Μάρω Δούκα

Φελιτσιτά – Μάρω Δούκα

Κωνσταντίνος Καβουράκης, ούτε με την αίγλη των Παλαιολόγων ούτε με τη λοξή χάρη του κάβουρα, το ταπεινό ενδιάμεσο, το σκυφτό και υποταγμένο, ένας εμποροϋπάλληλος, μια ζωή πάντα στην απέξω. Ύστερα από έναν καβγά με απροσδόκητη τροπή, κάνει στα εξήντα του την ηρωική έξοδο από τη συζυγική εστία στα Σεπόλια και κατρακυλά στο κέντρο της Αθήνας, άνθρωπος του δρόμου από επιλογή, πόσες κατηφόρες αντέχει ο άνθρωπος; Από το καταφύγιό του στην Αιόλου, με τη χαδιάρα γάτα Φελιτσιτά να τρίβεται στα πόδια του, ανακαλύπτει το ξέφρενο γουργουρητό μιας πόλης και των ανθρώπων της. Μοναστηράκι-Θησείο, ζητιάνοι και άστεγοι, τουρίστες και μαγαζάτορες, οι γριούλες της ενορίας, οι σκουπιδοντενεκέδες της επικράτειας, ο αγώνας για το καθημερινό κουλούρι. Η νοσταλγία ροκανίζει τις μέρες του, αυτός και ο εαυτός του, βρόμικος και ανεμοδαρμένος, με τα λάθη, τις αλήθειες και τις πληγές του: τι μένει από τα περασμένα, από σαράντα χρόνια γάμου και τρία παιδιά, όλα καλά και τακτοποιημένα, μόνο αυτός πότε στα ύψη πότε στα τάρταρα, σκοντάφτει και προχωρά, πόσος δρόμος του μένει, άβυσσος το μέσα του ανθρώπου… Εξομολογητικό, γλυκόπικρο, ακαριαία τρυφερό, ένα μυθιστόρημα σαν φευγαλέο χάδι στους ανθρώπους που ραγίζουν αθόρυβα δίπλα μας.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2023, 272 σελ.

Να είχα, λέει, μια τρομπέτα – Μάρω Δούκα

Παραµιλητό, ονειροπόληµα, η χειµαρρώδης εξοµολόγηση µιας γυναίκας από πλατεία σε πλατεία, από γειτονιά σε γειτονιά, από παγκάκι σε παγκάκι. Από το εδώ στο εκεί, από την Αθήνα του σήµερα στην Κρήτη των παιδικών της χρόνων. Ασφαλής µέσα στις φαντασιώσεις της, βέβαιη ότι η ζωή της εξαρτάται από τα µικρά και τα ταπεινά, παίρνει τους δρόµους µε τις τρεις πεθαµένες γιαγιάδες της για συντροφιά: την όµορφη Αφροδίτη, µε τα παραµύθια και τις γητειές· τη Σφακιανή Εργινιά, τη βουνίσια αρχόντισσα µε τα δώρα· την περίλυπη Φιλαρέτη, τη σπουδαγµένη, µε τα ιταλικά και το µαντολίνο της. Εικόνες, σκέψεις, εµµονές, περιπλανήσεις, στόµατα πεινασµένα για ιστορίες, καθείς και το παγκάκι του. Έρωτες, γάµοι, φονικά, πανηγύρια και γεννητούρια, η ορµή του χρόνου, το βουητό της Ιστορίας, πόλεµοι, κακουχίες, ο µόχθος των ανθρώπων. Κατίνα-Κάτια-Κατίγκω, η αµετανόητη Κάκια που ονειρευόταν ότι τρέχει µε το έλκηθρο στο χιονισµένο άγνωστο. Από ένα δυάρι στην Πατησίων, µ’ ένα παγκάκι ορµητήριο, γεννήθηκε ή δεν γεννήθηκε ακόµη, όλα έχει την τέχνη να τα επινοεί. Παιγνιώδης, παθιασµένη, τρυφερή, γλυκόπικρη, µια αφήγηση ποταµός για τη διαχρονική γυναικεία εµπειρία.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2022, 384 σελ.

Πύλη εισόδου – Μάρω Δούκα

Μονόλογος παιχνίδι, στασίδι, αποκούµπι µιας γυναίκας στον προθάλαµο του γήρατος. Ξυπνάει και είναι νέα. Ξυπνάει και είναι γριά. Ανάλογα µε τη διάθεσή της. Με τον ύπνο που έχει κάνει. Στην Αθήνα του σήµερα, όπως τη ζει, όπως την έζησε, όσο την έζησε. Με τα δικά της πρόσωπα. Τη δική της φωνή. Τη δική της ορθοστασία.

Πύλη εισόδου: Στο αχανές του κυβερνοχώρου.
Το πέρασµα από τη µια στην άλλη όψη.
Από το εδώ στο εκεί.
Ανέµελα, αθόρυβα, φασµατικά, εις το διηνεκές.
Αλόγιστα προς τα ρηχά, τα λασπερά, τα άπατα της µέρας που έφυγε.
Από το εδώ στο εκεί.
Συρτά, αµίλητα, προς τη µοναδική βεβαιότητα.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2019, 344 σελ.

Τίποτα δεν χαρίζεται – Μάρω Δούκα

Κείμενα


Τίποτα δεν χαρίζεται: Ανάμεσα στην ημερολογιακή καταγραφή, την εξομολόγηση, τη δοκιμή, την κατάθεση, το χρονογράφημα, το σχεδίασμα, την επιφυλλίδα, το μελέτημα.
Κείμενα αγάπης: Από τον Μανόλη Αναγνωστάκη έως τον Γεώργιο Μ. Βιζυηνό. Για τον Γιάννη Ρίτσο, τον Αλέξανδρο Κοτζιά, τον Στρατή Τσίρκα, τον Βασίλη Βασιλικό, τον Τάσο Λειβαδίτη. Μιλώντας στα παιδιά: Γιατί διαβάζουμε λογοτεχνία; Για τον Γιάννη Τσαρούχη, τον Διονύσιο Σολωμό, τον Κώστα Ταχτσή, τον Στρατή Τσίρκα πάλι, τη Διδώ Σωτηρίου, τον Παύλο Ζάννα, τον Μ. Καραγάτση, τον Γιάννη Κοντό, τον Αντρέα Φραγκιά, τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιώργο Ιωάννου.
Ακόμη και τότε, πριν από τόσα χρόνια, ακόμη και σήμερα, έπειτα από τόσα χρόνια, για μένα έγραφα, για μένα γράφω. Για να μπορώ να ρίχνω μπρος πίσω τις ματιές μου. Να αυξομειώνω την ένταση. Να συνομιλώ με τα επίμονα, τα αόρατα, τα άπιαστα. Να περιθάλπω τα πεταμένα, τα άχρηστα, τα πονεμένα. Να ανυψώνω τα εφήμερα, τα αδιόρθωτα, τα άρρωστα. Να περιποιούμαι τα αδέσποτα, τα άστεγα, τα αδιάλυτα! Όπως και τότε, πριν από τόσα χρόνια, έτσι και σήμερα, απ’ την ανάγκη μου να σκεφτώ, να αντισταθώ, να υπάρξω, να συνυπάρξω. Εφόσον ναι, κι αν δεν το ήξερα, αργά και με κόπο, το έμαθα: Τίποτα δεν χαρίζεται.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Πατάκη, 2016, 336 σελ.

Η πλωτή πόλη – Μάρω Δούκα

Η κεντρική ιστορία είναι απλή: Ο Μάρκος, σαραντάρης κοινωνιολόγος με ακαδημαϊκή καριέρα και συγγραφική δράση, νυμφευμένος στο Παρίσι με δυο παιδιά, συναντά την 28χρονη Όλγα, ανερχόμενη ηθοποιό που, ύστερα από έναν αποτυχημένο γάμο, ζει μόνη στην Αθήνα και περνούν μαζί ένα αλησμόνητο δεκαήμερο.
Έκτοτε, οι δύο ήρωες αρχίζουν να ακροβατούν επικίνδυνα στα σχοινιά της επιθυμίας που οι ίδιοι τεντώνουν: εκείνος πάντα με δίχτυ ασφαλείας, εκείνα αδιάκοπα φλερτάροντας με τη σκοτεινή γοητεία του κενού. Η επιλογή των δύο πόλεων, Αθήνα-Παρίσι, ως κέντρων βάρους της εύθραυστης ισορροπίας τους, δεν υπακούει απλώς στις επιταγές του κοσμοπολιτισμού. Η απόσταση αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή του έρωτα, αλλά και σε πολύτιμο άλλοθι για τη φθορά του.
H συγγραφέας περιγράφει το διάπλου των δύο εραστών, συνδυάζοντας την αναλυτική οξυδέρκεια με τη συνθετική μαεστρία. O αναστοχασμός πάνω στην αμφιθυμία και αμφισημία του συναισθήματος επιτυγχάνεται με λεπτουργικές μετατοπίσεις στην κλίμακα του χρόνου, που συναρμολογούν σταδιακά τις ψηφίδες του μύθου, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, όχι γι’ αυτό που θα ακολουθήσει, αλλά για ό, τι προηγήθηκε.
(Πηνελόπη Kουφοπούλου, “Eλευθεροτυπία” Bιβλιοθήκη, 30 Iουνίου 2000)
Β΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1984

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2014, 414 σελ.

Έλα να πούμε ψέματα – Μάρω Δούκα

Απ’ τον Νοέμβριο του 2012 έως τον Ιούνιο του 2013 στα Χανιά, στον κύκλο των εποχών και στους κύκλους του χρόνου, του περασμένου, που επιμένει, και του σημερινού, που τον υποδύεται, τον μελετά, συνομιλεί μαζί του, εκ νέου διατυπώνει αλλά και διαβρωτικά υπονομεύει.
Η Ελεονόρα και ο δίδυμος αδελφός της ο Πανάρης. Η Αναστασία και ο μοναχογιός της ο Ιδομενέας. Οι τέσσερις τους χιαστί, ταυτόχρονα αφηγητές και αφηγημένοι, αγκαζέ με το άγραφο, με το σήμερα βαρύ στους ώμους.
Ο Πανάρης με τα αδιέξοδα χαρτιά του. Ο Ιδομενέας με τα κιτάπια του πατέρα του. Η Αναστασία με τα χαντάκια του μυαλού της. Η Ελεονόρα με το διήγημα της μάνας της.
Από τον Χέγκελ και τον Μπακούνιν στον Μαρξ και το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Και από την επανάσταση του 1848 στο Παρίσι στους πολιορκημένους του Δημοκρατικού Στρατού, εκατό χρόνια αργότερα, στο φαράγγι της Σαμαριάς. Και από την επίσημη έναρξη του εμφυλίου στην Κρήτη, Απρίλιο του 1947, στη δικτατορία των συνταγματαρχών, είκοσι χρόνια αργότερα, Απρίλιο του 1967. Με την επικαιρότητα μουδιασμένη και την πραγματικότητα υπόγεια να βράζει, το Έλα να πούμε ψέματα, στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας, θα μπορούσε να διαβαστεί και ως μια δοκιμή της έκτακτης ανάγκης να δούμε αλλιώς τον κόσμο, να τον μαγέψουμε, κεφάτοι, λυτρωμένοι, να πάμε παραπέρα…
Βραβείο “Νίκου Θέμελη” – Δήμος Άνδρου & Περιοδικό “Διαβάζω”/”Ο Αναγνώστης” [2015]

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2014, 672 σελ.

Fool’s Gold – Maro Douka

My father, thunderstruck, was demanding to know: “But when? This is madness! Impossible.” When ar fasf
he replaces the receiver in a grand Shakespearean manner – my father has it in the blood – he broke the news to us: Dictatorship. My mother cried out and collapsed in a heap on the sofa. Calliope the maid, as part of her duties, always manages to sense the right moment for a restorative coffee, and set off for the kitchen. My father repeated: “Dictatorship, do you hear!” I stared at him, shaking off sleep.
This is how Myrsini Panayotou, an Athenian girl about to start university, learns of the coup d’etat that brought to power the infamous dictatorship of the “Colonels” in her country in the early hours of Friday, 21st April 1967. The child of a well-to-do family, Myrsini enthusiastically joins the underground resistance, making common cause with a varied cast of characters from backgrounds very different from her own. After an early failed love affair, she gets engaged to George, a political prisoner, only to find her human instincts increasingly difficult to reconcile with her idealistic philosophy once he is released. The story moves towards its climax as Myrsini becomes involved in the bloody events of 17th November 1973, when tanks were used to evict students from the Athens Polytechnic. At the same time the fortunes of Myrsini’s family form a backdrop at once touching and bizarre to an impressionable girl’s unflinching search for a true identity, both for herself and for her country.
“Fool’s Gold” is a sparkling novel by a talented writer, one of the foremost of a generation which grew up in the shadow of the events Maro Douka describes.
Βραβείο “Νίκος Καζαντζάκης” Δήμου Ηρακλείου Κρήτης 1982
Μετάφραση: Roderick Beaton

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1991, 317 σελ.

Ο πεζογράφος και το πιθάρι του – Μάρω Δούκα

Άλλα είναι να γράφεις και να υποδύεσαι κι άλλο να γράφεις απροσχημάτιστα, χωρίς καμιά άλλη φιλοδοξία, πάρεξ της στιγμής εκείνης τη διάθεσή σου. Γράφεις για τον Δημήτρη Χατζή, τον Γιώργο Χειμωνά, τη Μέλπω Αξιώτη, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιάννη Ρίτσο· γράφεις για την εκδότρια Νανά Καλλιανέση· σχεδιάζεις τρία μικρά κομμάτια που θα μπορούσαν να είναι πεζογραφήματα, αλλά εσύ το ξέρεις ότι δεν είναι, τα γράφεις όμως για να τα δώσεις σε περιοδικά και αφιερώνεις τα δυο σε δυο φίλες σου, το άλλο, τώρα, στον πεζογράφο Γιώργο Ιωάννου· γράφεις πλήρης θυμού για τη μεταδικτατορική επιφάνεια – «θυμός δε από της θύσεως και ζέσεως της ψυχής έχοι αν τούτο το όνομα», λέει ο Σωκράτης στον Κρατύλο του Πλάτωνα· γράφεις δυο κομμάτια για την πεζογραφία που ίσως και να μην γράφονταν έτσι, εάν δεν είχες κατά νουν μια μάλλον αποδοκιμαστική κριτική για ένα βιβλίο σου, και να, λοιπόν, πόσο δραστικές και ουσιώδεις μπορούν να γίνονται οι κριτικές· κι ένα κομμάτι για τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Σύνολον δεκατρία κομμάτια, κατά χρονολογική σειρά, μέσα σε δέκα χρόνια, με σημειώσεις ημερολογιακές, σαν να ‘γραψες ένα πεζογράφημα για σένα, ευχαριστώντας την καλή σου τύχη σ’ έναν κόσμο θλιβερό. Συναισθηματισμοί! Διότι έτσι είσαι, διά βίου αφοσιωμένη στα όσα αποκόμισες – σκέφτεσαι τον Μανόλη Αναγνωστάκη και τη Νόρα που ζουν σοφοί στην Πεύκη. Με τους φίλους που λιγοστεύουν θα πορευτείς και με τους πεθαμένους σου, δυο τρία μυθιστορήματα θα γράψεις ακόμη· ούτε ολιγαρκής ούτε μετριόφρων. Δεν θα μπορούσες να μην ευχαριστήσεις τον Θανάση Θ. Νιάρχο, εμπνευστή και υπεύθυνο τούτης της αξιόλογης σειράς. Χάρη σ’ αυτόν ορισμένες από τις σκόρπιες σελίδες σου έγιναν βιβλίο – “Ο πεζογράφος και το πιθάρι του”.
Μάρω Δούκα

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1992, 134 σελ.

Le miroir aux images – Maro Douka

Roman
“La principale caracteristique du livre est peut-etre que nous trouvons dans toute oeuvre litteraire grecque importante: la coevre litteraire grecque importante: la coexistence d’un esprit europeen avec une vision nouvelle de l’aventure grecque contemporaine.”
Lina Lychnara

Μετάφραση: Jasmine Pipart
Μυθιστόρημα, Kauffmann, 1993, 297 σελ.

Ένας σκούφος από πορφύρα – Μάρω Δούκα

Ποιος ήταν ο Αλέξιος Κομνηνός που θα πολεμούσε σ’ Ανατολή και Δύση για να σώσει το Βυζάντιο από το χείλος του γκρεμού;
Ποιες γυναίκες τον αγάπησαν;
Ποιος προσπαθούσε να τον δηληρηριάσει;
Γιατί η θυγατέρα του, η Άννα Κομνηνή, μισούσε τον αδελφό της, συναυτοκράτορα Ιωάννη;
Γιατί η γυναίκα του, η Ειρήνη Δούκα, προωθούσε τον Νικηφόρο Βρυέννιο στον θρόνο;
Άνθρωποι και γεγονότα· αποτυχίες, δάκρυα και καημοί, ελπίδες, οράματα που έσβησαν, χαρές που εξανεμίστηκαν, μικρότητες και πάθη.
Το μυθιστόρημα “Ένας σκούφος από πορφύρα” φιλοδοξεί να ζωντανέψει την τελευταία αναλαμπή του Βυζαντίου και να μας ταξιδέψει σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μέσα από την αφήγηση ενός άσημου παλατιανού που, αποσυρμένος στη Σινώπη του Πόντου, ξαναθυμάται, έμπλεος δέους, τα περασμένα.

Ιστορικό μυθιστόρημα, Κέδρος, 1995, 509 σελ.

Εις τον πάτο της εικόνας – Μάρω Δούκα

Είχα φανταστεί τον Αντώνη Λύτρα, έναν ταξιτζή. Τον είχα φανταστεί να εξηγεί την εποχή του, όπως μόνον ένας άνθρωπος που συχνάζει στην Ομόνοια θα μπορούσε να εξηγήσει.
Έπειτα φαντάστηκα το δικηγόρο Αλέξανδρο Παπαδάκο που θα ήθελε να γράψει ένα μυθιστόρημα. Και αυτός, απορροφώντας τον Αντώνη Λύτρα, φαντάστηκε μια ιστορία.
Τούτη λοιπόν την έπαρση του ανθρώπου που φιλοδοξεί να μιλήσει για την εποχή του μέσα από πρόσωπα φανταστικά προσπάθησα να αναπαραστήσω σ’ αυτό το βιβλίο μου. Θέλησα επίσης να περιγράψω την εξακτίνωση της συνείδησής του σε συνειδήσεις ξένες, επινοημένες και την ακούσια παράδοσή του στους μαγικούς και εύθραυστους καθρέφτες των ψευδαισθήσεων της κοινωνίας που τον περιβάλλει.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1995, 283 σελ.

Οι λεύκες ασάλευτες – Μάρω Δούκα

… Χρονομετρούσε και φανταζόταν. Είχε αξιωθεί, λέει, να γράψει ένα βιβλίο. Το είχε δώσει στον αγαπημένο της λυκειάρχη, τον κύριο Μενέλαο, να το διαβάσει. Έπειτα από δύο ημερονύκτια τον άκουσε που της μιλούσε από μακριά. Δεν του άρεσε καθόλου· δεν τον κέρδισε, γιατί του έλειπε η κατάφαση, η χαρά της ζωής, η μαγεία της ομορφιάς, ο ερωτισμός του ονείρου. Τον απώθησε η γλώσσα – η τάχα μου αποσταγμένη. Ομιλουμένη,. Τον ενόχλησε η επιθετικότητα, η επιμονή στην ασκήμια, η αλλοπρόσαλλη γελοιοποίηση των πάντων. Τον απογοήτευσαν τα αντιπαθητικά πρόσωπα – οι καρικατούρες. Πού η αντιπροσωπευτικότητα και οι χαρακτήρες των ηρώων της; Πού το ποιητικό ανάβρυσμα, το πάθος, οι αξίες; Πού το περιβάλλον; Η ψυχή; Ποιος θα είναι ο χρόνος; Ποιος ο χώρος της;…

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1997, 213 σελ.

Η πηγάδα. Κάτι άνθρωποι. Που ‘ναι τα φτερά; – Μάρω Δούκα

Η πηγάδα: Η διαδρομή και οι αναζητήσεις μιας φοιτήτριας στα χρόνια της δικτατορίας στην Αθήνα. Πανεπιστήμιο – Γενική Ασφάλεια – Φυλακές Αβέρωφ. Θα μπορούσε το διήγημα τούτο να είναι αυτοβιογραφικό, στον βαθμό που συναντιούνται οι περιπέτειες και τα βιώματα της ηρωίδας με τη δική μου πορεία.
Κάτι άνθρωποι: Ανάπλαση της ζωής σ’ ένα ορεινό χωριό της νοτιοδυτικής Κρήτης, στη δεκαετία του ’60, μέσα από το γλωσσικό ιδίωμα και τις μνήμες των γερόντων. Τα πρόσωπα είναι φανταστικά, το διήγημα όμως δεν θα είχε γραφτεί, εάν δεν είχα ζήσει τα παιδικά καλοκαίρια μου σ’ αυτό το χωριό.
Πού ‘ναι τα φτερά;: Το οδυνηρό, αλλά και συναρπαστικό, πέρασμα από την παιδική αυτάρκεια στο επίμονο και δυναμικό γιατί των ανθρώπων, των πραγμάτων, του κόσμου, μέσα από το αεικίνητο βλέμμα και τις περιπλανήσεις ενός παιδιού σε μια επαρχιακή πόλη, σαν τα Χανιά, στη δεκαετία του ’50.

Νουβέλα, Κέδρος, 1997, 280 σελ.

Καρρέ Φιξ και άλλα διηγήματα – Μάρω Δούκα

Με αυτά τα διηγήματα είχα επιχειρήσει να συνθέσω κάποιες σκηνές ικανές ν’ αποτελέσουν το σκελετό ενός μυθιστορήματος που δε θα έγραφα. Υπάρχουν λογοτέχνες που ζουν και πεθαίνουν με μια έμμονη ιδέα. Σ’ αυτούς ανήκω κι εγώ. Δική μου έμμονη ιδέα η αδυναμία, η αδιαφορία, ή και η αγωνία του ανθρώπου να ζήσει με συνέπεια και αυτεπίγνωση σε μια κοινωνία με ελεγχόμενα οράματα.
Μ. Δ.

Διηγήματα, Κέδρος, 1998, 265 σελ.

Ουράνια μηχανική – Μάρω Δούκα

Τι μεσολαβεί από το μηδέν ως το ένα; Γρίφος, νεαρέ μου, τι μεσολαβεί; εμένα ρωτάς; Αλλά την είχε ο ξερόλας έτοιμη κιόλας την απάντηση: κοίταξε, κακομοίρη μου, να βγάλεις καμιά σχολή, σπουδάζεις; Κοίταξε να βολευτείς, μην είσαι κορόιδο, να βρεις καμιά δουλίτσα, κι άσε τα φούμαρα, δύστυχο, δεν βλέπεις τι γίνεται; Να σου πω τις υποχρεώσεις σου; να μη θυμάσαι, να μη σκέφτεσαι, να μην ονειρεύεσαι. Να σου πω τα δικαιώματά σου; να καταναλώνεις, να είσαι τηλεθεατής, να είσαι αδιάφορος. Τι μεσολαβεί από το μηδέν ως το ένα; επανέλαβε αμετανόητος ο Ιάκωβος και το ‘δε γκράφιτι στον ουρανό για να του θυμίζει ότι έχει ακόμη δρόμο μπροστά του. Ποιο δρόμο; Έκλεισε τα μάτια κι είδε φωτιές, τη νύχτα να γίνεται μέρα, στήλες καπνού, κι άκουσε κλάματα παιδιών. Αν ήταν ταινία, σκέφτηκε, όλα θα μπορούσαν να γυρίσουν πίσω, βαθιά πίσω. Αυτή είναι η πραγματικότητα, νεαρέ μου, συνέχισε χαιρέκακα ο ξερόλας, μην έχεις ψευδαισθήσεις. Τι μεσολαβεί από το μηδέν ως το ένα; επανέλαβε αμετανόητος ο Ιάκωβος. Από το μη κάτι στο κάτι, πρόσθεσε μέσα του, ποιος άλλος, αν όχι εγώ; ωραίος τίτλος για τη ζωή μου.

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1999, 555 σελ.

Η πλωτή πόλη – Μάρω Δούκα

Β΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1984

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 1999, 366 σελ.

Η αρχαία σκουριά – Μάρω Δούκα

«Λοιπόν εγώ, ονομάζομαι Μυρσίνη Παναγιώτου. Γεννήθηκα στο Παρίσι στις 25 του Ιούλη, 1949. Κατοικώ οδός Σινώπης 10, μοναχή μου. Ο πατέρας μου δεν κάνει τίποτα, η μητέρα μου έχει πεθάνει. Έχω αγωνιστεί στα χρόνια της δικτατορίας, στην αρχή, ως μέλος του Ρήγα. Προκηρύξεις και έντυπα γενικά… Τώρα όχι, δεν είμαι ενταγμένη πουθενά. Η οικογένειά μου, δηλαδή ο πατέρας μου είναι σοσιαλιστής, έτσι λέει. Ούτε καν ξέρω πώς έγινα αριστερή. Υποθέτω ο πρώτος μου γκόμενος, ο Παύλος, ότι συνετέλεσε αποφασιστικά… Μελλοντικό επάγγελμα δεν έχω, ίσως ασχοληθώ περισσότερο με το χορό, αν και με πήραν πια τα χρόνια. Έχω διαβάσει κάμποσα βιβλία, πάντως καθαρού μαρξιστικού περιεχομένου ελάχιστα. Μόνο τη 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, το Κράτος κι Επανάσταση και πεντ’ έξι βιβλιαράκια ακόμη. Για τις ικανότητες και τις αδυναμίες μου δεν έχω τι να πω. Και τέλος πάντων πότε νιώθω ένας θεός πότε ένα πλάσμα».
Βραβείο “Νίκος Καζαντζάκης” Δήμου Ηρακλείου Κρήτης 1982

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2000, 272 σελ.

Come Forth, King – Maro Douka

Who was Alexius Comnenus who would wage war in East and West to save Byzantium from the edge of the abyss? Who were the woman who loved him? Who was it who tried to poison him? Why did his daughter, Anna Comnena, hate her brother, John, the co-Emperor? Why did his wife, Irene Duca, promote Nicephorus Bryennius for the throne?
People and events; failures, tears and sorrows, hopes, visions that faded, joys evaporated, meanness and passion. “Come Forth, King” attempts to revive the final glimmer of Byzantium and to take us back on a journey to those difficult years through the narrative of an insignificant palace member who, now retired to Sinope in Pontus, recalls the past with awe.
Μετάφραση: David Connolly

Ιστορικό μυθιστόρημα, Κέδρος, 2003, 383 σελ.

Αθώοι και φταίχτες – Μάρω Δούκα

Στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας
Γενάρης του 2002 στα Χανιά.
Ένας ξένος περιπλανιέται στα παλιά. Τα κτίσματα, οι δρόμοι, οι τάφοι, τα γεγονότα. Μια γυναίκα δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Ένας άλλος μοχθεί με τις εμμονές και τις εικόνες του. Το πτώμα μια νεαρής σ’ ερημική παραλία. Συνθήματα στους τοίχους, οι πολιτισμοί που συμπλέκονται, η ζωή που επιμένει. Όλα αλλάζουν, αλλά και κάτι μένει που λιμνάζει.
Φιλίες, αειθαλή δέντρα, έρωτες. Το αίμα. Το κρητικό πέλαγος φουρτουνιασμένο. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι μετανάστες. Ένας αυτόχειρας, ένα πηγάδι. Ο αστυνόμος που θυμάται. Αλλά το παρελθόν δεν είναι τόπος.
“Αθώοι και φταίχτες” στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας.
Βραβείο Balkanika Prize 2006
Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών 2005

Μυθιστόρημα, Κέδρος, 2004, 586 σελ.

Τα μαύρα λουστρίνια – Μάρω Δούκα

Το έμαθα πια, έπειτα από τριάντα χρόνια δοκιμασίας, ότι θα γράφω και θα ξαναγράφω, κάθε φορά αλλιώς, το ίδιο βιβλίο. Ότι θα πεθάνω με την ίδια έμμονη ιδέα: τη δυνατότητα ή όχι του ανθρώπου να αποτυπώνει με αυτοεπίγνωση και εντιμότητα τις εκπτώσεις του στη διαδρομή από το είναι που δικαιούται στο έχειν που διεκδικεί. Έμαθα επίσης και το άλλο: μυθιστοριογράφος δεν είναι μόνο ο παραμυθάς διασκεδαστής των αναγνωστών του, ούτε μόνο ο διανοητής στην τρύπα του, ούτε μόνο ο λεπτουργός στο εργαστήρι του, αλλά αυτός, κυρίως αυτός, που αντιστέκεται στον εφησυχασμό, αναζητώντας την πεμπτουσία της ζωής κάτω από το γεγονός και πίσω από την εικόνα. Ο αληθινός μυθιστοριογράφος, όποια και αν είναι η βιοθεωρία του, όποια και αν είναι η σχέση του με τη γραφή, αναμετριέται καθημερινά με την εκτός εξουσίας γλώσσα του, με τη συναίσθησή του της συλλογικής ευθύνης και με την απόφασή του να υπάρξει συνειδητά, παρατηρητής και παρατηρούμενος, πομπός και δέκτης της δυναμικής και των αντιφάσεων της εποχής του.
(Μ. Δ.)
Λεπτομέρειες μιας γυναίκας που εξομολογείται; Θραύσματα μιας συγγραφέως που διακριτικά τέμνει τις τεχνικές και τα βιώματά της;
Η Μ. Δούκα, φορώντας τα μαύρα λουστρίνια της μνήμης και της γραφής, στροβιλίζεται μπροστά στον καθρέφτη του εαυτού, της Ιστορίας, των ηρώων της, της λευκής σελίδας.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Πατάκη, 2005, 201 σελ.

Εις τον πάτο της εικόνας – Μάρω Δούκα

Πάντα η Ελλάδα με το μέλλον της
O Aλέξανδρος Παπαδάκος, τριαντάχρονος δικηγόρος, επιχειρεί να γράψει ένα βιβλίο. Kεντρικός ήρωάς του θα είναι ο μεσόκοπος ταξιτζής Aντώνης Λύτρας. Mε φόντο την πνιγηρή πολιτική ατμόσφαιρα της διετίας 1988-1990 στην Eλλάδα. Eνώ καταρρέει ο υπαρκτός σοσιαλισμός και αλλάζει για άλλη μια φορά ο χάρτης της Eυρώπης. Mέσα από τη φαντασία, τα κρυμμένα τραύματα και το περιβάλλον του επίδοξου συγγραφέα σταδιακά εξυφαίνεται η διαπλοκή του πραγματικού με το επινοημένο. Το καθημερινό συνενώνεται με το διαχρονικό, το ασήμαντο με το σημαντικό, το πολύπλοκο με το απλό, υποστηρίζοντας, αλλά και υποβλέποντας, το ένα το άλλο. Πώς και γιατί εξαφανίζεται ο Aντώνης Λύτρας, καθώς περιφέρεται αναποφάσιστος και απελπισμένος παραμονές Xριστουγέννων στην Oμόνοια; Kαι πώς ο συγγραφέας-επινοητής του βιβλίου θα συναντηθεί με το φανταστικό ήρωά του; Ένα μυθιστόρημα μέσα στο μυθιστόρημα, όπου αναδεικνύεται κλιμακωτά η πολυδιάστατη πεζότητα του ανθρώπου, καθώς οι υπαρξιακές αγωνίες και οι βιοτικές ανάγκες του συμπλέκονται εν θερμώ με τα δυσδιάκριτα αίτια και τις ανεπεξέργαστες αφορμές των γεγονότων εκείνων που έπειτα από χρόνια θα αποτελέσουν την πρώτη ύλη της ιστορίας.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2006, 352 σελ.

Καρέ Φιξ και άλλα διηγήματα – Μάρω Δούκα

Tο “Καρέ φιξ” ανήκει στην κινηματογραφική ορολογία και σημαίνει ακίνητο πλάνο. Aυτό το πλάνο που δεν κινείται, που σταματάει τη ροή του φιλμ, χρησιμοποιείται στη γλώσσα της έβδομης τέχνης, όχι δραματικά αλλά σαν έμφαση, σαν κάλεσμα του θεατή να στοχαστεί.
Kαι αυτό ακριβώς κάνει η Mάρω Δούκα. Tο βιβλίο της είναι ολόκληρο ένα “καρέ φιξ” στο φιλμ της ελληνικής ιστορίας, που προβάλλει με λόγο το ακίνητο πλάνο του ρωμέικου παρόντος. Έτσι, ετούτο το βιβλίο δεν αποτελείται ουσιαστικά από δεκαεννιά διαφορετικά διηγήματα, αλλά από περιγραφές των επιπέδων των προσώπων, των αναλογιών των επιμέρους και του βάθους πεδίου του ίδιου απ’ την αρχή μέχρι το τέλος ακίνητου πλάνου. Eξ αυτού έχουμε τις διασυνδέσεις των καταστάσεων από διήγημα σε διήγημα, τις διαπροσωπικές σχέσεις που αναπτύσσονται σα σε μυθιστόρημα, στην πορεία της ανάγνωσης, και κυρίως τις ίδιες σταθερές και θεματικές συνισταμένες που διατρέχουν το “Kαρέ φιξ”.
Αυτό το “Καρέ φιξ”, και επί το ελληνικότερο “ακίνητο πλάνο”, είναι η εικόνα της ελώδους ακινησίας μας έπειτα από δυο χρόνια μεταπολίτευσης. Όπου τίποτα αληθινά δεν λύθηκε, κι αντίθετα, όλα έχουν γίνει ένα συγχυσμένο τέλμα κίτρινο. Τόσο που συχνά έχουμε την αίσθηση ότι δεν καταλαβαίνουμε, χωρίς όμως να το ομολογούμε. Η Μάρω Δούκα έχει την τόλμη να καταγγείλει τη σύγχυση, να καταγράψει τις τρομερές αντιφάσεις της, να τις εκθέσει, και μέσα από τη φωτογράφιση-αναπαράσταση αυτής της πραγματικότητας που στήνει στα μάτια μας, σαν ένα “καρέ φιξ”, μας καλεί να στοχαστούμε.
(Mαρία Παπαδοπούλου, “Nέα”, 23 Δεκεμβρίου 1976)

Διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007, 265 σελ.

Ένας σκούφος από πορφύρα – Μάρω Δούκα

Ποιος ήταν ο Αλέξιος Κομνηνός που θα πολεμούσε σε Ανατολή και Δύση για να σώσει το Βυζάντιο από το χείλος του γκρεμού; Ποιες γυναίκες τον αγάπησαν; Ποιος προσπαθούσε να τον δηλητηριάσει; Γιατί η θυγατέρα του, η Άννα Κομνηνή, μισούσε τον αδερφό της, το συναυτοκράτορα Ιωάννη; Γιατί η γυναίκα του, η Ειρήνη Δούκα, προωθούσε το Νικηφόρο Βρυέννιο στο θρόνο; Άνθρωποι και γεγονότα, αποτυχίες, δάκρυα και καημοί, ελπίδες, οράματα που έσβησαν, χαρές που εξανεμίστηκαν, μικρότητες και πάθη. Το μυθιστόρημα “Ένας σκούφος από πορφύρα” φιλοδοξεί να ζωντανέψει την τελευταία αναλαμπή του Βυζαντίου και να μας ταξιδέψει σ’ εκείνα τα δύσκολα χρόνια, μέσα από την αφήγηση ενός άσημου παλατιανού, που αποσυρμένος στη Σινώπη του Πόντου, ξαναθυμάται, έμπλεος δέους, τα περασμένα.

Ιστορικό μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007, 532 σελ.

Οι λεύκες ασάλευτες – Μάρω Δούκα

Η φιλόλογος Ασπασία Μαυράκη, κεντρική ηρωίδα στο βιβλίο, είναι αόρατος μάρτυς ενός φόνου, αλλά και ερευνητής της διαλεύκανσης, ψάχνοντας σε παλιές εφημερίδες τριάντα χρόνια μετά το γεγονός. Ο μύθος και η έρευνα χτίζονται και αυτοδιαλύονται. Ο χώρος γίνεται ένα ακαθόριστο διάστημα, ο χρόνος τέταρτη διάσταση αυτού του διαστήματος. Οι δολοφόνοι είναι πολλοί και κανένας, το θύμα είναι ένα και περισσότερα. Τελικά, ο θάνατος είναι παντού σαν έννοια και πουθενά σαν συγκεκριμένο γεγονός. Το ίδιο συμβαίνει με τον έρωτα, τις κοινωνικές καταστάσεις, τις οικογενειακές σχέσεις. Η Ασπασία μας παρασύρει σε έναν λαβύρινθο όπου χάνεται και η ίδια για να ξαναβρεί τον εαυτό της. Τα σύμβολα γίνονται σκοτεινά και περίπλοκα. Παραμένει, όμως, ενδιάμεσα, η καθαρή ματιά της που φωτίζει εν μέρει τα μυστήρια μέσα από την πραγματική της ζωή.
Για να απολαύσει κανείς το πλούσιο όσο και προκλητικό αυτό κείμενο, πρέπει να βυθιστεί με την ηρωίδα του στον κόσμο του μαγικού ρεαλισμού, να υπνωτιστεί από μια γλώσσα που σφυροκοπά χωρίς να αποκλείει ποιητικούς ρυθμούς και να παρασυρθεί στο υποσυνείδητο μιας στυγνής ευαισθησίας, που δουλεύει με νυστέρι αμείλικτης διεισδυτικότητας.
(Κρίτων Χουρμουζιάδης περ. “Γράμματα και τέχνες”, Ιανουάριος-Μάρτιος 1988)

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2008, 270 σελ.

Η αρχαία σκουριά – Μάρω Δούκα

Η “Αρχαία σκουριά”, πρώτο μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα, κυκλοφόρησε το 1979, προκαλώντας αίσθηση σε κοινό και κριτικούς. Είχαν προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων “Η πηγάδα” (1974), η συλλογή με νουβέλες που εκδόθηκε υπό τον τίτλο “Πού ‘ναι τα φτερά;” (1975) και η συλλογή διηγημάτων “Καρέ Φιξ” (1976). Σχεδόν τριάντα χρόνια μετά, κι ενώ έχει καθιερωθεί ως έργο εμβληματικό για τη νεοελληνική πεζογραφία, επανακυκλοφορεί σε αναθεωρημένη έκδοση από τις εκδόσεις Πατάκη, στο πλαίσιο της σταδιακής επανέκδοσης όλων των έργων της συγγραφέως. Το κείμενο συνοδεύεται από κριτικές που γράφτηκαν για το βιβλίο την εποχή της πρώτης έκδοσής του, στις οποίες αποτυπώνεται η ένθερμη υποδοχή του από τους κριτικούς, καθώς και ο έντονος αντίκτυπός του σε μια κοινωνία που δεν έχει κλείσει ακόμα τους λογαριασμούς της με το παρελθόν. Όπως έγραψε ο κριτικός Κώστας Σταματίου στην εφημερίδα “Τα Νέα”, πρόκειται για “ένα οιονεί ντοκουμέντο μιας σχιζοφρενικά τραγικής εποχής”.
“…Είναι δικαίωμα κάθε γενιάς να φέρνει στο προσκήνιο το ίδιο της το όνειρο και να το μετατρέπει σε πραγματικότητα με τα δικά της μέτρα. Η συγγραφεύς σε τούτο το σημείο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει τίποτα από εκείνο που κληρονόμησε από μια σειρά αξιόλογων Ελληνίδων πεζογράφων μας. Γιατί με τη σειρά της αποτυπώνει με δικό της εκφραστικό τρόπο αυτό που αποτελεί για την ίδια: άκουσα, είδα, ένιωσα.”
Άγγελος Φουριώτης, “Ακρόπολις”
“Η αρχαία σκουριά είναι ταυτόχρονα η ιστορία μιας αισθηματικής αγωγής, η προσωπογραφία μιας γενιάς και η ομολογία μιας αποτυχίας. Αν το βιβλίο της Μάρως Δούκα είχε τέτοια επιτυχία στην Ελλάδα, αμέσως μετά την έκδοσή του, και παραμένει ένα έργο σημαντικό, είναι που μια ολόκληρη γενιά αναγνωρίζεται σ’ αυτό.”
Fucille Farnoux, “Le Monde”
Βραβείο “Νίκος Καζαντζάκης” Δήμου Ηρακλείου Κρήτης 1982

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2008, 352 σελ.

Πού ’ναι τα φτερά; – Μάρω Δούκα

Το οδυνηρό αλλά και συναρπαστικό πέρασμα από την παιδική αυτάρκεια στο επίμονο και δυναμικό γιατί των ανθρώπων, των πραγμάτων, του κόσμου, μέσα από το αεικίνητο βλέμμα και τις περιπλανήσεις ενός παιδιού σε μια επαρχιακή πόλη στη δεκαετία του ’50.

Νουβέλα, Εκδόσεις Πατάκη, 2009, 170 σελ.

Ουράνια μηχανική – Μάρω Δούκα

Το βιβλίο “Ουράνια μηχανική”, έκτο κατά χρονολογική σειρά μυθιστόρημα της Μάρως Δούκα, επικεντρώνει στην Kασσαβέτεια Φυλακή Ανηλίκων στον Αλμυρό Μαγνησίας.
O Ιάκωβος, ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του βιβλίου, ενώ ετοιμάζεται να δώσει Πανελλήνιες εξετάσεις, καταλήγει, λόγω της παραβατικής συμπεριφοράς του, τρόφιμος στην Κασσαβέτεια. O Ριχάρδος, το άλλο κεντρικό πρόσωπο, δάσκαλος άνεργος, εργάζεται προσωρινά εκεί ως λογιστής. Και οι δυο εν αγνοία τους είναι ερωτευμένοι με την ίδια γυναίκα, τη Μάρη, μια νεαρή, φιλόδοξη δικηγόρο… Γύρω από αυτούς τους τρεις κινούνται πολλά άλλα πρόσωπα… H καθημερινότητα της φυλακής αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο μέσα από τη συμπλοκή του πραγματικού με το φαντασιακό και του κατανοητού με το ακατανόητο ιχνογραφείται δραματικά η ελληνική κοινωνία, όπου ο καταναλωτισμός και η άνευ όρων ευζωία έχουν αναδειχτεί σε υπέρτατο ιδανικό…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2009, 525 σελ.

Η πηγάδα. Κάτι άνθρωποι. Αθοπετού – Μάρω Δούκα

H πηγάδα: “Mια νύχτα του Aυγούστου έμεινε άγρυπνη, και το φεγγαράκι από ψηλά χάρτινο, διαβάζοντας τη Pωμιοσύνη, ακούγοντας και ακούγοντας τον Όμηρο, τον μοναδικό της δίσκο στο πρώτο της πικάπ. Έπειτα πήρε τον δίσκο, τον έχωσε σε μια νάιλον σακούλα και τον έκρυψε κάτω από τη βάση του ψυγείου. Kοίταζε τα βιβλία της και δεν ήξερε πού να τα φυλάξει. H μάνα της στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν. Ξημερώματα χτύπησε το κουδούνι. Έβγαλε το κεφάλι απ’ το παράθυρο, τους είδε. Όσο να ανεβούν τη μαρμάρινη σκάλα κι έπειτα τη στριφογυριστή μεταλλική της ταράτσας, πρόλαβε και είπε στη μάνα της να μην τρομάξει, έρχονται να με συλλάβουν, έχει όμως σημασία να μην τρομάξεις, σε παρακαλώ…”
Kάτι άνθρωποι: “Eίχε ψηλώσει το φεγγάρι κι η σκλόπα μπορεί και να ‘τονε καθισμένη στη μαδημένη τσανερικιά, ολοκάθαρα ηκούετο το μοιρολόι της, κι αγρίευες μην κι είναι η κλαψιά της Aντωνάκαινας που εγίνηκε κι αυτή σκλόπα, όπως σ’ εκείνη την παραλοή της μάνας με τη μοναχοθυγατέρα τη φεγγαρολουσμένη και με τους εννιά τους γιους…”
Aθοπετού: “Σε κάθε γλώσσα, σε κάθε διάλεκτο, με φωνάζουν αλλιώς, κι έχουν σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό τη δική τους εκδοχή για μένα, ήμουν η απορριγμένη στις στάχτες, ώσπου μ’ έκαναν το πασίγνωστο βελούδινο παραμύθι, κι ήρθε ο καιρός που δεν θέλω να είμαι η τυχερή του παραμυθιού. Θέλω να είμαι πεζοπόρος…”

Νουβέλα, Εκδόσεις Πατάκη, 2009, 221 σελ.

Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ – Μάρω Δούκα

Στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας
Μια φοιτήτρια διακόπτει προσωρινά, για δικούς της λόγους, τις σπουδές της στην Αθήνα και επιστρέφει στην οικογένειά της στα Χανιά. Από ένα έγγραφο που πέφτει τυχαία στα χέρια της αρχίζει μέρα τη μέρα να χώνεται όλο και πιο βαθιά στη ζωή του παππού της και στην πρόσφατη ιστορία της πόλης.
Πώς και γιατί οι Γερμανοί παρέμειναν στα Χανιά ως τον Ιούνιο του 1945; Και τι θα μπορούσε να σημαίνει ότι για δύο μήνες, Μάιο και Ιούνιο του 1945, έπειτα από την επίσημη παράδοση της Γερμανίας, ήταν αυτοί, με εντολή των Βρετανών, υπεύθυνοι για την τήρηση της τάξεως στην πόλη;
Ένα βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο για την Ιστορία και την αφήγησή της, το γεγονός και τις επιπτώσεις του στην καθημερινότητά μας, τον άνθρωπο και τη θέση του στον κόσμο. Πώς το απλό διαλέγεται με το πολύπλοκο, το ατομικό με το συλλογικό, το ιδιωτικό με το δημόσιο, το μεγάλο με το μικρό, το δίκιο με το άδικο, το σήμερα με το χθες.
Το μυθιστόρημα “Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ”, αν και αυτοτελές, θα μπορούσε να θεωρηθεί το δεύτερο βιβλίο μιας τριλογίας εν εξελίξει, υπό τον γενικό τίτλο “Στις γραμμές του μύθου και της Ιστορίας”, με πρώτο βιβλίο το μυθιστόρημα “Αθώοι και φταίχτες”.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2010, 567 σελ.

Αθώοι και φταίχτες – Μάρω Δούκα

Στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας
Γενάρης του 2002 στα Χανιά.
Ένας ξένος περιπλανιέται στα παλιά. Τα κτίσματα, οι δρόμοι, οι τάφοι, τα γεγονότα. Μια γυναίκα δέχεται ένα ανώνυμο τηλεφώνημα. Ένας άλλος μοχθεί με τις εμμονές και τις εικόνες του. Το πτώμα μια νεαρής σ’ ερημική παραλία. Συνθήματα στους τοίχους, οι πολιτισμοί που συμπλέκονται, η ζωή που επιμένει. Όλα αλλάζουν, αλλά και κάτι μένει που λιμνάζει.
Φιλίες, αειθαλή δέντρα, έρωτες. Το αίμα. Το κρητικό πέλαγος φουρτουνιασμένο. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι μετανάστες. Ένας αυτόχειρας, ένα πηγάδι. Ο αστυνόμος που θυμάται. Αλλά το παρελθόν δεν είναι τόπος.
“Αθώοι και φταίχτες” στις γραμμές του μύθου και της ιστορίας.
Βραβείο Balkanika Prize 2006
Βραβείο Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών 2005

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πατάκη, 2010, 636 σελ.

Η πλωτή πόλη – Μάρω Δούκα

“Η Μάρω Δούκα είναι πιθανότατα η πιο προικισμένη από όσους πεζογράφους μας εμφανίστηκαν μετά το 1974. Πιθανώς δε και η πιο δημοφιλής, αν κρίνει κανείς από το ότι τα 5 προηγούμενα βιβλία της εγνώρισαν συνολικά 37 εκδόσεις…
Προικισμένη, λοιπόν, και δημοφιλής – μα και νομίμως φιλόδοξη, δηλαδή μονίμως ανικανοποίητη από τα επιτεύγματα της. Αναδυόμενη από το χθόνιο διήγημα (Η Πηγάδα, 1974), έκανε μακροβούτι στην δαιμονική νουβέλα (Πού ‘ναι τα φτερά;, 1975) και αναπλωρίζοντας τάχα στο επιούσιο διήγημα (Καρρέ Φιξ, 1976), ξανοίχτηκε πια στο “αιρετικό” μυθιστόρημα (Η αρχαία σκουριά, 1979) [και] πλαγιοδρόμησε στο φιλήσυχο (Η πλωτή πόλη, 1983)…”.
Γ. Π. Σαββίδης, Στήλη: “Κριτική”, “Το Βήμα”, Κυριακή 24 Ιουλίου 1988
Β΄ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος 1984

Μυθιστόρημα, Alter – Ego ΜΜΕ Α.Ε., 2011, 439 σελ.

Γιατί εμένα η ψυχή μου – Μάρω Δούκα

Πεζογραφήματα
Είκοσι χρόνια, δεκαεπτά πεζογραφήματα. Για την κρίση που ερχόταν, για την ανεργία, την απώλεια, τη μοναξιά, τους πολιτικούς πρόσφυγες, τη φτώχεια, την εκμετάλλευση, τους μετανάστες, τον πόλεμο, τους παρίες λαούς, την κυριαρχία της ελεύθερης αγοράς σ’ ένα εφιαλτικό, αν και άδηλο, μέλλον. Αλλά και για την αλληλεγγύη, την αγάπη, την αναζήτηση, τη μνήμη, τον λόγο και την τέχνη που επιμένουν με το λίγο της ψυχής μας κυανό.
“… Kάνουν κύκλο κι επανέρχονται οι εικόνες, ας απαλύνονται όλα με τον καιρό κι ας ξεθωριάζουν, δεν ξεχνιούνται, ούτε και ο Kαζαντζάκης, ο μέγας παρηγορητής, στο μακό μπλουζάκι στάμπα, αν και ο Γάιος Σαλλούστιος Kρίσπος, ο Λατίνος ιστορικός, το πρωτοείπε πλήρες: Quod mihi a spe, metu, partibus rei publicae animus liber erat: “Γιατί εμένα η ψυχή μου ήταν ελεύθερη από την ελπίδα, τον φόβο, τα Kόμματα.” …Σκέψου τις Ουκρανές, μονολογεί, τις Ρωσίδες, τις Γεωργιανές, τις Bουλγάρες. Tα σπίτια που άφησαν, τα τοπία. Tα πτυχία που έκαψαν. Και αναλογίσου τις φωτιές που θα καίνε αύριο τα πτυχία των δικών μας παιδιών, ξαναζώντας τον Mακρυγιάννη δαρμένο και ξυπόλυτο να τα βάζει με τον δικό του άγιο και να κλείνει τη δική του μυστική συμφωνία, τα δούναι και τα λαβείν, με μια κοινωνία που σε αλέθει για να συντηρείται και σε αποθεώνει για να σ’ έχει”.

Διηγήματα, Εκδόσεις Πατάκη, 2012, 254 σελ.

Ο πεζογράφος και το πιθάρι του – Μάρω Δούκα

Κείμενα
Άλλο να γράφεις και να υποδύεσαι τα πλάσµατα της φαντασίας σου και άλλο να γράφεις απροσχηµάτιστα, χωρίς καµιάν άλλη φιλοδοξία, εκτός από την κατάθεση της στιγµής. Γράφεις για τον Δηµήτρη Χατζή, τον Γιώργο Χειµωνά, τη Μέλπω Αξιώτη, τον Άρη Αλεξάνδρου, τον Γιάννη Ρίτσο.
Γράφεις για την εκδότρια Νανά Καλλιανέση. Σχεδιάζεις τρία µικρά κοµµάτια που θα µπορούσαν να είναι πεζογραφήµατα. Γράφεις πλήρης θυµού για τη µεταδικτατορική επιφάνεια – “θυµός δε από της θύσεως και ζέσεως της ψυχής έχοι αν τούτο το όνοµα”, λέει ο Σωκράτης στον Κρατύλο του Πλάτωνα. Γράφεις δυο κοµµάτια για την πεζογραφία που ίσως και να µη γράφονταν έτσι, εάν δεν είχες κατά νουν µια µάλλον αποδοκιµαστική κριτική για ένα βιβλίο σου, και να, λοιπόν, πόσο δραστικές και ουσιώδεις µπορούν να γίνονται οι κριτικές. Κι ένα κοµµάτι για τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του. Σύνολον δεκατρία κοµµάτια, κατά χρονολογική σειρά, µέσα σε δέκα χρόνια, µε σηµειώσεις ηµερολογιακές, σαν να ‘γραψες ένα πεζογράφηµα για σένα…
Μ. Δ.

Αφηγήσεις, Εκδόσεις Πατάκη, 2013, 142 σελ.