Γιώργος Κουλούρης

Στον Τροπικό του Αιγόκερω – Γιώργης Κουλούρης

Ναυτικά διηγήματα
Νύχτα Μαρτιάτικη και γλυκιά σαν φθινοπωρινή! Νότιο πλάτος εικοσιπέντε, μήκος κοντά στον πρώτο μεσημβρινό. Μπροστά και δεξιά ο Νότιος Σταυρός, πάνω οι πήχεις του Ωρίωνα κι ένας αποσπερίτης όνειρο δευτερόπρυμα. Η πλώ­ρη αφρίζει με δεκατέσσερα μίλια κατά το Σορόκο κι ο νους σκίζει τα κύματα του υποσυνείδητου προς το παρελθόν. Από παιδί θυμούμαι πως με μάγευαν οι νότιες θάλασ­σες και ρουφούσα αχόρταγα κάθε γραφτό, κάθε ιστορία ή θρύλο που μιλούσε γι’ αυτές.

Ποτέ δεν έμαθα το γιατί, αλλ’ αυτό το μισό του πλανή­τη το ’χα συνδυασμένο με το εξωτικό, αυτό που σε γεμίζει με το φόβο τ’ αγνώστου και νοσταλγίες παράξενες μαζί. Κάτι που ποτέ δεν είχα ζήσει. Και τώρα που το ταξίδεψα, το ίδιο εξωτικό το βρίσκω, και το ίδιο συναίσθημα με διακα­τέχει απομεινάρι ίσως του χτες. Απόψε ταξιδευτής της Νοτιάς στοχαστικός, α­κου­μπι­σμένος στην κουπαστή της βαρδιόλας, αφήνω λεύτερο τ’ άλογο της σκέψης να τρέξει πίσω σε θύμησες νοσταλγικές αλλά και πικρές που, πώς να το κάμω, σημαδέψανε τη θα­λασσινή μου ζωή. Ένα ανεμολόγιο, ζωγραφισμένο στον πίνακα της τιμο­νιέρας, μάθημα σ’ ένα νέο ναυτίλο που μόλις τέλειωσα, ήτανε αρκετό για να με φέρει χρόνια πίσω.

Μυστήριο στ’ αλήθεια τ’ ανθρώπου ο νους, αφού από μια χαραμάδα σ’ αφήνει να δεις την περασμένη σου ζωή, γυρίζοντας κατά κά­ποιο τρόπο το χρόνο αντίστροφα. Μικροί-μεγάλοι τόνε φωνάζανε καπετάνιο, χωρίς να ’ναι, άσχετο αν τ’ αξιζε και με το παραπάνω. Γνώρισε την καραβίσια γέφυρα στα τέλη μιας πολυταξιδεμένης ζωής, ρεγάλο πες για τη μεγάλη ναυτοσύνη του. Όλοι τότε, από­πειροι μιας θαλασσινής καριέρας τον είχανε για δάσκαλο.

Κι εγώ έτσι τον πίστευα. Μικρός, πιο μικρός απ’ όλους έ­νιωσα φόβο κοιτάζοντάς τον, όπως όταν πρωτοπήγα στο σκολειό, το δάσκαλο…”
(Απόσπασμα από τις “Θύμησες του Νότου”)

Διηγήματα, Άλφα Πι, 2010, 144 σελ.

Πρωτέας και Λεβιάθαν – Γιώργος Κουλούρης

Στα χρόνια που ακολούθησαν την πρώτη μου ναυτολόγηση είχα γίνει κοινωνός άπειρων ανθρώπινων ιστοριών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το αλμυρό στοιχείο λειτουργούσε εξαγνιστικά, σαν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ, για να ξεπλύνει ανομήματα και να γιατρέψει κουσούρια τα οποία, κακά τα ψέματα, όλους μάς ακολουθούνε σαν βαριές και σκοτεινές σκιές, που καταντούν εφιάλτες τα μοναχικά και στείρα νυχτέρια στη στενή κουκέτα.

Είχα την εντύπωση ότι μετά από μια τέτοια εξομολόγηση οι σχέσεις γίνονταν πιο απλές και συνάμα πιο ζεστές, πιο ανθρώπινες, γιατί παραχωρούσανε χώρο στην οικειότητα, έτσι όπως συνέβαινε εκείνα τα χλιαρά γλυκερά βράδια στις πρύμες των καραβιών, σαν πλέαμε στις ζώνες των τροπικών αραδιασμένοι απάνω στους μουσαμάδες του τέσσερα ή του τρία, ανάλογα από πού φύσαγε, για ν’ αποφεύγουμε το καυσαέριο της τσιμινιέρας. Ανταλλάσσαμε τις ιδέες και τα ντέρτια μας, γαρνιρισμένα με το καυσαέριο, γιατί τελικά δεν τ’ αποφεύγαμε, σαν επιδόρπιο του λιτού μας δείπνου.

Νουβέλα, Αλεξάνδρεια, 2017, 128 σελ.