Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε ως καθηγήτρια στη μέση εκπαίδευση. Ασχολήθηκε με το μαθητικό θέατρο. Γράφει σε έντυπα του επαρχιακού τύπου της γενέτειράς της Κεφαλονιάς. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές «Σήματα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2007), «Οι περιπατητές» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2009), «Δορυφορήματα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2011), «Χρόνος ο ακέραιος» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2013), «Αλμύρα» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2014) και «Παραστάσεις» (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2018).
Σήματα (2007), Γαβριηλίδης
Οι περιπατητές (2009), Γαβριηλίδης
Δορυφορήματα (2011), Γαβριηλίδης
Χρόνος ο ακέραιος (2013), Γαβριηλίδης
Αλμύρα (2014), Γαβριηλίδης
Παραστάσεις (2018), Γαβριηλίδης
Διηγήματα
Όσα παίρνει ο χρόνος (2021), Ιωλκός
Όσα παίρνει ο χρόνος – Χαρά Πρεβεδώρου
Διηγήματα
Διηγήματα εμπνευσμένα από το περιβάλλον και τους ανθρώπους της Κεφαλονιάς, ιδιαίτερης πατρίδας της συγγραφέως, στα οποία διακρίνεται ο ιδιόρρυθμος, φιλοπαίγμων χαρακτήρας των συμπατριωτών της. Βασικό γνώρισμά τους είναι η ανάμειξη του δραματικού με το ευτράπελο στοιχείο, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή· αφήνοντας την αψάδα της στο αισθητήριο της γεύσης του αναγνώστη. Πολλά αναφέρονται στο παρελθόν και η ιστορία τους αναπτύσσεται με την πείρα του παρόντος· άλλα πάλι έχουν προσωπικό τόνο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι μυθοπλασία.
Διηγήματα, Ιωλκός, 2021, 240 σελ.
Σήματα – Χαρά Πρεβεδώρου
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2007, 80 σελ.
Οι περιπατητές – Χαρά Πρεβεδώρου
«Τυποποιήσεις ή διαλογισμοί ενός κριτικού»
…
Υπάρχει και η γενιά των σκόρπιων,
τρίμματα στο ποιητικό σύμπαν,
όπου με υπολογισμούς τα βρίσκουμε
βάσει των αστεριών
ή δεν τα βρίσκουμε.
Θα καταλήξω εντούτοις πως ετούτος κάτι λέει
και είν’ αυτό σχολή από μόνο του,
νομίζω.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2009, 64 σελ.
Δορυφορήματα – Χαρά Πρεβεδώρου
Σύννεφα αποπλανώνται στις κορφές της πόλης
όπου τα ξεκοιλιάζουν σίδερα κεραίες και ηλιακοί.
Η βροχή πέφτει σαν χρόνος πάνω μας όξινη,
μας αναλιώνει,φαίνεται ο πηλός.
Τίποτα δε φυτεύει η βροχή της πόλης
κάνει του χρόνου τα καμώματα,
φράζει διεξόδους,σβήνει φώτα
και περνάει,
αυτό κυρίως.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2011, 58 σελ.
Χρόνος ο ακέραιος – Χαρά Πρεβεδώρου
Ο σαρκασμός, η διακριτική ειρωνεία, το άλγος χωρίς νόστο, τουλάχιστον προφανή, η ποίηση, ο χρόνος, το απόλυτο τώρα. Η καινούργια συλλογή της δοκιμασμένης ποιήτριας Χαράς Πρεβεδώρου αντηχεί τον μέσα κόσμο, που τείνει να κυριαρχήσει στα πάντα. Αλλά όχι· η εξέλιξη της ζωής χρειάζεται σύνθεση μετά την -επώδυνη έστω- αντίθεση.
«Λύτρα»
Η ποίηση ως λύτρα
πού ξανακούστηκε.
Σώθηκαν, λέει, τραγουδώντας Ευριπίδη
ανάμεσα σ’ εχθρούς,
καθώς ζητιάνευαν στις πόρτες για ψωμί
ή μπρος στις τράπεζες εζωγρημένοι.
Πώς να αισθάνθηκε ο Ποιητής
ως ποιητής πραγματικής ζωής
χάρη στη μίμησή της
με τέτοιον στέφανο στο μέτωπό του
και με φιλήματα βαριά στα χέρια;
Μπορεί και ενοχές
για όσους δε σώθηκαν.
Επίσης σκέπτομαι το τώρα
κι ότι ο χρόνος μεταφέρει σημασίες,
να παίζουνε οι ποιητές τα σοβαρά παιχνίδια τους.
Μπροστά στις τράπεζες ξανά
ανάμεσα σ’ εχθρούς ξανά
έχουμε πλήθος ποιητών να τραγουδήσουμε,
αν τέτοια ακόμη κατορθώνει η ποίηση.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2013, 68 σελ.
Αλμύρα – Χαρά Πρεβεδώρου
ΤΟΠΙΟ
Τόση γαλήνη…
Ο ουρανός ολάνοιχτος
σαν έτοιμος να δείξει τα απόκρυφά του.
Η θάλασσα σαν να προσμένει έρωτα,
ανάσκελα.
Τα βράχια ιριδίζουν.
Ως προς την κίνηση,
ο ήλιος κατεβαίνει το βουνό
και δυο χελιδόνια γράφουν το σχήμα του απείρου,
ξένοιαστα, τίποτα δραματικό.
Δεν είμαι της περιγραφής,
θέλω να πέφτει λίγο δράμα καταμεσής,
που να δρα ύπουλα
και να υπονομεύει τις εικόνες
ή αίφνης να τις ανατρέπει.
Κοιτάζω γύρω, τίποτα δραματικό.
Κι εγώ, με τις αισθήσεις παλιωμένες,
με την ψυχή να ‘χει ρουφήξει θλίψη
όπως σφουγγάρι το πικρό θαλασσινό νερό,
αφήνω τις εικόνες άστοχες.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2014, 70 σελ.
Παραστάσεις – Χαρά Πρεβεδώρου
ΑΜΛΕΤ
Έχει κοινά με τον δικό μας τον Ορέστη.
Κι οι δυο τους ζήσανε σε βλοσυρά ποιήματα,
τότε που τα παλάτια
ήταν το σκηνικό ανθρώπινων παθών
κι ο θόρυβος του γύρω κόσμου
ήταν μονάχα μακρινή υπόκρουση.
Και των δυονών σκοτώσαν τον πατέρα
κι ευθύς οι προηγούμενες γενιές
που ήπιαν αίμα,
τους άπλωσαν τα σαρκοβόρα χέρια τους.
Τους τσάκισε ο φόρος του αίματος,
το άλλο όνομα των φόνων.
Ο ένας καμωνόταν τον τρελό,
μπορεί και να ’ταν·
ο άλλος ήταν και δεν ήταν·
κανείς δεν παίζει με την τρέλα,
σαν την επικαλείσαι, σου κολλάει.
Κι οι δυο τους βλέπανε φαντάσματα,
τον εαυτό τους μ’ άλλη όψη,
όπου μπερδεύεται ο αδικητής με τον αδικημένο,
όπως συμβαίνει στα κακά τα όνειρα.
Κι οι δυο με μια χλομή χαμένη νιότη,
όπως το θέλησαν οι κραταιοί δημιουργοί τους.
Μόνο που του Δανού το τέλος πιο αιώνιο,
γιατί δεν έζησε, μα πέθανε μ’ αυτήν τη νιότη.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2018, 56 σελ.
Πηγές: Biblionet, Γαβριηλίδης, Ιωλκός
