Έχει εκδώσει τρία βιβλία ποίησης από τις εκδόσεις Καστανιώτη: “Το σωσίβιο” (2008, β’ έκδ. 2009), “Ακάλυπτος” (2013), “Πολωνία” (2016). Ποιήματα, δοκίμια, κριτικά σημειώματα και μεταφράσεις του (ποιημάτων των S. Heaney, T. Gunn, R. Creeley, A. Motion, M. Symmons Roberts, D. Harsent, κ.ά.) δημοσιεύονται σε περιοδικά από το 1994. Παρουσιάστηκε στις εκδηλώσεις “16 Νέοι Έλληνες Ποιητές” της Θεατρικής Εταιρείας “Πράξη” (1997) και έλαβε το Β’ Βραβείο Ποίησης στην “Πρώτη Συνάντηση Νέων Δημιουργών (Σχολή Βακαλό)” (1998). Είναι υπεύθυνος για την ποίηση στην επιθεώρηση βιβλίου “The Books’ Journal”, βασικός συνεργάτης του περιοδικού για τη διερεύνηση του ποιητικού φαινομένου “[ΦΡΜΚ]”, διοργανωτής και επιμελητής της σειράς μηνιαίων ποιητικών αναγνώσεων “Με τα λόγια (γίνεται)”. Στο 28ο Συμπόσιο Ποίησης (Ρίο, 2008), παρουσίασε, από κοινού με τον Θεοδόση Τάσιο, την εισήγηση “Ποίηση και εικόνα”, ενώ στο 31ο Συμπόσιο Ποίησης (Ρίο, 2011), την ανακοίνωση “Πότε (δεν) βρίσκεται σε κρίση η ποίηση;”
Από το 2006, συνεργάζεται με εικαστικούς για την παρουσίαση της ποίησης σε συνομιλία με εικαστικά έργα (π.χ. με τις Ελένη Θεοφυλάκτου, 2007, και Έφη Παναγούλα, 2010), στα πλαίσια εικαστικών εγκαταστάσεων (“blind date #12”, Βιομηχανικός Χώρος, Κειριαδών και Σφηττιών, Αθήνα, 2006, με την Μαρία Κόντη – “Εικονο-ποίηση”, Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη, Αθήνα, 2011), και σε ζωντανές δράσεις (2η Μπιεννάλε της Αθήνας / ‘Heaven’, “Ποιητική Κατοικία Αρκαδία”, 2009). Έχει το ιστολόγιο: ξυλοκόποι της άνοιξης.
Το σωσίβιο (2008), Εκδόσεις Καστανιώτη
Ακάλυπτος (2013), Εκδόσεις Καστανιώτη
Πολωνία (2016), Εκδόσεις Καστανιώτη
Ρινόκερως (2020), Εκδόσεις Καστανιώτη
Συλλογικά έργα
Πρακτικά τριακοστού πρώτου συμποσίου ποίησης: Ποίηση και κρίση (2013)
Μια συζήτηση για την ποίηση τώρα (2018), ΦΡΜΚ
Ρινόκερως – Παναγιώτης Ιωαννίδης
Ένας φιλεύσπλαγχνος ταχυδακτυλουργός ανοίγει ένα βιβλίο γεμάτο “θαύματα”. Ζώα που χάνονται και ξαναζούν –ο ρινόκερως του Ντύρερ, τα προϊστορικά ζώα της Ηπείρου, τα λάμα των Άνδεων –, παιδιά που επιζούν απ’ τον πόλεμο, καλλιτέχνες που ζουν σύρριζα στον θάνατο και πέρα απ’ αυτόν: η Βιρτζίνια Γουλφ, ο Ματσούο Μπασό, ο Ανρί Ματίς, ο Κλωντ Ντεμπυσσύ.
Ένα βιβλίο για τον θάνατο – και τι μένει μετά. Μα και για την σημασία της τέχνης στη ζωή· όχι ως αισθητικού φαινομένου, αλλά ως σώματος πλασμένου από την ίδια την σάρκα της ζωής. Σαν η ρήση του Γουίλλιαμ Μπλαίηκ, “Όλη η Δουλειά του Ανθρώπου είναι οι Τέχνες”, να ήταν κυριολεκτικώς αληθής – και το απόλυτο γεγονός του θανάτου ένας από τους λόγους της αλήθειας της.
Στο εξώφυλλο έργο του Teodor Durski
Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2020, 84 σελ.
Πολωνία – Παναγιώτης Ιωαννίδης
Τραύματα πόλεμοι η ζωή επέλασε θριαμβεύουσα
κουρέλια ερείπια αγαπημένα το σώμα τα φορεί
δεν σκέφτεται τι χάθηκε και πώς – τρυφερά αγκαλιάζει ό,τι έμεινε
Υπομονετικά ο επαίτης δείχνει τις πληγές του
Αν το Σωσίβιο δοκίμαζε να μνημειώσει τη στιγμή, σμιλεύοντάς τη όσο γίνεται εντατικότερα, και ο Ακάλυπτος έπειτα ανοιγόταν στη ροή και την έκταση, η Πολωνία μάς φέρνει μπροστά –και μας βάζει μέσα– στην ξένη Ιστορία και τις ιστορίες των άλλων, δείχνοντας πόσο πιο κοντά μας απ’ όσο φανταζόμαστε είναι και αυτή και εκείνες.
Τριάντα δύο ποιήματα που ξεκινούν από τη νεολιθική Σουηδία, κάνουν έξι σταθμούς στην Πολωνία, από την Αναγέννηση ώς τον 20ό αιώνα, και, έχοντας φτάσει στην Ελλάδα τού σήμερα, ξαναγυρίζουν στην Ευρώπη των δεκαετιών του 1980 και του 1990, όταν αυτή φάνταζε –παραδόξως– γεμάτη υποσχέσεις.
Η Πολωνία είναι μια χώρα – αλλά και άλλες χώρες. Μια Ιστορία – αλλά και πολλές, σχεδόν καθημερινές, ιστορίες μας.
… σε κάθε συνοικία
έως βαθειά μεσάνυχτα
οι άντρες γυρίζουν
μέσα έξω τα κοστούμια τους
να λάμψουν τα φθαρμένα
Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2016, ? σελ.
Ακάλυπτος – Παναγιώτης Ιωαννίδης
Πέντε χρόνια μετά το “Σωσίβιο”, σύνθεση 19 ποιημάτων γραμμένων από το 1986 ως το 2001, ο Παναγιώτης Ιωαννίδης συναρμόζει στον Ακάλυπτο 25 ποιήματα της περιόδου 1995-2009. Αν στο πρώτο βιβλίο “μονάδα έκφρασης” ήταν η λέξη, στο δεύτερο μοιάζει να είναι η φράση.
Η ζωή περνάει. Φτάνει στο μαύρο κι εξακολουθεί.
“Ακάλυπτος”: ουσιαστικό, επίθετο. Ένας χώρος όπου συμβαίνουν τόσα και τίποτα δεν κρύβεται.
Η ομορφιά επιστρέφει εκεί όπου ήταν.
Μετά τους προσεκτικούς στίχους του “Σωσίβιου”, τα ποιήματα του δεύτερου βιβλίου του Παναγιώτη Ιωαννίδη κινούνται σ’ έναν πλατύτερο χώρο και με μεγαλύτερη ελευθερία – αδρά σκίτσα με μολυβιές γρήγορες.
Λόγια και εικόνες που συνέβησαν χωρίς να πάψουν.
Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2013, 47 σελ.
Το σωσίβιο – Παναγιώτης Ιωαννίδης
Αυτός ο άνθρωπος ήταν για εκείνον τον άνθρωπο – Ίσως μείνουν μόνο τα λόγια που με αγάπη ή από αγάπη πρόφεραν χείλη ζεστά.
Έτσι ανοίγει – κι έτσι κλείνει ο κύκλος: το σωσίβιο. Και ανάμεσα, ένα αίνιγμα: περιστέρια και άγγελοι, φαύνοι και υπάλληλοι, καταμεσήμερα και νύχτες. Με μιαν ευγένεια που διστάζει και στοχάζεται πριν και μπροστά από κάθε λέξη, δεκαεννιά ποιήματα –από λιτά επιγράμματα μέχρι εκτενέστερες αφηγήσεις– εορτάζουν και πενθούν το σώμα – κι αυτό που μοιάζει να το ακολουθεί.
Ποίηση, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2008, 45 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Καστανιώτη
