Κώστας Αρκουδέας

Η νόσος της αδράνειας – Κώστας Αρκουδέας

και άλλες ιστορίες


Ιστορίες που μιλούν για την αστική ζούγκλα και την απόδραση απ’ τον παλιό μας εαυτό, για τους χειμώνες στην πόλη και τα καλοκαίρια στα νησιά, για την ανάγκη του μύθου που παραμένει ισχυρότερος από την αμφιβολία και για πολλά άλλα. Πίσω από κάθε αφήγηση κρύβεται ένας μικρός ή ένας μεγάλος κύκλος ζωής.

Διηγήματα βραδείας ωρίμανσης πορευόμενα απ’ το τέλος προς την αρχή. Στην κορυφή δεσπόζει «Η νόσος της αδράνειας», γεννημένη σε συνθήκες εγκλεισμού λόγω της πανδημίας, και στη βάση το «Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϊ να περιμένει», εμπνευσμένο από μια εποχή αλλαγών και ελπίδας.

Ένα βιβλίο για την μαγεία της γραφής, που μας αποκαλύπτει τι κρύβεται πίσω απ’ το προφανές, το αναμενόμενο, και μας ταξιδεύει στο χρόνο επιτρέποντάς μας να αφουγκραστούμε τον κόσμο σαν συνεχές παρόν.

Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2021, 352 σελ.

Επικίνδυνοι συγγραφείς – Κώστας Αρκουδέας

Από την πληθώρα των απαγορευμένων βιβλίων που εμφανί­στηκαν τους τελευταίους δύο αιώνες νιώθει κανείς πως κάτι έχει αλλάξει. Λες και μια ομάδα προικισμένων με εξαι­ρετικές ικανότητες ανθρώπων έβγαλε ξαφνικά γλώσσα, αμ­φισβητώντας θέματα τα οποία μέχρι πρότινος θεωρούνταν ταμπού. Συγγραφείς που κρίθηκαν επικίνδυνοι και τιμωρή­θηκαν από τους φύλακες της μιας και μοναδικής αλήθειας – της σιωπής των τυράννων. Αναιδείς Ρώσοι σαν τον Λέο­ντα Τολστόι και τον Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, αθυρόστομοι Ιρ­λανδοί σαν τον Όσκαρ Ουάιλντ και τον Τζέιμς Τζόυς, Λατι­νοαμερικάνοι αντάρτες σαν τον Πάμπλο Νερούδα και τον Χούλιο Κορτάσαρ, Νοτιοαφρικάνοι ακτιβιστές σαν τον Α­ντρέ Μπρινκ και τη Ναντίν Γκόρντιμερ, διαβόητοι αιρετικοί σαν τον Φραντς Κάφκα και τον Σαλμάν Ρούσντι, ασύδοτοι πορνογράφοι σαν τον Ντ. Χ. Λώρενς και τον Βλαντίμιρ Να­μπόκοφ, ψευδοπροφήτες του μέλλοντος σαν τον Άλντους Χάξλεϋ και τον Ρέυ Μπράντμπερυ, γνωστοί εξωμότες σαν τον Ηλία Πετρόπουλο.

Πέντε ήπειροι, τέσσερα είδη λογοκρισίας, τρεις χρόνοι, δύο αντίθετοι πόλοι και μια αρμαθιά από λογοτέχνες συν­θέτουν αυτό το ευρηματικό παζλ. Η τέχνη συγχωνεύεται με την πραγματικότητα σε έναν απέραντο κυματισμό. Οι ζωές των συγγραφέων εμφιλοχωρούν στα κείμενά τους σχηματί­ζοντας διαφορετικές στρώσεις ανάγνωσης, με συνέπεια να έχει κανείς την αίσθηση ότι διαβάζει όχι ένα αλλά πολλά βιβλία συγχρόνως.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2019, 592 σελ.

Τα κατά Αιγαίον πάθη – Κώστας Αρκουδέας

Ο Γιώργος Ρώμας φτάνει στη Θήρα λίγο μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Σκοπεύει να κάνει ένα μικρό πέρασμα από το νησί και να συνεχίσει την περιήγησή του, αλλά τελικά θα μείνει πολύ περισσότερο. Κοιτάζει τώρα τη χαρακιά που του έχει αφήσει: ένα βαθύ αυλάκωμα που γίνεται πιο έντονο όταν χαμογελάει. Όσο βαθύ και αν είναι, όμως, δεν συγκρίνεται με τα σημάδια μέσα του, που δεν διαφέρουν από αυτά της Σαντορίνης.

Τα κατά Αιγαίον πάθη ξεκινούν σαν μια ανέμελη περιπλάνηση στα αιγαιοπελαγίτικα νησιά και καταλήγουν να εξερευνούν τις πιο σκοτεινές πτυχές των ερωτικών σχέσεων. Ένα μυθιστόρημα βιωματικό, σχεδόν αυτοβιογραφικό, με ήρωες που ο συγγραφέας γνώρισε κατά τη διάρκεια της μακράς παραμονής του στη Θήρα. Πολυπρόσωπη εξιστόρηση με βασικό πρωταγωνιστή τον Μπαλή, που γοητεύει τον αφηγητή με το πάθος του για ζωή. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές, ωστόσο, είναι τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Η θάλασσα του Αιγαίου, άγρια και απρόβλεπτη, ο άνεμος που συνομιλεί με τις καρδιές των ανθρώπων, τα ηφαίστεια που κοχλάζουν, έτοιμα ανά πάσα στιγμή να εκραγούν, και τέλος, το αλάτι της γης που πέφτει στις πληγές των ηρώων και τις καίει.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2017, 304 σελ.

Το τραγούδι των τροπικών

Με το βλέμμα της ψυχής του είδε παρσήδες με φανταχτερά ρούχα, κούληδες και μαχαραγιάδες, βρήκε δαμασκηνούς αυτοκράτορες λησμονημένους στο μια φορά κι ένα καιρό, ευφράνθηκε μυρωδιές μπαχαρικών, αναζήτησε στο κορμί του ουρανού χαμένες ψυχές ανθρώπων, ξαπόστασε στα κοραλλένια υπνοδωμάτια μιας παγωμένης θάλασσας πλάι στις νύμφες του Ποσειδώνα… Όρθωσε το μέτωπό του. Προς στιγμή νόμισε πως μια γυναίκα απομακρύνθηκε από κοντά του περπατώντας γυμνή στη μέση του σκονισμένου δρόμου. Φάνηκαν να λάμπουν στον ήλιο τα στιλπνά μαύρα μαλλιά της καθώς χύνονταν μακριά ως τη μέση της, οι λεπτοκαμωμένοι της ώμοι καθώς λικνίζονταν κυματιστά και οι σφιχτοί της μηροί καθώς γυάλιζαν μπρούντζινοι στο φως σαν το ποιητικό γλυπτό ενός τρελά ερωτευμένου καλλιτέχνη.
“Η ζωή είναι μια ωραία επαναλαμβανόμενη στιγμή” μονολόγησε.
Τίναξε το κεφάλι του. Η άκαμπτη πέτρινη πολιτεία σταθεροποιήθηκε ξανά μπροστά του. Αναστέναξε. Σηκώθηκε βαριά και συνέχισε το δρόμο του. Ήταν ο συγγραφέας Ιάκωβος Δόξας, μόνος, ξεχασμένος σε ένα καλοκαίρι χωμένο βαθιά στην άμμο του χρόνου.

Και πρόσεχε να μην πετρώσεις

“Τώρα συγκινούμαι όλο και πιο αραιά, όλο και πιο δύσκολα. Έχει αρχίσει να μουδιάζει κάτι μέσα μου. Δεν είναι οργανικό, όπως η σκλήρυνση κατά πλάκας, λόγου χάρη. Άλλο είναι, πιο ύπουλο, τρομακτικό. Κάτι από την καρδιά και το μυαλό μου. Λες να ‘ναι η ιδέα μου;”
Η αγωνία της Δέσποινα εκφράζει το φόβο των ανώνυμων γυναικών, που βλέπουν τη ζωή να γλιστράει μέσ’ από τα χέρια του. Η κραυγή της γίνεται και κραυγή τους, πορεία της πορεία τους. Η αφήγησή της συντονίζεται με την πρόσφατη ελληνική ιστορία κι έχει δύο όψεις: από τη μια είναι η καθημερινότητα που κυλάει γεμάτη μικρές και μεγάλες εντάσεις, από την άλλη το πεπρωμένο που εμφανίζεται κάθε φορά απρόβλεπτα. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι το πείσμα μιας γυναίκας που αντέχει στις αναποδιές και βρίσκει το θάρρος να σαρκάζει.

Ποτέ τον ίδιο δρόμο

Η Βιργινιώ περνούσε ώρες μαζί του μαθαίνοντάς τον να γράφει και να διαβάζει. Τα αγαπημένα του αναγνώσματα ήταν οι περιπέτειες των μεγάλων ταξιδευτών και ιδιαίτερα του Ιμπν Μπατούτα, που είχε γεννηθεί την ίδια μέσα με αυτόν: 24 Φεβρουαρίου. Ο Μαροκινός είχε διανύσει μια τεράστια απόσταση, κι αυτό επειδή είχε σαν αρχή να μην κάνει τον ίδιο δρόμο δεύτερη φορά.
“Ποτέ τον ίδιο δρόμο δεύτερη φορά;” ρωτούσε τη δασκάλα του.
“Ποτέ”, του απαντούσε η Βιργινιώ. “Συνάντησε βασιλείς και σουλτάνους, αλλά ο μόνος που τον γοήτεψε ήταν ένας σούφι που έτρωγε ψάρια από τους βάλτους”.
“Και πώς άρχισε να ταξιδεύει;”
“Μετά από ένα όνειρο. Είδε ότι πετούσε πάνω σ’ ένα πουλί. Το πουλί τον πήγε σε μια μεγάλη σκοτεινή πόλη. Την Ανατολή.”
Ο Σαζ, παιδί καταραμένου αγιογράφου από την Πρίγκιπο, ξεκινά ένα παράτολμο ταξίδι που θα τον οδηγήσει στα βάθη της Αφρικής -μέχρι το τέλος του κόσμου. Στο δρόμο του θα γνωρίσει τον έρωτα, τον πόνο, τη φιλία, την προδοσία, την τρέλα, το θάνατο. Η πορεία του είναι αγωνιώδης προσπάθεια ενός ανθρώπου να φτάσει στην κάθαρση και στη συνείδηση του βαθύτερού του εαυτού.

Όλες οι μέρες Κυριακή

Αλήθεια, ποια σχέση μπορεί να έχει ο αλιέας που ακολουθεί τα ίχνη του Τζιμ Μόρισον με τον μανάβη που συναντάει τη σύντροφο της ζωής του στη λαϊκή της Καλλιδρομίου; Ο γκαντέμης πιανίστας με τον Πρώσο αξιωματικό; Ο φιλόλογος που λατρεύει τον Πεσόα με την ηθοποιό που εκστασιάζεται βλέποντας την εικόνα της Παναγιάς του Χάρου; Ποια είναι η λεπτομέρεια που σε κρατάει στη ζωή και ποια από τα ταξίδια μας έχουν για προορισμό την Εδέμ; Πώς συνυπάρχουν το τρένο για το Κατμαντού με τη Βιλιοθήκη των Παρισίων; Το τραγούδι που ακούς ένα πρωτομαγιάτικο απόγευμα με μια τρεχάλα πάνω σε βρεγμένες πευκοβελόνες; ‘Ενα οδοιπορικό στο πουθενά με τον τράγο του απέναντι διαμερίσματος; Ο σκελετός που βρίσκουν οι αρχαιολόγοι στον ποταμό Σενεγάλη με το φράγμα της Καραϊβικής; Ο άντρας που γράφει νουβέλες τρόμου με το αερικό που μαζεύει τις πρωινές δροσοσταλίδες;
Όλες είναι ιστορίες που πιάνει στα δίχτυα του ένας μοναχικός αλιέας. Ιστορίες με συχνά απρόοπτο τέλος, που κινούνται στη λεπτή αλλά ευδιάκριτη γραμμή μεταξύ του κόσμου των πέντε αισθήσεων και ενός άλλου όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν.

Αναζητώντας την ιδανική γυναίκα

Όταν έχεις υπογράψει συμβόλαιο με τη μοναξιά, η οποία παύει να είναι επιλογή ή ανάγκη, και η ψυχή πάλλεται για πάθος, ονειρεύεσαι το ιδανικό, που ό,τι περικλείει είναι γένους θηλυκού: σαγήνη, συντροφικότητα, αγάπη, ευτυχία. Η αναζήτηση μεταμορφώνει τη ζωή σε φλόγα για την κατάκτηση μιας γνώσης τόσο προσωπικής, τόσο εσωτερικής, τόσο ολοκληρωτικής που θαμπώνει, εξαϋλώνει και σκορπίζεται σε όλο μας το είναι. Ο άνθρωπος αναζητά τον ιδανικό σύντροφο, το alter ego, την ψυχή που θα δώσει φωνή στη δική του ψυχή· ο δημιουργός αναζητά τη μούσα που θα του χαρίσει την έμπνευση και θα πάρει ως αντάλλαγμα την αφοσίωση· η ανθρώπινη ύπαρξη αναζητά τη γνώση σ’ ένα πρόσωπο, σ’ έναν τόπο, σε μια Καλλίστη- σε μια γη, κράμα παρθενικής αγνότητας και αρχέγονης σοφίας, που η αχνιστή λάβα του ηφαιστείου της μπορεί να κάψει τα πάντα.
Μια επιστολική νουβέλα όπου το μακρύ ταξίδι της αναζήτησης, ίσως αυτής του ιδανικού, φέρνει την ανατροπή. Ένα γράμμα που δε θα επιστραφεί ποτέ με την ένδειξη “άγνωστος παραλήπτης”.

Ο πειρατής

Ένας άντρας ταράζει την καλοκαιρινή γαλήνη στην Αμοργό. Το παρελθόν του κρύβει μυστικά, το μέλλον του εκπλήξεις. Ο έρωτας και το συμφέρον ξεκλήρισαν κάποτε μια ολόκληρη οικογένεια. Η κοινωνία τον ανέθρεψε με το μίσος και το νόμο της εκδίκησης.
Όμως εκείνος είναι ανατρεπτικός. Προσπαθεί να κλείσει τις παλιές πληγές και ονειρεύεται να βρει στη γυναίκα την ουσία της ύπαρξης. Και αν πρέπει να ξεπληρώσει κάτι, δεν είναι τα χρέη και οι επιθυμίες των άλλων, όσα οφείλει στον εαυτό του.
Σαν ληστής από τη θάλασσα, εισβάλλει στην καθημερινή ζωή μιας οικογένειας και κλέβει το μερίδιο της ευτυχίας που του αναλογεί.

Ο Μεγαλέξανδρος και η σκιά του

Ιστορικό μυθιστόρημα
Το καλοκαίρι του 327 π.Χ. ο Αλέξανδρος, έχοντας καταλύσει την Περσική Αυτοκρατορία και κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος τού τότε γνωστού κόσμου, θυσίασε στην Αθηνά και ξεκίνησε την τελευταία του εκστρατεία: την κατάκτηση της Ινδικής. Κοντά στην πόλη Τάξιλα συνάντησε ένα σοφό Ινδό, τον Κάλανο, ο οποίος αποφάσισε να τον ακολουθήσει και να γίνει η σκιά του. Ο Κάλανος παρακολούθησε νηφάλια τα συνταρακτικά γεγονότα στην Ινδική: τις μάχες, τις νίκες, την άρνηση του στρατεύματος να συνεχίσει, τις ίντριγκες, την πλεύση στον ποταμό Ινδό, το βαρύτατο τραυματισμό του Αλέξανδρου στην ακρόπολη των Μαλλών, την πορεία στην τρομερή έρημο της Γεδρωσίας, τον έρωτα του Μακεδόνα στρατηλάτη για τη Ρωξάνη. Τον ακολούθησε και στην επιστροφή του στην Περσία και μοιράστηκε το όραμά του για τη δημιουργία ενός τεράστιου πολυθρησκευτικού, πολυπολιτισμικού κράτους, όπου θα κυβερνούσαν όχι μόνο οι Έλληνες αλλά οι άριστιο ανεξαρτήτως φυλής. Στο μυθιστόρημα δίνεται βήμα λόγου όχι μόνο στον Κάλανο και στον Αλέξανδρο αλλά και σε γνωστούς και άγνωστους Μακεδόνες, Πέρσες, Έλληνες, Ινδούς, για να φωτιστεί από διαφορετικές γωνίες η εποχή και, κυρίως, η πυρετική προσωπικότητα του Αλέξανδρου που η Ιστορία τον ονόμασε Μέγα. Ο Αλέξανδρος πέθανε στη Βαβυλώνα το 323 π.Χ. σε ηλικία 33 χρονών – αλλά ζει ακόμη.

Ο αριθμός του Θεού

Όταν ο Ραλφ Άντερχιλ, ερευνητής στο ΜΙΤ της Βοστόνης, ανοίγει την πόρτα, περιμένει ν’ αντικρίσει τη γυναίκα της ζωής του, Έμιλυ Πέιν, που έρχεται να μαζέψει τα πράγματά της, αποφασισμένη να φύγει για πάντα από κοντά του. Μπροστά του, όμως, βλέπει να σωριάζεται αιμόφυρτος ο συνάδελφός του, Χένρυ Σάλμαν. Πριν χάσει τις αισθήσεις του, εκείνος του κάνει μιαν αποκάλυψη. Στον υπολογιστή του εργαστηρίου τους έχει εμφανιστεί ο επόμενος Μεγάλος Πρώτος Αριθμός. Παραδόξως, αποτελείται μόνο από τα ψηφία 4 και 7. Πίσω τους φαίνεται να υπάρχει δομή κι ένα κρυμμένο μήνυμα από μιαν ανώτερη οντότητα που επιθυμεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους. Τη στιγμή που ολόκληρος ο πλανήτης δοκιμάζεται από ασυνήθιστα φαινόμενα και ανεξέλεγκτες φυσικές καταστροφές, ο Ραλφ και η Έμιλυ προσπαθούν να διαλευκάνουν το μυστήριο του αριθμού και συγχρόνως να λύσουν το γρίφο της σχέσης τους. Κι ενώ κάποιοι πιστεύουν ότι η Μέρα της Κρίσης πλησιάζει, κάποιοι άλλοι ανησυχούν για κάτι ακόμα χειρότερο…

Τα σιγκλάκια

Μικρές ιστορίες
Τα ροκ γκρουπ και οι μοναχικοί αοιδοί έχουν το συνήθειο να παύουν για λίγο τις δραστηριότητές τους και να κάνουν έναν απολογισμό της πορείας τους. Συχνά, το αποτέλεσμα της εν λόγω ανάπαυλας είναι η κυκλοφορία μιας ανθολογίας με επιλεγμένα από τους ίδιους τραγούδια, που αποδίδεται στο κοινό με την ονομασία “The singles”. Τα μεμονωμένα, τα ξεχωριστά τους τραγούδια.
Μπορεί να πράξει κάτι αντίστοιχο ένας συγγραφέας; Ειδικά αν η επιλογή του αφορά κείμενα που βρίσκονται σε εξαντλημένα στην πλειονότητα έργα του; Ή, ακόμα, σε σπάνια βιβλία του, όπως το Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει, τα οποία αποτελούν τρόπον τινά συλλεκτικά αντικείμενα;
“Τα σιγκλάκια” είναι μικρά σε έκταση αυτοτελή κείμενα που δίνουν το στίγμα μιας πορείας η οποία ξεκίνησε το 1986 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παράλληλα, αποτυπώνουν το κλίμα μιας εποχής, που ενώ ξεκίνησε φωτεινά, ανάλαφρα σχεδόν, άρχισε σταδιακά να χάνει το χρώμα της, για να οδηγηθεί τελικά στην αναδίπλωση.
Πρώτη πλευρά
1. Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει (1986)
2. Νέα Υόρκη – που να πάρει ο άνεμος (1986)
3. Ιστορίες της πόλης (1987)
4. Μουσική των νησιών (1987)
5. Άνιμα (1987)
6. Το μοναδικό ταμπού (1988)
7. Το ύφος του Οδυσσέα (1988)
8. Τα άχραντα των αχράντων μυστηρίων (1988)
Δεύτερη πλευρά
1. ” Γκολφ ” (1995)
2. Έι, Τζο (1995)
3. Όταν ήμουν μικρός με φωνάζαν Τσίρο (1995)
4. Ο αλιέας και ο ψαράς (2000)
5. Ο Πρώσος αξιωματικός (2000)
6. Όλες οι μέρες Κυριακή (2000)
7. Φημίζονται για την ομορφιά τους (2009)
8. Η κλοπή του Μπιγκ Μπεν (2009)
Τα σιγκλάκια του 1986 περιλαμβάνονταν στη συλλογή διηγημάτων “Άσ’ τον Μπομπ Μάρλεϋ να περιμένει”. Τα σιγκλάκια του 1987 στην τριλογία “Η πόλη με τα χίλια πρόσωπα”, και του 1988 στο μυθιστόρημα “Το τραγούδι των τροπικών”. Τα σιγκλάκια του 1995 περιλαμβάνονταν στην ανανεωμένη επανέκδοση από “Το τραγούδι των τροπικών”, και του 2000 στη συλλογή διηγημάτων “Όλες οι μέρες Κυριακή”. Με εξαίρεση την τελευταία συλλογή, τα παραπάνω βιβλία δεν διατίθενται πλέον στην αγορά. Το διήγημα “Φημίζονται για την ομορφιά τους” είναι αδημοσίευτο, ενώ “Η κλοπή του Μπιγκ Μπεν” δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία την ημέρα των εγκαινίων του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης.

Παράφορο πάθος

Η γυναίκα κάρφωσε τα μάτια της πάνω του. Μέσα στο πλήθος τον ξεχώρισε και τον απομόνωσε.
Ένας άντρας, μια γυναίκα. Για εκείνον είναι η αιώνια μούσα και ερωμένη. Για εκείνην αποτελεί τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, αυτόν που νόμιζε ότι ποτέ δε θα γνώριζε. Ζουν το απόλυτο πάθος. Νιώθουν έναν ακατάλυτο δεσμό. Τα σώματά τους μιλούν την ίδια γλώσσα. Όμως η ζωή, με τις μικρές της παγίδες, θα τους οδηγήσει σε μεγάλα λάθη: έριδες, αμφιβολίες, αναζητήσεις, ερωτηματικά, παιχνίδια ρόλων, παρανοήσεις και υπεκφυγές. Χωρίζουν. Ξαναβρίσκονται τυχαία δεκατέσσερα χρόνια μετά, μια καλοκαιρινή νύχτα, στο γεμάτο κόσμο θέατρο της Επιδαύρου. Κατά τη διάρκεια της παράστασης αναβιώνουν στο μυαλό τους οι μέρες του έρωτά τους. Η συνάντησή τους μοιάζει αναπόφευκτη και όλα είναι ανοιχτά… Θα ξαναζήσουν όπως και τότε τη φωτεινή ένωση του ενός; Ή σαν σκιές που βγήκαν για λίγο στο φως θα χαθούν ξανά στο σκοτάδι;
Μια θυελλώδης ερωτική ιστορία που εξελίσσεται σε μια βαθιά υπαρξιακή περιπέτεια.

Η πολύχρωμη σβούρα

Μια ιστορία για τη μεταδοτική δύναμη της αισιοδοξίας
Ο μικρός Αλέξης ανεβαίνει στη σοφίτα που ζούσε ο παππούς του. Εκεί, μέσα σε ένα σεντούκι γεμάτο παιχνίδια, ανακαλύπτει μια χρωματιστή σβούρα.
Όταν την παίρνει στα χέρια του, η σβούρα λάμπει και σκορπίζει γύρω της χρώματα.
Ο Αλέξης γίνεται πολύχρωμος.
Το ίδιο συμβαίνει και με όποιον έρχεται σε επαφή με την πολύχρωμη σβούρα.
Αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει θα αλλάξει τη διάθεση του σπιτιού του, του σχολείου του, της πόλης του αλλά και του κόσμου όλου.
Η ιστορία μιλάει για τη μεταδοτική δύναμη της αισιοδοξίας και τη ματιά των παιδιών που βλέπουν έναν κόσμο πιο όμορφο, πιο ζωντανό και πιο λαμπερό από εκείνον που αντιλαμβάνονται οι μεγάλοι.

Και τώρα δεν είναι αργά

Ειδική έκδοση συλλεκτική
Εικονογραφημένη επιστολική νουβέλα, συλλεκτική έκδοση με 5 γνήσια χαρακτικά
Από την Τραχήλα της Έξω Μάνης μέχρι το τελευταίο κυκλαδονήσι, την Αμοργό, με ενδιάμεση στάση στην Αθήνα. Μια κόκκινη γραμμή, κατακόκκινη, ξεκινά από τη δεκαετία του ’50 και φτάνει στη σημερινή εποχή. Κοινή διαπίστωση: τα λάθη παύουν να διαιωνίζονται όταν παύουν να υπάρχουν οι άνθρωποι που τα διαπράττουν.
Ένας ιδιαίτερος συνδυασμός κειμένου και εικόνας, ή η εικαστική προσέγγιση της γραφής, σ’ ένα βιβλίο όπου ο λογοτέχνης και ο εικαστικός αφηγούνται, με τον τρόπο του ο καθένας, την ίδια ιστορία.
Το βιβλίο αυτό εγκαινιάζει τη σειρά μας “εν-έδρα”, με ιστορίες, στιγμιότυπα και σκηνές από την Ελλάδα του άλλοτε και του σήμερα. Το “Και τώρα δεν είναι αργά” είναι μια επιστολική νουβέλα του Κώστα Αρκουδέα που φιλοτέχνησε με ξυλογραφίες ο Νίκος Σταυρακαντωνάκης.
Πρόκειται για μια εικαστική λογοτεχνική έκδοση, που σε αυτή την εκδοχή της έχει πάρει μορφή συλλεκτική: κυκλοφορεί μόνο σε 30 αντίτυπα, συσκευασμένα το καθένα σε χειροποίητη καλλιτεχνική συσκευασία, η οποία περιέχει, εκτός από το εικονογραφημένο βιβλίο, και έναν φάκελο με 5 αυθεντικές ξυλογραφίες του Νίκου Σταυρακαντωνάκη, επιλεγμένες μέσα από το βιβλίο, αριθμημένες και υπογεγραμμένες από τον ίδιο.

Το χαμένο Νόμπελ

Μια αληθινή ιστορία
Την άνοιξη του 1947, ενώ η Ελλάδα σπαράσσεται από τον Εμφύλιο, ο Νίκος Καζαντζάκης θέτει από κοινού υποψηφιότητα με τον Άγγελο Σικελιανό για το Νόμπελ λογοτεχνίας. Η υποψηφιότητά του συσπειρώνει το συντηρητικό κατεστημένο της εποχής, που βλέπει στο πρόσωπο του Κρητικού συγγραφέα έναν από τους μεγαλύτερούς του εχθρούς. Εναντίον του επιστρατεύονται όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, προκειμένου να αποφευχθεί η βράβευσή του. Από την άλλη, ο Καζαντζάκης προσπαθεί μόνος του για μια δεκαετία να κατακτήσει το Νόμπελ, αντιμετωπίζοντας θεούς και δαίμονες.
Προσωπικές μαρτυρίες, επιστολές, άρθρα, αποσπάσματα από βιβλία και έγγραφα-ντοκουμέντα συνθέτουν ένα πολύχρωμο παζλ, που θα μπορούσε να αποτελεί ένα ευφάνταστο μυθιστόρημα, αλλά δεν είναι παρά η ιστορική αλήθεια. Στο βιβλίο αυτό συναντάμε προσωπικότητες όπως ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης και ο Ρίτσος, αλλά και διάσημους νομπελίστες όπως ο Έσσε, ο Ζιντ, ο Έλιοτ, ο Χέμινγουεϊ και ο Καμύ. Πάνω απ’ όλα, όμως, γινόμαστε μάρτυρες της οδύσσειας του πνευματικού και πολιτικού κόσμου της Ελλάδας στον 20ό αιώνα, που διήλθε μέσα από τις συμπληγάδες των αντιθέσεων και διαμόρφωσε τις συνθήκες των ημερών μας.