθιες ως το τέλος. Χώμα, φωτιά, αίμα, δάκρυα και συντριβή αλλά και περηφάνια, πείσμα, έρωτας, ουρανός και όνειρα. Η ιστορία της Ελλάδας, από τον A’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή, την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τα στοιχειωμένα μετεμφυλιακά χρόνια έως τη Χούντα και τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Οι ιστορίες γίνονται ψίθυροι γυναικών κι αρχίζουν να περιδιαβαίνουν ξανά χέρι χέρι τα στενοσόκακα. Για να μερώσουν τον πόνο και να μας οδηγήσουν στην κάθαρση…
Η συγγραφέας δεν παίζει με τις λέξεις. Τις κάνει ανάσες και σπαράγματα. Ποίηση και μουσική. Αφήγηση σε παρελθόν και παρόν. Η ελληνική γλώσσα, κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη μιας συγκλονιστικής γραφής, ενώνει τον αρχαϊκό μύθο της Αντιγόνης με το τραγούδι του νεκρού αδερφού και τις ιστορίες των γυναικών. Λευτερωμένες πια, αποκαλύπτουν τα τελευταία μυστικά…
Μυθιστόρημα, Εντύποις, 2018, 240 σελ.
Εμένα μου το ‘παν τα πουλιά – Γεωργία Καλαμποκά
“Ένα σμάρι μαύρα πουλιά. Μαζί και η λησμονημένη μουσική. Και ποιος θα πει, πως ήταν εκείνη, που πήρε την απόφαση; Τα ταξίδια είναι που έρχονται απροσκάλεστα και σε συναντούν κάποιο πρωινό. Συνήθως φθινοπώρου”.
Η Αρετή θα ξεκινήσει για το ταξίδι ωδή και χρέος στη μνήμη. Θα ζωντανέψει τη φωνή της μητέρας της Αντιγόνης: “Να σκούξω θέλω. Να βγάλω φωνή μεγάλη και να χαθώ στη νύχτα. Φυλακή. Όλη η ζωή μου είναι φυλακή”. Της Ισμήνης: “Εγώ έκλαιγα, και η Αντιγόνη μ’ έλεγε. “Μην κλαις τώρα Ισμήνη, κάνε καρδιά να μη χαίρονται αυτοί”. Της γιαγιάς της Μαριώς, της Μυρτούς, της Ιωάννας…
Μανάδες, κόρες, αδερφές, αγαπημένες. Γυναίκες που μιλούν για βίαιες συλλογικές και προσωπικές ιστορίες. Κάποιες σημαδεμένες για πάντα, χωρίς γιατρειά κι άλλες, έχοντας πληρώσει το τίμημα, σφίγγουν τα χείλη και συνεχίζουν όρθιες ως το τέλος. Χώμα, φωτιά, αίμα, δάκρυα, συντριβή αλλά και περηφάνια, πείσμα, έρωτας, ουρανός και όνειρα. Η Ελλάδα και η ιστορία της. Απ’ τις αρχές του 20ού αιώνα – τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον Εμφύλιο, τα στοιχειωμένα μετεμφυλιακά χρόνια έως τη Μεταπολίτευση.
Η συγγραφέας δεν παίζει με τις λέξεις. Τις κάνει ανάσες και σπαράγματα, ποίηση και μουσική, αφήγηση σε παρελθόν και παρόν. Δεμένες στην ανέμη της γραφής της οι ιστορίες ζωντανεύουν και μας αποκαλύπτουν, λευτερωμένες πια, τα τελευταία μυστικά…
Μυθιστόρημα, Εντός, 2011, 327 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εντύποις, Εντός, Ατέχνως
