Πέρσα Ζηκάκη

Στη σκιά και στο φως – Πέρσα Ζηκάκη

Ήρθε η ώρα νομίζω να μιλήσω στην Ελένη. Να της πω πως έχασε ένα μεγάλο κομμάτι από τη ζωή της, το μεγαλύτερο και το πιο σπουδαίο. Έπρεπε να επιδιώκει να επικοινωνεί μαζί της με κάθε δυνατό τρόπο αφού δεν μπορούσε να την έχει κοντά της. Όλα τα συναισθήματα τα γεννάει η απόσταση, όχι του χρόνου ούτε του τόπου, αλλά η απόσταση που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι μέσα μας για κάποια πολύ δικά μας πρόσωπα μετά από κάποια γεγονότα που πιστεύουμε ότι μας απομάκρυναν από ό,τι αγαπάμε. Αυτό έγινε με τη μητέρα μου. Η γιαγιά δεν μπορούσε να είναι δίπλα της όταν τη χρειαζόταν, όλα όμως θα μπορούσαν να έχουν τακτοποιηθεί αν υπήρχε πραγματική κατανόηση και αγάπη. Όμως τίποτα από αυτά δεν είχε μέσα της η Ελένη. Την είχε απορρίψει για μάνα.

Μυθιστόρημα, Δρόμων, 2022, 204 σελ.

Δεν ήμουν εγώ εκεί… – Πέρσα Ζηκάκη

Η οικογένεια. Μια μικρή κλειστή κοινωνία, ο ορατός ή αθέατος μικρόκοσμος της ύπαρξής μας και ίσως ο πιο καθοριστικός παράγοντας για τη ζωή και την εξέλιξή μας.
Είναι ο χώρος μέσα στον οποίο οι δεσμοί των μελών συχνά μετατρέπονται σε δεσμά. Και είναι ο ίδιος χώρος που μέσα του, συχνά, ανθεί, (ανεξάρτητα από θρησκεία, εθνικότητα, κοινωνική θέση, ρόλο, σχέση με τα υπόλοιπα μέλη, κλπ.), κάθε μορφής σωματική ή λεκτική βία.
Οι απίστευτες καταστάσεις, όποτε αυτές γίνονται ευρύτερα γνωστές, -μιας και οι περισσότερες για ευνόητους ή ανόητους λόγους αποσιωπούνται, γίνονται συχνά βορά του φιλοπερίεργου κοινού στην αρένα της λούμπεν δημοσιογραφίας. “Θα συνηθίσουμε τη βία” λέει σε κάποιο σημείο ο (αντι)ήρωας του έργου.
Οι προσωπικές μας σχέσεις μέσα στην οικογένεια περνούν από φίλτρα όπου οι έννοιες ευθύνη, συνυπευθυνότητα, αμοιβαίες υποχρεώσεις, σεβασμός, αν δεν υπακούν στον άγραφο νόμο της αμοιβαιότητας μοιάζουν εξωπραγματικές και θυμίζουν θεωρίες ανεφάρμοστες.
Από την άλλη, η αγάπη, η τρυφερότητα, η κατανόηση, η στοργή, η καλοσύνη, όταν υπάρχουν και εκφράζονται έστω και μεμονωμένα, αποτελούν τα μοναδικά στοιχεία που επιτρέπουν στην υγιή διατήρηση αλλά και σύσφιξη του ιερού αυτού θεσμού που όλοι ονομάζουμε οικογένεια.
Η υπόθεση του έργου επιδιώκει να επισημάνει τις ιδιαιτερότητες αλλά και τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν στη ζωή μιας οικογένειας και που δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγή και γιατί όχι τροφή για σκέψη.
Έργο επίκαιρο όσο ποτέ στις μέρες μας.

Θεατρικό, Δρόμων, 2019, 56 σελ.

Εν α(γ)νοία – Πέρσα Ζηκάκη

Κι όμως φτάνει κάποια στιγμή που νιώθεις την ανάγκη ν’ απαγκιστρωθείς από κάποιες εμμονές ή “εξαρτήσεις” που εμποδίζουν τη ζωή σου να προχωρήσει μπροστά. Ψάχνεις να βρεις ευκαιρίες να διοχετεύσεις την όποια ενέργεια κρύβεις μέσα σου, να αποφυλακίσεις τις ενοχές και τις τύψεις σου και να συνεχίσεις να ζεις κανονικά όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Φυσικά όλα αυτά έχουν να κάνουν με το ήθος και τη συνείδηση του κάθε ανθρώπου. Η επιθυμία για ζωή δεν είναι παρά μια ευλογία που έρχεται όταν πραγματικά έχουμε αποφασίσει πως ήρθε η ώρα ν’ αλλάξουμε το τοπίο μέσα στο οποίο ήδη βρισκόμαστε. Και τότε φαντάζει πιο έντονη στα μάτια μας και πιο απαιτητική από κάθε άλλη φορά.
Όσο κι αν θέλουμε να κλείσουμε τ’ αυτιά μας, κάποιες εσωτερικές φωνές μέσα μας απαιτούν να τις ακούσουμε, να τους δώσουμε τη σημασία που τους αξίζει.
Άλλοτε πνιγμένες κι άλλοτε με γλυκιά φωνή επιχειρούν να μας βγάλουν από τις τύψεις και τις ενοχές μας με μοναδικό σκοπό την αφύπνιση της λογικής αλλά και της συνείδησης. Η κάθε πραγματικότητα που ζούμε έχει τη δική της μοναδική υπόσταση.

Μυθιστόρημα, Δρόμων, 2018, 144 σελ.

Η τεθλασμένη – Πέρσα Ζηκάκη

Είναι άραγε οι ευτυχισμένες μας ώρες που μας παραπέμπουν σε μία αναθεώρηση ζωής; Ή μήπως οι δύσκολες, αυτές που αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα κληθούμε όλοι να αντιμετωπίσουμε, να επιβάλλουν αυτό το φλας μπακ; Και στις δύο περιπτώσεις θέλουμε μάλλον να αντλήσουμε δύναμη από αυτήν που κρύβουμε μέσα μας, να ανασύρουμε άλλοτε χαρά κι άλλοτε ελπίδα από εκείνο το “ντέπο” που φυλάμε όλοι για τέτοιες ώρες και το οποίο θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε με τη βεβαιότητα ότι έχουμε κάπου να στηριχτούμε. Απαραίτητος αυτός ο ανεφοδιασμός ψυχής για τη συνέχειά μας.

Μυθιστόρημα, Δρόμων, 2016, 320 σελ.

Πάντα κάτι θα λείπει… – Πέρσα Ζηκάκη

Κάποια πράγματα στη ζωή αυτή μοιάζουν παράλογα. Μπορεί και να είναι. Κάποια άλλα τα διέπουν αλήθειες που τα κάνουν να φαίνονται εξωπραγματικά. Τις περισσότερες φορές παραπέμπουν σε αποκυήματα φαντασίας! Είναι τόσο απίστευτα που δεν θέλουμε ούτε να τα σκεφθούμε, πόσο μάλλον να δεχτούμε ότι μας συμβαίνουν! Στα μυθιστορήματα συνήθως η πραγματικότητα δίνει άλλοθι στη μυθοπλασία επιτρέποντας έτσι στην αλήθεια να εισχωρήσει στο δρόμο του μύθου, με τελικό σκοπό να μας αποδείξει πως μόνον η ζωή μπορεί να παίξει τέτοιου είδους παιχνίδια.
Δώδεκα γράμματα με μυστηριώδη παραλήπτη, η Άννα, μια νέα και όμορφη ζωγράφος που κάνει μια φορά το μήνα την εμφάνιση της στο ταχυδρομείο, ένας παράνομος έρωτας, και η περιέργεια του Αγγέλου, ενός ταχυδρομικού υπαλλήλου που εισβάλλει άθελα του στη ζωή της ηρωίδας, συνθέτουν το απίστευτο σκηνικό αυτού του μυθιστορήματος.
Δύο παράλληλες ιστορίες που μπλέκονται μεταξύ τους και υφαίνουν μία τρίτη που μοιάζει εξωπραγματική, που διεισδύει βαθιά στις ψυχές των ηρώων και τις γδύνει από τα βάρη και τις ενοχές τους. Μια ιστορία που άλλοτε φωτίζει την αλήθεια που λυτρώνει κι άλλοτε ενοχοποιεί το μύθο, βυθίζοντας στα σκοτάδια τους ήρωες της. Η μνήμη είναι αυτή που θα καθορίσει, όχι τυχαία, την τελική έκβαση της δύσκολης πορείας τους!

Μυθιστόρημα, Δρόμων, 2012, 285 σελ.

Οι κληρονόμοι της σιωπής – Πέρσα Ζηκάκη

Ποιος είναι εκείνος που μπορεί να ισχυρισθεί ότι η ευτυχία μπορεί να παραμείνει σε μονιμότητα;
Ο συγγραφέας Μάρκος Βερόντης σχεδόν το είχε πιστέψει. Τα είχε όλα! Υγεία, επαγγελματική καριέρα, φήμη, πλούτο και προπάντων μια υπέροχη οικογένεια.
Ως τη στιγμή που μια προδιαγεγραμμένη μοίρα του αποκαλύπτει απρόσμενα ένα τρομερό μυστικό και του επιβάλλει ένα τυραννικό δίλημμα:
Η αποκάλυψη του μυστικού θα έχει σαν αποτέλεσμα την επώδυνη ανατροπή όχι μόνον την δικής του ζωής αλλά και των ανθρώπων που αγαπά!
Η μη αποκάλυψή του θα στερήσει την ευτυχία από πρόσωπα αγαπημένα που την δικαιούνται.
Ποια από τις δυο λύσεις θα επιλέξει;
Μήπως όταν παίρνουμε σοβαρές αποφάσεις πρέπει πάντα να έχουμε υπ’ όψιν ότι “άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε θεός κελεύει;”

Μυθιστόρημα, Δρόμων, 2009, 185 σελ.

Τύψεις και μαργαριτάρια – Πέρσα Ζηκάκη

Ο πρωταγωνιστής αυτού του βιβλίου δεν είναι τυχαία έμπνευση, ούτε κύημα φαντασίας. Είναι υπαρκτός και ζει ανάμεσά μας. Θύτης και θύμα μαζί. Αποδέκτης μιας καταπιεστικής αγάπης, της πρώτης που δεχόμαστε, της αρχέγονης, της μητρικής. Αυτή είναι που θα καθορίσει την τύχη της υπόλοιπης ζωής του.
Έξι γυναίκες παίζουν η κάθε μία το δικό της καταλυτικό ρόλο στην πορεία του.
Ερωτεύεται, αγαπά, βυθίζεται, καταστρέφει και καταστρέφεται. Οι τύψεις που έρχονται ποτέ δεν είναι αρκετές για λύτρωση.
Θα υπάρξει άραγε κάποια έξοδος που να τον οδηγήσει σε ένα καινούργιο δρόμο;
Η ίδια η ζωή, που μας καλεί να επιλύσουμε τέτοιου είδους προβλήματα, αποδεικνύεται πως είναι η μόνη που μπορεί να τα λύσει.

Μυθιστόρημα, Δρόμων, 2008, 143 σελ.